Του Νικηφόρου Χριστοφορίδη
Από τους γίγαντες των διαδικτυακών αγορών, μέχρι τους πολύ μικρούς ιστότοπους ηλεκτρονικού εμπορίου, όλοι θα πρέπει να είναι ευγνώμονες στον Άγγλο επιχειρηματία που σκέφτηκε την ιδέα των διαδικτυακών αγορών (online shopping).
Αυτός ο άνθρωπός δεν ήταν άλλος από τον Michael Aldrich, ο οποίος ανέπτυξε το ηλεκτρονικό εμπόριο στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Ο Aldrich με εμπειρία 28 ετών στον τομέα της πληροφορικής, εργάστηκε σε γνωστές εταιρείες πριν επινοήσει την τηλεαγορά (σήμερα γνωστή ως διαδικτυακές αγορές).
Ο Aldrich γεννήθηκε στην πόλη Welwyn Garden City της Αγγλίας, στις 22 Αυγούστου 1941. Το 1959, ο Aldrich έλαβε υποτροφία για να σπουδάσει Ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Hull. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του, γνώρισε την Sandy Kay Hutchings και παντρεύτηκαν λίγο πριν ολοκληρώσει τις σπουδές του.
Ο Aldrich εργάστηκε στις εταιρείες Honeywell και Burroughs στο τμήμα πωλήσεων και μάρκετινγκ για σχεδόν 15 χρόνια. Έπειτα απασχολήθηκε στην Redifon Computers, η οποία ήταν μέρος του Ομίλου Εταιρειών Rediffusion του Ηνωμένου Βασιλείου. Ο Όμιλος Rediffusion κατασκεύαζε τηλεοράσεις και υπολογιστές. Ο Aldrich εργαζόταν στο τμήμα κατασκευής υπολογιστών.
Μια μέρα του 1979, στο γραφείο του Aldrich «έφθασε» μια έγχρωμη τηλεόραση την οποία του έστειλαν από τα κεντρικά του ομίλου UK Rediffusion Group. Ο Aldrich δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία στην τηλεόραση, καθώς κύριο μέλημά του ήταν η πώληση υπολογιστών. Αυτή η τηλεόραση διέθετε μια νέα υπηρεσία που ονομαζόταν Prestel, ήταν μια επί πληρωμή εμπορική υπηρεσία που παρεχόταν μέσω τηλεφωνικής σύνδεσης.
Ένας από τους μηχανικούς της εταιρείας, ο Peter Champion, βλέποντας το ενδιαφέρον του Aldrich για την τηλεόραση, αποφάσισε να μάθει περισσότερα για αυτήν τη νέα τηλεόραση και το νέο της χαρακτηριστικό. Όταν ο Champion συγκέντρωσε περισσότερες πληροφορίες τις μοιράστηκε με τον Aldrich λέγοντας του ότι η τηλεόραση ήταν εξοπλισμένη με έναν αυτόματο τηλεφωνητή που μπορούσε να «χωρέσει» τέσσερις αριθμούς τηλεφώνου.
Έδωσε στον Aldrich την ιδέα να δημιουργήσει έναν controller για τον υπολογιστή και στη συνέχεια να συνδεθεί αυτός την τηλεόραση. Ο Aldrich συγκράτησε την πρόταση Champion, αλλά δεν ασχολήθηκε περισσότερο εκείνη τη στιγμή.
Μετά από λίγες μέρες, ο Aldrich «έφερε» πάλι στο μυαλό του την πρόταση του συναδέλφου και σε συνδυασμό με το κουραστικό εβδομαδιαίο πρόγραμμα του που έπρεπε να «τρέχει» από παντοπωλείο σε παντοπωλείο για να πουλήσει υπολογιστές.
Ο Aldrich σκέφτηκε να συνδέσει την τηλεόραση -που διέθετε την υπηρεσία Prestel- απευθείας με το κάθε παντοπωλείο & σούπερ μάρκετ και τα προϊόντα να παραδίδονται στο σπίτι του πελάτη. Χωρίς να «χάσει καιρό», ο Aldrich άρχισε να εργάζεται πάνω σε αυτή την ιδέα.
Μετά από μέρες ερευνών, ο Aldrich δημιούργησε ένα μια πρωτότυπη τηλεόραση και δοκίμασε σε πραγματικό χρόνο τη διαδικασία συναλλαγής έχοντας συνδεθεί σε έναν υπολογιστή που είχε ετοιμάσει για τις δοκιμές.
Όμως δεν αρκούσαν μόνο οι επιτυχημένες δοκιμές για γίνει εμπορικό η εφεύρεσή του, ο Aldrich χρειαζόταν και έπρεπε να δημιουργήσει μια αγορά και να αυξήσει τη ζήτηση καθώς το κοινό επ' ουδενί δεν γνώριζε πώς να χρησιμοποιήσει αυτό το νέο σύστημα.
