Στις 4 Απριλίου 2015 και ώρα 19.00, στο Συνεδριακό Κέντρο του Δήμου Κιλκίς, πραγματοποιήθηκε μουσικο-αφηγηματική εκδήλωση εθνικής μνήμης και τιμής λόγω της συμπλήρωσης 60 χρόνων από την έναρξη (την 1η Απριλίου 1955) του απελευθερωτικού αγώνα της μαρτυρικής Κύπρου μας.
Η εκδήλωση οργανώθηκε από το Τοπικό Συμβούλιο του Παραρτήματος Κιλκίς της Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού, υπό την αιγίδα της Αντιδημαρχείας Πολιτισμού του Δήμου Κιλκίς και την ευγενική συμμετοχή του της χορωδίας του Πολιτιστικού Μουσικού Συλλόγου Κιλκίς και χορευτικού τμήματος του Λυκείου Ελληνίδων Κιλκίς.
Ομιλητής ήταν ο κ. Δημήτριος Ευσταθίου, ιατρός Διευθυντής ΕΣΥ στην Πανεπιστημιακή Χειρουργική Κλινική του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης και τέως Πρόεδρος της Κυπριακής Εστίας Βορείου Ελλάδος.
Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους οι:
· Γενικός Πρόξενος της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Θεσσαλονίκη κ Κώστας Ψευδιώτης.
· Οι Βουλευτές του Ελλ. Κοινοβουλίου κκ Γεωργαντάς Γεώργιος και Χατζησάββας Χρήστος.
· Ο Αντιδήμαρχος Πολιτισμού ως εκπρόσωπος του κ Δημάρχου του Δήμου Κιλκίς.
· Εκπρόσωποι της 71ης Α/Μ ΤΑΞ «ΠΟΝΤΟΣ» και 33ης Μ/Κ « ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΚΥΔΩΝΙΩΝ»
· Ο Πρόεδρος του Συνδέσμου Εφέδρων Αξκών Κιλκίς.
· Η Πρόεδρος της Δημοτικής Κοινότητας Κιλκίς.
· Η Πρόεδρος του Νομ. Προσώπου Παιδικών Σταθμών Δήμου Κιλκίς.
· Η Πρόεδρος την Κοινοτικής Ενότητας Ακρίτα Κιλκίς.
· Ο κ. Κυριάκος Ευσταθίου, καθηγητής Πολυτεχνικής Σχολής του ΑΠΘ, αδελφός του κεντρικού ομιλητή της εκδήλωσης και
· Ο Σεβάσμιος πατέρας αιδεσιμότατος Παπά-Γρηγόρης Ευσταθίου, πατέρας του ομιλητή και του καθηγητή, «θρυλικός αγωνιστής» του απελευθερωτικού αγώνα της Κύπρου, 90 ετών, ο οποίος παρόλα τα βασανιστήρια, τις διώξεις, τις φυλακίσεις και τις ταλαιπωρίες, που υπέστη, από τους Άγγλους δυνάστες, διατηρεί μέχρι σήμερα ζωντανή την φλόγα της ελευθερίας και του πόθου της ένωσης της Κύπρου με την μητέρα Ελλάδα και το ηθικό του ακμαιότατο.
Στο φουαγιέ του Συνεδριακού Κέντρου παρουσιάσθηκε έκθεση ιστορικού και αρχειακού υλικού της συγκεκριμένης περιόδου, προσφορά του ακάματου κιλκισιώτη Χρήστου-Κωνσταντίνου Κυμπαρίδη.
Παράλληλα στο «Βιβλίο Ευχών», που υπήρχε, πολλοί προσκεκλημένοι κατέθεσαν τις σκέψεις και τις ευχές τους για την πορεία της μαρτυρικής Κύπρου μας και της κοινής της μοίρας της με την μητέρα Ελλάδα. Το βιβλίο αυτό προσφέρθηκε στο τέλος της εκδήλωσης στο Γεν. Πρόξενο της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Την εκδήλωση επισφράγισαν ο Μουσικός Πολιτιστικός Σύλλογος Κιλκίς και χορευτικό τμήμα του Λυκείου Ελληνίδων Κιλκίς, που με τα τραγούδια και του χορούς τους, που απηχούσαν στο κλίμα και το πνεύμα της εκδήλωσης, άγγιξαν τις Ελληνικές πατριωτικές ψυχές.
