Του Φώτη Μισόπουλου
Ώσπου να τινάξει ο άνεμος χιλιάδες ψίθυρους......
Και κατόπι η εξορία μας
TOMAS STERNS ELLIOT[1]
.......θέλω ν' ακούσω τη θάλασσα μ' έχει κουράσει ο εαυτός μου απόψε θα επιθυμούσα να ήμουν κάποιος άλλος και δεν αιφνιδιάζομαι εύκολα απ' τις απρόοπτες καταστάσεις- οι λέξεις που αποσπούσα οι λέξεις που έπρεπε να λεχθούν, για λίγο αμίλητοι- μολονότι παίζω το ρόλο του κατηγορούμενου είναι αδύνατο να θυμηθώ το παραμικρό παράπτωμα που δικαιολογεί τη δίωξή μου την ύπαρξή μου την ίδια, αν θέλετε Δεν είναι ηλιαχτίδα αυτό που νοιώθω στο πρόσωπο; Κραυγή δύσκολη στον λάρυγγα να σχηματισθεί. Στοπ. Όμως. Η σημαντικότερη άμεση βελτίωση της κατάστασης θα ερχόταν όταν μετακόμισα σε διαφορετικό σπίτι Δρόμος άδειος μέσα σε σκοτάδι και σε σιωπή- το γεφύρι με τις καμάρες- μέσα στη σιωπή σκοτάδι Και ύπνος Το νερό ειρηνικό χωρίς αποχαιρετισμούς δίχως έχετε γεια Συνοψίζοντας τη σκηνή απ' την ανοιγμένη εξώπορτα του διπλανού δωματίου:
-Βάζω μόνο λίγη βανίλια πίσω από τ' αυτιά μου- χρειάζομαι κάτι μικρότερο και φθηνότερο- επειδή πάντοτε έπρεπε να κυριαρχείς ή τουλάχιστον έπρεπε να υπάρχεις αλλοιώς Ή τη θάλασσα Δε θα την ακούσεις ακόμα κι αν άνοιγε το παράθυρο δεν ήταν φως Έπειτα έγινε συνήθεια. Αλλού. Ταυτόχρονα πρακτικότερο και σε καλύτερη τοποθεσία Κατάντησε πολύ ήρεμη Δεν υπάρχουν ούτε κατάρτια. Δε θα την. Ναι. Δεν αξίζει τον κόπο να το ανοίξεις. Δικαιοσύνη. Και σε καλύτερη τοποθεσία, η αρχική ήταν επιλογή της- Μπορώ να δώσω χαρά όταν δεν παραβιάζω τις αρχές που υπηρετώ [γέλια] Βγήκα έξω Ανέμενα ξεκάθαρη απάντηση στις ερωτήσεις, απόλυτα βέβαιος, αφού λυθεί η παρεξήγηση θα χωρίσουμε σαν καλοί φίλοι Ευχάριστες στιγμές πριν το μάτι συνηθίσει το σκοτάδι, ο τοίχος δεν είναι αυτό που λιώνει πιο γρήγορα- Ο,τι απομένει ο,τι απομείνει από κείνα τα σώματα στην άμμο και στο χτες[2] Το μόνο σίγουρο πως έχετε συλληφθεί, τίποτε παραπάνω[3][μεγάλη παύση] Θα σου τα ζητήσω μια μέρα με όρκο ή τόκο ο ποταμός έλαμπε πέρα απ' τις στροφές, κι αυτό που κάνει μορφασμούς, αυτό το πράγμα μέσα απ' τα πρόσωπά τους.
