Σαν παλιό σινεμά

Του Κώστα Μπούζα
Θυμάμαι, σαν ήμασταν παιδιά, τι όνειρα που κάναμε. Νομίζαμε με μια δρασκελιά τ’ αστέρια θα αγγίζαμε. Και δύο ήλιους νοιώθαμε. Έναν αυτόν εκεί ψηλά κι έναν βαθιά μες στην ψυχή μας. Κι αυτή, χίλια αστέρια χώραγε, τον ουρανό τον ίδιο. Γιατί έτσι είναι οι ψυχές οι παιδικές. Όλο το σύμπαν μπορούν να αγκαλιάσουν, ακόμη κι όνειρα, ένα σωρό. Από αυτά που σε μέτρα δεν χωρούν και που πετάνε ελεύθερα πουλιά, για όλο πιο μακριά...

Και φτάνανε κι οι Κυριακές οι ευλογημένες. Κι εμείς που ακόμη τηλεόραση δεν γνωρίζαμε, την μέρα αυτή την καρτερούσαμε σαν γιορτή. Και κει, στο σινεάκ, η χαρά μας ετούτη η ατίθαση, που απ’ τις ψυχές τις παιδικές μονάχα άφθονη ξεχειλίζει, θαρρείς και σχήμα έπαιρνε. Παρέα με τον Σαρλώ, το τρίο Στούτζες, τον Χοντρό και τον Λιγνό. Και από δίπλα το αράπικο φιστίκι, ένα κιλό. Κι ύστερα, από το πέτρινο καλντερίμι, στα σπίτια μας πετώντας τρέχαμε. Μαζί μας κι ο Ταρζάν κι οι άλλοι ήρωες. Ως την επόμενη φορά...

Και κύλαγαν τα χρόνια τα ανέμελα σαν γρήγορο ποτάμι, γιατί έτσι είναι οι γλυκές οι ώρες. Όταν είναι εδώ, βιάζονται τόσο πολύ να φύγουν, μα όταν πια γλιστρήσουν μακριά, η μνήμη τους κρατάει μια ολόκληρη ζωή. Κι εκεί, το άσπρο πανί ασάλευτο να μένει. Γιατί και για μας, τα παιδιά του χθες, φύλαγε άλλα παραμύθια, που ήτανε κομμάτια του δικού μας. Γιατί το παραμύθι από μέσα μας ποτέ δεν χάνεται, εκτός κι αν το θελήσουμε εμείς.

Και έγινε το σινεμά καράβι ταξιδιάρικο, που μας έπαιρνε μακριά. Κι εμείς, ταξιδευτές ακούραστοι, όλη την γη να φέρνουμε έναν γύρο. Εκεί, στα πέρα μέρη, σε χώρες που ήταν άγνωστες. Και να γνωρίζουμε κι ανθρώπους που τ’ όνειρο γνωρίζανε να πλάθουν. Και ένα να γινόμαστε μαζί τους. Και τ’ όραμά τους να βιώνουμε, που όπως ήδη το ‘παμε, δικό μας ήταν ήδη από τα πριν.

Αμέτρητα τα ταξίδια που αξιωθήκαμε να κάνουμε. Το ένα πιο θαυμαστό από το άλλο. Μα μέσα στην καρδιά μας ξεχωριστή θέση έμειναν να έχουν, πως θα μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά, κάποιοι άνθρωποι που πραγματικά στάθηκαν πολύ κοντά μας. Και στήσανε τις όμορφές τους ιστορίες στο πανί, ασπρόμαυρες. Κι εμείς στο πρόσωπό τους βρήκαμε τον γείτονα, τον φίλο, τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας. Και στο παραμύθι τους ανακαλύψαμε κομμάτια της ζωής μας. Ήταν μια φορά κι έναν καιρό... 

Και ζωντάνευε κάθε φορά ένας καημός, ένας έρωτας, ένα μεράκι. Και πάνω απ’ όλα μια μεγάλη καλοσύνη κι ανθρωπιά. Γι’ αυτό και αγαπήθηκαν κι έμειναν ν’ αγαπιούνται. Και γίναν όλοι τους φίλοι μας στενοί. Ο Λογοθετίδης και ο Αυλωνίτης. Ο Χατζηχρήστος και ο Βέγγος. Ο Παπαγιαννόπουλος και ο Κωνσταντάρας. Ο Ηλιόπουλος και ο Σταυρίδης. Η Βασιλειάδου και η Βλαχοπούλου. Και τόσοι άλλοι... Και το άσπρο πανί, εκεί, να περιμένει κάθε φορά καινούργιο άνεμο, που ‘ναι η αγάπη όταν απ’ την ψυχή άφθονη αναβλύζει.

Και πέρασαν τα χρόνια. Κι εμείς παιδιά του χθες, ή έστω του προχθές, τ’ άσπρα πανιά γυρεύουμε ακόμη και τώρα, στην εποχή της τηλεόρασης. Φόρος τιμής στο παρελθόν; Νοσταλγία; Αξία του πολιτισμού που έμεινε να διαρκεί στον χρόνο; Ποιος ξέρει... Σίγουρα όμως πέρα απ’ όλα αυτά είναι και κάτι άλλο. Είναι, όπως τραγούδησε και κάποιος φίλων όλων μας, κάτι νύχτες με φεγγάρι, μες στα θερινά τα σινεμά... Μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά...