Μήνυμα Παν. Ανανιάδη για την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος

"Η 5η Ιουνίου έχει οριστεί το 1972 από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών ως Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος. Από τότε γιορτάζεται κάθε χρόνο, για να θυμίζει σε όλους την τεράστια αξία για την ανθρωπότητα και το μέλλον του πλανήτη. Είναι μια υπενθύμιση της ευθύνης που έχουμε απέναντι στις μελλοντικές γενιές αλλά ταυτόχρονα και γιορτή για ό,τι έχει επιτευχθεί στον τομέα της προστασίας του περιβάλλοντος. 

Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό του στο χώρο που ζει, να τον προστατεύσει και να τον βελτιώσει σε μια δύσκολη περίοδο για τον ίδιο αλλά και για το περιβάλλον.

Η σχέση του ανθρώπου με την φύση αποτελεί εξ ορισμού οξύ και συνάμα τραγικό πρόβλημα. Ο άνθρωπος αισθάνεται πως είναι μέρος οργανικό του φυσικού κόσμου που τον περιβάλλει, ότι δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτόν και ότι είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό δέσμιός του. 

 Όμως όπως αποκάλυψε και προέβαλε με έμφαση η φιλοσοφία του υπαρξισμού στην εποχή μας, η τραγωδία του ανθρώπου βρίσκεται στο ότι έχει ριχτεί μέσα στον κόσμο και προσπαθεί να επιβιώσει αγωνιζόμενος και αντιπαλεύοντας προς έναν κόσμο εχθρικό. Το οικολογικό πρόβλημα έχει πελώριες πνευματικές διαστάσεις. Χωρίς την θεραπεία του ανθρώπου από τον εγωκεντρισμό, τον ευδαιμονισμό, την περιφρόνηση προς τον υλικό κόσμο, η οικολογική κρίση απλώς θα επιδεινώνεται. 

Αν δεχτούμε την άποψη, ότι το φυσικό περιβάλλον δεν περιήλθε από μόνο του στη σημερινή κρίση αλλά εξαιτίας των άστοχων στο πέρασμα της ιστορίας ενεργειών και παραλείψεων του ανθρώπου, γίνεται σαφές ότι η κρίση αυτή είναι προ πάντων κρίση οντολογική, με την έννοια ότι αφορά κατεξοχήν την υπαρξιακή ταυτότητα, το ρόλο και την αποστολή του ανθρώπου στον κόσμο. 

Η μονοδιάστατη εμμονή σε τεχνοκρατικά μέτρα για μια οικολογική λύση βιώσιμης ανάπτυξης του πλανήτη δεν αποτελεί την ιδανική θεραπεία απέναντι στο πρόβλημα της περιβαλλοντικής υποβάθμισης. Το γήινο οικοσύστημα δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο διαχείρισης για ειδικούς επιστήμονες και φορείς. Η αποτελεσματική λύση πρέπει να τεθεί σε ηθικοκοινωνικές βάσεις.

Δεδομένης της ευθύνης του ανθρώπου απέναντι στη φύση, αλλά και της σχέσης αλληλεξάρτησης ανάμεσα στον άνθρωπο και στη φύση, ο άνθρωπος καλείται να διαμορφώσει έναν ανακαινισμένο πολιτισμό, που δε θα θεωρεί τον άνθρωπο αυτονομημένο από τη φύση αλλά συνετό εργάτη και φύλακα του φυσικού περιβάλλοντος. Έναν πολιτισμό που δε θα στηρίζεται στην ωφελιμιστική υποταγή της φύσης στις ορμέμφυτες επιθυμίες ενός θεοποιημένου ανθρώπου, ούτε αντιστρόφως θα διδάσκει τη δουλική υποταγή του ανθρώπου σε μια θεοποιημένη φύση. Καλείται επομένως ο άνθρωπος να διαπλάσει έναν πολιτισμό που θα προωθεί την ισορροπημένη αξιοποίηση του φυσικού περιβάλλοντος."

Ο Περιφερειακός Διευθυντής

Α/θμιας& Β/θμιας Εκπαίδευσης
Κεντρικής Μακεδονίας
Παναγιώτης Ζ. Ανανιάδης
Γεωλόγος-Θεολόγος