Κιλκίς 2039 μ.Χ. (Δεύτερο μέρος)

Γράφει ο Πάνος Μαύρος

Περπατώ και φτάνω στην πλατεία Ειρήνης. Τι ομορφιά, τι οργάνωση. Όλο το υπόγειο της πλατείας έχει γίνει πάρκινγκ. Κάποιοι το σκέφτηκαν πριν 40 χρόνια αλλά μόλις φέτος λειτούργησε. Απ’ επάνω; Για 5η χρονιά βραβεύτηκε ως η ομορφότερη πλατεία της Ελλάδος. Νερά, αγάλματα, πράσινο, λουλούδια.
Ένα αριστούργημα αρχιτεκτονικής και καλαισθησίας. Ανηφορίζω απ’ τον πεζόδρομο των παλιών ΚΤΕΛ στην Μητρ. Φωτίου. Τα ατελείωτα γκρουπ Ιαπώνων τουριστών με οδηγούν από μόνα τους. Πηγαίνουν σε δύο κτίρια τα λεγόμενα δίδυμα της Ελ. Βενιζέλου, όπου ήταν παλιά κτίρια του Στρατού. Ανακαινισμένα, λαμπερά έχουν γίνει ένα μείγμα πολιτιστικού κέντρου και ψυχαγωγίας. Τα έχουν ενώσει μεταξύ τους με σκέπαστρο από ξύλο και γυαλί. Γκαλερί, μαγαζιά, αίθουσες τέχνης, βιβλιοθήκες, ιστορικά στοιχεία, πολυχώροι γνώσης – τεχνολογίας – θεάματος. Τουρίστες και Κιλκισιώτες ένα μείγμα κόσμου που μαθαίνει, ψυχαγωγείται, περνάει καλά. Κάποια γερόντια λένε ότι στην εποχή τους, τα τέλη του 20ου αιώνα με αρχές 21ου κάποιος Δήμαρχος Τερζίδης και κάποιοι δικηγόροι φαγωνόταν για το τι θα γίνουν αυτά τα παλιά ρημαγμένα κτίρια του Στρατού που είχαν γίνει εστίες μόλυνσης. Ο ένας έλεγε Δικαστικό μέγαρο ο άλλος έλεγε κάτι άλλο, χαμός. Τι έμεινε; Η γκρίνια, η στενοχώρια, οι παρεξηγήσεις, η απραξία.

Δεν είχα όρεξη να πάω σπίτι. Ήθελα να χορτάσω για άλλη μια φορά την πόλη μου. Στο κάτω πάρκο της Βενιζέλου μ’ αρέσει να πηγαίνω τα φθινοπωρινά απογεύματα. Είναι μια μικρογραφία του HYDE PARK της Νέας Υόρκης. Γκαζόν, πλατάνια, λιμνούλες, ποταμάκια, πάπιες, πουλιά. Ένας υπέροχος τόπος για περίπατο, για ραντεβού, για ξάπλες και παιχνίδι με τα παιδιά τις ζεστές ηλιόλουστες μέρες. Μου είπαν ότι κάποτε ήταν πάλι πάρκο με κάτι πλακάκια, παγκάκια και δύο γούρνες που τις έλεγαν σιντριβάνια. Δεν πατούσε κανένας και το 2032 αποφάσισαν να κάνουν κάτι γιατί η κεντρική κυβέρνηση των Βρυξελλών έστειλε κάποιο κονδύλιο. Πήρα το τελεφερίκ πάνω από το πάρκο. Μου είπαν ότι κάποτε εδώ ήταν ένα δημοτικό εστιατόριο – κέντρο. Δεν ξέρω γιατί έκλεισε αλλά με τόσες χιλιάδες διερχόμενους τουρίστες σίγουρα θα έσκιζε σήμερα.

Το τελεφερίκ κάνει 4΄ να φτάσει στον Αι Γιώργη, με μια ενδιάμεση στάση σε ένα πολύ όμορφο παλιό καφέ το ΛΟΦΟ. Η διαδρομή αν και σύντομη είναι καταπληκτική. Όλος, μα όλος ο λόφος, είναι γεμάτος πράσινο. Από τις παρυφές μέχρι πάνω, έλατα, κυπαρίσσια, πεύκα. Λένε πως μετά από πιέσεις της Τουρκικής προεδρίας στις Βρυξέλλες τέθηκε θέμα προστασίας περιβάλλοντος. Πώς να το κάνουμε οι Τούρκοι εδώ και 20 χρόνια που είναι μέσα στην Ε.Ε. ήταν πάντα ευαίσθητοι στα ανθρώπινα δικαιώματα και το περιβάλλον. Έτσι λοιπόν δεντροφυτεύτηκε όλος ο λόφος. Υπάρχει και ένα παμπάλαιο αρχαίο αεροπλάνο F-16 για να θυμίζει λένε, την Ελληνική κυριαρχία στο Αιγαίο. Δεν το καταλαβαίνω γιατί στο Αιγαίο αλλά όλο Τούρκικα ονόματα νησιών ακούω.

