Ανοιχτή επιστολή

Του Κώστα Μπούζα
Αγαπητέ φίλε, σίγουρα θα ένοιωσες μεγάλη έκπληξη κρατώντας στα χέρια σου αυτή την επιστολή και σίγουρα θ’ αναρωτιέσαι ποια ήταν η αιτία που μ’ έκανε κι αποφάσισα να σου γράψω. Σου απαντώ απ’ ευθείας, μιας και σε καμιά περίπτωση δεν σκοπεύω να σε κρατήσω σε αγωνία. Απ’ την μια μεριά, ήταν κάποιες σκέψεις για τόσα και τόσα δυσάρεστα που μας κατακλύζουν και που άσχετα αν κατάντησαν καθημερινά, δεν έπαψαν ποτέ να’ ναι σημαντικά, ενδεχομένως και τραγικά, κι απ’ την άλλη, κάποια όνειρα, που άσχετα αν φαντάζουν ουτοπικά, δεν σταμάτησαν ποτέ να φλογίζουν ανθρώπους και ν’ αποτελούν ορόσημα γι’ αυτό που θέλουμε να λέμε κοινωνία.

Όλα ξεκίνησαν ένα απόγευμα που φαινόταν να ‘ναι άδειο και που με βρήκε ν’ αναλογίζομαι σχετικά με το νόημα που έχουμε δώσει εμείς οι άνθρωποι στην ζωή μας. Μας έχει καταλάβει όλους ο πυρετός του ανταγωνισμού. Ένας αγώνας δρόμου, στην ουσία όμως όχι κατά κάποιου άλλου αλλά κατά του εαυτού μας. Στόχος μας, μόνο το κέρδος. Είτε αυτό είναι χρήμα, είτε διάφορα αξιώματα και τίτλοι.

Παράλληλα κάναμε το έγκλημα να σπάσουμε κάθε δεσμό με την παράδοση. Θεοποιήσαμε, ως ανόητοι, ένα απρόσωπο κι αδιόρατο μέλλον, βασισμένο αποκλειστικά σε μια τεχνοκρατική αντίληψη, χωρίς να υπολογίσουμε ότι αυτό σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να οικοδομηθεί χωρίς τα θεμέλια του παρελθόντος.

Και να πεις ότι είμαστε ευτυχισμένοι μ’ όλα αυτά. Κάθε άλλο. Η υλιστική θεώρηση της ζωής το μόνο που είναι σε θέση να χαρίσει είναι, για κάποιους η καλοζωία, τις περισσότερες φορές απλά η επιβίωση και όχι σπάνια η φτώχεια. Δεν είναι σε θέση όμως να προσφέρει την ευτυχία. Και η έλλειψη ευτυχίας αφήνει πάντοτε στην ψυχή ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Τ’ αποτελέσματα είναι ήδη εμφανή: άγχος, απομόνωση, μοναξιά, ψυχολογικά αδιέξοδα, ναρκωτικά. Κι επειδή την κοινωνία την φτιάχνουν οι άνθρωποι, παρουσιάζει κι αυτή σχετικά συμπτώματα: Υπερκαταναλωτισμό, την συνεπαγόμενη ερήμωση του περιβάλλοντος, αλλά και πείνα, εγκληματικότητα και άγρια εκμετάλλευση του ανθρώπου.

Κάποιος είχε πει ότι το ευ ζην μπορείς να το κατακτήσεις με το να είσαι, όχι να έχεις. Και για να το καταφέρεις αυτό, πρέπει να δουλέψεις με τον εαυτό σου. Με τον μέσα άνθρωπο. Κι αυτόν, αφού τον πάρεις απ’ το χέρι, πρέπει να τον κατευθύνεις προς τις υψηλές αξίες. Αγάπη, σοφία, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, γενναιοφροσύνη, δημιουργικότητα, ανιδιοτέλεια, ήθος, αρετή, τιμή, καθήκον. Και πάνω απ’ όλα προς την συνειδητή βίωση του Θεού. Και τότε ο μέσα άνθρωπός μας θα αντιληφθεί, ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που υπερβαίνουν τα καθημερινά μικροσυμφέροντα και μικροπροβλήματα και για τα οποία αξίζει να αγωνίζεται κανείς. Απ’ το σημείο αυτό κι ύστερα η ψυχή θα έχει βρει τον δρόμο της, γιατί έτσι είναι πλασμένη αυτή. Ποθεί να υψώνεται ψηλά και ν’ ατενίζει. Συμβιβάζεται μόνο με το όραμα και με το όνειρο, με τίποτε λιγότερο. Κι όταν κατορθώσει να τους δώσει σχήμα, αυτά γίνονται λευκά φτερά που την βοηθούν να πετά μακριά, σε προορισμούς αγαπημένους.

Ο δρόμος βέβαια είναι δύσβατος, η απόσταση μεγάλη και οι συγκρούσεις πολλές. Λες κι η ζωή μας δουλεύει σαν πολύτιμα πετράδια. Όσο πιο πολλά τα χτυπήματα, τόσο μεγαλύτερη η αξία. Θα με ρωτήσεις βέβαια, πώς θ’ αντέξουμε μέσα σ’ αυτό το χάος που έχουμε πλέον δημιουργήσει. Θα σου απαντήσω με τα λόγια ενός φιλοσόφου. Δεν έχουμε παρά να προσπαθούμε, κάθε φορά, ν’ αναγνωρίζουμε ποιος και τι μέσα στο χάος δεν είναι χάος και να του δίνουμε διάρκεια, να του δίνουμε χώρο...

Αγαπητέ φίλε, τώρα που έφτασα στο τέλος το ομολογώ. Το γράμμα αυτό ξεκίνησα να το γράφω για μένα. Εγώ ήμουν που το είχα ανάγκη. Στην πορεία όμως αυτό άλλαξε. Ήταν γιατί ένοιωσα βαθιά μέσα μου την ανάγκη, να μοιραστώ μαζί σου την αγωνία για όλα αυτά που συμβαίνουν, αλλά και την ελπίδα για όλα εκείνα που θα μπορούσαν να συμβούν...