Οκτώ λεπτά (Μια φανταστική ιστορία)

Του Κώστα Μπούζα
Το πόρισμα των επιστημόνων δεν επιδεχόταν καμία αμφισβήτηση. Εξάλλου είχε προέλθει από μακροχρόνιες παρατηρήσεις, διεξοδικές μελέτες, αλλά και επανειλημμένες επαληθεύσεις και διασταυρώσεις απόψεων. Και υπήρξε ομοφωνία απ’ όλους. Στις δύο Ιουλίου, στις δέκα ακριβώς το πρωί, ο ήλιος επρόκειτο να εκραγεί...

Η είδηση ήταν συνταρακτική. Βέβαια η έκρηξη αστέρων είναι ένα διαρκώς επαναλαμβανόμενο φαινόμενο στο σύμπαν. Εξάλλου για ότι ζει, υπάρχει μια γέννηση και ένας θάνατος. Δεν θα μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση τα άστρα. Παρ’ όλα αυτά όμως, ένα γεγονός που σε άλλες περιπτώσεις θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί συνηθισμένο, γίνεται ακόμη και τραγικό όταν σε πλησιάζει, όταν συμβαίνει σε σένα. 

Και το συγκεκριμένο γεγονός θα συνέβαινε πράγματι πολύ κοντά μας, στην ίδια την γειτονιά μας. Και δεν υπήρξε καμία αμφιβολία από την πλευρά των αστρονόμων, γι’ αυτό που θα γινόταν αμέσως μετά. Οι πλησιέστεροι τουλάχιστον πλανήτες, μεταξύ των οποίων και η γη, θα πυρακτώνονταν από την ασύλληπτα εκτυφλωτική λάμψη και τα τεράστια ποσά θερμότητας κι αμέσως μετά θα καταπίνονταν από την διαστελλόμενη πύρινη μάζα. 

Εδώ όμως υπήρχε και το εξής παράδοξο. Είναι γνωστό ότι το φως, κινούμενο με την μεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα στο σύμπαν, για να φτάσει απ’ τον ήλιο ως την γη χρειάζεται οκτώ λεπτά. Αυτό σήμαινε ότι για οκτώ ολόκληρα λεπτά μετά την έκρηξη, τα πάντα στον ουρανό θα φαίνονταν κανονικά. Μονάχα αφού περνούσε αυτό το χρονικό διάστημα, θα μπορούσαμε ν’ αντικρίσουμε την κοσμική καταστροφή. Και να πεθάνουμε...

Το πρωινό της δεύτερης μέρας του Ιουλίου δεν ήταν σαν όλα τα άλλα. Τα καταστήματα στον κόσμο ολόκληρο δεν άνοιξαν. Ούτε και τα γραφεία. Πουθενά δεν φαινόταν να γίνεται κάποια εργασία. Λες κι επρόκειτο για κάποια παγκόσμια αργία. Οι δρόμοι όλων των μεγαλουπόλεων παρέμειναν έρημοι, χωρίς κίνηση, σαν αρτηρίες δίχως αίμα. Ποιος θα νοιαζόταν πια να τρέξει, να κλείσει συμφωνίες, ν’ αγοράσει, να πουλήσει, να κερδίσει...

Αντίθετα, από νωρίς είχαν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους στις πλατείες και στα πάρκα κάποια άλλα άτομα. Ερασιτέχνες αστρονόμοι με τα τηλεσκόπιά τους, φωτογράφοι που ήθελαν να τραβήξουν την καλύτερη φωτογραφία τους, φυσιολάτρες και οικολόγοι για να συντροφέψουν στις τελευταίες του στιγμές τον μελλοθάνατο πλανήτη και τελευταίοι οι ποιητές, βιώνοντας πιο πολύ απ’ όλους την υπαρξιακή αγωνία της πνευματικής δημιουργίας τόσων χιλιάδων χρόνων. Ένα τελευταίο ποίημα ίσως. Μια προσευχή. Ποιος ξέρει. Γι’ αυτόν τον λόγο εξάλλου είχαν παραμείνει κι όλοι οι ναοί ανοιχτοί. Το ίδιο και τα μουσεία. Για όποιον θα ήθελε να τους αφιερώσει μια τελευταία ματιά.

Την ώρα που το ρολόι έδειξε δέκα, τα πάντα ξαφνικά σιώπησαν και μια ολόκληρη ανθρωπότητα φάνηκε να κρατάει την αναπνοή της. Δευτερόλεπτα μετά, τα πάντα έδειχναν ίδια κι όμως δεν ήταν. Ο ήλιος είχε ήδη εκραγεί και ας μην το βλέπαμε εμείς. Είχαν αρχίσει τα οκτώ πιο συνταρακτικά λεπτά στην ιστορία του κόσμου.

Τι μπορεί να κάνει κάποιος σε τόσο λίγο χρόνο. Να νοσταλγήσει; Να κάνει ένα τηλεφώνημα σε αγαπημένα πρόσωπα; Να νοιώσει τύψεις για τα λόγια του, που πλήγωσαν κάποιο χαμένο φίλο; Να τραγουδήσει ένα παλιό, αγαπημένο τραγούδι; Να κοιτάξει για μια φορά ακόμη απ’ την βεράντα την πόλη του; Να πει ένα τελευταίο σ’ αγαπώ; Να κλάψει;

Νοιώθαν τον χρόνο να κυλάει τόσο γρήγορα. Άλλοι πάλι είχαν παραλύσει και το κάθε λεπτό τους φαινόταν αιώνας. Κι όλοι κοιτούσαν με δέος το φάντασμα του ήλιου στον ουρανό και μ’ αγωνία περίμεναν το πεπρωμένο. Δευτερόλεπτα πριν από την συμπλήρωση των οκτώ λεπτών, επικράτησε και πάλι εκείνη η απόλυτη σιωπή. Τα νεύρα τέντωσαν στα πρόσωπα, τα χέρια σφίξαν σε γροθιές, το αίμα πάγωσε στις φλέβες και τα μάτια, όσα δεν κλείσαν, γούρλωσαν έντρομα, σαν να ’ταν έτοιμα να πεταχτούν έξω απ’ τις κόγχες.

Η καταστροφή δεν ήρθε ποτέ. Οι επιστήμονες μίλησαν για έκτακτα και ασυνήθη αστρονομικά φαινόμενα, που είχαν σαν αποτέλεσμα την αλλοίωση των δεδομένων, με συνέπεια την εξαγωγή εσφαλμένων συμπερασμάτων. Όποια κι αν ήταν η αιτία, μικρή σημασία είχε. Το υπέροχο ήταν ότι ο ήλιος δεν είχε εκραγεί. Κι όμως, είχαν γίνει κάποιες εκρήξεις και μάλιστα αλυσιδωτές. Ιδεών σε μυαλά. Τύψεων σε συνειδήσεις. Αισθημάτων σε ψυχές. Κι ιδανικών λησμονημένων και αρετών. Κι οδήγησαν σε πράξεις αγάπης, υπέρβασης και αυτοθυσίας. Το ημερολόγιο έδειχνε δύο Ιουλίου. Ήταν η μέρα που όλοι μαζί οι άνθρωποι του πλανήτη έστρεψαν το κεφάλι τους ψηλά, στον ουρανό...