Της καλογριάς ο γιος

Γράφει o Νίκος Κωνσταντινίδης

Εκπαιδευτικός συγγραφέας

Προσπέφτω, προσκυνώ της δόξας σου το θρόνο κι αισθάνομαι ω! προσκυνητής πως μεγαλώνω. Κι είπα: Το λάγγεμα να πνίξω και να κάψω και τα βιβλία και κάθε αχνή σοφία στο φως σου κι από τραγούδια νέα φωτιά επική ν` ανάψω μ` εσέ, Αχιλλέα της Ρωμιοσύνης, Όμηρός σου! Με αυτούς τους ποιητικούς στίχους υμνεί ο Κωστής Παλαμάς της καλογριάς τον γιο, τον Γεώργιο Καραϊσκάκη.

Διακόσια χρόνια μετά μια αναφορά σε σχέση με την επέτειο για την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Τούρκους, ας σταθεί η εορταστική επέτειος αφορμή στην ανάδειξη των σκοτεινών κι άγραφων πλευρών της Ιστορίας. Να βγουν όλα στο φως για να μάθει επιτέλους ο ελληνικός λαός ποιοι ήταν αυτοί που τον απελευθέρωσαν!

Γεννημένος σε σπηλιά ο από μάνα καλογριά ο καχεκτικός γίγαντας ένιωθε περήφανος για την καταγωγή του λέγοντας: «τα μπολιασμένα δέντρα είναι εκείνα που δίνουν καλύτερους καρπούς». Στην όψη «μούλος», ασθενικός κι αδύνατος ήταν η ψυχή του ανυπόταχτου και του ελεύθερου Έλληνα. Το γνήσιο γέννημα του ξεσηκωμού και το αδούλωτο πνεύμα του Έλληνα, που μαζί με τον Κολοκοτρώνη, τον Ανδρούτσο, το Νικηταρά, τον Πλαπούτα κ.ά. ήταν οι πιο απειθάρχητες στη σκλαβιά ψυχές της νεώτερης Ιστορίας.

Στη μάχη γιγαντομάχος, που μόνο ένας Όμηρος, Σολωμός ή Παλαμάς θα μπορούσε να υμνήσει, διαποτισμένος με τα νάματα της φιλοπατρίας και με του ηρωισμού τη μέθη, στο θάνατο της μάχης ατράνταχτος κι ασυγκράτητος τραβούσε, ο κατάμαυρος, ο «γύφτος», ο «μούλος», ο αθυρόστομος. Η γνήσια ψυχή του ανυπόταχτου Έλληνα.

Με τους συντρόφους του μοιραζόταν την κάθε μπουκιά κι όταν τραυματίζονταν τους περιποιούνταν σαν μάνα. Από μικρός μυήθηκε στην τέχνη του πολέμου στην αυλή του Αλή πασά… Γρήγορα όμως την εγκατέλειψε και εντάχθηκε στην κλέφτικη ομάδα του Κατσαντώνη, όταν φύσηξε της λευτεριάς η ζείδωρη αύρα.

Αγράμματος αλλά ανδρείος, φιλάσθενος αλλά άσκιαχτος, ακούραστος και γενναίος ξεσήκωσε μια χούφτα ξυπόλυτους αγωνιστές στη Ρούμελη και στην Αγία Μαύρα (Λευκάδα). Οργάνωσε στρατόπεδο στο Πέτα κι έδωσε σκληρή μάχη με τους Τούρκους στο Κομπότι.

Σύντομα, η ανάληψη της αρχηγίας των Αγράφων τον έφερε σε σύγκρουση με τον Φαναριώτη Μαυροκορδάτο, πράκτορα των Άγγλων και «ολέθριο δαίμονα της Ελλάδας» κατά τον ιστορικό Καρολίδη. Ο Μαυροκορδάτος τον κρατούσε κακία, τον είχε βάλει στο μάτι, δεν τον χώνευε καθόλου και ήθελε να τον εξοντώσει. Κι επειδή δεν το κατάφερε στο Αιτωλικό, το 1824, του το φύλαγε για μετά, με την κατηγορία ότι ο Καραϊσκάκης τα έκανε «πλακάκια» με τους Τούρκους.

