Πόσοι Κιλκισιώτες πολέμησαν στη μάχη του Κιλκίς…;

Γράφει ο Παναγιώτης Γεωργιάδης
«Μη κλαψς Βασιληκούλαμ. Άμα ηνε για τι Πατρίδα δάκρια δεν εχ, κλάματα μονάχα για όσοι ψοφούν στο στρόμα…»
H Μάχη του Κιλκίς, μέσα από την απίστευτη τραγωδία της, σίγουρα θα μπορούσε να προβάλει και να διαφημίσει την πόλη μας σε πανελλήνιο, ίσως και σε παγκόσμιο επίπεδο.

Κι αυτό γιατί ήταν μια από τις φονικότερες μάχες μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα (8.500 νεκροί σε 3 ημέρες) μεταξύ Ελλήνων και Βουλγάρων τον Ιούνιο του 1913.

Η νικηφόρα έκβασής της έπαιξε τεράστιο ρόλο στην εξέλιξη των γεγονότων για την απελευθέρωση της Μακεδονίας και αργότερα της Θράκης.

Πόσοι Κιλκισιώτες πολέμησαν στη μάχη του Κιλκίς…;

Δυστυχώς τα μαθητικά βιβλία δεν έχουν ιδιαίτερες αναφορές στην 21η Ιουνίου, υποτιμώντας στο μέγιστο την ιερότητα και τη θυσία χιλιάδων Ελλήνων στρατιωτών.

Εκείνα τα χρόνια οι Έλληνες χριστιανοί αποτελούσαν μειονότητα στο ασήμαντο χωριουδάκι που δεν λεγόταν καν Κιλκίς. Το μετέπειτα Κιλκίς το δημιούργησαν οι πρόσφυγες από Πόντο, Αν. Ρωμυλία και κυρίως Στενήμαχο, Στρούμιτσα κτλ

Για το αγαπημένο μας Κιλκίς και την Ελλάδα μας, δεν θυσιάστηκαν Κιλκισιώτες αλλά νέα παιδιά αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και στρατιώτες από την Κρήτη, τα άλλα νησιά, τη νότια Ελλάδα αλλά και την Κύπρο, ενώ συμμετείχαν εθελοντικά και ανήλικα αγόρια. Ανάμεσά τους και ο Ανδρέας, ένας αγράμματος καράβλαχος από τη Ρούμελη. Ένας στρατιώτης ο οποίος έπεσε νεκρός στη "Μάχη του Κιλκίς", στου οποίου την τσέπη βρέθηκε ένα γράμμα…

Δήμαρχε μπορείς…

Ο Δήμος Κιλκίς θα μπορούσε πχ σε μια επέτειο, να καλέσει και να τιμήσει τους Δημάρχους πόλεων, οι οποίες «έστειλαν» τα παιδιά τους να θυσιαστούν στο Κιλκίς. Φανταστείτε τι προβολή θα είχε το Κιλκίς, αν βλέπαμε 5-10 δημάρχους από όλη την Ελλάδα. Να μιλούσαν για το ακριτικό Κιλκίς που ξέρει να θυμάται και να τιμά αυτούς που πρέπει. Θα δημιουργούσαμε απίστευτη διαφήμιση για τη δύσμοιρη πόλη μας. Θα προκαλούσαμε να έρθουν συγγενείς τους, να αφήσουν ένα λουλούδι στο Λόφο των Ηρώων. Πολλά μπορούσαμε να κάνουμε… Ειδικά στη μνήμη του Αντρέα και κάθε άγνωστου Αντρέα από τη Ρούμελη..

Ο αγράμματος καράβλαχος Ανδρέας και το γράμμα στη Βασιλικούλα στο χωριό…

Ο Ανδρέας ήταν ένα χωριατόπουλο από τη Ρούμελη, που σήμερα ίσως τον λέγαμε κάπως υποτιμητικά "καράβλαχο". Το 1913 η πατρίδα τον έστειλε στο μακρινό και παντελώς άγνωστο σε αυτόν Κιλκίς, που ο ίδιος το ανέφερε ως Κιλκίδα. Άφησε τις κατσίκες και τη στάνη, άφησε και την αγαπημένη του σύζυγο Βασιλικούλα μαζί με τα παιδιά τους, πήρε και το όπλο για να πολεμήσει για τη Μακεδονία, που αποκλείεται να γνώριζε που βρίσκεται.

