....έπρεπε να δείξεις την καθορισμένη άδεια, στις έγκυες, μάλιστα, σήκωναν το φόρεμα
κι έβρισκαν πανάρχαια κλοπιμαία
κι έβρισκαν πανάρχαια κλοπιμαία
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ [1]
......παλιά τεχνική της λωποδυσίας - το σκούντημα - τι στην ευχή νομίζεις πως κάνεις ; - ψάχνω για τον σκελετό κάποιου πολύ γνωστού φαντάσματος κρατηθείτε στο δεξί μέρος του δρόμου ράκη τα μεσάνυχτα μπορούσε ν' ακούσει το αίμα που κυλούσε οι άκρες των ματιών έτριζαν καθώς άνοιγαν όλο και πλατύτερα - ποιος είναι αυτός που μόλις εκτελέστηκε στους δρόμους - [ψάχνει τη φόδρα του παντελονιού] - αυτό ήταν το πιο αστείο εκείνη τη στιγμή δεν ανάσαινα για ν' απαλύνω τις εγκόσμιες αμαρτίες μου έτσι δεν μπόρεσα να ολοκληρώσω καμιά ηλικία - ως συνεπής κλεπταποδόχος - ή μια παράξενη μέθη που ανακαλύπτει το πραγματικό γεγονός πολύτροπες μεθοδεύσεις ψάχνω στις τσέπες κυρίως στη μικρή τσέπη του γιλέκου το ρολόι των μυστικών μου εχθρών ενώ σημαίνει ο ακίνητος κόσμος της Καρολίνα Ιβάνοβνα[2] βαλτώνοντας βαθιά σαν μικρογραφία - ίσως απ' την περίεργη διάθλαση φωτός - εκείνο το αίσθημα της κόπωσης - υπόσχεση ηδονική με κρυφές διαβεβαιώσεις τόνοι και τόνοι σκέψεων μίλια και μίλια - ένα βράδυ της λέω - Θα έπρεπε να ντρέπεται κανείς - Μαζεύτηκε το ζάρωμα των ποδιών της κάτω απ' τα σκεπάσματα η άβυσσος που ανοίγει και χάσκει σιωπηλή κοιμόμουν στο σκοτεινό βάθος του μαγαζιού όπως το πανδοχείο που ερειπώθηκε έχοντας το όνομα του πολιούχου και περίμενα σηκώθηκε βαριά εδώ ακριβώς ήταν το πρόβλημα ο λόγος που αναμασούσε τους αιώνες στα αρχαία ερμάρια της νιότης με τα μακρινά μυστικά ο χρόνος φαίνεται εξόριστος ανερεύνητος όπως το σάβανο ή οι σημαίες που σε τυλίγουν ΑΠΟΜΑΚΡΕΣ ΦΩΝΕΣ : .....έριχναν βλέμματα στον εραστή η κατακόκκινη θάλασσα φορές φορές ακούγοντας τον θηλυκό ψίθυρο του αίματός της η ακινησία η φρικτή ζέστη που κρατάει μακριά τα έντομα απ' την επίθεση στη σάρκα -η άκρη του κρεβατιού - καθισμένος χωρίς να βγάλω το καπέλο - απλησίαστος όταν μεθούσε - εγώ μου λέει μια μέρα ήθελα ν' αντέχω στον πειρασμό έτσι απαρίθμησα τα κλοπιμαία and only the gambler predicted the move in advance[3]τη λύση του μυστηρίου για να ζούμε Εξαιρώ παρ' όλ' αυτά τον εαυτό του αργότερα με τους πρώτους πυροβολισμούς δεν ήξερα ποιον να ρωτήσω : η άδεια όψη του παιδιού ρωτώντας το παράθυρο ιστορημένο με τις κόρες της μνήμης - το στερέωμα - θρυμματισμένο γυαλί - τι