Οι σωτήρες του σοσιαλισμού και του έθνους

Του Δημήτρη Μάρδα
Καθηγητή του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ
Μια νέα πρωτοβουλία ανασύστασης της κεντροαριστεράς, η «Κίνηση των 58», έρχεται να συμπληρώσει όμοιες προσπάθειες, προερχόμενες κυρίως από το χώρο του ΠΑΣΟΚ. Η σημαντική διαφορά της εν λόγω Κίνησης σε σχέση με τα «πολιτικά στέκια» που φυτρώνουν σαν νούφαρα τον τελευταίο καιρό είναι μια: Οι «58» δεν φαίνεται ότι έχουν την προσωποπαγή δομή των ανταγωνιστικών αυτών πολιτικών χώρων.
Το κοινό τους σημείο εντοπίζεται όμως στο ακόλουθο: Όλες οι προσπάθειες της πρόσφατης περιόδου έχουν ως πυρήνα εκκίνησης έναν αριθμό πολιτικών που εφθάρησαν από το χρόνο, κουράζοντας με τη πρακτική και γλωσσολαγνεία τους πολλούς ψηφοφόρους. 

Στους «58» βέβαια είναι εμφανής και μια δεύτερη τάση, με σημείο εκκίνησης «φρέσκα» άτομα, που δεν φέρουν λοιπόν στις πλάτες τους ένα επιβαρημένο πολιτικό παρελθόν. 

Αν δεν κυριαρχήσει τελικά η δεύτερη τάση, ο κόσμος θα γυρίσει και εδώ την πλάτη του, εγκαταλείποντας το νέο αυτό πλοίο, που θα δείξει ότι προτιμά να κινηθεί στη γνωστή πεπατημένη, χρησιμοποιώντας σε καίριες θέσεις, παλιούς αξιωματικούς και ναύτες.

Στην αντίπερα όχθη, το ΠΑΣΟΚ, αν και κέρδισε έδαφος στη κυβέρνηση λόγω της αποχώρησης της ΔΗΜΑΡ από την τρικομματική, σείεται εδώ και καιρό από ένα νέο κύμα εσωστρέφειας, δίνοντας την εντύπωση ότι ζει το δικό του νιρβάνα.

Έτσι, όπως προαναφέρθηκε, ο ένας μετά τον άλλο διάφοροι βαρόνοι του Κινήματος, στο όνομα κάποιων άλλων προσωπικών αρχών και αξιών, μη έχοντας ελπίδες να υπουργοποιηθούν στο άμεσο μέλλον, εγκαταλείπουν την αυλή του αρχηγού τους, ακολουθώντας ο καθένας τη δική του πορεία και κτίζοντας το δικά τους… σοσιαλιστικά «περίπτερα».

Οι αποχωρούντες, με τους λίγους πολιτικούς πελάτες που τους απέμειναν, προσπαθούν να οικοδομήσουν δομές ικανές να προκαλέσουν δυο καταστάσεις. 

Σύμφωνα με την πρώτη, θα επιδιώξουν να συγκεντρώσουν κάποιες δυνάμεις για να επιβάλλουν, από θέσης ισχύος, τις θέσεις τους στον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, όταν έρθει και αν ποτέ έρθει εκείνη η ώρα. Κατά τη δεύτερη, θα κυνηγήσουν να παίξουν αρχηγικό ρόλο, αν όλα τα πολιτικά μαγαζάκια της περιόδου συνενωθούν σε ένα μεγάλο πολιτικό σούπερ μάρκετ.

Όλα τα ανωτέρω θα ανατραπούν, αν η «Κίνηση των 58» κερδίσει πολιτικό έδαφος. Αυτό θα γίνει όμως μόνο αν ικανοποιηθούν οι τρεις ακόλουθες προϋποθέσεις. 

Πρώτη: H νέα «Κίνηση των 58» δε θα κληθεί να παίξει το ρόλο του πολιτικού καταφυγίου χρεοκοπημένων (αρχηγών κομμάτων ή αποτυχημένων βαρόνων κ.λπ) της πολιτικής. 

Δεύτερη: Θα αναδειχθούν όλα εκείνα τα στελέχη, που δεν έχουν φθαρεί από τον πολιτικό χρόνο. 

Τρίτη: Το οικονομικό επιτελείο της «Κίνησης» πρέπει να αρχίζει να δίνει άμεσα ρεαλιστικές εναλλακτικές λύσεις σε καίρια ζητήματα της κρίσης.

Η αγωνία για τη σωτηρία της πατρίδας των προσωποπαγών ομάδων, που προηγήθηκαν των «58», αντιμετωπίζεται εύλογα με ιδιαίτερη καχυποψία αν όχι αδιαφορία. Από το 1992 και μετά όλοι αυτοί οι αρχηγοί των εν λόγω μικροομάδων, είχαν δεκάδες ευκαιρίες, με τη βοήθεια των οποίων θα μπορούσαν να κάνουν πράξεις τις όψιμες πλέον αγωνίες τους.

Αντί αυτού, η γλωσσολαγνεία, η υποκρισία, και η εντυπωσιακή αναποτελεσματικότητα υποκατέστησαν, την όποια πρόθεση –πραγματική ή εικονική– με σκοπό την επιβίωση της χώρας.

Έτσι, τα ιστορικά αυτά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, που οικοδόμησαν την ονομαζόμενη «δημοκρατική παράταξη», κατάφεραν να κατρακυλήσουν τη χώρα στην πεντηκοστή δεκάδα των πιο διεφθαρμένων χωρών του πλανήτη από το 1993 έως το 2004.

Ήταν αυτοί που παρέλαβαν το 1992 από τον «φιλελεύθερο κρατιστή» πρωθυπουργό της χώρας τον κο Μητσοστάκη, ελλειμματικούς προϋπολογισμούς, το έλλειμμα των οποίων εκτίναξαν στα ύψη μέσα σε 12 περίπου χρόνια.

Ήταν αυτοί, που παρέλαβαν από την κυβέρνηση του… λιγότερου κράτους της Ν.Δ. το 1992, χρέος της τάξης των 45,6 δις ευρώ και το έφθασαν, το 2004, στα 167,1 δις ευρώ.

Ήταν αυτοί, που χωρίς να διαπραγματευθούν σθεναρά, αποδέχθηκαν τα διάφορα Μνημόνια της τρόικας, όντας μέλη μιας κυβέρνησης ενός πρωθυπουργού, του κου Γ. Παπανδρέου, η συμπεριφορά του οποίου εγείρει ακόμη και σήμερα πολλά ερωτήματα.

Είναι αυτοί, που αδυνατούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους, ενώ η χώρα βρίσκεται στην «τελευταία του κακού τη σκάλα».

Απέναντί τους στέκει ολόρθος –μέχρι πότε άραγε– ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, ένας κακός χειριστής της λίστας Λαγκάρντ, που παρουσιάζει όμως, εκτός των άλλων, ένα αξιοπερίεργο κενό στρατηγικής!