"Αγαπητέ Χρήστο Γκόλιαρη
Προχθές έπιασα στα χέρια μου το βιβλίο, "Ή Ζωή μου όλη», με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και περιέργεια ομολογώ, για την τεχνική της γραφής και το περιεχόμενο, στο πρωτόγνωρο αυτό πείραμα που επιχείρησες.
Το διάβασα όμως χωρίς ανάσα, μέσα σε λίγες ώρες, όταν διαπίστωσα, από την εισαγωγή του ακόμη, ότι ο πραγματικά «εκκεντρικός» κεντρικός ήρωας, σου έδωσε την ευκαιρία να παίξεις όμορφα με τον παρελθόντα χρόνο, τοπικά και συνολικά, γεμίζοντας πληροφορίες, αναμνήσεις και συναισθήματα όλους εμάς τους αναγνώστες.
Καταπληκτική δουλειά, κατά τη γνώμη μου, από σένα το φίλο μας, τον άνθρωπο της διπλανής μας πόρτας, που έφερες στο σπίτι μας, με νηφαλιότητα, τις όμορφες και ταραγμένες από πάθη και λάθη προηγούμενες δεκαετίες, παρέα με τον απρόβλεπτο Γιάννη εκείνων των χρόνων και ήρεμα ήρεμα καταλήγετε στο σήμερα, όπου ο ήρωας σχεδόν κατασταλάζει, όπως και η κοινωνία, που τώρα έχει άλλες ανάγκες και προτεραιότητες.
Εκείνος έζησε, είδε έμαθε και ενεργεί:
-Κλείνει τα αυτιά του στα άκρα, φώλιασε στην οικογένεια και από 1-1-2018 τέλος, ακόμη και η αγαπημένη του γράπα και κάθε οινοπνευματώδες ποτό!, όπως ομολογεί και πράττει.
-Γιατί έτσι φίλε Γιάννη, η ερώτηση όλων μας.
Δεν απαντά. Η καθημερινότητα του ήταν και είναι ο καθρέφτης του.
Φίλε Γιάννη, ασφαλώς θυμάσαι τις κλωτσιές που μας φορτώνατε εμάς τους πιτσιρικάδες στο γήπεδο του στρατιωτικού αεροδρομίου της Κομοτηνής, τα πρωινά τις Κυριακές, όταν ερχόμασταν με τα ποδήλατα από το διπλανό χωριό, για ποδοσφαιρικό αγώνα.
Μη μου πεις πως ξέχασες την όμορφη περιπτερού, τα κρασιά, τους νόστιμους μεζέδες, τις ζεϊμπεκιές και τις γυροβολιές, με το τζουκ μπόξ εκείνης της εποχής, στο καφενείο του Γιάννη.
Δεν πέρασαν και πολλά χρόνια, ήταν τότε 1964, εγώ 14 και εσύ 21.
Καλοτάξιδο το βιβλίο, αξίζει να το διαβάσουν πολλοί, περιμένουμε το επόμενο από σένα Χρήστο και καλή υγεία στο Γιάννη, γιατί η ζωή είναι όμορφη και συνεχίζεται."
Το διάβασα όμως χωρίς ανάσα, μέσα σε λίγες ώρες, όταν διαπίστωσα, από την εισαγωγή του ακόμη, ότι ο πραγματικά «εκκεντρικός» κεντρικός ήρωας, σου έδωσε την ευκαιρία να παίξεις όμορφα με τον παρελθόντα χρόνο, τοπικά και συνολικά, γεμίζοντας πληροφορίες, αναμνήσεις και συναισθήματα όλους εμάς τους αναγνώστες.
Καταπληκτική δουλειά, κατά τη γνώμη μου, από σένα το φίλο μας, τον άνθρωπο της διπλανής μας πόρτας, που έφερες στο σπίτι μας, με νηφαλιότητα, τις όμορφες και ταραγμένες από πάθη και λάθη προηγούμενες δεκαετίες, παρέα με τον απρόβλεπτο Γιάννη εκείνων των χρόνων και ήρεμα ήρεμα καταλήγετε στο σήμερα, όπου ο ήρωας σχεδόν κατασταλάζει, όπως και η κοινωνία, που τώρα έχει άλλες ανάγκες και προτεραιότητες.
Εκείνος έζησε, είδε έμαθε και ενεργεί:
-Κλείνει τα αυτιά του στα άκρα, φώλιασε στην οικογένεια και από 1-1-2018 τέλος, ακόμη και η αγαπημένη του γράπα και κάθε οινοπνευματώδες ποτό!, όπως ομολογεί και πράττει.
-Γιατί έτσι φίλε Γιάννη, η ερώτηση όλων μας.
Δεν απαντά. Η καθημερινότητα του ήταν και είναι ο καθρέφτης του.
Φίλε Γιάννη, ασφαλώς θυμάσαι τις κλωτσιές που μας φορτώνατε εμάς τους πιτσιρικάδες στο γήπεδο του στρατιωτικού αεροδρομίου της Κομοτηνής, τα πρωινά τις Κυριακές, όταν ερχόμασταν με τα ποδήλατα από το διπλανό χωριό, για ποδοσφαιρικό αγώνα.
Μη μου πεις πως ξέχασες την όμορφη περιπτερού, τα κρασιά, τους νόστιμους μεζέδες, τις ζεϊμπεκιές και τις γυροβολιές, με το τζουκ μπόξ εκείνης της εποχής, στο καφενείο του Γιάννη.
Δεν πέρασαν και πολλά χρόνια, ήταν τότε 1964, εγώ 14 και εσύ 21.
Καλοτάξιδο το βιβλίο, αξίζει να το διαβάσουν πολλοί, περιμένουμε το επόμενο από σένα Χρήστο και καλή υγεία στο Γιάννη, γιατί η ζωή είναι όμορφη και συνεχίζεται."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.