50 χρόνια από τον θάνατο του Γ. Σεφέρη

Γράφει ο Αλέξανδρος Τσιμπούκας
Ρίμα, Γ. Σεφέρης
Χείλια, φρουροί της αγάπης μου που ήταν να σβήσει
χέρια, δεσμά της νιότης μου που ήταν να φύγει
χρώμα προσώπου χαμένου κάπου στη φύση
δένδρα... πουλιά... κυνήγι...

Κορμί, μαύρο μες το λιοπύρι σαν το σταφύλι
κορμί πλούσιο καράβι μου, που ταξιδεύεις;
Είναι η ώρα που πνίγεται το δείλι
και κουράζομαι ψάχνοντας τα ερέβη...

(Η ζωή μας κάθε μέρα λιγοστεύει).

Γιώργος Σεφέρης, Στροφή /1933

Ένα έργο που αρμόζει στις βαριές μέρες, στις βρεγμένες ως το κόκκαλο επιθυμίες, στις ψυχρές, αγκιστρωμένες στ' όνειρο, χοές, όταν ο άνθρωπος γονυπετής στέκει μπρος στους αρχηγέτες της προσωπικής του αβύσσου. 

Ερεβώδης, ακόμα, η πεδιάδα που απλώνεται στα μάτια, οι στιγμές που δεν προλαβαίνουν να λάμψουν μέσ' από μια πνοή ήδη νεκρές κι οι μοίρες που μας λαχαίνουν ασταμάτητα δυσοίωνες. Η νοτιά σαν τέφρα, πλέον, κι ο βαθυκύανος ουρανός σα πλησιάζει, σέρνει μια μυρωδιά ανέραστου θανάτου. 

Μέρες απρόβλεπτες ως προς το μέγεθος της απώλειας, της μόνης σιγουριάς που απομένει. Η αρρώστια της ανάμνησης που σε συνθλίβει καθώς πνέεις τα μένεα εξαιτίας της τραγικής αλήθειας που είτε επιζητούσες, είτε σε βρήκε απροσδόκητα. 

Τόση φρίκη ενεδρεύει στην ηθική εντροπία και τέτοια τα όπλα της σύγχρονης πραγματικότητας, που ο άνθρωπος οδηγείται στην ευτέλεια και την ισοπέδωση, σε ένα απέραντο, αλγηρόν, ζωντανό νεκροταφείο. Όλ' αυτά τα μέγιστα δεινά, τίποτε άλλο από δικές, κατάδικές μας επιλογές.

Το ποίημα του Σεφέρη, όμως, δεν τελειώνει εδώ. Με την καταληκτική φράση: "η ζωή μας κάθε μέρα λιγοστεύει", γεννά μέσα μας ένα μεγάλο ερώτημα, καθώς αναδεικνύει την αναγκαιότητα της αλλαγής. 

Μιας ριζικής αλλαγής, μιας ολοκληρωτικής ανακατεύθυνσης της συνείδησης, της νοοτροπίας και της συμπεριφοράς μας προς εμάς, τον άνθρωπο, τη φύση και τη ζωή. Όχι απλά των ιδεών που διέπουν τα ανωτέρω, αλλά της ίδιας της αξίας των, η οποία δύναται και πρέπει να επαναπροσδιοριστεί και να εξισωθεί με τους απώτατους σκοπούς μας. 

Η ζωή τρέχουσα ως επικηρυγμένη, μοναδική κι ανεκτίμητη, πρέπει ν’ αδραχθεί, κάθε της δευτερόλεπτο πρέπει να γεμίζει από πάθος και κάθε της ημέρα από περηφάνεια. 

Η εν λόγω, λοιπόν, φράση αποτελεί ηχηρό σάλπισμα που θα μας αφυπνίσει από την εξαναγκαστική νάρκη και θα μας οδηγήσει έξω από τα νερά της βίαιης λήθης, και θα διαφύγουμε, τοιουτοτρόπως, το χάος, τον αφανισμό, την αέναη επανάληψη. 

Μας παροτρύνει, έτσι, ο Σεφέρης, με αυτά τα υψιπετή λόγια, να αναγνωρίσουμε την δύναμη της θέλησης και να αλλάξουμε τα πράγματα, τις συνθήκες και τις καταστάσεις προς το καλύτερο. 

Η λανθασμένη διαδρομή, λοιπόν, να γίνει μια αλλόκοτη ανταύγεια - του φεγγαριού - στα σκοτεινά δωμάτια του νου, κι από κει μέσα να ξεκινήσει ο άνθρωπος να κάνει τη δική του "Στροφή".