Πόσοι μάθανε το γιατί; Πόσοι πεθάνανε γνωρίζοντας; Τον καθένα τον βάζουν σ' ένα δικό του λάκκο, επειδή μαζί σιωπούν το ίδιο με πριν[4] Σύμφωνοι. Σειρά μου. [βγάζει το μαντήλι το ξεδιπλώνει το κρατάει ανοιχτό μπροστά του με το χέρι τεντωμένο] Προχωρούμε Κλαις κλαις per il niente για να μη γελάσεις και σιγά σιγά σε κυριεύει όταν συλλογιέμαι όλους αυτούς που μπορούσα να βοηθήσω Μα για σκεφθείτε λίγο για σκεφθείτε στη γη βρισκόμαστε[5] κι ενώ συζητούσαν ο κύριος και η κυρία Σ. κοίταξαν την κόρη τους που ώρα με την ώρα ξανάβρισκε το κέφι της η φωνή τού σκύλου πήγαινε πιο μακριά απ' το θόρυβο του τρένου (κολακευμένη) η καρδιά δεν μπορεί να πονέσει για κείνο που το μάτι δεν αντιλαμβάνεται (τον χαδεύει ή μεχαδεύει) Στεγνά, με το δάχτυλο κάτω απ' τον βελούδινο γιακά της Μέχρι την επομένη φορά Χαμογελάει ή συγκατανεύει αργά σε κάθε διαστροφή το στόμα ανοιχτό ή αυτό που απομένει, αν ήθελε να πλαγιάσει ανάμεσα μια ώρα μια ώρα ή δύο απλώς τιμητικά- τρύπες σε κόκκαλα μολύβι που λιώνει Θρήνησαν- τα μάτια τους είναι ολόιδια Στο λιγνό δροσερό λαιμό σφυροκόπημα που δροσίζει το μέταλλο το ποτήρι τα δάχτυλα σε ποτίζει ύπνο αποθέτει τη γεύση νοτισμένου ονείρου μες στη βαθιά σιωπή των διαδρόμων ανασηκώνοντας χαμένα βήματα. Στοπ. Ρώτησα πολλούς διπλανούς μέσα στο πλήθος η περιφέρεια αυτής της όασης κυκλώνει την πλατεία με παγκάκια- δεν υπήρχε τίποτε άλλο να δω τη στιγμή που έφτανα
Ξανάρχιζε η πρωτόγονη μελωδία, στους ήχους αυτούς ανασηκώνεται συστήνεται πλησίασα και της έτεινα το καμπυλωμένο μου μπράτσο,- κατηφορίζοντας το βουλεβάρτο απομακρύνθηκαν όλα, έσβησαν, εξαφανίστηκαν στο σούρουπο που έπεφτε οριστικά. Και φοβάται κανείς μήπως παντού η γη είναι ίδια, σαν την μπαλάντα της εξωτερικής ζωής μας[6] ή πέφτοντας τα νεκρά πουλιά στον κήπο επουλώνοντας τις νύχτες μόνοι με τα σκέλη σφιχτά Σε λίγο πεταγόμουν απ' την ησυχία όπως ένοιωθα να στρώνεται η δροσιά Ξεχώριζε από μακριά το φως του σπιτιού. Επηρεάζει όπως ένα βάναυσο γεγονός- μη θυμάσαι τις λεπτομέρειες. Είναι πάντα χυδαίες,- βέβαια κάποτε τα πράγματα προχωρούν με αργό ρυθμό, τώρα όμως είχα να κάνω με νεροπόντικες κάτισχνους και αγριεμένους- απίστευτος ο αριθμός των σανίδων που συναπάντησα στη ζωή μου - ποτέ δεν τις είχα ανάγκη εκτός από τις μέρες αυτές για προφύλαξη στη βάρκα- σύρθηκα προνοώντας τον κίνδυνο ως την πρύμνη- φτωχική ικανοποίηση πραγματικά να νοιώθεις τον εαυτό σου ανώτερο απ' τον γείτονα ανήμπορος να γαληνέψω απ' τις τύψεις που σύρθηκαν στη ζωή μου, κάποτε σταματούσε κι έριχνε γύρω του ματιές μανιασμένος- πού είναι η πληγή που απαιτεί απάντηση, σκέφτηκα, αυτή η μάζα από λάσπη
Κι ένα βράδυ γυρίζοντας συνάντησα τον Φιόντορ Μιχαήλοβιτς, ''σύντροφε'', μου λέει, ''είμαι βαριά άρρωστος όπως μετά από μια εκτέλεση'',
απύθμενη έκπληξη όταν φτάνοντας στο μέρος και ύστερα από μεγάλη και προσεκτική εξέταση του περιβάλλοντος είδαμε ότι ο αριθμός 184 αντιστοιχούσε ακριβώς στον αριθμό του Lido[7] Οι διάδρομοι αντηχούσαν όλο και πιο παράξενα το καπέλο του ήταν κάτι ολωσδιόλου ασυνήθιστο σε σχήμα και χρώμα, δεν έμπαινε σε καμιά απ' τις κατηγορίες όσες ήξερα- πότε κάποιο γρήγορο βλέμμα κι ύστερα κατέβαζε τα μάτια λιγότερο από φόβο παρά για να σκεφτεί πριν προσθέσει κι άλλες εικόνες, εξαγοράζοντας το χρόνο τού ανήκουστου κι ανείπωτου λόγου που πλανιόταν ανώνυμα
Η ΚΥΡΙΑ Σ.: [τσιριχτά] ......δεν έχει καταπραϋντικό δε θα πάρεις πια από δω και πέρα καταπραυντικό εις τον αιώνα!
Ο ΚΥΡΙΟΣ Σ: .......μην κάνετε τόση φασαρία για την υποτιθέμενη αθωότητά σας, καταστρέφει την καλή εντύπωση κατά τα υπόλοιπα-/
Και σαν να επιβεβαίωνε και η ίδια τα νέα όνειρα και τις καλές προθέσεις- στο τέρμα της διαδρομής η κόρη τους σηκώθηκε πρώτη απ' όλους από το κάθισμα και τέντωσε το δροσερό κορμί της
ΤΕΛΟΣ
Πόσοι μάθανε το γιατί; Πόσοι πεθάνανε γνωρίζοντας; Τον καθένα τον βάζουν σ' ένα δικό του λάκκο, επειδή μαζί σιωπούν το ίδιο με πριν[4] Σύμφωνοι. Σειρά μου. [βγάζει το μαντήλι το ξεδιπλώνει το κρατάει ανοιχτό μπροστά του με το χέρι τεντωμένο] Προχωρούμε Κλαις κλαις per il niente για να μη γελάσεις και σιγά σιγά σε κυριεύει όταν συλλογιέμαι όλους αυτούς που μπορούσα να βοηθήσω Μα για σκεφθείτε λίγο για σκεφθείτε στη γη βρισκόμαστε[5] κι ενώ συζητούσαν ο κύριος και η κυρία Σ. κοίταξαν την κόρη τους που ώρα με την ώρα ξανάβρισκε το κέφι της η φωνή τού σκύλου πήγαινε πιο μακριά απ' το θόρυβο του τρένου (κολακευμένη) η καρδιά δεν μπορεί να πονέσει για κείνο που το μάτι δεν αντιλαμβάνεται (τον χαδεύει ή μεχαδεύει) Στεγνά, με το δάχτυλο κάτω απ' τον βελούδινο γιακά της Μέχρι την επομένη φορά Χαμογελάει ή συγκατανεύει αργά σε κάθε διαστροφή το στόμα ανοιχτό ή αυτό που απομένει, αν ήθελε να πλαγιάσει ανάμεσα μια ώρα μια ώρα ή δύο απλώς τιμητικά- τρύπες σε κόκκαλα μολύβι που λιώνει Θρήνησαν- τα μάτια τους είναι ολόιδια Στο λιγνό δροσερό λαιμό σφυροκόπημα που δροσίζει το μέταλλο το ποτήρι τα δάχτυλα σε ποτίζει ύπνο αποθέτει τη γεύση νοτισμένου ονείρου μες στη βαθιά σιωπή των διαδρόμων ανασηκώνοντας χαμένα βήματα. Στοπ. Ρώτησα πολλούς διπλανούς μέσα στο πλήθος η περιφέρεια αυτής της όασης κυκλώνει την πλατεία με παγκάκια- δεν υπήρχε τίποτε άλλο να δω τη στιγμή που έφτανα
Ξανάρχιζε η πρωτόγονη μελωδία, στους ήχους αυτούς ανασηκώνεται συστήνεται πλησίασα και της έτεινα το καμπυλωμένο μου μπράτσο,- κατηφορίζοντας το βουλεβάρτο απομακρύνθηκαν όλα, έσβησαν, εξαφανίστηκαν στο σούρουπο που έπεφτε οριστικά. Και φοβάται κανείς μήπως παντού η γη είναι ίδια, σαν την μπαλάντα της εξωτερικής ζωής μας[6] ή πέφτοντας τα νεκρά πουλιά στον κήπο επουλώνοντας τις νύχτες μόνοι με τα σκέλη σφιχτά Σε λίγο πεταγόμουν απ' την ησυχία όπως ένοιωθα να στρώνεται η δροσιά Ξεχώριζε από μακριά το φως του σπιτιού. Επηρεάζει όπως ένα βάναυσο γεγονός- μη θυμάσαι τις λεπτομέρειες. Είναι πάντα χυδαίες,- βέβαια κάποτε τα πράγματα προχωρούν με αργό ρυθμό, τώρα όμως είχα να κάνω με νεροπόντικες κάτισχνους και αγριεμένους- απίστευτος ο αριθμός των σανίδων που συναπάντησα στη ζωή μου - ποτέ δεν τις είχα ανάγκη εκτός από τις μέρες αυτές για προφύλαξη στη βάρκα- σύρθηκα προνοώντας τον κίνδυνο ως την πρύμνη- φτωχική ικανοποίηση πραγματικά να νοιώθεις τον εαυτό σου ανώτερο απ' τον γείτονα ανήμπορος να γαληνέψω απ' τις τύψεις που σύρθηκαν στη ζωή μου, κάποτε σταματούσε κι έριχνε γύρω του ματιές μανιασμένος- πού είναι η πληγή που απαιτεί απάντηση, σκέφτηκα, αυτή η μάζα από λάσπη
Κι ένα βράδυ γυρίζοντας συνάντησα τον Φιόντορ Μιχαήλοβιτς, ''σύντροφε'', μου λέει, ''είμαι βαριά άρρωστος όπως μετά από μια εκτέλεση'',
απύθμενη έκπληξη όταν φτάνοντας στο μέρος και ύστερα από μεγάλη και προσεκτική εξέταση του περιβάλλοντος είδαμε ότι ο αριθμός 184 αντιστοιχούσε ακριβώς στον αριθμό του Lido[7] Οι διάδρομοι αντηχούσαν όλο και πιο παράξενα το καπέλο του ήταν κάτι ολωσδιόλου ασυνήθιστο σε σχήμα και χρώμα, δεν έμπαινε σε καμιά απ' τις κατηγορίες όσες ήξερα- πότε κάποιο γρήγορο βλέμμα κι ύστερα κατέβαζε τα μάτια λιγότερο από φόβο παρά για να σκεφτεί πριν προσθέσει κι άλλες εικόνες, εξαγοράζοντας το χρόνο τού ανήκουστου κι ανείπωτου λόγου που πλανιόταν ανώνυμα
Η ΚΥΡΙΑ Σ.: [τσιριχτά] ......δεν έχει καταπραϋντικό δε θα πάρεις πια από δω και πέρα καταπραυντικό εις τον αιώνα!
Ο ΚΥΡΙΟΣ Σ: .......μην κάνετε τόση φασαρία για την υποτιθέμενη αθωότητά σας, καταστρέφει την καλή εντύπωση κατά τα υπόλοιπα-/
Και σαν να επιβεβαίωνε και η ίδια τα νέα όνειρα και τις καλές προθέσεις- στο τέρμα της διαδρομής η κόρη τους σηκώθηκε πρώτη απ' όλους από το κάθισμα και τέντωσε το δροσερό κορμί της
ΤΕΛΟΣ
ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ
[1] Tomas S. Elliot, Η Τετάρτη των Τεφρών, μτφρ. Κλείτος Κύρου, Ρόπτρον 1988
[2] Eugene Guillevic, Ποιήματα, απόδοση: Γιώργος Φρέρης, ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ 10-11/1984
[3] Franz Kafka, Η Δίκη, μτφρ. Γιάννης Βαλούρδος, Γράμματα 2006
[4] Eugene Guillevic ο.π.
[5] Samuel Beckett, Το Τέλος του Παιχνιδιού, μτφρ. Κωστής Σκαλιώρας, Ύψιλον 2000
[6] Hugo von Hoffmanstahl, 5 Γερμανοί εξπρεσσιονιστές, απόδοση: Γιώργος Δ. Κεντρωτής. ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ο.π.
[7] Αριστοτέλης Νικολαΐδης, Ανθρώπων εξ ανθρώπων, διηγήματα, Καστανιώτης 1982
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.