Το κρανίο ή πολλή ώρα για μια βροχή

Του Φώτη Μισόπουλου

.....ο δείκτης των ωρών είναι στο δέκα, ο δείκτης των λεπτών στο δεκαπέντε, από τα δευτερόλεπτα εδώ και ώρα δεν εξαρτάται πλέον τίποτα
Heiner Müller[1]

α.
.........για ν' αποφύγουν έξοδα παραπανίσια, ή μήπως για να επαναπροσδιοριστούμε, ψυχές θνησιγενείς, ή πριν το σώμα νεκρές, ή ακόμα νέες εν μέσω των ερειπίων ή που από ανικανότητα ποτέ δεν θα ζωντανέψουν μπορεί και για άλλη αιτία
Χρήματα δεν υπήρχαν, μόνο ένα γράμμα: ''Αξιότιμε κύριε Κρανίο! Μπορώ να φέρω μόνο πενήντα χιλιάδες, κι αυτά το νωρίτερο την Παρασκευή το πρωί'' Καλά είναι κι αυτά σκέφτηκα Εξάλλου πού να βρει κι ο άλλος τόσα πολλά χρήματα;
Δεν είχε περάσει και πολλή ώρα όταν η βροχή σταμάτησε και βγήκε ο ήλιος Ήταν ήδη χαμηλά και υπολόγισα ότι πλησίαζε έξι, λαμβάνοντας υπόψη και την εποχή Στάθηκα να κοιτάζω μέσα απ' την αψίδα τον ήλιο που έδυε Ένας άντρας εμφανίστηκε και με ρώτησε τι έκανα Τι θέλεις; Ήταν οι λέξεις του Πολύ φιλικός:
ΛΕΥΚΩΜΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ: Ήμουν ο Άμλετ Στεκόμουνα στην ακτή και μιλούσα στα κύματα με την πλάτη στα ερείπια της Ευρώπης Το φάντασμα που με γέννησε ένα κρανίο ακόμα ''Μπορείς να κρατήσεις το καπέλο σου φορεμένο; ξέρω πως έχεις μια τρύπα παραπάνω'' [Μακάρι η μάνα μου να είχε μία λιγότερη: Θα είχα εξοικονομήσει τον εαυτό μου] ......ή από τις αθάνατες, - θα υπάρχουν λίγες από δαύτες, εκείνες που ήταν πάντα σε λάθος σώματα, όμως υπομονή μέσα στο χαμό υπάρχουν και αληθινά πράγματα
[Μπαίνει ο Πολώνιος Συνένοχος στις σκέψεις μου: ΦΤΑΝΕΙΣ ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ, ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΣΗ ΣΤΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ, ΠΕΡΝΑ ΑΠΟ ΔΩ [ΤΑΜΠΕΛΛΑ: ΤΑΜΕΙΟ ΑΝΕΡΓΙΑΣ] [ΣΚΟΤΑΔΙ-ΦΩΣ]

β.
.......ανάμεσα στις ορδές των αγέννητων, το αληθινό επιτύμβιο σώμα, καθώς οι ζωντανοί δεν έχουν χώρο και για δεύτερο Όχι, ούτε ψυχές ούτε σώματα, ούτε γέννηση, ούτε ζωή, ούτε θάνατος, όλα αυτά νέκρωσαν με τις λέξεις, τίποτα άλλο δεν μπορούν να πουν, λένε πως δεν υπάρχει τίποτε άλλο, ότι εδώ είναι αυτό e basta, δεν θα το λένε όμως αιωνίως.-
Η μοιραία Πέμπτη πλησίαζε Μιας και δεν είναι ακόμα τα χρήματα, έγραψα ένα σύντομο γράμμα και το τοποθέτησα κάτω από την πέτρα Το γράμμα έλεγε: ''Κύριε Ο.! Λυπάμαι πολύ, αλλά μπορώ να σας δώσω μόνο πενήντα χιλιάδες'' Πρωί Υπογραφή: Μεθ' υπολήψεως - το θύμα'' Μετά από σκέψη διέγραψα το ''πενήντα'' κι έγραψα ''είκοσι πέντε'' Επί τη ευκαιρία ας έβγαζα κι εγώ κάτι Απάντησα ότι είχα την άδεια να παραμείνω στο περιστύλιο μέχρι τις έξι Έφυγε αλλά επέστρεψε πάραυτα Πρέπει να μίλησε με τον κ. Γ. εν τω μεταξύ, γιατί μου είπε- ''Τώρα που σταμάτησε η βροχή τα περιστύλια δεν είναι μέρη για χασομέρι''
Τράβηξα το δρόμο μέσα από τον κήπο Έβλεπα το παράξενο φως που διαδέχεται μια επίμονη μέρα βροχής Είχα χρόνια να περάσω σ' αυτά τα μέρη και μου φάνηκαν αλλαγμένα Δρόμοι που δεν μου θύμιζαν τίποτα, μερικοί που θυμόμουν είχαν γίνει άφαντοι και άλλοι είχαν αλλάξει τελείως ονομασία
[ΣΚΗΝΙΚΟ: ....ΞΑΝΑ ΧΑΜΕΝΟ, ΑΠΩΛΕΣΘΕΝ, ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΙΑ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΎ ΘΙΑΣΟΥ/ ΣΤΟΠ/ Η ΕΥΡΩΠΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ Enormous room- OΦΗΛΙΑ: [Η καρδιά της είναι ρολόι που χτυπά] .....μόλις χτες έπαψα να σκοτώνομαι Απ' τα παράθυρα μπαίνει άνεμος και η κραυγή του κόσμου που σταυρώνεται κάθε νύχτα Ο Άμλετ βλέπει ποδόσφαιρο στην τηλεόραση Έχει ντυθεί γυναικεία Εγώ φορώ το κράνος του καλού στρατιώτη Σβέικ.....][σκοτάδι]

