Τρεις οικογένειες δρόμος…

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης
Από τη δημοκρατία στην οικογενειοκρατία είναι τρεις οικογένειες δρόμος. Όταν μια χώρα κυβερνάται από την ίδια οικογένεια σε εθνικό και τοπικό επίπεδο το πολίτευμα αυτό δεν είναι δημοκρατικό, αλλά οικογενειοκρατικό, και παρεκβατικό κατ’ ουσία της δημοκρατίας, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη.

Πατρίδα είναι η γη των πατεράδων μας. Η γη όπου ανθεί το όνειρο και καρποφορεί η ζωή. Είναι η Πολιτεία που οφείλει να έχει ως πρώτη προτεραιότητα την Παιδεία. Αν η Ελλάδα δοξάστηκε κατά τον Χρυσό Αιώνα ήταν γιατί ανέπτυξε τις Τέχνες και τα Γράμματα. Γιατί είχε φιλοσοφικές σχολές γνωστές πολλούς αιώνες πριν εφευρεθούν τα Χάρβαρντ.

Πατρίδα είναι η γλώσσα των πατεράδων και των μανάδων μας. Είναι η γλώσσα στην οποία έχουν γραφτεί οι σημαντικότερες φιλοσοφικές σκέψεις και έχουν απαθανατιστεί τα μεγαλύτερα έργα όλου του κόσμου κι όλων των εποχών. Πατρίδα είναι η γη των μεγάλων ιστορικών μαχών. Αυτή που φιλοξενεί τα κόκαλα των Μαραθωνομάχων, των Σαλαμινομάχων, των αγωνιστών του 1821 και των Αντιστασιακών της Ναζιστικής Κατοχής.

Αγαπώ την πατρίδα θα πει ότι τιμώ το όπλο που κρατώ, τη στολή που φορώ, την πένα που γράφω και την ιδιότητα που έχω. Ότι ξέρω καλά τη γλώσσα μου, τον πολιτισμό μου. Ότι γνωρίζω για την Ιστορία της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου και για την αντίσταση του λαού ενάντια στη χούντα.

Αγαπώ την πατρίδα μου θα πει ότι τα ιερότερα παράσημά μου είναι τα τραύματά μου για τη δημοκρατία και για του λαού το δίκαιο. Αγαπώ την πατρίδα θα πει δεν κρύβω κανένα από τα περιουσιακά μου στοιχεία στο «πόθεν έσχες» μου και δεν «βγάζω» τα χρήματά μου κρυφά στο εξωτερικό. Ότι την υπηρετώ ιδεατά, δίχως να έχω προσωπικά οφέλη και δίχως να την χρεώνω με απλήρωτα κομματικά δάνεια. Αγαπώ την πατρίδα μου θα πει ότι γίνομαι πνεύμα, αίμα και χώμα για χάρη της.

Φοβάμαι αυτούς που υποτιμούν το λαό, αλλά τον εκπροσωπούν στο κοινοβούλιο

Φοβάμαι τους αμόρφωτους στις εξέδρες των επισήμων

Φοβάμαι τους πονηρούς που σ’ όλους τους καιρούς επιπλέουν

Φοβάμαι κάθε λογής ιδεολογικούς λαθρεπιβάτες

Φοβάμαι τα βελούδινα χέρια που καταθέτουν στεφάνι την πρώτη του Μάη
Φοβάμαι κάθε φασιστοειδή συμπεριφορά σε όποια φυλή, χώρα ή κόμμα ευδοκιμεί

Μα πιο πολύ φοβάμαι την αστική νοοτροπία που κάνει όλα τα κόμματα ίδια

Είμαι ενάντια σε κάθε εκφυλισμένη δημοκρατία «επιδίωξη της οποίας είναι να πτωχεύσουν οι πολίτες για να συντηρείται με τα χρήματα τους η φρουρά του καθεστώτος» (Θουκυδίδης)

Είμαι ενάντια σε κάθε εξουσία που διαποτίζει την κοινωνία με προπαγάνδα για να την αποπροσανατολίζει

Είμαι ενάντια σε κάθε κυβερνητική εξουσία που μετατρέπει τη Δικαιοσύνη σε μακρύ της χέρι

Είμαι ενάντια σε κάθε κρατική οντότητα, που από τον «τεατζή» ως τον καντηλανάφτη κι από τον αγροφύλακα ως τον χωροφύλακα στελεχώνεται από «ημετέρους»

Είμαι ενάντια στην κάθε «παιδεία» που από όλες τις εγκλίσεις πιο πολύ χρησιμοποιεί την προστακτική. Που αμβλύνει την κρίση και κοντύνει την όραση του μαθητή, που συστέλλει τις ελπίδες και περιστέλλει τις ελευθερίες του πολίτη.

Όσοι μελέτησαν καλά την ελληνική, θυμούνται Ξέρουμε από τη γραμματική ότι το μόνο που μένει σταθερό στο ρήμα είναι το θέμα του. Και πως το τελευταίο γράμμα του θέματος λέγεται χαρακτήρας. Αυτό που αλλάζει στο ρήμα είναι η φωνή, η έγκλιση, ο αριθμός, το πρόσωπο (κατάληξη) κι ο χρόνος. Μάθαμε ακόμη ότι παθητικά λέγονται τα ρήματα στα οποία η ενέργειά τους γυρνά πίσω στο ίδιο πρόσωπο. Είναι - θα έλεγα - τα εγωιστικά ρήματα με κοινωνιολογικούς όρους. Στην καθημερινή μας ζωή, αν δεν μετατρέψουμε τα ρήματα αυτά, κι αν από παθητικά δεν τα κάνουμε ενεργητικά η κατάσταση που ζούμε, δεν πρόκειται να αλλάξει από μόνη της.