Γράφει η Βασιλική Μαυρογονάτου
Ένα από τα φαινόμενα που αναδύθηκε μέσα στην πανδημία και συνεχίζει να εντείνεται, είναι οι μαζικές παραιτήσεις στελεχών σε ολόκληρο τον κόσμο, το φαινόμενο της «μεγάλης παραίτησης» όπως ήδη έχει αρχίσει να αποκαλείτε από στελέχη HR αλλά και κοινωνιολόγους ανά την υφήλιο.
Τα νούμερα που καταγράφει το Αμερικανικό Γραφείο Στατιστικών Στοιχείων για την Εργασία δείχνουν ότι πρόκειται για ένα φαινόμενο που παίρνει μαζικές διαστάσεις στις ΗΠΑ. Στην Αμερική, από τον Μάιο έως τον Σεπτέμβριο, συνολικά 20 εκατομμύρια εργαζόμενοι έχουν υποβάλει παραίτηση και έχουν φύγει από τη δουλειά τους. Μάλιστα, τον Σεπτέμβριο του 2021 καταγράφεται το μεγαλύτερο ποσοστό, με πάνω από 4 εκατομμύρια παραιτήσεις.
Ένα από αυτά τα άτομα ήμουν και εγώ. Μέσα στην εποχή της πανδημίας και με αγαπημένους μου ανθρώπους να χάνονται συνεχώς με έκανε να αναθεωρήσω τον τρόπο που βλέπω τη ζωή και κατ’ επέκταση τη δουλειά μου, καθώς το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου το ζούσα μέσα σε ένα γραφείο.
Έτσι αρχίζεις λοιπόν να βλέπεις τα πράγματα από ένα άλλο πρίσμα, αρχίζεις να αισθάνεσαι έντονα την εξουθένωση που έρχεται, καθώς φορτώνεσαι συνεχώς με επιπλέον εργασία χωρίς πολλές φορές τις ανάλογες οικονομικές απολαβές. Αρχίζεις να βλέπεις πως η επαφή μεταξύ προϊσταμένου ή εργοδότη χάνεται πίσω από στόχους και αριθμούς. Αρχίζεις να νιώθεις εσύ ένας αριθμός.
Μάθαμε και το mobbing από συναδέλφους, το ζήσαμε στο πετσί μας, από ανεπαρκείς συναδέλφους που επειδή δεν μπορούσαν να εξελιχθούν με τη γνώση προσπαθούσαν να φανούν με δόλιους τρόπους. Όλοι τους ήξεραν ποιοι είναι αλλά τίποτα δεν γίνεται, κοίτα εσύ να πετύχεις τον στόχο.
Γυρίζεις στο σπίτι μετά από τουλάχιστον 10 ώρες και προσπαθείς ούσα κατάκοπη να χαμογελάσεις στα παιδιά σου, να καθίσεις 10 λεπτά μαζί τους να τα αγκαλιάσεις, να τα ρωτήσεις πως πήγε η μέρα τους. Όμως είναι μόνο 10 λεπτά κυριολεκτικά, καθώς θα πρέπει να βιαστείς να συμμαζέψεις, να μαγειρέψεις, να τα βοηθήσεις στο διάβασμα και να τα πας στις τόσες δραστηριότητες.
Και τα παιδιά σου σε βλέπουν, βλέπουν πως δυσκολεύεσαι να γελάσεις, βλέπουν πως πονάς γιατί από τις ατελείωτες ώρες εργασίας στον υπολογιστή έπαθες τενοντίτιδες, καρπιαίους σωλήνες και η μέση σου υποφέρει.
Και συνεχίζεις να σπουδάζεις και συνεχίζεις να επιμορφώνεσαι και ξυπνάς χαράματα για να προλάβεις να τελειώσεις με τις ακαδημαϊκές σου υποχρεώσεις, γιατί ελπίζεις πως όλα αυτά κάποια στιγμή θα μετρήσουν σε αυτή τη χώρα.
