Απ' τη στιγμή που αντιλήφθηκα τον κόσμο, τους θησαυρούς του διαισθάνθηκα κι ένοιωσα θαυμαστής του άγνωστου και υμνητής του επίδοξος συνάμα. Ονειρευτής μεγάλων ταξιδιών κι ερευνητής ακούραστος, ξεκίνησα με μια ελπίδα. Ν' αξιωθώ κάποτε φύλακας των θησαυρών να γίνω.
Έτσι μια μέρα είπα να βγω μια βόλτα, να εξερευνήσω της φύσης όλες τις μορφές. Και έσκυψα στη γη και έπλασα στα χέρια μου το χώμα, σμιλεύοντας εικόνες ζωντανές. Και πάλεψα να αγκαλιάσω τον αέρα, ώσπου κατάλαβα ότι μ' αγκάλιαζε αυτός. Και χόρεψα στου ήλιου την ορμητική φωτιά κι ύστερα στου νερού αφέθηκα την απαλή δροσιά. Θυμάμαι, τη μέρα εκείνη, λιγάκι προτού πέσει το σκοτάδι, ένοιωθα τόση δύναμη, όση δεν ένοιωσα καμιά άλλη φορά.
Μια άλλη μέρα, είπα να βγω μια βόλτα, ν' αναζητήσω χρώματα. Να, ένα γαλάζιο απέραντο σαν ουρανός, ή πάλι ένα κίτρινο κυματιστό σαν στάχυ. Το ανήσυχο, γενναίο μπλε της θάλασσας, ή το βαθύ το πράσινο των σκιερών, πυκνών δασών. Και πινελιές από το μοβ του μενεξέ, μα και φιλιά κόκκινα ή πορτοκαλιά, προκλητικά ή ντροπαλά, από των άλλων λουλουδιών την ομορφιά. Και μόλις το σκοτάδι έπεσε, λιγάκι μαύρο βελουδένιο, να το ενώσω με λευκό σαν φτάσει η αυγή.
Μια άλλη μέρα, πάλι, είπα να βγω μια βόλτα, για να μαζέψω εποχές. Να, από ένα Φθινόπωρο εύθραυστο και μικρό, ένα κομμάτι ώχρα, πασπαλισμένο με ίχνη από πορφύρα κι από φίλντισι. Ή μία στάλα από Χειμώνα πιο εκεί, μέσα από κρύσταλλα αργά να στάζει και να παγώνει στον αέρα, σαν μια φωτογραφία της στιγμής. Μα κι απ' την Άνοιξη όσα περισσότερα μπορώ. Αλλά ας μη μιλήσω για την Άνοιξη καλύτερα, μιας κι οι ομορφιές σε λέξεις μέσα δεν χωρούν κάποιες φορές, κι όταν χωρούν πληγώνουν. Και όσο για το καλοκαίρι, φαίνεται πια τόσο μακρινό. Παρ' όλα αυτά αναπολώ κάποια απομεσήμερα κάτω από τη λεμονιά, δίπλα στο πέτρινο πηγάδι, με τα κορίτσια να ξεχύνονται ξυπόλητα, πιο εκεί, στην ασημένια άμμο.
Κι άλλη μια μέρα, τι όνειρο κι αυτό, είπα να βγω μια βόλτα για να γνωρίσω τους ορίζοντες. Απ' το Βορρά ως το Νότο, κι από τη Δύση έως την Ανατολή, το μάτι όσο φτάνει. Και με ταξίδεψαν οι άνεμοι στις γειτονιές του κόσμου. Παντού συνάντησα ανθρώπους. Ξένοιαστα λόγια, μα και λέξεις λυπημένες. Βλέμματα ραγισμένα σαν γυαλί κι ανάσες βιαστικές, λαχανιασμένες. Σκόρπια χαμόγελα να πέφτουν σαν ψιλόβροχο στη γη. Κλάμα βουβό κι όνειρα διπλωμένα. Ίδια λαχτάρα, ίδια αγωνία, ίδια σιωπή. Λιγάκι προτού πέσει το σκοτάδι ήδη το ήξερα, πως ήταν άνθρωποι δικοί μου όλοι αυτοί.
Και ακολούθησαν και άλλες μέρες. Κι η κάθε μια τους έκρυβε καινούργιους θησαυρούς. Κι εγώ ούτε για μια στιγμή σταμάτησα να τους αναζητώ. Γιατί ένα πράγμα ξέρω πια καλά. Οι θησαυροί υπάρχουν όσο τους αναζητάς. Ή, ίσως, μόνο τότε και γι' αυτό ακριβώς δημιουργούνται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.