Περί παλαιού και νέου, ο λόγος

Γράφει ο Γιάννης Καραγιαννίδης

«Δεν είναι δυνατόν ένας Γιώργος Φλωρίδης να μην μετέχει στην κυβέρνηση» είπε την περασμένη Δευτέρα κατά τη διάρκεια συνέντευξης τύπου στα ΜΜΕ του Κιλκίς, ο Κ. Κιλτίδης. Και μαζί με τ’ όνομά του Κιλκισιώτη πρώην υπουργού ανέφερε κι άλλα, όπως αυτά των Μ. Παπαϊωάννου και Μ. Ανδρουλάκη.

Προηγουμένως είχε κατακεραυνώσει δεόντως την κυβέρνηση, για την πολιτική της, καθώς και τα «δυο μεγάλα κόμματα εξουσίας» για τις ευθύνες τους στο κατάντημα της χώρας, το οποίο – όπως εκτίμησε θα ‘χει και συνέχεια!

Αύριο ο Κ. Κιλτίδης θα ‘χει τη χαρά να υποδεχθεί εδώ στο Κιλκίς την αρχηγό του νέου κόμματος τους την Ντόρα Μπακογιάννη, για τα εγκαίνια των γραφείων της Δημοκρατικής Συμμαχίας. Μια Ντόρα, για την οποία προσπάθησε να πείσει στην προαναφερθείσα συνέντευξη ότι ευαγγελίζεται την ελπίδα κι ας είναι ένα απ’ τα «παλιά υλικά» του ένοχου για την τραγωδία που βιώνουμε πολιτικού μας συστήματος.

Ο Κ. Κιλτίδης έχει δίκιο στον πυρήνα της σκέψης του. Αν δε σταθούμε στα συγκεκριμένα ονόματα – για τα οποία  μπορεί ο καθένας να ‘χει τις απόψεις του και  να συμφωνεί ή να διαφωνεί με τις εκτιμήσεις του φτάνοντας στο σημερινό κομβικό σταυροδρόμι της 180χρονης ιστορίας της, οφείλει να βρει νέους βηματισμούς. Και τους ρυθμούς θα τους δώσει, όπως γίνονταν σ’ όλες τις εποχές, πρωτίστως το πολιτικό προσωπικό του τόπου. Που δεν πρέπει, σίγουρα, να ‘ναι το ίδιο το παλιό. Και που δεν μπορεί, όμως, να ‘ναι εντελώς νέο. Γιατί, όπως είπε πάλι ο Κ. Κιλτίδης, στην πολιτική δεν υπάρχουν παρθενογενέσεις.

Τι μπορεί να συνιστά, λοιπόν, αυτό το επιθυμητό καινούργιο; Ίσως είναι ευκολότερο να ορίσουμε πρώτα, τι δεν μπορεί να το συνθέτει. Γιατί σ’ αυτό η απάντηση είναι απλούστατη: Δεν είναι δυνατόν, στο νέο βηματισμό μας να ‘χουμε διμοιρίτες αυτούς που μας οδήγησαν ολοταχώς προς το γκρεμό. Τελεία και παύλα!

Το νέο πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας της κρίσης και της μετα – κρίσης, που ελπίζουμε κάποτε να προκύψει, δεν μπορεί παρά να συντίθεται από:

• Νέα πρόσωπα, που μπορεί να μην προέρχονται από παρθενογενέσεις αλλά και δεν θα βαρύνονται από «αμαρτίες γονέων». Μόνο να παιδεύονται – με την αρχαιοελληνική σημασία της λέξης, δηλαδή να εκπαιδεύονται – απ’ αυτές.

Αυτά τα νέα πρόσωπα (όχι κατ’ ανάγκη μόνο ηλικιακά) είναι απαραίτητα σε κάθε εποχή, πόσο μάλλον σ’ αυτήν των ισχνών αγελάδων και ιδεών. Και προκύπτουν βέβαια μέσα από διαδρομές και δείγματα γραφής ή μέσα από εκρήξεις σαν αυτές που προμηνύουν οι καιροί μας.

• Νέα κόμματα που γεννιούνται ή θα γεννηθούν, καθώς και από παλιότερα που δεν δοκιμάστηκαν ακόμα σε κυβερνητικές ευθύνες. Οι ενώσεις αυτές των πολιτών δικαιούνται ασφαλώς να διεκδικούν τον ζωτικό τους χώρο στο νέο πολιτικό σκηνικό, έως ότου αποδειχθεί το αντίθετο εν τοις πράγμασι κι όχι κατά την δίκη προθέσεων που μπορεί να κάνει ο καθένας μας.
• Μερίδα – μικρή ή μεγάλη, αυτό εμείς θα τ’ αποφασίσουμε- από το «παλιό» προσωπικό, που με την ως εδώ πορεία του μας έπεισε για το φρέσκο που αποπνέει αλλά που κάποιοι φρόντισαν να πνίξουν στην πορεία. Ακόμα κι ο Ελ. Βενιζέλος, που εμφανίστηκε ως νέος πλανήτης στην πολιτική ζωή της χώρας μέσω του «Στρατιωτικού Συνδέσμου», συνεργάστηκε με γνωστούς πολιτικούς άντρες της εποχής. Ακόμα κι οι «μονομάχοι» Κ. Καραμανλής και Ανδρ. Παπανδρέου, που ανανέωσαν ριζικά την ιδεολογικο-  πολιτική συγκρότηση του χώρου τους, πλαισιώθηκαν από στελέχη με αναγνωρίσιμη πολιτική δράση.

Να λοιπόν γιατί το «νέο» έχει ανάγκη κι εκείνο το «παλιό» που έδειξε ότι μπορεί να συμβαδίσει με τα προστάγματα μιας μετα – μεταπολιτευτικής Ελλάδας, σαν αυτή που γεννιέται στις μέρες μας. Όλες, επομένως, οι προαναφερθείσες συνιστώσες δικαιούνται να ‘χουν τις ευκαιρίες τους μπροστά στο άγνωστο που ορθώνεται μπροστά μας.

Έχει δίκιο, λοιπόν, ο Κ. Κιλτίδης ν’ αναρωτιέται για την απουσία του Γ. Φλωρίδη απ’ την κυβέρνηση. Και δικαιούται να διεκδικεί ευκαιρίες για τον νέο πολιτικό σχηματισμό στον οποίο ανήκει. Άλλο, αν δεν αναγνωρίζει τα ίδια δικαιώματα και στο «εκ παρθενογένεσης» νέο, που είναι ανάγκη να προκύψει κι αυτό στον τόπο μας. Στην πολιτική τα συμφέροντα ήταν ανέκαθεν αλληλοσυγκρουόμενα.