Και συνεχίζεις να βλέπεις φίλους σου να φεύγουν από τον ιό και την οικογένεια να διαλύεται και εσυ απορείς γιατί αφήνεις να συμβαίνουν όλα αυτά στη δική σου οικογένεια, η οποία γλίτωσε από αυτό το κακό;
Και ξυπνάς μια μέρα και δεν μπορείς να σηκωθείς και παλεύεις να αντέξεις μια ακόμη ημέρα. Αυτή την ημέρα λοιπόν αναγεννιέσαι και λες όχι και ξεκινάς να αλλάξεις για εσένα και για την οικογένειά σου. Έτσι αρχίζεις και ξεκαθαρίζεις και πετάς ότι τοξικό υπάρχει γύρω σου.
Πρώτα τη δουλειά που σε κάνει να υποφέρεις, θα πεις και πως θα ζήσω; Τόσα χρόνια που συναναστρέφομαι με κόσμο ένα έχω καταλάβει ένας άνθρωπος που έχει μάθει να δουλεύει και να έχει ανοιχτούς ορίζοντες δεν χάνεται μην τον φοβάστε. Θα χαθεί ο τεμπέλης θα χαθεί αυτός που πάτησε επι πτωμάτων, θα χαθεί αυτός που έβαλε μέσον.
Έπειτα ξεκαθαρίζεις ανθρώπους, ακόμη και συγγενείς και φίλους. Όσοι σε πλήγωσαν, όσοι σε αγνόησαν όταν τους είχες ανάγκη, όσοι σε δυσκόλεψαν να προχωρήσεις. Δεν έχουν θέση στη καρδιά σου.
Αρχίζεις και βλέπεις πως πάνω απ όλα είσαι εσύ. Έτσι όπως αγαπάς το καινούργιο σου αυτοκίνητο και το θες γυαλισμένο με την καλύτερη βενζίνη και του κάνεις service έτσι να φροντίζεις τον εαυτό σου, που είναι σαφώς πολυτιμότερο από οποιοδήποτε υλικό αγαθό.
Όσο έχεις την υγεία σου και τους αγαπημένους σου κοντά, τίποτα άλλο δεν μετράει, άλλωστε η κακή εργασία μπορεί να βλάψει την υγεία σου.
Τα νούμερα που καταγράφει το Αμερικανικό Γραφείο Στατιστικών Στοιχείων για την Εργασία δείχνουν ότι πρόκειται για ένα φαινόμενο που παίρνει μαζικές διαστάσεις στις ΗΠΑ. Στην Αμερική, από τον Μάιο έως τον Σεπτέμβριο, συνολικά 20 εκατομμύρια εργαζόμενοι έχουν υποβάλει παραίτηση και έχουν φύγει από τη δουλειά τους. Μάλιστα, τον Σεπτέμβριο του 2021 καταγράφεται το μεγαλύτερο ποσοστό, με πάνω από 4 εκατομμύρια παραιτήσεις.
Ένα από αυτά τα άτομα ήμουν και εγώ. Μέσα στην εποχή της πανδημίας και με αγαπημένους μου ανθρώπους να χάνονται συνεχώς με έκανε να αναθεωρήσω τον τρόπο που βλέπω τη ζωή και κατ’ επέκταση τη δουλειά μου, καθώς το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου το ζούσα μέσα σε ένα γραφείο.
Έτσι αρχίζεις λοιπόν να βλέπεις τα πράγματα από ένα άλλο πρίσμα, αρχίζεις να αισθάνεσαι έντονα την εξουθένωση που έρχεται, καθώς φορτώνεσαι συνεχώς με επιπλέον εργασία χωρίς πολλές φορές τις ανάλογες οικονομικές απολαβές. Αρχίζεις να βλέπεις πως η επαφή μεταξύ προϊσταμένου ή εργοδότη χάνεται πίσω από στόχους και αριθμούς. Αρχίζεις να νιώθεις εσύ ένας αριθμός.
Μάθαμε και το mobbing από συναδέλφους, το ζήσαμε στο πετσί μας, από ανεπαρκείς συναδέλφους που επειδή δεν μπορούσαν να εξελιχθούν με τη γνώση προσπαθούσαν να φανούν με δόλιους τρόπους. Όλοι τους ήξεραν ποιοι είναι αλλά τίποτα δεν γίνεται, κοίτα εσύ να πετύχεις τον στόχο.