Λένε πως κάποτε τα είχαμε μόνο εμείς αλλά τώρα τα έχουμε μαζί. Τι Ευρωπαίοι είμαστε. Βλέπω και κάτι μεγάλες εταιρείες αμερικάνικες που βγάζουν άφθονο πετρέλαιο, σε κάτι νησιά να δεις πως τα λένε: Λήμνο, Ικαρία, μάλλον κάτι τέτοιο. Αλλά τι με νοιάζει εμένα; Δουλειά να έχει ο κόσμος. Κάποτε λέγανε «Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του». Τώρα ανήκει στους Αμερικάνους. Άκουσα ότι παλιά το 2011 νομίζω κάπου σε Μυτιλήνη και Χίο μεριά είχε γίνει κάποιος τσαμπουκάς για κάτι υφαλοκρηπίδες, κάτι επεκτάσεις ναυτικών μιλίων, και κάποιες εκατοντάδες Έλληνες στρατιώτες σκοτώθηκαν. Ρε για δες γιατί πάει και σκοτώνεται ο κόσμος. Οι καλοί οι ΦΙΛΟΙ μας όμως μπήκαν αμέσως στην ΜΕΣΗ και γρήγορα σταμάτησε η σύρραξη. Ε! κάθονται που κάθονται στο Αιγαίο, να μην εκμεταλλευτούν κάτι κι αυτοί; Τέλος πάντων. Εγώ σήμερα το 2039 μ.Χ. ζω στη Μύκονο της Μακεδονίας. Το Κιλκίς. Χρήμα, τουρισμός, λούσα κ.α. Ζω σε μια πόλη που τη ζηλεύουν όλοι. Τι άλλο να πω πέρα από τους ατέλειωτους πεζόδρομους, το πράσινο, τα πάρκα, λυμένο το θέμα του πάρκινγκ (όλα είναι υπόγεια), τις συγκοινωνίες, και και…

Κάτι ακόμα που με συναρπάζει στην πόλη μας είναι το μεγάλωμα των παιδιών μας. Μας έχει τρελάνει η Δήμαρχός μας. Σε συνεργασία με οικονομικούς παράγοντες της πόλης, και όσους κατοίκους ήθελαν, να συμμετάσχουν, ακούστε τι έκαναν το 2025 μ.Χ. Τέλη του 20ου αιώνα είχε φτιαχτεί (τότε έξω από την πόλη, τώρα είναι σχεδόν κέντρο) ένα συγκρότημα το λεγόμενο CARABUS. Για την εποχή του ήταν καινοτομία για το Κιλκίς. Πισίνες, πολυχώροι, μέχρι και καράβι ξύλινο είχε, υπόγειες στοές, πάρκο κτλ. Πολύ γρήγορα όμως παρήκμασε σχεδόν εγκαταλείφθηκε. Το 2025 μ.Χ. λοιπόν, όλοι οι παραπάνω έκαναν ένα είδος εταιρείας, και τι έφτιαξαν οι άτιμοι;

Έναν πολυχώρο ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ στο ΠΑΙΔΙ και κυρίως στον ΕΦΗΒΟ. Ο στόχος τους ήταν η εκμετάλλευση του δημιουργικού χρόνου των εφήβων κυρίως, καθώς και η «στροφή» των νέων παιδιών μακριά από κακές συνήθειες, δηλ. ναρκωτικά, τεμπελιά, απραξία, ποτά, τσιγάρα, αλητείες, εφηβική μελαγχολία, άσκοπα ξενύχτια κτλ. Στην ουσία οι μέτοχοι ήταν οι ίδιοι οι γονείς και η EΠENΔYΣH ήταν το ΜΕΛΛΟΝ των παιδιών τους. Τι έκαναν; Καταρχήν αθλητισμό (χειμερινό – καλοκαιρινό), κολύμβηση, μπάσκετ – 5Χ5 κτλ (κλειστά γυμναστήρια). Το τεράστιο υπάρχον κτίριο με την τέντα έγινε πολλά μικρά ανεξάρτητα γήπεδα για να παίζουν πολλά παιδιά. Υπήρχαν αίθουσες για επιτραπέζια παιχνίδια, σκάκι κτλ, αίθουσες για διαδίκτυο (με ελεγχόμενες διευθύνσεις), χώρος για καφέ - χυμούς - φαγητό με βάση την υγιεινή διατροφή και την απαγόρευση του τσιγάρου, βιβλιοθήκη, μικρός κινηματογράφος VIRTUAL REALITY τρισδιάστατος με θεματολογία από ντοκιμαντέρ, ανακαλύψεις, αναπαραγωγή ανθρώπων, καθώς επίσης και κωμωδίες από παλιό Ελληνικό και ξένο κινηματογράφο και τηλεόραση π.χ. «Σειρήνες στο Αιγαίο», «Παρά πέντε» και η ρετρό ταινία «Χάρυ Πότερ». Yπήρχε ακόμα χώρος για μουσική και χορό, αλλά χωρίς καπνό, εκκωφαντική μουσική (για να μπορούν να συζητούν και να επικοινωνούν και με παιδιά του άλλου φύλλου). Κάθε μέρα είχε αφιέρωμα σε διαφορετική μουσική. Ελληνικά, Δημοτικά, rock, μπαλάντες, όλα. Όταν γινόταν πάρτι ξεκινούσε νωρίς και τελείωνε νωρίς (όχι όπως παλιά το 2006 που ξημερωνόταν τα παιδιά, αλλά και οι γονείς περιμένοντας γεμάτοι αγωνία, γιατί το τότε νυχτερινό κατεστημένο ήθελε άβουλους «αιμοδότες», στις «μπόμπες». Υπήρχε επίσης αίθουσα να παίζεις μουσική, αίθουσα ζωγραφικής, γλυπτικής, αγιογραφίας και οτιδήποτε άλλο που θα ηρεμούσε την ψυχή του εφήβου. Ο Δήμος και η Νομαρχία επίσης είχαν ένα καλαίσθητο χώρο με ψυχολόγους, Κοιν. Λειτουργούς, επαγγελματίες διάφορους (από γιατρούς μέχρι υδραυλικούς) όπου συζητώντας επέλυαν προβλήματα εφηβείας, αλλά και επαγγελματικού προσανατολισμού.
Άραγε θα ξυπνήσω ή βλέπω ακόμα όνειρο;

Διαβάστε το πρώτο μέρος