Ο Aldrich βρέθηκε σε αχαρτογράφητα νερά, καθώς εφηύρε ένα προϊόν, αλλά δεν υπήρχε αγορά για να το πουλήσει. Έτσι, μετά την εφεύρεση, προσπάθησε να προσεγγίσει τους ανθρώπους σχεδόν μιλώντας για αυτή σε έναν προς έναν, καθώς το προϊόν του δεν είχε ακόμη κυκλοφορήσει επίσημα.
Ο Aldrich πήγε σε ένα συνέδριο στη Νέα Ορλεάνη για να παρουσιάσει την εφεύρεσή για την οποία και έλαβε θετικά σχόλια από τον κόσμο. Επιστρέφοντας πίσω στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο Aldrich είχε την υποστήριξη της εταιρεία του, η οποία και τον βοήθησε σχεδιάζοντας τον ελεγκτή και το λογισμικό για τη διασύνδεση με τον υπολογιστή και τελικά, το κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1980
Το σύστημα του Aldrich ονομάστηκε «Teleputer» και από τεχνικής άποψης αποτελούνταν από μια τροποποιημένη έγχρωμη τηλεόραση 14 ιντσών, μια συσκευή με έναν μικροεπεξεργαστή Zilog Z80 που «έτρεχε» μια τροποποιημένη έκδοση του λειτουργικού συστήματος CP/M και ένα σετ ολοκληρωμένων κυκλωμάτων που περιείχε ένα μόντεμ, μια γεννήτρια χαρακτήρων και έναν αυτόματο τηλεφωνητή.
Όλος ο κόσμος διασκέδασε με την ιδέα των αγορών από το σπίτι, αλλά οι περισσότεροι δυσκολεύονταν να καταλάβουν πως λειτούργησε. Έτσι, ο Aldrich παραχώρησε μια συνέντευξη τύπου και ξεκίνησε ξανά να πουλά το προϊόν τον Ιούλιο του 1980.
Μετά την κυκλοφορία του προϊόντος, τα σχέδια του Aldrich ήταν ότι θα το πουλούσε σε μεγάλες εταιρείες ούτως ώστε να μπορούν να συνδέονται με τους αντιπροσώπους, τους πελάτες και τους διανομείς τους απευθείας χωρίς τη συμμετοχή τρίτου μέρους.
Ο Aldrich «χώρισε» την αγορά σε επαγγελματική και λιανική και εστίασε στις πωλήσεις μεταξύ επαγγελματιών. Αυτή η επιχειρηματική ιδέα αργότερα έγινε γνωστή ως business to business online αγορές ( B2B).
Το πρώτο καταγεγραμμένο σύστημα διαδικτυακών αγορών Business-to-Business (B2B) ήταν το Thomson Holidays (1981). Το πρώτο ηλεκτρονικό σύστημα αγορών Business-to-Consumer (B2C) στον κόσμο ήταν το Gateshead SIS/Tesco (1984). Η πρώτη καταγεγραμμένη διαδικτυακή αγορά στον κόσμο, που έγινε από το σπίτι «χρεώνεται» στην 72χρονη κυρία Jane Snowball, από το Gateshead της Αγγλίας τον Μάιο του 1984.
Το 1984 ο Aldrich έγινε συνεργάτης της Βρετανικής Εταιρείας Υπολογιστών και Chartered Fellow το 2004. Του απονεμήθηκε επίσης ένα τιμητικό degree of Doctorate of Letters από το Πανεπιστήμιο του Brighton το 2004.
Το 1987 έγινε Freeman of the City of London, Αγγλία. Ο Aldrich έγινε Πρόεδρος του Ινστιτούτου Ανθρώπινων Σχέσεων Tavistock το 1989. Το 2010, το Πανεπιστήμιο του Brighton «έδωσε» το όνομά του σε ένα βραβείο, το οποίο απονέμεται στους ταλαντούχους φοιτητές που διακρίνονται για το ηλεκτρονικό εμπόριο.
Μετά από λίγες μέρες, ο Aldrich «έφερε» πάλι στο μυαλό του την πρόταση του συναδέλφου και σε συνδυασμό με το κουραστικό εβδομαδιαίο πρόγραμμα του που έπρεπε να «τρέχει» από παντοπωλείο σε παντοπωλείο για να πουλήσει υπολογιστές.
Ο Aldrich σκέφτηκε να συνδέσει την τηλεόραση -που διέθετε την υπηρεσία Prestel- απευθείας με το κάθε παντοπωλείο & σούπερ μάρκετ και τα προϊόντα να παραδίδονται στο σπίτι του πελάτη. Χωρίς να «χάσει καιρό», ο Aldrich άρχισε να εργάζεται πάνω σε αυτή την ιδέα.