Οι μάχες ήταν σκληρές και ο Ανδρέας έπεσε νεκρός. Στην τσέπη του όμως βρέθηκε ένα γράμμα. Μια επιστολή που ποτέ δεν έφτασε στον παραλήπτη τη Βασιλικούλα. Τα λόγια του αγράμματου βλάχου, δεν είναι απλά συγκλονιστικά. Κάθε λέξη του είναι διδαχή, μάθημα, «τροφή για σκέψη» που λένε και οι γραμματιζούμενοι.

Ο τσέλιγκας Ανδρέας, μέσα στον αυθορμητισμό και την ανεπιτήδευτη αγνότητα, μας "χαστουκίζει" με τις λέξεις του, μας προβληματίζει, μας δίνει ελπίδα, μας συγκινεί, μας θυμίζει μια Ελλάδα αλλά και Έλληνες που χάθηκαν οριστικά.

Ο Ανδρέας ήταν ταπεινός μα κυρίως αυθεντικός. Αγαπούσε πρώτα την Ελλάδα, τη Βασιλικούλα, τα παιδιά του και μετά τον εαυτό του. Ο Ανδρέας αγαπούσε την ελευθερία και το απέδειξε. Ο Ανδρέας ήταν «τεράστιος στην ψυχή» αλλά δεν το γνώριζε ούτε ο ίδιος. Μάλλον δεν τον ένοιαζε καν. Ήξερε πως είναι "τελειωμένος" και θα άφηνε τα κοκαλάκια του στο μακρινό από το δικό του χωριό, το Κιλκίς. Μόνο ένα κεράκι να ανάβουν στη μνήμη του ζήτησε. Και διαθήκη τα παιδιά του...

Το Κιλκίς, η Μακεδονία, η Ελλάδα μας, χρωστάνε πολλά στον Ανδρέα και τον κάθε Ανδρέα από τη Λάρνακα, τον Κίσσαμο, τη Σπάρτη, τη Λαμία. Σε ευχαριστούμε Ανδρέα.

Το γράμμα του Ανδρέα…

Βασιλικουλα σι χανο για την Πατριδα , Αυτό το χουριο που θελουμ να παρουμ του λεν Κιλκιδα

Ηνε τορα δυο μερες Αγαπημενη μου Βασιληκουλα που καμωμε πολεμο με αυτά τα παληοσκυλα. Μας βαρουνε πολι μι ουβιδες . Χαθηκανε πουλα πεδια θκαμας

Παγ κι η Γιανςμας τον πηρε ουβιδα του κεφαλτ.

Τορα περιμενομ σε μια ρεματια να ξαποστασουμ λιγουλακι κι σι γραφο.

Βασιληκουλα σι χανο για την Πατριδα αυτό το χουριο που θελουμ να παρουμ του λεν Κιλκιδα , κε λεν πως το μουσχαρη θα πλεξ στο εμα. Εχο ένα εστημα πως κεγω θα παγο να φαγο κουμαρα να βρο τον παπουλημ , αλλα να μη κλαψσ Βασιληκουλαμ . Αμα ηνε για τι Πατριδα δακρια δεν εχ , κλαματα μοναχα για οσοι ψοφουν στο στρομα . Θημαμε τι ελεγε κι Μητρος του παπουλ για τσεγναικες το παλιο κερο στη Σπαρτ η τας η επιτας .

Κλαματα δεν θελο ντροπης πραματα να σκουζτε για μας εδο τσβουλγαροχτον , εγκδιταδες ντιπ κι για ουλες τσατιμιες που πραξαν σταδελφια μακεδονοι .

Μονο ένα κερι στην αγια Παρασκεβι φτανι . Για διαθηκ ινε τα πεδακια μας . Αμα μιγαλοσν να παν κιφτα στον πολεμο στη Πολ μι τον βουλγαροχτονο βασιληα μας να μνιμονευσν τον ταφουμ μι εμα

Σι φιλο βασιληκουλαμ πολύ .

Για χαρα για την πατριδα Απτό ρεμα Κιλκιδας Αντρεας