Οι εξεγέρσεις στη βόρεια Αφρική

Γράφει
ο Β. Κωνσταντινίδης

Το τελευταίο διάστημα οι αραβικοί λαοί στη Β. Αφρική ο ένας μετά τον άλλο ξεσηκώνονται ενάντια  στις καταπιεστικές κυβερνήσεις των χωρών τους με αποτέλεσμα πολλές κυβερνήσεις να παραιτηθούν. Οι εξελίξεις αυτές καταγράφουν την έντονη δυσαρέσκεια και αγανάκτηση των λαών. Οι κυβερνήσεις των χωρών αυτών κατέχοντας την εξουσία για πολλά χρόνια και διαχειριζόμενη τον τεράστιο πλούτο προς όφελος μιας μικρλης μερίδας πλουτοκρατών, αγνοώντας τις τεράστιες ανάγκες των λαών τους, όξυναν τις σχέσεις μαζί τους σε τέτοιο βαθμό που προκάλεσαν την οργή τους. Είναι γνωστό πως οι χώρες αυτές διαθέτουν πλούσιες ενεργειακές πηγές που επηρεάζουν όλο τον κόσμο.

Πρέπει να σημειώσουμε μια βασική αντίθεση που υπήρχε στις χώρες αυτές και που όλο και οξυνόταν περισσότερο. Από την μια υπήρχε το κράτος που διέθετε μεγάλη ιδιοκτησία και από την άλλη το πολυεθνικό μεγάλο κεφάλαιο, τα μονοπώλια,  που δρούσαν στις χώρες αυτές απαιτούσε από το πολιτικό σύστημα  να του εξασφαλίσει όλο και μεγαλύτερες ελευθερίες στις κινήσεις του. Τα συγκεκριμένα καθεστώτα  παρά τις φιλότιμες προσπάθειες είχαν περιορισμένα περιθώρια να ανταποκριθούν πλήρως στις απαιτήσεις τους. Έπρεπε λοιπόν το πολιτικό σύστημα να συγχρονίσει τον βηματισμό του με τα αστικοδημοκρατικά συστήματα, δηλαδή να δημιουργήσει συνθήκες τέτοιες που να ευνοεί την ελεύθερη κίνηση του μεγάλου κεφαλαίου. Οι δυνάμεις αυτές εκμεταλλευόμενοι τα λαϊκά προβλήματα και την αγανάκτηση τους επεδίωξαν και το πέτυχαν να οδηγήσουν το λαϊκό κίνημα στην κατεύθυνση που αυτοί από την αρχή επεδίωκαν. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει της προσοχής ότι αμέσως συνδέθηκαν με πρόσωπα που έπαιζαν καθοδηγητικό ρόλο στο ξεσηκωμό και τα οποία είχαν στενές σχέσεις με κυβερνήσεις μεγάλων καπιταλιστικών χωρών. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως ο Λίβυος πρέσβης στα Ηνωμένα Έθνη, όπως και ο Υπουργός Δικαιοσύνης της Λιβύης εγκατέλειψαν τον Καντάφι και ήρθαν αμέσως σε επαφή με την κυβέρνηση των ΗΠΑ.

Στον ξεσηκωμό και τον αγώνα που κάνουν οι λαοί για δημοκρατία, ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη οι δυνάμεις αυτές προσπαθούν και από ότι φαίνεται το πετυχαίνουν, να το περιορίσουν τις διεκδικήσεις και αλλαγές  στα στενά πλαίσια ενός σύγχρονου καπιταλισμού. Το ότι οι δυνάμεις αυτές μπορούν ναι ελέγχουν την λαϊκή οργή και έχουν την πρωτοβουλία των κινήσεων οφείλεται κατά κύριο λόγο ότι στις χώρες αυτές το εργατικό κίνημα είναι αδύναμο και λείπουν εκείνες οι οργανωμένες δυνάμεις που θα το καθοδηγούσαν σε μια προοδευτική κατεύθυνση. Αποτελούν εξαίρεση όπου υπήρχαν ή έγινε προσπάθεια να συγκροτηθούν επιτροπές αγώνα, όπως στην Αίγυπτο και Λιβύη, που προσπαθούσαν να περιφρουρήσουν τις κινητοποιήσεις τους.

Δεν πρέπει να μας διαφεύγει της προσοχής πως οι δυνάμεις αυτές σε όλη την διάρκεια του ξεσηκωμού είχαν σημαντικό συμπαραστάτη τα ΜΜΕ και τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ, της Ε.Ε. και άλλων τρίτων χωρών. Είναι γνωστό πως οι κυβερνήσεις των χωρών αυτών πίεζαν και πιέζουν  να οδηγήσουν τις εξελίξεις σύμφωνα με τα συμφέροντα τους και δεν διστάζουν να παρέμβουν με κάθε μέσο, πολιτικό ή και στρατιωτικό. Άλλωστε είναι σε όλους γνωστό πως ο αμερικάνικος στόλος με ορμητήριο την Σούδα Κρήτης είναι ήδη σε επιφυλακή.