Ιστορικά στοιχεία για τον αγώνα της Κύπρου:
Το 1878, με την υπογραφή συνθήκης η Τουρκία παραχώρησε την κατοχή και διοίκηση της Κύπρου στην Αγγλία, με αντάλλαγμα η Αγγλία να βοηθήσει την Τουρκία σε περίπτωση Ρωσικής επίθεσης. Τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς εγκαταστάθηκαν στην Κύπρο οι αγγλικές αρχές, οι οποίες υποσχέθηκαν καθεστώς «ισονομίας, ισοπολιτείας και ανεξιθρησκείας σε όλους τους κατοίκους του νησιού.
Με την εγκατάσταση των Άγγλων στην Κύπρο ο Αρχιεπίσκοπος Σωφρόνιος δήλωσε ότι ο κυπριακός λαός θα δεχόταν την νέα κατάσταση με την προϋπόθεση ότι μελλοντικά θα οδηγούσε στην ένωσή του με την Ελλάδα.
Το 1914 η Αγγλία κατάργησε τη συνθήκη του 1878 και προσάρτησε το νησί στην επικράτειά της και τον Μάϊο του 1925 κήρυξε την Κύπρο Βρετανική αποικία.
Αρχικά η αντίδραση των Κυπρίων παρέμεινε παθητική, επανέλαβαν όμως το 1889, 1896, 1903, 1911, 1917 και 1919 την απόφασή τους για ένωση με την Ελλάδα.
Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο επειδή οι συνθήκες διεθνώς ευνοούσαν εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, ο αγώνας των Κυπρίων έγινε το 1931 πιο ενεργητικός για ένωση με την Ελλάδα, με την πρώτη μεγάλη αντιαποικιακή εξέγερση, που ήταν άοπλη και πνίγηκε στο αίμα.
Ακολούθησε ένα καθεστώς τρόμου, σκληρής διακυβέρνησης του Άγγλου κυβερνήτη Πάλμερ, που απαγόρευσε κάθε πολιτική δράση, ελευθερία του τύπου, συγκεντρώσεις, παρελάσεις κλπ. Το γεγονός αυτό καθιστά ακόμη πιο μισητή την βρετανική παρουσία και το ενωτικό κίνημα γίνεται ακόμα πιο μαζικό.
Όπως τόνισε ο ομιλητής, ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος ήταν ο καταλύτης για όσα ακολούθησαν στην Κύπρο, γιατί επικράτησε η αφελής, όπως αποδείχθηκε αργότερα αντίληψη ότι οι Βρετανοί θα παραχωρήσουν την Κύπρο στην Ελλάδα σαν αναγνώριση των θυσιών της χώρας, πιστής συμμάχου των νικητών του πολέμου.
Αρχές του 1947, έγινε γνωστή η Βρετανική προσφορά και μιλούσε για χορήγηση «υπεύθυνης αυτοκυβέρνησης», που απογοήτευσε τον Κυπριακό λαό και η κυπριακή ιεραρχία «Εθναρχία» κήρυξε ανένδοτο πολιτικό αγώνα με σύνθημα: «Ένωση και μόνο Ένωση».
Στο δημοψήφισμα του Ιανουαρίου 1950 που οργάνωσε η εκκλησία σε συνεργασία με πολιτικούς φορείς, οι Έλληνες της Κύπρου ψήφισαν με ποσοστό 96% υπέρ της ένωσης με την μητέρα Ελλάδα.
Τον Οκτώβριο του 1950, στον αρχιεπισκοπικό θρόνο της Εκκλησίας της Κύπρου εκλέγεται ο Μακάριος ο Γ΄, σκληρός υπέρμαχος της ενωτικής γραμμής. Η ένωση της Κύπρου έγινε γρήγορα πανελλήνιο καθολικό αίτημα.
Από τα πιο πάνω συνάγεται ότι η ίδρυση της ΕΟΚΑ (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών), ήταν φυσιολογική κατάληξη αυτής της πορείας. Ό ένοπλος αγώνας της ΕΟΚΑ το 1955, ήταν η φυσική συνέχεια και η προέκταση της εθνικής προσπάθειας για ένταξη σ’ ένα ελεύθερο ελληνικό κράτος του αλύτρωτου ελληνισμού. Μιας πορείας που εγκαινιάστηκε με την εθνεγερσία του 1821 και συνεχίστηκε με τις κρητικές επαναστάσεις, τον Μακεδονικό αγώνα, τους απελευθερωτικούς πολέμους 1912-13, τους αγώνες στην Βόρεια Ήπειρο και την εκστρατεία στην Μικρά Ασία.