Μετά από μέρες ερευνών, ο Aldrich δημιούργησε ένα μια πρωτότυπη τηλεόραση και δοκίμασε σε πραγματικό χρόνο τη διαδικασία συναλλαγής έχοντας συνδεθεί σε έναν υπολογιστή που είχε ετοιμάσει για τις δοκιμές.
Όμως δεν αρκούσαν μόνο οι επιτυχημένες δοκιμές για γίνει εμπορικό η εφεύρεσή του, ο Aldrich χρειαζόταν και έπρεπε να δημιουργήσει μια αγορά και να αυξήσει τη ζήτηση καθώς το κοινό επ' ουδενί δεν γνώριζε πώς να χρησιμοποιήσει αυτό το νέο σύστημα.
Ο Aldrich βρέθηκε σε αχαρτογράφητα νερά, καθώς εφηύρε ένα προϊόν, αλλά δεν υπήρχε αγορά για να το πουλήσει. Έτσι, μετά την εφεύρεση, προσπάθησε να προσεγγίσει τους ανθρώπους σχεδόν μιλώντας για αυτή σε έναν προς έναν, καθώς το προϊόν του δεν είχε ακόμη κυκλοφορήσει επίσημα.
Ο Aldrich πήγε σε ένα συνέδριο στη Νέα Ορλεάνη για να παρουσιάσει την εφεύρεσή για την οποία και έλαβε θετικά σχόλια από τον κόσμο. Επιστρέφοντας πίσω στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο Aldrich είχε την υποστήριξη της εταιρεία του, η οποία και τον βοήθησε σχεδιάζοντας τον ελεγκτή και το λογισμικό για τη διασύνδεση με τον υπολογιστή και τελικά, το κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1980
Το σύστημα του Aldrich ονομάστηκε «Teleputer» και από τεχνικής άποψης αποτελούνταν από μια τροποποιημένη έγχρωμη τηλεόραση 14 ιντσών, μια συσκευή με έναν μικροεπεξεργαστή Zilog Z80 που «έτρεχε» μια τροποποιημένη έκδοση του λειτουργικού συστήματος CP/M και ένα σετ ολοκληρωμένων κυκλωμάτων που περιείχε ένα μόντεμ, μια γεννήτρια χαρακτήρων και έναν αυτόματο τηλεφωνητή.
Όλος ο κόσμος διασκέδασε με την ιδέα των αγορών από το σπίτι, αλλά οι περισσότεροι δυσκολεύονταν να καταλάβουν πως λειτούργησε. Έτσι, ο Aldrich παραχώρησε μια συνέντευξη τύπου και ξεκίνησε ξανά να πουλά το προϊόν τον Ιούλιο του 1980.
Μετά την κυκλοφορία του προϊόντος, τα σχέδια του Aldrich ήταν ότι θα το πουλούσε σε μεγάλες εταιρείες ούτως ώστε να μπορούν να συνδέονται με τους αντιπροσώπους, τους πελάτες και τους διανομείς τους απευθείας χωρίς τη συμμετοχή τρίτου μέρους.
Ο Aldrich «χώρισε» την αγορά σε επαγγελματική και λιανική και εστίασε στις πωλήσεις μεταξύ επαγγελματιών. Αυτή η επιχειρηματική ιδέα αργότερα έγινε γνωστή ως business to business online αγορές ( B2B).
Το πρώτο καταγεγραμμένο σύστημα διαδικτυακών αγορών Business-to-Business (B2B) ήταν το Thomson Holidays (1981). Το πρώτο ηλεκτρονικό σύστημα αγορών Business-to-Consumer (B2C) στον κόσμο ήταν το Gateshead SIS/Tesco (1984). Η πρώτη καταγεγραμμένη διαδικτυακή αγορά στον κόσμο, που έγινε από το σπίτι «χρεώνεται» στην 72χρονη κυρία Jane Snowball, από το Gateshead της Αγγλίας τον Μάιο του 1984.
Το 1984 ο Aldrich έγινε συνεργάτης της Βρετανικής Εταιρείας Υπολογιστών και Chartered Fellow το 2004. Του απονεμήθηκε επίσης ένα τιμητικό degree of Doctorate of Letters από το Πανεπιστήμιο του Brighton το 2004.
Το 1987 έγινε Freeman of the City of London, Αγγλία. Ο Aldrich έγινε Πρόεδρος του Ινστιτούτου Ανθρώπινων Σχέσεων Tavistock το 1989. Το 2010, το Πανεπιστήμιο του Brighton «έδωσε» το όνομά του σε ένα βραβείο, το οποίο απονέμεται στους ταλαντούχους φοιτητές που διακρίνονται για το ηλεκτρονικό εμπόριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.