Η ανάμνηση

Του Φώτη Μισόπουλου
''Δεν ξέρω αν με γνωρίζετε''/
''Φυσικά, τόσο καιρό μένουμε στο ίδιο σπίτι''
Franz Kafka [1]

1.
...........le chair est triste, helas! et j' ai lu tous le livres [2] και τον επίλογο της Hydrotaphia [3], έσχατο όριο στις δυνατότητες του λόγου Με φωνάζουν, ίσως να ετοιμάσω τα πράγματά μου: Εδώ γεννήθηκα- όλη μου η ζωή πλάι στη λίμνη Σύμφωνα μe τα τεκμήρια δεν υπήρξα ποτέ, επειδή η φύση καθώς την αντιλαμβάνεται ο Joyce ή ο Svevo, απεχθάνεται την τελειότητα Πέρασε δίπλα μας ο νεκρός Το αίμα είχε πήξει. Ευνουχισμένος. Με κομμένα άκρα Κάτι παραμονεύει πίσω απ' τα φύλλα Φεύγουν λοξά, οι άλλοι- Πού βρήκαν νερό θροφή και σύντροφο; Αθώοι και ύποπτοι Ίδιο φως, παντού. Κι εμείς, για τους οποίους η πρόκληση του Αθέατου έχει μετατραπεί σ' επίκληση του εφικτού- ρηχή ή βαθιά κατάκτηση, αυτός ο περίπατος κάτω απ' την κλίμακα του Ιακώβ, όπου ψάχνω το προνόμιο ν' ακολουθήσω -/

ΤΡΈΠΛΕΒ: [έρχεται μέσα, χωρίς καπέλο, κρατώντας το τουφέκι κι ένα σκοτωμένο γλάρο][4]: .....έμενα ακουμπισμένος στα κάγκελα της γέφυρας μέχρι που νύχτωνε Κι αυτό, παρακαλώ, να το σημειώσετε Έγινε η αποδοχή του κλήρου, επειδή ονειρεύτηκα Έτσι λησμόνησα να ζήσω Que voulez vous? Tοποθετώ τη Βοημία στην ακροθαλασσιά. Ο Οδυσσέας απαγγέλλει αποσπάσματα απ' τον Αριστοτέλη ή την Αποκάλυψη [γελάει] Ομορφιά και ειρήνη, που δεν καταστρέφονται εις τον αιώνα Από δω κι εμπρός η ποίησή μου θα είναι αμετουσίωτη Φαλλική Χυδαία [5] Η επιβίωση θα σημαίνει την αθανασία της προσωρινότητας- προσαρμογή βαθιά ριζωμένη στο Χρόνο, βασανιστικές μελωδίες παράταιρα στοιχειωμένες για να ζήσουν περισσότερο από μια αλληλουχία παρόντων Είναι ο,τι πιο ωραίο ζήσαμε Παρακολουθούσα με αγωνία το βάθος του ορίζοντα ή εκείνον, τον τρίτο, που δεν μίλησε ολάκερο μονόπραχτο- Ποιος είναι λοιπόν αυτός που σωπαίνει, και τι του οφείλουμε; Σκοτεινιάζει- Tο ανομολόγητο αχνίζει πίσω απ' την ομίχλη, κι εκείνος που αντικρύσαμε με την εντάφια προσωπίδα, - αυτοί που δεν έχουν παρά την μικρή μαριονέτα με το λυπημένο άλογο και το χριστουγεννιάτικο δέντρο στην άκρη της νοσταλγίας- Πού ζούνε; Πού;

2.
Ο ΓΛΑΡΟΣ: .......ύστερα από απουσία ολόκληρης ζωής επιστρέφει, ενώ το ταξίδι τελειώνει, Άμλετ père και Άμλετ fils- βασιλιάς και πρίγκιπας ενώπιον του θανάτου Μουσική υπόκρουση Le Hamlet Theatre restera fermé, peut-être désert Όμως πάντα συναντούμε τους εαυτούς μας Οι νεκροθάφτες ενταφιάζουν τις δραματουργίες απροκάλυπτα Εξομολόγηση ότι η ζωή δεν επαρκεί Αν δεν θυμόμαστε, είναι οπωσδήποτε η ποίηση της ψυχικής στενότητας Tout rotaire Ο καιρός κρυφακούει το πνεύμα, απλά δεν μπορούμε ν' ακούσουμε πόσοι άποικοι της διαίσθησης αναρωτιούνται