Έτσι όταν ο κυπριακός λαός είδε και αποείδε ότι στην απαίτησή του για ικανοποίηση του δίκαιου αιτήματός του, συνάντησε την βάναυση άρνηση του Άγγλου δυνάστη, ακολούθησε αναγκαστικά το γνώριμο μονοπάτι της φυλής μας. Τον δρόμο του αγώνα και της θυσίας.
Ο κυπριακός λαός ξεσηκώθηκε τον Απρίλιο του 1955, μετά από μακρά και επίμονη ψυχική προετοιμασία. Το εθνικό και θρησκευτικό πάθος καλλιεργήθηκε συστηματικά, παρά τα καταπιεστικά μέτρα του δυνάστη, από την εκκλησία, το σχολείο και την οικογένεια.
Ο μικρός λαός της Κύπρου ήρθε αντιμέτωπος με 40.000 στρατιώτες εξοπλισμένους με σύγχρονο στρατιωτικό υλικό, με μεθοδευμένη προπαγάνδα του πολέμου, με την μαεστρία της αγγλικής διπλωματίας, με εκπαιδευμένα σκυλιά που έψαχναν τον επικηρυγμένο αρχηγό της ΕΟΚΑ, στρατηγό Γρίβα και άλλους συμπολεμιστές του, βασανίσθηκε, εγκλείστηκε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, εξορίστηκε σε μακρινές και άγνωστες μέχρι τότε περιοχές, εκτελέστηκε «εν ψυχρώ» γιατί διαδήλωνε και οδηγήθηκε στην αγχόνη με συνοπτικές διαδικασίες, ακόμη και ανήλικα παιδιά (Ευαγόρας Παλληκαρίδης). Δεν λύγισε όμως κανένας. Οι μελλοθάνατοι στις φυλακές στάθηκαν ευθυτενείς και ψύχραιμοι στο ικρίωμα ψάλλοντας θρησκευτικά άσματα και τον Ύμνο στην Ελευθερία.
Απαγχονισμένους στην φυλακή και εκτελεσμένους στο πεδίο της μάχης και πυρπολημένους στα κρησφύγετα, οι πολιτισμένοι έγγλεζοι δεν τους παρέδιδαν στους οικείους τους για να τους ενταφιάσουν και να τους αποδώσουν τις τιμές που άξιζαν. Μέσα στο χώρο της φυλακής περιέφραξαν μερικά τετραγωνικά μέτρα και τους έθαβαν χωρίς να επιτρέπουν τελετές και την παρουσία των δικών τους ανθρώπων. Γεγονός πρωτοφανές στα παγκόσμια χρονικά να φοβούνται οι κατακτητές τους ήρωές μας, έστω και νεκρούς. Τα φυλακισμένα μνήματα είναι προσκυνητάρι παλικαριάς για την Κύπρο και για όλο το Έθνος.
Αντικειμενικός σκοπός του αγώνα υπήρξε η εθνική αποκατάσταση και η ενσωμάτωση της Κύπρου στον εθνικό κορμό. Γι’ αυτό τον σκοπό εξάλλου ξεκίνησε ο αγώνας και θυσιάστηκε η ηρωική γενιά του ’55.
Αντί για τούτο, με τις συνθήκες Ζυρίχης – Λονδίνου το 1959 δόθηκε στην Κύπρο μία «κολοβή ανεξαρτησία», την οποία επέβαλαν σκοπιμότητες και συμφέροντα της εποχής.
Τελικά στις 16 Αυγούστου 1960, αφού προηγήθηκε η επιστροφή του εξόριστου αρχιεπισκόπου Μακαρίου, η αμνήστευση του αρχηγού της ΕΟΚΑ στρατηγού Γεώργιου Γρίβα – Διγενή, των αγωνιστών του απελευθερωτικού αγώνα, την διεξαγωγή εκλογών για ανάδειξη του πρώτου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας με νικητή τον Μακάριο τον Γ’, ανακηρύχθηκε η ανεξαρτησία της Κύπρου επίσημα και αναχώρησε ο Άγγλος κυβερνήτης από το νησί.
Λανθασμένοι χειρισμοί, η υποχωρητικότητα της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στην προκλητική συμπεριφορά των Τούρκων με την ανοχή των Άγγλων, οδήγησαν στην εισβολή του Αττίλα και την κατοχή του 40% του κυπριακού εδάφους από τις 20 Ιουλίου 1974 μέχρι σήμερα.
Με τις υπογραφείσες συμφωνίες- συνθήκες οι Άγγλοι παραμένουν στο νησί μέχρι σήμερα, διατηρώντας δύο βάσεις που θεωρούνται αγγλικό έδαφος και διαδραματίζουν κεντρικό λόγο στην προσπάθεια επίλυσης του κυπριακού ζητήματος.
Σήμερα διάφοροι «καλοθελητές» καλούν τον κυπριακό λαό να εκποιήσει σε τιμή ευκαιρίας την πατρίδα του και να αποδεχθεί διάφορα σχέδια «τύπου Ανάν».
Όλοι οι Έλληνες θα ήταν σωστό να βάλλουμε την πατρίδα πάνω απ’ όλα και να αφήσουμε στο περιθώριο τα πάθη μας.
Όλοι οι Έλληνες σήμερα πρέπει να θυμόμαστε, να τιμούμε και να υποκλινόμαστε με δέος μπροστά στους ανδρειωμένους της λευτεριάς.
Ας τους υποσχεθούμε ότι θα γίνουμε «πολλώ κάρρονες τούτων»
Η εκδήλωση οργανώθηκε από το Τοπικό Συμβούλιο του Παραρτήματος Κιλκίς της Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού, υπό την αιγίδα της Αντιδημαρχείας Πολιτισμού του Δήμου Κιλκίς και την ευγενική συμμετοχή του της χορωδίας του Πολιτιστικού Μουσικού Συλλόγου Κιλκίς και χορευτικού τμήματος του Λυκείου Ελληνίδων Κιλκίς.
Ομιλητής ήταν ο κ. Δημήτριος Ευσταθίου, ιατρός Διευθυντής ΕΣΥ στην Πανεπιστημιακή Χειρουργική Κλινική του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης και τέως Πρόεδρος της Κυπριακής Εστίας Βορείου Ελλάδος.
Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους οι:
· Γενικός Πρόξενος της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Θεσσαλονίκη κ Κώστας Ψευδιώτης.
· Οι Βουλευτές του Ελλ. Κοινοβουλίου κκ Γεωργαντάς Γεώργιος και Χατζησάββας Χρήστος.
· Ο Αντιδήμαρχος Πολιτισμού ως εκπρόσωπος του κ Δημάρχου του Δήμου Κιλκίς.
· Εκπρόσωποι της 71ης Α/Μ ΤΑΞ «ΠΟΝΤΟΣ» και 33ης Μ/Κ « ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΚΥΔΩΝΙΩΝ»
· Ο Πρόεδρος του Συνδέσμου Εφέδρων Αξκών Κιλκίς.
· Η Πρόεδρος της Δημοτικής Κοινότητας Κιλκίς.
· Η Πρόεδρος του Νομ. Προσώπου Παιδικών Σταθμών Δήμου Κιλκίς.
· Η Πρόεδρος την Κοινοτικής Ενότητας Ακρίτα Κιλκίς.
· Ο κ. Κυριάκος Ευσταθίου, καθηγητής Πολυτεχνικής Σχολής του ΑΠΘ, αδελφός του κεντρικού ομιλητή της εκδήλωσης και
· Ο Σεβάσμιος πατέρας αιδεσιμότατος Παπά-Γρηγόρης Ευσταθίου, πατέρας του ομιλητή και του καθηγητή, «θρυλικός αγωνιστής» του απελευθερωτικού αγώνα της Κύπρου, 90 ετών, ο οποίος παρόλα τα βασανιστήρια, τις διώξεις, τις φυλακίσεις και τις ταλαιπωρίες, που υπέστη, από τους Άγγλους δυνάστες, διατηρεί μέχρι σήμερα ζωντανή την φλόγα της ελευθερίας και του πόθου της ένωσης της Κύπρου με την μητέρα Ελλάδα και το ηθικό του ακμαιότατο.
Στο φουαγιέ του Συνεδριακού Κέντρου παρουσιάσθηκε έκθεση ιστορικού και αρχειακού υλικού της συγκεκριμένης περιόδου, προσφορά του ακάματου κιλκισιώτη Χρήστου-Κωνσταντίνου Κυμπαρίδη.
Παράλληλα στο «Βιβλίο Ευχών», που υπήρχε, πολλοί προσκεκλημένοι κατέθεσαν τις σκέψεις και τις ευχές τους για την πορεία της μαρτυρικής Κύπρου μας και της κοινής της μοίρας της με την μητέρα Ελλάδα. Το βιβλίο αυτό προσφέρθηκε στο τέλος της εκδήλωσης στο Γεν. Πρόξενο της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Την εκδήλωση επισφράγισαν ο Μουσικός Πολιτιστικός Σύλλογος Κιλκίς και χορευτικό τμήμα του Λυκείου Ελληνίδων Κιλκίς, που με τα τραγούδια και του χορούς τους, που απηχούσαν στο κλίμα και το πνεύμα της εκδήλωσης, άγγιξαν τις Ελληνικές πατριωτικές ψυχές.
