Μνημόσυνο – εκδήλωση για την Άλωση της Πόλης, στο Ιερό Κοινόβιο Οσίου Νικοδήμου στον Πεντάλοφο Παιονίας ν. Κιλκίς

Πεντακόσια πενήντα ἐννέα χρόνια συμπληρώθηκαν ἀπό τήν ἀποφράδα ἡμέρα τῆς ἁλώσεως τῆς Βασιλεύουσας ἀπό τούς Ἀγαρηνούς. Τό Ἱερό Κοινόβιο τιμᾶ κάθε χρόνο τήν θλιβερή αὐτή ἐπέτειο μέ ἱερό Μνημόσυνο καί ἐπίκαιρη ὁμιλία. Ἔτσι καί φέτος, μετά τήν θεία Λειτουργία, τελέσθηκε ἱερό Μνημόσυνο εἰς μνήμην τῶν σφαγιασθέντων στόν Ναό τῆς ἁγίας Σοφίας καί τῶν θυσιασθέντων ὑπέρ Πίστεως στίς ἀλησμόνητες Πατρίδες, Κωνσταντινούπολη, Πόντο, Καππαδοκία, Μικρά Ἀσία, Ἀνατολική Θράκη, Ἀνατολική Ρωμυλία, Βόρεια Ἥπειρο καί Κύπρο.
Τήν ἐκδήλωση τίμησαν μέ τήν παρουσία τους ὁ Ἀντιπεριφερειάρχης Κιλκίς κ.Χρῆστος Γκουντενούδης, ὁ Δήμαρχος Παιονίας κ.Ἀθανάσιος Λαπόρδας, ὁ Διοικητής τῆς 33ης Μ/Κ Ταξιαρχίας Πολυκάστρου Ταξίαρχος κ.Φώτιος Ζυμπερδίκας, ὁ Ἀστυνομικός Διευθυντής Κιλκίς κ.Νικόλαος Μπαντουβάκης, ὁ Ἀντιδήμαρχος Παιονίας κ.Κωνσταντῖνος Σιωνίδης, ὁ Προϊστάμενος Πρωτοβάθμιας Ἐκπαίδευσης Ἡμαθίας κ.Διονύσιος Διαμαντόπουλος, ὁ Πρόεδρος καί τά μέλη τοῦ Δ.Σ. τοῦ Συλλόγου «Φίλοι Ἱεροῦ Κοινοβίου Ἁγίου Νικοδήμου», ἐκπρόσωποι τῶν Πολιτιστικῶν Συλλόγων Παιονίας καί πλῆθος προσκυνητῶν, πού προσέτρεξαν ἀπό ὅλη τή Μακεδονία γιά νά ἀποτίσουν φόρο τιμῆς στούς ἥρωες καί μάρτυρες προγόνους μας ἀλλά καί νά ἀναβαπτισθοῦν στά ἀθάνατα νάματα τῆς Ρωμηοσύνης.
Κατόπιν στό μεγάλο Ἀρχονταρίκι ἀκολούθησε ὁμιλία ἀπό τήν ἐλλογιμωτάτη Καθηγήτρια τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν κ.Μαρία Μαντουβάλου, ἡ ὁποία ἀνέπτυξε τό θέμα: «Τά αἴτια τῆς Ἅλωσης καί τρόποι ἀποφυγῆς μελλοντικῶν ἁλώσεων». Κύριος ἄξονας τῆς ὁμιλίας της ἦταν ὅτι ἡ Πόλη δέν ἔπεσε λόγῳ στρατιωτικῆς, οἰκονομικῆς ἤ πολιτικῆς ἀδυναμίας, λόγοι πού συνήθως προβάλλονται ἀπό τούς ἱστορικούς. Ὁ λαός τῆς Αὐτοκρατορίας ἐκτέθηκε σέ μία μακροχρόνια καί συστηματική «ἐκ τῶν ἔσω» πολεμική, σ᾿ ἕναν «ἀόρατο πόλεμο», ὅπως χαρακτηριστικά ἀνέφερε ἡ ὁμιλήτρια, ἐρανιζόμενη τήν ἀντίστοιχη ἔκφραση ἀπό τόν ἅγιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη, ἕναν πόλεμο πού κατευθυνόταν ἀπό τούς ἐχθρούς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί συνακόλουθα τῆς Αὐτοκρατορίας (Παπικοί, Ἑβραῖοι κλπ).
Οἱ ἐχθροί τῆς Πίστεως χρησιμοποιώντας τούς «ἐντός τῶν τειχῶν» πάντα πρόθυμους «γενιτσάρους» (εἴτε λατινόφρονες εἴτε πρόσωπα πού ἐπιζητοῦσαν πάσῃ θυσίᾳ νά προσποριστοῦν κάποιο προσωπικό ὄφελος, ἐξουσία, χρήματα κλπ –μήπως καί σήμερα ἔτσι δέν γίνεται;) προσπάθησαν νά ἀλλοιώσουν τό Ὀρθόδοξο φρόνημα τοῦ λαοῦ. Τότε μόνον ἐξασθένησε ἡ Αὐτοκρατορία, ὅταν, ὕστερα ἀπό μεγάλη ἐσωτερική διαπάλη, φάνηκε νά κάμπτεται καί νά ἀποδέχεται τήν προδοτική καί ψυχόλεθρη ἕνωση μέ τούς Παπικούς (οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἁλώσει τήν Πόλη τό ἔτος 1204!).