γ.
.......θα βρω κάποια άλλη βλακεία, δεν έχει σημασία ποια, και θα μπορώ να συνεχίσω- όχι, να σταματώ, ή ν' αρχίζω καταβροχθίζοντας λαίμαργα τα ψέματα που με κοιμίζουν Θα διαρκέσει όσο κι εγώ Θα είναι δικός μου χρόνος και χώρος, η δική μου φωνή και σιωπή Θα τα ομολογώ ολ' αυτά και αύριο βράδυ. Που θα είναι κοίμηση
Την Παρασκευή δεν υπήρχαν γράμματα κάτω από την πέτρα: ''Αγαπητέ κύριε Κρανίο, ζητώ ταπεινά συγνώμη για την καθυστέρηση Τα χρήματα θα έρθουν αλλά μόλις την Κυριακή Δυστυχώς και πάλι μόνο τα μισά''
Η εμφάνισή μου εξακολουθούσε να προκαλεί γέλιο Τόσο ωφέλιμο για την υγεία Διατηρώντας την κόκκινη πλευρά του ουρανού στα δεξιά μου, όσο ήταν δυνατό, έφτασα επιτέλους στο ποτάμι Εδώ τα πάντα έδειχναν εκ πρώτης όψεως όπως τα είχα αφήσει Αν ωστόσο κοίταζα πιο προσεκτικά θα διαπίστωνα πολλές αλλαγές Και πράγματι έτσι έγινε
[Πολύ φως Ο ΑΜΛΕΤ ΦΟΡΑΕΙ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΤΗΣ ΟΦΗΛΙΑΣ. Ο ΚΛΑΥΔΙΟΣ, ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΑΜΛΕΤ ΝΤΥΜΕΝΟΣ ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΑΣ, ΓΕΛΑΕΙ ΧΩΡΙΣ ΗΧΟ. Η ΟΦΗΛΙΑ ΑΠΟΣΥΡΕΤΑΙ. Ο ΑΜΛΕΤ ΣΕ ΠΟΖΑ ΠΟΡΝΗΣ. ΦΩΝΕΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΦΕΡΕΤΡΟ ΤΟΥ ΚΛΑΥΔΙΟΥ. ΣΚΟΤΑΔΙ]
Πηγαίνω για ύπνο Μπορώ ν' ακούω τον εαυτό μου Νοιώθω παραιτημένος Μέχρι τότε δεν θα έχω κάνει τίποτα Θα συνεχίσω παραιτούμενος Θα συνεχίσω μη έχοντας αποκτήσει ούτε ένα σβώλο γης Μη όντας εκεί όλα θα είναι δικαιοσύνη
Κι αυτά είναι τα επόμενα γράμματα Τα δικά μου στον κύριο Ο., στον κ. Κρανίο, στο θύμα και στον εαυτό μου: ''Κύριε ......, ας τελειώνουμε με την υπόθεση αυτή .......Επομένως το νωρίτερο Τρίτη Ασπάζομαι την δεξιά σας!''
Το ποτάμι έδινε την εντύπωση ότι κυλούσε σε λάθος κατεύθυνση Το σχήμα του ακολουθούσε την καμπύλη του καθιστού σώματος Μετά και πάλι σιωπή Ήταν το σκυλί που κοιτούσε τα χαλίκια Κάποιος θα ερχόταν να σιγουρευτεί ότι ήμουν καλά Ότι δεν είχα ανάγκη από τίποτα.-

ΑΥΛΑΙΑ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ

[1] Heiner Müller. [βλ. σημ.]
ΑΝΑΦ.: ΣΛΑΒΟΜΙΡ ΜΡΟΖΕΚ, Η ζωή για προχωρημένους, μτφρ. Αντώνης Μπίκος, ΓΝΩΣΗ 2004//// Heiner Müller, ΔΥΣΤΗΝΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ, [Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ & Η ΜΗΧΑΝΗ ΑΜΛΕΤ], εισαγωγή-επιλογή-μτφρ. Ελένη Βαροπούλου, ΆΓΡΑ 2001]

https://i.pinimg.com/564x/2e/7d/b4/2e7db4377bbac4735179da78da9d7777.jpg

https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTYa8q4u_w-scVm1bRpF41D-lO6LtIA4crV1w&usqp=CAU