μάς απόμεινε ; η μαυροκίτρινη στερνή γλώσσα φωτιάς και στο μεγάφωνο συχνά οι φωνές βραχνιάζουν ξεγραμμένες - από θαύμα κάνοντας ανέξοδα τελειότερη τη ζωή το πρόσωπό του γυάλιζε από σταλαματιές βροχής εκεί όπου δυο βούλες φανέρωναν τα κόκαλα κάτω απ' τα μάτια του όμως σ' αυτά τα πράγματα ο καθένας πρέπει να έχει καθορισμένο ρόλο - κάποτε θα δοθεί η μοιραία ώρα να εξοικονομήσουμε το αιώνιο - βρίσκαμε λοιπόν κι από ένα μικρό φτερό στη γέφυρα Ομπούκωφ που αφηγούνταν την αποδημία μας - ανταποκρίθηκα και έκανα ουκ ολίγα - έτσι φτάσαμε πέρα από τη στιγμή όταν τελέστηκε το αδίκημα- διαφορετικά και ασυνείδητα την ίδια νύχτα - λένε - οι γυναίκες ερωτοτροπούσαν με τα κέρινα ομοιώματα που εγκατέλειψε ο εφημέριος προσπερνώντας την τύψη επιμένοντας στον τελικό σκοπό ή όπως ο μέθυσος μπροστά στο νόμισμα - όταν ζούμε μου λέει φτάνουμε σ' αυτό το ταπεινό συμπέρασμα με ικεσίες - βράδιαζε - επέμενα να ζω λαθραίες δοκιμασίες λεηλατώντας όσο απόμεινε απ' την αφηρημένη του ποίηση - γιατί έπαψα να καπνίζω από καιρό - σκληροί υπερβολικά ρεαλιστές - σύντροφε - τουλάχιστο κάνε ο,τι μπορείς να προσποιείσαι - άφηνε να τον τυλίξει το σούρουπο αποφεύγοντας τη λάμπα οι γάτες λένε είναι προδοσία τα ποντίκια κρυμμένοι εχθροί και η θάλασσα δάκρυα αναγκάστηκα να περιμένω έξω καθισμένος στην πόρτα εδώ που με βλέπετε - ο Πρίγκηπας ερχόταν απ' την πάροδο Κιριούσκιν - έβγαλε μερικούς μονοσύλλαβους ήχους για να υπογραμμίσει τη νύχτα παρατράγουδο που δε μπορούσα ν' αποδιώχνω τελευταία στιγμή
......παλιά τεχνική της λωποδυσίας - το σκούντημα - τι στην ευχή νομίζεις πως κάνεις ; - ψάχνω για τον σκελετό κάποιου πολύ γνωστού φαντάσματος κρατηθείτε στο δεξί μέρος του δρόμου ράκη τα μεσάνυχτα μπορούσε ν' ακούσει το αίμα που κυλούσε οι άκρες των ματιών έτριζαν καθώς άνοιγαν όλο και πλατύτερα - ποιος είναι αυτός που μόλις εκτελέστηκε στους δρόμους - [ψάχνει τη φόδρα του παντελονιού] - αυτό ήταν το πιο αστείο εκείνη τη στιγμή δεν ανάσαινα για ν' απαλύνω τις εγκόσμιες αμαρτίες μου έτσι δεν μπόρεσα να ολοκληρώσω καμιά ηλικία - ως συνεπής κλεπταποδόχος - ή μια παράξενη μέθη που ανακαλύπτει το πραγματικό γεγονός πολύτροπες μεθοδεύσεις ψάχνω στις τσέπες κυρίως στη μικρή τσέπη του γιλέκου το ρολόι των μυστικών μου εχθρών ενώ σημαίνει ο ακίνητος κόσμος της Καρολίνα Ιβάνοβνα[2] βαλτώνοντας βαθιά σαν μικρογραφία - ίσως απ' την περίεργη διάθλαση φωτός - εκείνο το αίσθημα της κόπωσης - υπόσχεση ηδονική με κρυφές διαβεβαιώσεις τόνοι και τόνοι σκέψεων μίλια και μίλια - ένα βράδυ της λέω - Θα έπρεπε να ντρέπεται κανείς - Μαζεύτηκε το ζάρωμα των ποδιών της κάτω απ' τα σκεπάσματα η άβυσσος που ανοίγει και χάσκει σιωπηλή κοιμόμουν στο σκοτεινό βάθος του μαγαζιού όπως το πανδοχείο που ερειπώθηκε έχοντας το όνομα του πολιούχου και περίμενα σηκώθηκε βαριά εδώ ακριβώς ήταν το πρόβλημα ο λόγος που αναμασούσε τους αιώνες στα αρχαία ερμάρια της νιότης με τα μακρινά μυστικά ο χρόνος φαίνεται εξόριστος ανερεύνητος όπως το σάβανο ή οι σημαίες που σε τυλίγουν ΑΠΟΜΑΚΡΕΣ ΦΩΝΕΣ : .....έριχναν βλέμματα στον εραστή η κατακόκκινη θάλασσα φορές φορές ακούγοντας τον θηλυκό ψίθυρο του αίματός της η ακινησία η φρικτή ζέστη που κρατάει μακριά τα έντομα απ' την επίθεση στη σάρκα -η άκρη του κρεβατιού - καθισμένος χωρίς να βγάλω το καπέλο - απλησίαστος όταν μεθούσε - εγώ μου λέει μια μέρα ήθελα ν' αντέχω στον πειρασμό έτσι απαρίθμησα τα κλοπιμαία and only the gambler predicted the move in advance[3]τη λύση του μυστηρίου για να ζούμε Εξαιρώ παρ' όλ' αυτά τον εαυτό του αργότερα με τους πρώτους πυροβολισμούς δεν ήξερα ποιον να ρωτήσω : η άδεια όψη του παιδιού ρωτώντας το παράθυρο ιστορημένο με τις κόρες της μνήμης - το στερέωμα - θρυμματισμένο γυαλί - τι μάς απόμεινε ; η μαυροκίτρινη στερνή γλώσσα φωτιάς και στο μεγάφωνο συχνά οι φωνές βραχνιάζουν ξεγραμμένες - από θαύμα κάνοντας ανέξοδα τελειότερη τη ζωή το πρόσωπό του γυάλιζε από σταλαματιές βροχής εκεί όπου δυο βούλες φανέρωναν τα κόκαλα κάτω απ' τα μάτια του όμως σ' αυτά τα πράγματα ο καθένας πρέπει να έχει καθορισμένο ρόλο - κάποτε θα δοθεί η μοιραία ώρα να εξοικονομήσουμε το αιώνιο - βρίσκαμε λοιπόν κι από ένα μικρό φτερό στη γέφυρα Ομπούκωφ που αφηγούνταν την αποδημία μας - ανταποκρίθηκα και έκανα ουκ ολίγα - έτσι φτάσαμε πέρα από τη στιγμή όταν τελέστηκε το αδίκημα- διαφορετικά και ασυνείδητα την ίδια νύχτα - λένε - οι γυναίκες ερωτοτροπούσαν με τα κέρινα ομοιώματα που εγκατέλειψε ο εφημέριος προσπερνώντας την τύψη επιμένοντας στον τελικό σκοπό ή όπως ο μέθυσος μπροστά στο νόμισμα - όταν ζούμε μου λέει φτάνουμε σ' αυτό το ταπεινό συμπέρασμα με ικεσίες - βράδιαζε - επέμενα να ζω λαθραίες δοκιμασίες λεηλατώντας όσο απόμεινε απ' την αφηρημένη του ποίηση - γιατί έπαψα να καπνίζω από καιρό - σκληροί υπερβολικά ρεαλιστές - σύντροφε - τουλάχιστο κάνε ο,τι μπορείς να προσποιείσαι - άφηνε να τον τυλίξει το σούρουπο αποφεύγοντας τη λάμπα οι γάτες λένε είναι προδοσία τα ποντίκια κρυμμένοι εχθροί και η θάλασσα δάκρυα αναγκάστηκα να περιμένω έξω καθισμένος στην πόρτα εδώ που με βλέπετε - ο Πρίγκηπας ερχόταν απ' την πάροδο Κιριούσκιν - έβγαλε μερικούς μονοσύλλαβους ήχους για να υπογραμμίσει τη νύχτα παρατράγουδο που δε μπορούσα ν' αποδιώχνω τελευταία στιγμή
.....μου τύχαινε να ξεκινήσω με τα πόδια ή το ποδήλατο σιωπηλά τη νύχτα στο μέλλον θα φροντίσω να επωφεληθώ ανάμεσα στην αίσθηση και τα αντικείμενα - η θάλασσα θα υπάρχει ανέγγιχτη - κείτεται αβέβαιη σε έννοιες λεπτομερείς που κανείς δεν φοβάται - πολύ χλωμός είστε σήμερα σύντροφε Ακάκι [4] αλλά ζούμε το σκεπτικισμό του τέλους της Ιστορίας - πώς αλλοιώς να εξηγήσει κανείς την απελπιστική ησυχία - εκείνη τη φορά ο φύλακας στο προάστιο Κολόμνα τον είδε : δεν θα εντρυφήσω στο παρελθόν δεν επιτρέπω σκυθρωπές διδαχές να παρέμβουν μεταξύ μας απόψε - ξεφύγαμε το θόρυβο - είπε η Καρολίνα Ιβάνοβνα : Σάς εύχομαι κάθε ευτυχία μουρμούρισα με τη στοιχειώδη στοργή μεταξύ των ζωντανών - Ως τότε θα 'χω βρει λύση ικανοποιητική : κάποιον που παριστάνει ότι πίνει μια κούπα με δηλητήριο. Δικαιοσύνη. Πίσω από τη ράχη μου το γέλιο ξεπίτηδες φριχτό ένοιωθα να με κυριεύει σύγχυση - τον έβλεπα που έτρεχε - στη συμβία του - γιατί είχε συμβία - Της έλεγε : αφήσαμε τις κλίνες μας στους ρομαντικούς θρηνολογούν τ' αφηρημένα είδωλα. Ή : Σωπαίνουν Ο Μολλόυ[5] μπορεί να μείνει εκεί που ήταν θυσιασμένος και απαθής Τελεία Μόνο το αντικείμενο της προσοχής άλλαζε - η στάση κατά βάθος ίδια οι αρετές του νεκρού συμφύρονται στις αποβάθρες η αληθινή ζωή παίζεται μετά το έγκλημα ήταν που ακόμα μια φορά μάς είχε παραπλανήσει πιστεύοντας πως βρέθηκε στο κατώφλι της αληθινής ζωής όπως γεννήθηκε Όταν τελείωσαν οι ομιλίες έπιναν αμίλητοι απ' τα μπουκάλια που είχαν κρύψει στο παλτό Οι επευφημίες συνεχίστηκαν λίγη ώρα ΚΑΡΟΛΊΝΑ ΙΒΑΝΟΒΝΑ : .....ρώτησέ τους - σήμερα θυμάμαι τη μέρα που πήρα την απόφαση να καταπιαστώ με μια Κυριακή καλοκαιριού - η πιο ιδιωτική ιστορία που δραπέτευσε αλλά δεν μπορούσα να παραδίνομαι παρά σπάνια - δυο φορές το μήνα ας πούμε -/ Η στιλπνή γάμπα της από την πόρτα ενός άλλου δωματίου : Με άφηνε να παραμονεύω γιατί πώς αλλοιώς να ερμηνευθεί η κίτρινη βαλίτσα και το λυπημένο σκυλί στη θέση του τυφλού ; Τελεία Δε θα πω μεγάλα πράγματα γι' αυτό το ταξίδι σίγουρα ξυπνάει σε όλους