Η ελπίδα αποκοιμήθηκε και ο φόβος καλπάζει

Γράφει η Σοφία Ψαρρά

Μέλος Διευρυμένης Ν.Ε. ΣΥΡΙΖΑ Κιλκίς

Βλέπουμε κινητοποιήσεις τις τελευταίες μέρες με αφορμή την εκπαίδευση παιδιών προσφύγων και μεταναστών στα σχολεία της περιοχής μας.
Προβλήματα υπάρχουν και πρέπει να λυθούν.

Ξεχωριστές τάξεις προτείνονται από την τοπική κοινωνία και η γκετοποίηση και η περιθωριοποίηση είναι πλέον μια υπαρκτή απειλή.

Αναρωτιέμαι, γιατί αποτελούν πρόβλημα 10-15 μαθητές επιπλέον, συζητώντας το ζήτημα στο πλαίσιο ύπαρξης εκπαιδευτικού παράλληλης στήριξης των μαθητών αυτών, χωρίς να επηρεάζεται το επίπεδο των Ελλήνων αλλά παράλληλα θα συνυπάρχουν αρμονικά;

Γιατί δεν εξαντλούμε τη σκέψη μας με βάση το κοινό καλό αλλά θέτουμε χαρακώματα και υψώνουμε τοίχους.

Τα σχόλια παρακάτω δεν αφορούν το σύνολο των αντιδρώντων, παρά μόνο κάποιους, των οποίων ο στόχος είναι διαφορετικός από τις ανησυχίες των γονέων.

Το μίσος και τα εύκολα λόγια δεν μπορούν να είναι καλοί σύμβουλοι για ζητήματα παιδείας.Είναι οξύμωρο να επενδύεις στον φόβο και το νταϊλίκι και να θέλεις να προστατεύσεις τη μόρφωση των παιδιών σου.

Από τι συγκεκριμένα προσπαθείς να τα φυλάξεις;

Από παιδιά που τυγχάνει να έχουν άλλη γλώσσα, άλλη θρησκεία και άλλη καταγωγή;

Και επαναλαμβάνω: Απέναντι σε παιδιά;

Δηλητηριάζεις παιδιά με φανφάρες οδηγώντας τα να κάνουν bullying σε άλλα παιδιά Ελλήνων, επειδή πήγαιναν κανονικά στα μαθήματα από την αρχή της σχολικής χρονιάς, την ώρα που άλλοι μαθητές αρνούνταν να πάνε στις τάξεις τους λόγω των «ξένων»;

Το θυμικό είναι εύκολο αλλά παράλληλα επικίνδυνο.

Είναι εύκολο να επικαλείσαι την ενότητα στην τοπική κοινωνία ξαφνικά βασιζόμενος στο μίσος!Είναι επικίνδυνο, όμως, γιατί γίνεται υποκριτικά! Υποκρισία είναι, όταν πανηγυρίζεις για το βάπτισμα από μόνιμες σε προσωρινές εγκαταστάσεις του Υπουργού, Ν. Μηταράκη στις αρχές του μήνα. Υποκρισία είναι, όταν στοχοποιείς συμπολίτες σου, οι οποίοι εργάζονται στη δομή της Νέας Καβάλας. Υποκρισία είναι, όταν μέχρι τώρα το Πολύκαστρο έδειχνε με το δάχτυλο τη Γουμένισσα ή την Αξιούπολη ή τον Εύρωπο, ή και το αντίστροφο, οδηγώντας σε ανώφελους τοπικισμούς!

Εκεί η ενότητα πάει περίπατο!

Ανώφελο γιατί; Γιατί ως νέοι φτάσαμε 30 και βλέπουμε τις γειτονιές μας να μαραζώνουν από ψευτοαντιπαλότητες και μεταφορές υπηρεσιών από τη μία στην άλλη περιοχή με μόνο κριτήριο τις διαθέσεις των εκάστοτε βουλευτών, νομαρχών και δημάρχων, τους οποίους κάποιοι στήριζαν με την ψήφο τους! Τότε σώπαιναν, όσοι σήμερα επικαλούνται την ενότητα!

Η φαγωμάρα μεταξύ της τοπικής κοινωνίας καλά κρατεί, γιατί βολεύει τους έχοντες εξουσίαν, αλλά όταν συγκεκριμένοι εμφανίζονται ως «σωτήρες» της πατρίδας καλά θα κάνουν να μην είναι επιλεκτικοί σε αιτήματα ενότητας της Παιονίας!

Ρατσισμός υπάρχει, και δεν υπάρχει αλλά.

Άλλωστε, δεν περίμεναν κάποιοι τους ξένους.

Είχαν ήδη αρχίσει να επιδεικνύουν τον ρατσισμό τους με τα πρώτα κρούσματα κορωναϊού στη Γουμένισσα κι εκεί δεν νόσησαν ξένοι, αλλά Έλληνες.

Για να μη θυμηθούμε αντίστοιχες συμπεριφορές σε οικονομικούς μετανάστες που τότε ήρθαν από Γεωργία, πρώην ΕΣΣΔ ή Αλβανία. Μόνο που εκείνοι «τακτοποιούνταν» άμεσα με χαρτιά, γιατί τα δύο κόμματα που κυβερνούσαν αυτή τη χώρα τους είχαν ανάγκη. Συναγωνίζονταν κάθε βράδυ στα σύνορα ποιος θα περάσει τους πιο πολλούς μελλοντικούς ψηφοφόρους.

Κι αν αυτά πριν 25 χρόνια, όταν τα άκουγα ως παιδί, δεν καταλάβαινα το νόημά τους…

Τώρα συνειδητοποιώ τα σαθρά θεμέλια της ευημερίας του τότε, αλλά και της λιτότητας του τώρα.

Ο ρατσισμός πρώτα έρχεται για τους άλλους και μετά για μας.Μην το ξεχνάμε αυτό!

Άραγε υπάρχει ελπίδα για το μέλλον αυτού του τόπου ή θα βαλτώσουμε κι άλλο στη μιζέρια και την απανθρωπιά που εξυπηρετεί κάποιους;

Στόχος μας οφείλει να είναι μια κοινωνία με θεμέλια την αλληλεγγύη και την αξιοπρέπεια.

Υποχρέωσή μας να προφυλλάξουμε το μέλλον μας από τον λαϊκισμό και τον φανατισμό.