Η πρώτη συνεδρίαση της δίκης κατά του Καραϊσκάκη έγινε στο Αιτωλικό, μέσα στην εκκλησία της Παναγίας, την 1η Απριλίου, και η δεύτερη στο σπίτι τού Σωτήρη Γιώτη την επόμενη ημέρα. Στρατοδίκες ήταν οι οπλαρχηγοί αντίπαλοί του, ενώ ένας από αυτούς που είχαν ρόλο εισαγγελέα ήταν ο «Πανιερώτατος άγιος Άρτης.

Και παρότι τον καταδίκασαν για προδοσία, μέσα στην εκκλησία, χάμου στο πάτωμα, δεν τόλμησαν να τον συλλάβουν γιατί ήταν εκεί παρόν ένα ένοπλο ψυχωμένο σώμα ανδρών, που πιστά τον ακολουθούσε. Ηθικοί αυτουργοί για την καταδίκη του ήταν οι Εγγλέζοι και ο Μαυροκορδάτος: «Έ ρε Μαυροκορδάτο εσύ την προδοσία μου την έγραψες στο χαρτί εγώ ελπίζω γρήγορα να την γράψω στο μέτωπό σου, για να φανεί ποιος είσαι», του παρήγγειλε της Καλογριάς ο γιος. (Θεόδωρος Δ. Παναγόπουλος, «Όλα στο Φως»).

Η Γ΄ Εθνοσυνέλευση διόρισε αρχιστράτηγο των Ελληνικών δυνάμεων ξηράς τον Ριχάρδο Τζωρτς και αρχιναύαρχο τον Τόμας Κόχραν. Αυτοί επέλεξαν δολίως η μάχη με τον Κιουταχή να δοθεί στο Φάληρο, σε μέρος ανοιχτό, για να ηττηθούν οι Έλληνες. Αντίθετα ο Καραϊσκάκης επέμενε η μάχη να δοθεί στη Χαλκίδα, για να ανακοπεί από εκεί ο ανεφοδιασμός του Κιουταχή.

Της καλογριάς ο γιος ήξερε πως στο Φάληρο θα τους λιάνιζαν οι Τούρκοι γιατί ήταν πολλοί κι είχαν ιππικό. Θα τους θέριζαν σαν να ήταν στάχυα. Το σχέδιο όμως τον Άγγλων ήταν άλλο. Ήθελαν η Αττική να μην ελευθερωθεί και να παραμείνει στην Τουρκία. Ήθελαν η Ελλάδα να περιοριστεί στην Πελοπόννησο και στις Κυκλάδες. Ήθελαν το θάνατο του Καραϊσκάκη στην μάχη αυτή για να μην μπορεί να πάει μετά στη Ρούμελη και στη Χαλκίδα για να χτυπήσει τον Κιουταχή.

Ήθελαν επιπλέον οι «φίλοι» μας οι Άγγλοι μόλις ηττηθεί ο Καραϊσκάκης, στο Φάληρο, να παραδοθεί η Αθήνα στους Τούρκους. Απειλούσαν την Ελλάδα πως θα φύγουν τα καράβια τους και θα τους αφήσουν χωρίς τρόφιμα. Έτσι παραδόθηκε η Αθήνα, λίγους μήνες μετά, αφότου δέχθηκε ο ήρωας μας βόλι ελληνικό στη βουβωνική χώρα. Ανήμερα της γιορτής του ενταφιάστηκε στη Σαλαμίνα, ο αθυρόστομος, αστειολόγος, ο αγνός νόθος, ο μεγάλος Έλληνας που διάθεσε το βίο και το βιός του για την πατρίδα…..

Η τύχη των ηρώων σε τούτη τη χώρα είναι ίδια σε όλους τους καιρούς. Οι αγωνιστές στις φυλακές, στις εξορίες, στα ξερονήσια, ορθοί μπροστά σε τοίχους ματωμένους, και οι συνεργάτες του εχθρού, διαχρονικά, από το 1821 μέχρι τη Γερμανική Κατοχή έγιναν εκφραστές κι επιβήτορες της εξουσίας. Κατά τα λοιπά «Ζήτω η Ελλάδα».