Γ. Φραγγίδης: «Η κρίση της πανδημίας και η αξία του εμβολιασμού»

Του Γιώργου Φραγγίδη
Είμαστε στην καρδιά του δεύτερου χρόνου από τότε που η παγκόσμια κοινότητα μπήκε στη δοκιμασία της πανδημίας του κορωνοϊού, η οποία στη χώρα μας έχει λάβει τα χαρακτηριστικά μιας επικίνδυνης, απρόβλεπτης και πολυδιάστατης κατάστασης.

Η καθημερινότητά μας έχει αλλάξει δραματικά, χιλιάδες ανθρώπινες ζωές χάθηκαν, η κοινωνία βιώνει μια άκρως απειλητική κατάσταση για την υγεία και την ψυχική ισορροπία. Η φυσιολογική ανθρώπινη δραστηριότητα έχει διακοπεί, οι ατομικές και συλλογικές ελευθερίες έχουν περιοριστεί, κεκτημένα χρόνων στην εργασία και τις εργασιακές σχέσεις, διακυβεύονται καθημερινά. Η ευημερία των ανθρώπων πλήττεται, αφού και στην οικονομία το κόστος είναι πολύ μεγάλο.

Το σύστημα υγείας της χώρας δέχεται πιέσεις, που ειδικά στις φάσεις κορύφωσης της πανδημίας γίνονται αφόρητες. Πέρα από την εφαρμογή των υγειονομικών μέτρων προστασίας, το ΕΣΥ έπαιξε και εξακολουθεί να παίζει τον κυρίαρχο ρόλο στην αντιμετώπιση της πανδημίας, παρόλες τις ελλείψεις και τις αδυναμίες του.

Δυστυχώς, η κυβέρνηση παρά την έλευση ενάμιση χρόνου από το ξέσπασμα της πανδημίας, εξακολουθεί να μη εξάγει σωστά συμπεράσματα και το ΕΣΥ αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα στην λειτουργία του. Οι ελλείψεις ιατρονοσηλευτικού προσωπικού και κρεβατιών ΜΕΘ αποτελούν σοβαρά εμπόδια στην αντιμετώπιση του τέταρτου κύματος κορωνοϊού με τις νέες μεταλλάξεις.

Καλούμαστε να δημιουργήσουμε μια συλλογική άμυνα, με τον εμβολιασμό να αποτελεί σημαντικό όπλο της ανθρωπότητας, αφού η ανοσία που θα προκύψει, θα μας επιτρέψει να επιστρέψουμε ξανά στην κανονικότητα μιας φυσιολογικής ζωής.

Ωστόσο, η πολιτική της κυβέρνησης της Ν.Δ. για τους εμβολιασμούς υπολείπεται σημαντικά των απαιτήσεων της εποχής. Η προβληματική και αποτυχημένη ενημέρωση των πολιτών από τους ειδικούς, επέτρεψε την παραπληροφόρηση από διάφορες ανεύθυνες πηγές και τη δημιουργία σοβαρών προβλημάτων στην εφαρμογή του εμβολιασμού.

Η μη χρησιμοποίηση από την αρχή όλων των δομών του συστήματος Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας για την επίσημη και έγκυρη πληροφόρηση των πολιτών, άφησε χώρο στην πληροφόρηση του Διαδικτύου και άλλων πηγών, δημιουργώντας ομάδες πολιτών που αντιδρούν στον εμβολιασμό.

Η Εκκλησία της Ελλάδας δεν απομόνωσε νωρίς ανεύθυνες φωνές ιερέων, οι οποίες έξω από τις κατευθύνσεις της Ιεράς Συνόδου, του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου και του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, οδηγούσαν πιστούς στο στρατόπεδο των ανεμβολίαστων, με τραγικές πολλές φορές συνέπειες για τη ζωή συνανθρώπων μας.

Επιβάλλεται να αποκτήσουμε το απαιτούμενο τείχος ανοσίας, πράγμα δύσκολο, αν δεν φτάσει ο εμβολιασμένος πληθυσμός - τώρα με τη μετάλλαξη Δέλτα – να αποτελεί το 85% του συνολικού πληθυσμού (σήμερα είναι περίπου 60%). Ο χρόνος που θα επιτευχθεί αυτό είναι συνάρτηση δύο παραγόντων: Πρώτον, ενώ γνωρίζουμε πόσοι εμβολιάστηκαν, δεν γνωρίζουμε σε πόσους ακριβώς είναι αποτελεσματικό το εμβόλιο, γιατί ένα ποσοστό 4% - 8% εμβολιασμένων δεν έχουν ισχυρή ανοσοανταπόκριση. Δεύτερον, δεν γνωρίζουμε τι θα κάνουν τελικά οι ανεμβολίαστοι, που είναι αρνητές γιατί δεν έχουν πειστεί για την αξία των εμβολίων.

Το σίγουρο είναι, πως σε όλες τις δομές υγείας και στις μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων, δε μπορεί να υπάρχουν εργαζόμενοι που έρχονται σε επαφή με ανθρώπους υψηλού κινδύνου νόσησης και να μην έχουν εμβολιαστεί.

Εφόσον η πανδημία απειλεί και κοστίζει ανθρώπινες ζωές και αφού υπάρχουν ασφαλή και αποτελεσματικά εμβόλια, η υποχρεωτικότητα στις δομές υγείας και προστασίας ευπαθών ομάδων και ασθενών, είναι ηθικά αποδεκτή. Αυτό δε σημαίνει πως απεμπολούμε την προσπάθεια για να πειστούν οι ανεμβολίαστοι ή ότι δε δίνουμε ένα εύλογο και σύντομο χρονικό διάστημα να εμβολιαστούν, ώστε να μην υποστούν τιμωρητικές συνέπειες.

Ο διχασμός εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων είναι επικίνδυνος, άδικος και καταστροφικός. Η Ελλάδα δεν έχει και δεν πρέπει να έχει μια τέτοια «πολυτέλεια».