Γυρίζεις στο σπίτι μετά από τουλάχιστον 10 ώρες και προσπαθείς ούσα κατάκοπη να χαμογελάσεις στα παιδιά σου, να καθίσεις 10 λεπτά μαζί τους να τα αγκαλιάσεις, να τα ρωτήσεις πως πήγε η μέρα τους. Όμως είναι μόνο 10 λεπτά κυριολεκτικά, καθώς θα πρέπει να βιαστείς να συμμαζέψεις, να μαγειρέψεις, να τα βοηθήσεις στο διάβασμα και να τα πας στις τόσες δραστηριότητες.
Και τα παιδιά σου σε βλέπουν, βλέπουν πως δυσκολεύεσαι να γελάσεις, βλέπουν πως πονάς γιατί από τις ατελείωτες ώρες εργασίας στον υπολογιστή έπαθες τενοντίτιδες, καρπιαίους σωλήνες και η μέση σου υποφέρει.
Και συνεχίζεις να σπουδάζεις και συνεχίζεις να επιμορφώνεσαι και ξυπνάς χαράματα για να προλάβεις να τελειώσεις με τις ακαδημαϊκές σου υποχρεώσεις, γιατί ελπίζεις πως όλα αυτά κάποια στιγμή θα μετρήσουν σε αυτή τη χώρα.
Και συνεχίζεις να βλέπεις φίλους σου να φεύγουν από τον ιό και την οικογένεια να διαλύεται και εσυ απορείς γιατί αφήνεις να συμβαίνουν όλα αυτά στη δική σου οικογένεια, η οποία γλίτωσε από αυτό το κακό;
Και ξυπνάς μια μέρα και δεν μπορείς να σηκωθείς και παλεύεις να αντέξεις μια ακόμη ημέρα. Αυτή την ημέρα λοιπόν αναγεννιέσαι και λες όχι και ξεκινάς να αλλάξεις για εσένα και για την οικογένειά σου. Έτσι αρχίζεις και ξεκαθαρίζεις και πετάς ότι τοξικό υπάρχει γύρω σου.
Πρώτα τη δουλειά που σε κάνει να υποφέρεις, θα πεις και πως θα ζήσω; Τόσα χρόνια που συναναστρέφομαι με κόσμο ένα έχω καταλάβει ένας άνθρωπος που έχει μάθει να δουλεύει και να έχει ανοιχτούς ορίζοντες δεν χάνεται μην τον φοβάστε. Θα χαθεί ο τεμπέλης θα χαθεί αυτός που πάτησε επι πτωμάτων, θα χαθεί αυτός που έβαλε μέσον.
Έπειτα ξεκαθαρίζεις ανθρώπους, ακόμη και συγγενείς και φίλους. Όσοι σε πλήγωσαν, όσοι σε αγνόησαν όταν τους είχες ανάγκη, όσοι σε δυσκόλεψαν να προχωρήσεις. Δεν έχουν θέση στη καρδιά σου.
Αρχίζεις και βλέπεις πως πάνω απ όλα είσαι εσύ. Έτσι όπως αγαπάς το καινούργιο σου αυτοκίνητο και το θες γυαλισμένο με την καλύτερη βενζίνη και του κάνεις service έτσι να φροντίζεις τον εαυτό σου, που είναι σαφώς πολυτιμότερο από οποιοδήποτε υλικό αγαθό.
Όσο έχεις την υγεία σου και τους αγαπημένους σου κοντά, τίποτα άλλο δεν μετράει, άλλωστε η κακή εργασία μπορεί να βλάψει την υγεία σου.
Φανταστικα και αληθινά όλα όσα λέτε,είμαι και εγώ μια που για όλους αυτούς τους λόγους παραιτηθηκα,όταν ένα μεγάλο ψυχαναλυτή τον ρώτησαν το κλίμα δεν είναι καλό στην εργασία μου τι να κάνω;μια λέξη είπε μόνο ΦΕΥΓΕΙΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφή