Μεγάλη Βρύση Κιλκίς: Ετήσια εκδήλωση ΚΚΕ για τα θύματα της Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού

Ετήσια εκδήλωση για τα θύματα της Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος του δημοτικού διαμερίσματος Μεγάλης Βρύσης του δήμου Κιλκίς

Ανακοίνωση ΚΚΕ Κιλκίς
Φίλες και φίλοι, αγαπητοί απόγονοι των ηρώων συγχωριανών μας,
Σας καλωσορίζουμε και σας ευχαριστούμε που ανταποκριθήκατε στην πρόσκληση μας.

Αποτίουμε φόρο τιμής και άσβεστης μνήμης σε όλους τους συγχωριανούς μας που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν στην Εθνική Αντίσταση μέσα από τις τάξεις του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – ΕΠΟΝ την περίοδο 1941-44, στον ΔΣΕ κατά την τρίχρονη εποποιία από το 1946 ως το 1949, σε όσους έζησαν στις φιλόξενες λαϊκές δημοκρατίες και δεν πρόλαβαν να επιστρέψουν στην αγαπημένη πατρίδα και στους 4 τιμημένους αξιωματικούς μας.

Συμπληρώνουμε περισσότερα από 20 χρόνια από την πρώτη μας συγκέντρωση σε αυτό τον χώρο. Η εκδήλωση αυτή δεν αποτελεί ένα απλό μνημόσυνο νεκρών, ούτε είναι μια πολιτική συγκέντρωση. Συμβολίζει πολλά περισσότερα. Σήμερα που όχι μόνο αποσιωπούν την ιστορία άλλα την διαστρεβλώνουν και κυριολεκτικά την αναποδογυρίζουν με σκοπό να χαθούν τα διδάγματα του αγώνα και να εξαπατήσουν και να χειραγωγήσουν τον εργαζόμενο λαό και ιδιαίτερα την νεολαία, οφείλουμε να αναδείξουμε τον αγώνα των συγχωριανών μας.

Η αυταπάρνηση και η ανιδιοτέλεια τους για να υπερασπιστούν την ειρήνη και την ελευθερία αποτελεί παράδειγμα. Και είτε αρέσει – είτε δεν αρέσει σε κάποιους, τα ιδανικά τους ταυτίστηκαν και εκφράστηκαν μέσα από το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, την ΕΠΟΝ, τον ΔΣΕ και το ΚΚΕ που το χωριό μας τους έδωσε πρωτοπόρα στελέχη.

Στεκόμαστε με κατανόηση απέναντι στην ανθρώπινη αντοχή. Κάποιοι λύγισαν, φοβήθηκαν για λόγους προσωπικούς ή οικογενειακούς, δεν άντεξαν τα ψυχολογικά και σωματικά βασανιστήρια και κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει. Στεκόμαστε με κατανόηση ακόμη και σήμερα που πολλοί διστάζουν, φοβούνται, που είναι επιφυλακτικοί να κάνουν ένα βήμα παραπάνω, να δραστηριοποιηθούν και να παλέψουν για τα δικαιώματα τους. Καμία όμως κατανόηση γι’ αυτούς που ασκούν χυδαία κριτική στον αγώνα της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ, που επιδεικνύουν τον χυδαίο τους αντικομουνισμό και προσβάλουν έτσι όλους αυτούς που έμειναν όρθιοι υποφέροντας τα πάνδεινα.

Ας είμαστε πιο προσεκτικοί και εμείς. Ας διαβάσουμε σωστά την ιστορία. Εύκολα καταδεικνύουμε τους υπεύθυνους της ήττας, αφορίζουμε τους ηγέτες του ηρωικού εκείνου αγώνα παρασυρόμενοι από την προπαγάνδα των αστικών μέσων που εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα. Οφείλουμε στους τιμημένους νεκρούς του χωριού μας και της πατρίδας μας να ερμηνεύσουμε σωστά τα γεγονότα μελετώντας όλες τις αντικειμενικές συνθήκες που επικρατούσαν εκείνη την κρίσιμη περίοδο και να βγάλουμε σωστά συμπεράσματα και διδάγματα ώστε να τα μεταλαμπαδεύσουμε στις νεότερες γενιές.

Το χωριό μας, η Μεγάλη Βρύση, δημιουργήθηκε στη θέση παλιού τουρκοβουλγάρικου χωριού που είχε εγκαταλειφθεί μετά τους βαλκανικούς αγώνες του 1912-1913.

Οι κάτοικοι του ήταν στην πλειοψηφία πρόσφυγες ποντιοκαυκάσιοι και θρακιώτες και ασχολούνταν κυρίως με την γεωργία. Πολιτικά όπως και η περισσότεροι πρόσφυγες ήταν βενιζελικοί.

Όταν οι Ιταλοί εισέβαλαν στην χώρα μας 65 κάτοικοι άφησαν πίσω τους τις οικογένειες τους και τις ειρηνικές τους ασχολίες και έτρεξαν στο προσκλητήριο της πατρίδας. Από αυτούς τρείς δεν γύρισαν ζωντανοί στο χωριό: ο Νικητίδης Κόλιας, ο Στανιμερόπουλος Νίκος και ο Χονδροματίδης Αλέξης ενώ πολλοί ήταν και οι τραυματίες στις μάχες του αλβανικού μετώπου.

Κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής ο κόσμος ζούσε δύσκολα στο χωριό μας όπως και σε όλη τη χώρα αφού έλειπαν τα απαραίτητα για την επιβίωση και παράλληλα οργίαζε η μαύρη αγορά.

Την πρωτοβουλία να βοηθήσει τον λαό την πήρε το ΚΚΕ και άλλες προοδευτικές δυνάμεις ενώ η πλειοψηφία της αστικής τάξης είτε εγκατέλειψε την χώρα αρπάζοντας τα κρατικά αποθέματα σε χρυσό και εγκαταστάθηκε στην Αίγυπτο με τους Άγγλους και τον βασιλιά είτε απείχε από τον απελευθερωτικό αγώνα. Ένα τμήμα της μάλιστα συνεργάστηκε με τον κατακτητή σχηματίζοντας τις κατοχικές κυβερνήσεις και τα τάγματα ασφαλείας που κατέσφαξαν και κατέκαψαν τον λαό μας στο όνομα του Χίτλερ.

Στο χωρίο μας είχαμε τέσσερις πρωτοπόρους κομμουνιστές: Τον Λαζαρίδη Θεόδωρο (Άρης), τον Νικητίδη Κόλια (Αεροπόρος), τον Νικητίδη Κόλια (Ανάπηρος) και τον Προκοπίδη Τιμόθεο. Αυτοί ήταν που δημιούργησαν την πρώτη κομματική οργάνωση βάσης του ΚΚΕ στο χωριό. Σ΄αυτήν σημαντικό ρόλο έπαιξαν και οι: Αναστασιάδης Κόλιας (Ξανθός), Αναστασιάσης Γεώργιος (Κίτσος), Παυλίδης Ελευθέριος, Αμοιρίδης Κόλιας, Νικητίδης Αντώνης κ.α. Το 1942 η ΚΟ Βάσης του χωριού αριθμούσε περίπου 15 μέλη ενώ το 1944 πάνω απο 65.

Συγχρόνως με την ΚΟΒ δημιουργήθηκε και η ΟΚΝΕ (Ομοσπονδία Κομμουνιστών Νεολαίας Ελλάδος) με επικεφαλή τον Αναστασιάδη Γιάννη του Θεόδωρου, μαθητή του γυμνασίου και αριθμούσε γύρω στα 20 - 25 μέλη.

Με την ίδρυση του ΕΑΜ και με την καθοδήγηση της ΚΟΒ σχεδόν όλοι οι χωριανοί μπήκαν στην οργάνωση κι έγιναν ενεργά μέλη της.

Να σημειωθεί πως στο χωριό μας λειτουργούσε παράνομα το τυπογραφείο της ΕΠΟΝ Κιλκίς.

Η πρώτη σύγκρουση με το κατοχικό κράτος έγινε το καλοκαίρι του ΄42, όταν το χωριό αρνήθηκε να δώσει φόρο, την περιβόητη «δεκάτη». Η χωροφυλακή συνέλαβε τους οργανωτές αλλά μπροστά στην κινητοποίηση των κατοίκων αφέθηκαν ελεύθεροι.

Σημαντική ήταν και η συμμετοχή των Μεγαλοβρυσιωτών στην δημιουργία της πρώτης αντάρτικης ομάδας που εμφανίστηκε στον νομό με το όνομα «Αθανάσιος Διάκος»: ο Προκοπίδης Τιμόθεος, ο Νικητίδης Κόλιας (Αεροπόρος), ο Νικητίδης Κόλιας (Ανάπηρος), ο Αμοιρίδης Κόλιας (Ζουμπάς), ο Λαζαρίδης Θεόδωρος (Άρης), ο Βασιλειάδης Μιχάλης (Οδυσσέας) και ο Νικητίδης Αντώνης ήταν από τους ιδρυτές του ηρωικού 13ου Συντάγματος στα Κρούσσια.

Για όλη αυτή τη σημαντική δραστηριότητα και προσφορά η Μεγάλη Βρύση ονομάστηκε δίκαια «μικρή Μόσχα».

Φίλες και φίλοι,

καλούμαστε σήμερα εμείς μέσα από την πείρα των αγώνων του χωριού μας να συμβάλλουμε στην αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας.

Η εποποιία του 1941-44 δεν ήταν γενικά και αόριστα «δημιούργημα του πατριωτισμού των Ελλήνων». Άρχισε με μπροστάρη το ΚΚΕ που μαζί με άλλες προοδευτικές δυνάμεις οργάνωσαν τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Δημιούργησαν και τροφοδότησαν τις αντιστασιακές οργανώσεις ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ, ξεσήκωσαν τον πατριωτισμό και ανύψωσαν το εθνικό φρόνημα του λαού. Ιδιαίτερο κουράγιο αντλούσαν και από τον ηρωικό αγώνα του Σοβιετικού λαού στο ανατολικό μέτωπο, όπου με την αντίσταση του έδινε δύναμη στους αγωνιζόμενους λαούς που καρτερούσαν την πολυπόθητη λευτεριά.

Στις γραμμές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ εντάχθηκε η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού: εργάτες, αγρότες, επαγγελματίες, βιοτέχνες, εκπαιδευτικοί, δημόσιοι υπάλληλοι, αξιωματικοί, κληρικοί (κυρίως ο κατώτερος κλήρος).

Επί 3 σχεδόν χρόνια πάλεψαν σκληρά τον κατακτητή και τους ντόπιους συνεργάτες του και με τις θυσίες και τον ηρωισμό τους ανάγκασαν ακόμα και τους εχθρούς να ομολογήσουν την αξία τους.

Με την απελευθέρωση το 1944 ένας νέος κατακτητής ετοιμαζόταν να επιβάλει τα δικά του σχέδια στον ελληνικό λαό. Οι υποτιθέμενοι σύμμαχοι μας Βρετανοί ήθελαν να εξασφαλίσουν τον έλεγχο της εξουσίας στην χώρα μας με κάθε μέσο και μας οδήγησαν στην μάχη της Αθήνας τον Δεκέμβρη του’44 όπου απροκάλυπτα και με την συνδρομή πρώην συνεργατών των Ναζί εκτέλεσαν την πιο άγρια επίθεση στο ΕΑΜ. Την ήττα ακολούθησε η απαράδεκτη συμφωνία της Βάρκιζας τον Φλεβάρη του 1945 και η παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ. 

Ακόμη και τότε, παρά την αθέτηση της συμφωνίας από τους Άγγλους και τους ντόπιους λακέδες τους, το ΕΑΜ και το ΚΚΕ επέμεναν να τιμάνε τις υπογραφές τους, να αγωνίζονται για την ειρήνευση και την ασφάλεια του λαού, να σέβονται τις συμφωνίες και να τρέφουν αυταπάτες ότι με την μετριοπάθεια τους και την ψυχραιμία τους θα υποχρέωναν τελικά τους αντιπάλους τους να τιμήσουν και εκείνοι τις υπογραφές τους. Η στάση αυτή αποδείχτηκε ζημιογόνα γιατί επέτρεψε την αντίδραση (ντόπια και ξένη) να ανασυντάξει τις δυνάμεις της.

Ακολούθησε ένα όργιο τρομοκρατίας ενάντια στους αγωνιστές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Σε όλο τον ελλαδικό χώρο οργίαζαν οι συμμορίες που καταδίωκαν τους αγωνιστές. Τις στελέχωναν πρώην συνεργάτες των ναζί και πληρωμένοι δολοφόνοι τους οποίους προστάτευαν τα αστικά πολιτικά κόμματα και οι κρατικοί μηχανισμοί με την συνδρομή του βρετανικού στρατού. Δολοφονίες, βασανισμοί, λεηλασίες, βιασμοί. Η στυγνή δίωξη των αγωνιστών του Δημοκρατικού λαού από τα όργανα της αστικής τάξης και τους αγγλοαμερικάνους υποστηρικτές της, τους ανάγκασε να βγούνε στο βουνό για δεύτερη φορά.

Η ίδρυση του Γενικού Αρχηγείου Ανταρτών στις 26 Οκτώβρη του 1946, είναι και η ουσιαστική ημερομηνία ίδρυσης του ΔΣΕ.

Ο αγώνας του ΔΣΕ κράτησε 3 χρόνια (1946-1949) και η συμβολή και εκεί των συγχωριανών μας ήταν μεγάλη. Ήταν ένας αγώνας δίκαιος, ηρωικός και μεγαλειώδης, γιατί εξέφραζε τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειονότητας του λαού της χώρας ενάντια στα συμφέροντα των εκμεταλλευτών και καταπιεστών του. Ο εμφύλιος δεν κρίθηκε στον Γράμμο και στο Βίτσι από τις θυσίες ή τα λάθη του ΔΣΕ. Κρίθηκε στην Ουάσιγκτον, στο Λονδίνο και στην Αθήνα, στα επιτελεία των ιμπεριαλιστών, στο αμερικάνικο πυρηνικό μονοπώλιο, στους διεθνής συσχετισμούς και στην ξένη ένοπλη επέμβαση κατά του ΔΣΕ με αποτέλεσμα τη γνωστή κατάληξη.

Ως συμπέρασμα και δίδαγμα θα πρέπει να κρατήσουμε στη μνήμη μας ότι το λαϊκό κίνημα την εποχή εκείνη, μπροστά στο δίλημμα «υποταγή ή οργάνωση της πάλης και αντεπίθεση» επέλεξε το δεύτερο δρόμο, σώζοντας έτσι την τιμή του λαού αλλά και του ΚΚΕ, και αποδεικνύοντας ότι παρά τα όποια λάθη, σε καμιά στιγμή και φάση του αγώνα δεν συμβιβάστηκε.

Αυτοί που έζησαν, μαζί με χιλιάδες μαχητές του ΔΣΕ, βρήκαν ασφαλές καταφύγιο στις σοσιαλιστικές χώρες. Ειδικότερα δε, η μικρή και άμεσα απειλούμενη Αλβανία έγινε η κιβωτός που περιέσωσε τους χιλιάδες ναυαγούς του φοβερού εκείνου κατακλυσμού. Κι αυτή τη μνήμη τη χρωστάει το λαϊκό μας κίνημα στον αλβανικό λαό και στην τότε ηγεσία του. Στην Ρουμανία, στην Τσεχοσλοβακία, στην Βουλγαρία, στην Πολωνία, στην Ουγγαρία και στην Σοβιετική Ένωση τους δόθηκε η ευκαιρία να ζήσουν για τα ιδανικά που πάλεψαν: δικαίωμα στην εργασία, στην μόρφωση, στη ζωή, στον πολιτισμό και στον αθλητισμό.

Ο δρόμος για τον σοσιαλισμό στις χώρες όπου φιλοξενήθηκαν οι συγχωριανοί μας, άνοιξε πριν 100 περίπου χρόνια με την Οκτωβριανή επανάσταση στη Ρωσία. Έχουμε χρέος να μάθουμε, να ψάξουμε και να διαδώσουμε για τον σοσιαλισμό που οικοδομήθηκε τον 20ο αιώνα. Να δούμε πίσω από την διαστρέβλωση και την συκοφαντία. Να προβληματιστούμε από την ένταση του αντικομουνισμού και να σκεφτούμε γιατί άραγε ασχολούνται τόσο πολύ τα μέσα ενημέρωσης για ένα σύστημα που όπως λένε απέτυχε, κατέρρευσε, το οποίο μάλιστα θεωρούν ξεπερασμένο και ανεφάρμοστο.

Έχουμε χρέος να μάθουμε που έζησαν οι συγγενείς μας:

Στις χώρες όπου εργάτες και αγρότες καρπώνονταν τον πλούτο που παρήγαγαν.

Στις χώρες όπου η ανεργία εξαλείφθηκε από την δεκαετία του ’30.

Όπου υπήρχε δωρεάν υγεία και πρόληψη, κοινωνική ασφάλιση.

Όπου η γενική εκπαίδευση ήταν υποχρεωτική και δωρεάν και εξαλείφθηκε η αγραμματοσύνη.

Όπου είχαν εξασφαλισμένα βασικά ζητήματα, όπως θέρμανσης, στέγασης.

