Άραγε την ομορφιά της λίμνης Δοϊράνης θα την αναζητήσει κανείς;

Της Μόνικας Σωτηριάδου
Στην μαγεία του φθινοπώρου και στα χρώματα που μας χαρίζει η φύση αυτή την εποχή θα ήτανε άδικο και ασυγχώρητο να χάσουμε μια από τις Κυριακάτικες βόλτες με μόνο έξοδο λίγα € για καύσιμα και 1€ με καφέ στο χέρι σε ένα από τα πολλά παγκάκια που βρίσκονται παντού με θέα την ομορφότερη λίμνη Δοϊράνη που στολίζει τον Νομό Κιλκίς.

Ο δρόμος ευχάριστος και ξεκούραστος.

Το βουνό Μπέλες από την πένα του θεού πίνακας μοναδικός στέλνει οξυγόνο ζωής σε όσους ακόμη ψάχνουν που είναι οι αλήθειες και που τα ψέματα.

Από την πρώτη στιγμή όποιος βρεθεί αυτή την εποχή στην Δοϊράνη και περπατήσει μέσα στα σκόρπια κίτρινα φύλλα του φθινοπώρου σίγουρα έχει νιώσει την θεραπεία από όλους τους βρυχηθμούς της εποχής μας.

Μέσα στο χωριό ψάχνω την Εκκλησία αν και δεν είναι δύσκολο να βρεθεί.

Το δεσποτικό καμπαναριό ξεχωρίζει αρκεί μόνο να ξοδέψεις ένα βλέμμα.

Όπως πλησιάζω από ένα μικρό και καθαρό πεζόδρομο βρίσκομαι στον προαύλιο χώρο, διαβάζω "Ιερός Ναός Προφήτη Ηλία".

Ο χρόνος μοιάζει να χάρισε πολλές στιγμές στους κατοίκους γιατί όλα γύρω το μαρτυρούν.

Τα δέντρα, τα λουλούδια, η φροντίδα, κάθε κομμάτι εκδηλώνει κάτι φιλόξενο και φιλικό.

Δεν πρόλαβα να τελειώσω την σκέψη μου όπως την περιγράφω και δέχομαι την πρώτη καλησπέρα από την κυρία Αθηνά επίτροπο της Εκκλησίας.

Χωρίς υπερβολή μεταφέρω ακόμη μια φορά την άνεση και τον αυθορμητισμό των ανθρώπων του λαού μας.

Μου εξηγεί χωρίς ενδοιασμούς σε ότι ρωτάω για το χωριό, μου λέει για το πανηγύρι για τους πιστούς, για τον κόσμο που έφυγε.

Λίγοι στο χωριό αλλά αγαπημένοι.

Βρίσκομαι στο σπίτι της και εκεί είναι μαζεμένοι φίλοι και συγγενείς η Κυρία Αθήνα βρίσκει αμέσως τον τρόπο σε αυτό που την ζήτησα.

Ο κύριος Νίκος πρόθυμος για την βόλτα με την ψαρόβαρκα μου ζητάει να βρεθώ στο μικρό λιμανάκι.

Θα προσπαθήσω να μεταφέρω την στιγμή της βαρκάδας αλλά νομίζω δεν θα καταφέρω τίποτα...

Ο παφλασμός από τα κουπιά, η μαγεία του δειλινού.

Όλα δοσμένα πέρα μακριά εκεί που χάνεται το βλέμμα χωρίς φόβο..

Η ήρεμη λίμνη ανοίγει την αγκαλιά της και σε σφίγγει μέσα της.

Ο Θεός σε μιλάει, η φύση σε ταξιδεύει, όλα γίνονται ζωή και υγεία.

Τα όνειρα που πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι και ξεχάστηκαν στην πορεία.

Το σούρουπο κέντημα με ένα ουρανό που μας αποχαιρετά.

Η επιστροφή ανάγκη αλλά τώρα διαφορετική.

Όπως όλα τα ωραία τελειώνουν με μια τελευταία ματιά.

Μια παρέα σε μια ψαροταβέρνα ξεχάστηκε με λίγο κρασί.

Μια γάτα κάνει θόρυβο μέσα στα κίτρινα φύλλα.

Τα παιδιά δεν ακούγονται πουθενά να παίζουν, σώπασαν πάνω στα τάμπλετ.

Άραγε την ομορφιά της λίμνης Δοϊράνης θα την αναζητήσει κανείς;

Ευχαριστώ την καλή μου φίλη Βασιλική για την πολύτιμη βοήθεια στο άρθρο, καθώς επίσης το κύριο Νίκο για την βαρκάδα.

Την κυρία Αθηνά για όλα όσα μου περιέγραψε.