κάποιο ένστιχτο πολλά φιλιά κάθε μεγέθους απ' τον παντοτινά δικό σου Φερνάντο [6] στη μνήμη αυτών που άτιμα επιχείρησαν στο διαμέρισμα της λαίδης Τάμπλετον [7] βαναύσως δολοφονημένης άγνωστος φυσικά ο δολοφόνος μια νύχτα είχε επιτεθεί στη γυναίκα του με τον μπαλτά κι από τότε αυτή κοιμότανε στο σπίτι της γειτόνισσας με λίγα λόγια ήταν συχνή η ανάληψή μου στους ουρανούς μόνο και μόνο να εξοικονομώ λίγα κάρβουνα για τον χειμώνα πάντως αναρωτήθηκε ο Μπέκετ δια στόματος Μοράν αν λέγαμε τη θεία λειτουργία των νεκρών αντί εκείνης των ζωντανών θα παιζόταν η τελευταία σκηνή αποσκοπώντας στα ενέχυρα - είδαν Την Τεράστια Σκιά- προσπαθώντας ν' αφαιρέσει το παλτό ενός συνταξιούχου που μύριζε αγγλικό ταμπάκο αλλά ήτανε γραφτό να ζήσει πέρα από κείνα τα μεσάνυχτα της αρχαίας αντιδικίας Ο ΦΥΛΑΚΑΣ : ....πριν από χρόνια έπαιζε φλάουτο με αξιοσημείωτη επιτυχία, θα τον θυμάστε -/ Μήτε αυτός μήτε εγώ δεν βγάλαμε μιλιά δεν είχαμε ανάγκη από κουβέντες μελαγχόλησε κι ένοιωσε τύψεις ή ακηδία όπως τα εγκαταλελειμμένα μήλα των Εσπερίδων ένα μικρό υγρό κεφάλαιο για να γράφω ακόμα. Λύπη. Κοιμόταν. Το μικρό χρυσό νόμισμα γυάλιζε στην παλάμη του - Πολύ χλωμός είστε σήμερα σύντροφε - αλλά μπορούσα να εξαγοράσω το αφόρετο ρούχο τάχυνα το βήμα μου προς τη γέφυρα Ομπούκωφ θα χανόμουν στα σκοτάδια της νύχτας με τους δεκεμβριστές της Εξέγερσης και τώρα φεύγω χωρίς ν' αφήνω ίχνη το λυκόφως είναι βιαστικό οι ταξιδιώτες κοιτάζουν ανύποπτοι στα χέρια μου τον μπαλτά η λαίδη Τάμπλετον διασχίζει αιμόφυρτη την πάροδο Κιριούσκιν κι ο Πρίγκηπας αφήνει τους ορφανούς στεναγμούς του εις τον αιώνα των αιώνων Αμήν
ΤΕΛΟΣ
ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ
[1] Ο διάβολος με το κηροπήγιο, Κέδρος 1975 Γ' έκδοση
[2] πρόσωπο σΤο Παλτό του Γκόγκολ
[3] και μόνο ο χαρτοπαίχτης πρόλεγε τη λύση εκ των προτέρων
[4] Ακάκι Ακάκιεβιτς, κεντρικός ήρωας σΤο Παλτό ο.π.
[5] ομώνυμο μυθιστόρημα του Σάμουελ Μπέκετ
[6] Fernando Pessoa, Γράμματα στην Οφέλια, [εισαγωγή-μτφρ-επίμετρο-σχόλια Μαρία Παπαδήμα], Gutenberg 2014
[7] Αριστοτέλης Νικολαΐδης, Ανθρώπων εξ Ανθρώπων, διηγήματα, Καστανιώτης 1982
ΦΩΤΟ
1.
https://frapress.gr/wp-content/uploads/2015/10/surrealism.jpg
2.
https://assets.vice.com/content-images/contentimage/193984/10.jpg
3.
https://www.hdmag.net/wp-content/uploads/2014/07/photographie-surr%C3%A9aliste11.png
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.