Ποια από αυτά τα δικαιώματα είναι δεδομένα και εξασφαλισμένα στην κοινωνία σήμερα;

Οι σημερινοί αναθεωρητές της ιστορίας με την συμβολή της Ευρωπαϊκής Ένωσης τσουβαλιάζουν τους θύτες με τα θύματα, τους αγωνιστές με τους συνεργάτες των Γερμανών, τους κομμουνιστές με τους φασίστες με τη γνωστή θεωρία των δύο άκρων δίνοντας συγχωροχάρτι στους φασίστες.

Έτσι σήκωσε κεφάλι ξανά ο φασισμός-ναζισμός. Ποιος τον υπέθαλψε; ο ίδιος ο καπιταλισμός που γεννά και θρέφει τον φασισμό και τον χρησιμοποιεί και τον αξιοποιεί όταν ζορίζεται το σύστημα. Όπως με την κρίση και τα μνημόνια που γέννησε και έθρεψε την Χρυσή Αυγή για να χτυπήσει με τα μαντρόσκυλα της το λαϊκό κίνημα. Ποιοι την χάιδευαν και της έδιναν ασυλία όλα τα προηγούμενα χρόνια; Μήπως όλες οι κυβερνήσεις, τα αστικά κόμματα και οι δημοσιογράφοι που σήμερα επικαλούνται το άλλοθι της άγνοιας, παρότι ήταν φανερή η εγκληματική της δράση; 

Συναθροίζονταν μαζί τους και αντιμετώπιζαν την Χρυσή Αυγή σαν ένα ακόμα πολιτικό κόμμα. Τους πρόβαλαν, τους νομιμοποίησαν σαν να μην ήξεραν τι αντιπροσωπεύουν. Να σταματήσουν λοιπόν να διαγωνίζονται για τον αντιφασισμό τους τα κόμματα που ανέχτηκαν τους φασίστες. Από την πρώτη στιγμή μόνο ένα κόμμα, από θέση αρχών είχε χαρακτηρίσει εγκληματική τη Χρυσή Αυγή μέσα και έξω από τη Βουλή, ενώ συγκρούστηκε με τα άλλα κόμματα για να μην προσκαλούνται σε εκδηλώσεις τα φασιστικά τέρατα.

Η ιστορία του λαϊκού κινήματος στην πατρίδα μας και στο χωριό μας δίνει την απάντηση: Κανένας εφησυχασμός. Η αιτία που γέννησε, έθρεψε και εξόπλισε τους φασίστες είναι ακόμα εδώ και θέλει επαγρύπνηση από το λαό μας.

Το ΚΚΕ συμπλήρωσε τα 100 χρόνια ζωής και βρίσκεται για άλλη μια χρονιά εδώ, σε αυτό το ιερό μέρος για να τιμήσει τους ήρωες μας. Μέλη και οπαδοί του ΚΚΕ οι περισσότεροι αγωνιστές του χωριού μας άντεξαν στα πιο σκληρά βασανιστήρια, στις φυλακίσεις, στις εξορίες, στους εξευτελισμούς άλλα δεν πρόδωσαν τους συντρόφους τους, τα ιδανικά τους, το Κόμμα τους.

Μπορούσαν να επιλέξουν τον εύκολο δρόμο, να κάτσουν «φρόνιμα», να υπογράψουν δήλωση και να βρεθούν με τις οικογένειες τους, κοντά στα παιδιά τους που τόσο στερήθηκαν, στη θαλπωρή των σπιτιών τους.

Αυτοί όμως επέλεξαν να δώσουν την ίδια τους τη ζωή για τα ιδανικά τους. Ας αναρωτηθούμε ποιο είναι το χρέος μας απέναντι τους στις σημερινές δύσκολες συνθήκες όπου με διάφορους τρόπους προσπαθούν να εξαγοράσουν την συνείδηση μας. Ας αναρωτηθούμε αν η δική μας στάση είναι αντάξια τους.

Τους τιμάμε συνεχίζοντας τον αγώνα σε όλες τις φάσεις και τις καμπές του κινήματος, σταθερά, αταλάντευτα με αισιοδοξία και εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη, τον λαό και την νεολαία. Συνεχίζοντας τον αγώνα για την κατάργηση του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Γιατί ο δικός τους αγώνας δεν ξεχνιέται, δεν σπιλώνεται, μα πάνω απ’ όλα δεν μπαίνει σε μουσείο. Αντίθετα αποτελεί κομμάτι της ζωντανής ιστορίας του λαϊκού κινήματος, δείχνει τον δρόμο και εμπνέει ως τις μέρες μας.

Μεγάλη Βρύση, 24/10/21