[ΤΟ ΣΚΗΝΙΚΌ: Οι ρυτίδες που ακόμη κατεβαίνουν ανελέητες Μ' ενοποίησες Όσα είδες στον ύπνο σου ήταν ψέμα Αριστερά τα δέντρα και το ασήμι, καθώς πέφτει πάνω στα ρούχα Ευχαριστώ που ήρθες άλλη μια φορά Γιατί τίποτε πια δε μού ανήκει αναφαίρετα Μένοντας το κρανίο γυμνό, βαραίνουν πολύ οι υπόλοιποι μέσα μου, με το καπέλο χαιρετώ τη χαμένη υπόθεση του κόσμου- και λέω, ευτυχώς, αφού μόνο εγώ ξέρω τους λόγους.]
Άξαφνα η πόρτα άνοιξε και κάποιος μπήκε:

ΜΕΝΤΒΕΝΤΕΝΚΟ [6]: .....είμαι ο Νικόδημος Έρχομαι απ' το Ευαγγέλιο Σύντομα θα με χρειαστείτε [7].-/

Κανείς δεν ήξερε τι να πει διαβάζοντας τα σκοτεινά ρήματα της ενοχής και του φθινοπώρου, θνητότητες που δεν αναβάλλονται- δε χάθηκε τίποτε στ' αλήθεια κι ίσως έχουμε καιρό ν' απολαύσουμε τη μελαγχολία του απείρου, ενώ τα βράδια σωπαίνουμε- Άλλωστε ζυγώνει ο χρόνος να ζήσουμε και την πραγματική μας ζωή που έμεινε στα σκοτεινά σχεδόν για πάντα.-/
ΤΡΈΠΛΕΒ [πηδάει με βήμα χορευτικό, σκαλί-σκαλί, απαγγέλοντας δυνατά]: .....δεν κάνουμε τίποτε άλλο εκτός απ' το να καταγράφουμε το εφήμερο. Καταστρώνουμε Ιστορία απ' τα γεγονότα του χωριού, θεωρώντας κάθε πανδοχέα Μεγαλειότητα, διασχίζοντας τη ζωή με βουή και αντάρα, ελπίζοντας να καταπλήξουμε τον Κρόνο [8] Ο κόσμος αποκοιμιέται όσο στενάζει-/
[Κανένα θαλασσοπούλι Δύο εύθραυστα φτερά καπνού ανεβαίνουν πλουμιστά απ' τις στέγες Ξεχείλισμα απαλότητας Διαλύονται στη γη-βωμό. Έλεος]

3.
........όλ' αυτά, βέβαια, είναι υπόθεση ιδιωτική ''Πούλησα το παλτό'', μου λέει, ''στην πάροδο Κιριούσκιν [9], αλλά και πάλι επιστρέφω ανήσυχος- Ψάχνω- ξέρεις, ένα τόπο κενό, που να χωρέσουμε κι εμείς για λίγο απέναντι σ' ο,τι έρχεται''- Στη συνέχεια, απαντούσα ότι η απόλαυση της μελλοντικής ύπαρξης είναι ισχυροποίηση του παρόντος,- και η υστεροφημία, φυσικά, μελλοντική Όταν πάψεις να υπάρχεις δεν γνωρίζεις, επίσης, ο,τι αφορά την ανθρώπινη χοροστασία Σταματούν να προφέρουν χαμηλόφωνα τ' όνομά σου- και στα κρυφά. Έχεις κλείσει το ΒΙΒΛΊΟ ΤΗΣ ΑΝΗΣΥΧΊΑΣ για πάντα [10] ''Δεν χρειάζομαι λεφτά, φτάνει να φωνάξεις σιγανά εμένα στρίβοντας το δρόμο, την άλλη νύχτα'' [παύση]

Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ: .......περιμένετε Σταθείτε Οι Γλάροι Η αθωότητα Η λεκάνη των γοφών Αποσύρομαι [απευθύνεται σε κάποιον που βρίσκεται μέσα στο πλήθος και τον καλεί][συνεχίζει]: .......Με έμμεση κριτική, λιγότερο διαχρονικός, μέσα στην ουσιαστική αχρονικότητα Κάτι μού αφαιρούν οι νύχτες. πιο κάτω απλώνεται η θηλυκούπολη- λευκή γυμνή ασάλευτη πολυτελής Περπάτα συλλαβιστά, λοιπόν. Πίσω το ποτάμι και το ασήμι, που πέφτει ξανά στα ρούχα μας- νερό και φύλλα Έπρεπε να συμβεί κι αυτό Δηλαδή να ξεχάσουμε, να ζήσουμε ακόμα ελάχιστα στο σύνορο με το Άλλο.
Από την προφορά σάς κατάλαβα, ότι είστε πόρνη, αλλά από καλή πάστα I know not what tomorrow will bring Δίνω αξία στο στοιχείο της ξενότητας
Τώρα η Ιστορία έχει εξημερώσει την κριτική στα αναγκαία ψεύδη Δεν κράτησα παρά ένα μόνο βράδυ στο τέλος της συγκομιδής, σύντροφοι,- Εγώ ερήμωσα για να με βλέπετε από παντού ή ν' ακουμπάτε κάποτε στη σκιά μου όταν ανάβει το λύχνο του ο τυφλός κι η ζωή τραβάει το μεγάλο της δρόμο. Μπήκε χειμώνας Λιώνουν τα κρίνα του πάγου Δεν απομένει άλλο απ' την αφή στο σκοτάδι Το βλέμμα μες στο αίμα που λοιδόρησαν
Ένα σιντριβάνι ανάμεσα σε τριαντάφυλλα της Δαμασκού Κρασί λαγνείας μουρμουρίζοντας ανθόνερο Σάς κατάλαβα ότι είστε από καλή πάστα........

ΤΕΛΟΣ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ

[1] Φραντς Κάφκα, Η ΔΙΚΗ, μτφρ. Γιάννης Βαλούρδος, ΓΡΆΜΜΑΤΑ 2006
[2] η σάρκα είναι λυπημένη, αλίμονο, και διάβασα όλα τα βιβλία [Μαλλαρμέ, ο πρώτος στίχος του ποιήματος Brise marine [βλ. σχόλια: Χάρης Βλαβιανός/ επίμετρο: Richard Zenith, στο: Φερνάντο Πεσσόα- ΗΡΟΣΤΡΑΤΟΣ, ΕΞΑΝΤΑΣ 2002]
[3] Sir Thomas Browne (1605-1682), HYDROTAPHIA [Mε θέμα νεκρικές τελετουργίες διαφόρων πολιτισμών/ βλ. σχόλια: Χάρης Βλαβιανός ο.π.]
[4] ΆΝΤΟΝ ΤΣΕΧΩΒ, ΘΕΑΤΡΙΚΆ ΈΡΓΑ, μτφρ. Λυκούργου Καλλέργη, ΕΚΔ. ΓΚΌΝΗ 1960
[5] Ανδρέας Αγγελάκης, ΟΙ ΕΦΙΆΛΤΕΣ, 21 ποιήματα, ΚΑΣΤΑΝΙΏΤΗΣ 1974
[6] ένας δάσκαλος,- πρόσωπο στον ΓΛΑΡΟ του Τσέχωβ
[7] Τάσος Λειβαδίτης, ΜΙΚΡΌ ΒΙΒΛΊΟ ΓΙΑ ΜΕΓΆΛΑ ΌΝΕΙΡΑ, ΚΈΔΡΟΣ 1991, δ' έκδοση
[8] Φερνάντο Πεσσόα ο.π.
[9] τοπωνύμιο, βλ. Nikolay Gogol, Το παλτό
[10] πρβλ. Φερνάντο Πεσσόα ο.π. βλ. Επίμετρο- ΤΟ ΒΙΒΛΊΟ ΤΗΣ ΑΝΗΣΥΧΊΑΣ, κείμενο του Richard Zenith]

https://i.pinimg.com/564x/5c/cf/a5/5ccfa522180891d9485e06e7433c275a.jpg

https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTYa8q4u_w-scVm1bRpF41D-lO6LtIA4crV1w&usqp=CAU