Ιστορικά στοιχεία για τον αγώνα της Κύπρου:
Το 1878, με την υπογραφή συνθήκης η Τουρκία παραχώρησε την κατοχή και διοίκηση της Κύπρου στην Αγγλία, με αντάλλαγμα η Αγγλία να βοηθήσει την Τουρκία σε περίπτωση Ρωσικής επίθεσης. Τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς εγκαταστάθηκαν στην Κύπρο οι αγγλικές αρχές, οι οποίες υποσχέθηκαν καθεστώς «ισονομίας, ισοπολιτείας και ανεξιθρησκείας σε όλους τους κατοίκους του νησιού.
Με την εγκατάσταση των Άγγλων στην Κύπρο ο Αρχιεπίσκοπος Σωφρόνιος δήλωσε ότι ο κυπριακός λαός θα δεχόταν την νέα κατάσταση με την προϋπόθεση ότι μελλοντικά θα οδηγούσε στην ένωσή του με την Ελλάδα.
Το 1914 η Αγγλία κατάργησε τη συνθήκη του 1878 και προσάρτησε το νησί στην επικράτειά της και τον Μάϊο του 1925 κήρυξε την Κύπρο Βρετανική αποικία.
Αρχικά η αντίδραση των Κυπρίων παρέμεινε παθητική, επανέλαβαν όμως το 1889, 1896, 1903, 1911, 1917 και 1919 την απόφασή τους για ένωση με την Ελλάδα.
Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο επειδή οι συνθήκες διεθνώς ευνοούσαν εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, ο αγώνας των Κυπρίων έγινε το 1931 πιο ενεργητικός για ένωση με την Ελλάδα, με την πρώτη μεγάλη αντιαποικιακή εξέγερση, που ήταν άοπλη και πνίγηκε στο αίμα.
Ακολούθησε ένα καθεστώς τρόμου, σκληρής διακυβέρνησης του Άγγλου κυβερνήτη Πάλμερ, που απαγόρευσε κάθε πολιτική δράση, ελευθερία του τύπου, συγκεντρώσεις, παρελάσεις κλπ. Το γεγονός αυτό καθιστά ακόμη πιο μισητή την βρετανική παρουσία και το ενωτικό κίνημα γίνεται ακόμα πιο μαζικό.
Όπως τόνισε ο ομιλητής, ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος ήταν ο καταλύτης για όσα ακολούθησαν στην Κύπρο, γιατί επικράτησε η αφελής, όπως αποδείχθηκε αργότερα αντίληψη ότι οι Βρετανοί θα παραχωρήσουν την Κύπρο στην Ελλάδα σαν αναγνώριση των θυσιών της χώρας, πιστής συμμάχου των νικητών του πολέμου.
Αρχές του 1947, έγινε γνωστή η Βρετανική προσφορά και μιλούσε για χορήγηση «υπεύθυνης αυτοκυβέρνησης», που απογοήτευσε τον Κυπριακό λαό και η κυπριακή ιεραρχία «Εθναρχία» κήρυξε ανένδοτο πολιτικό αγώνα με σύνθημα: «Ένωση και μόνο Ένωση».
Στο δημοψήφισμα του Ιανουαρίου 1950 που οργάνωσε η εκκλησία σε συνεργασία με πολιτικούς φορείς, οι Έλληνες της Κύπρου ψήφισαν με ποσοστό 96% υπέρ της ένωσης με την μητέρα Ελλάδα.
Τον Οκτώβριο του 1950, στον αρχιεπισκοπικό θρόνο της Εκκλησίας της Κύπρου εκλέγεται ο Μακάριος ο Γ΄, σκληρός υπέρμαχος της ενωτικής γραμμής. Η ένωση της Κύπρου έγινε γρήγορα πανελλήνιο καθολικό αίτημα.
Από τα πιο πάνω συνάγεται ότι η ίδρυση της ΕΟΚΑ (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών), ήταν φυσιολογική κατάληξη αυτής της πορείας. Ό ένοπλος αγώνας της ΕΟΚΑ το 1955, ήταν η φυσική συνέχεια και η προέκταση της εθνικής προσπάθειας για ένταξη σ’ ένα ελεύθερο ελληνικό κράτος του αλύτρωτου ελληνισμού. Μιας πορείας που εγκαινιάστηκε με την εθνεγερσία του 1821 και συνεχίστηκε με τις κρητικές επαναστάσεις, τον Μακεδονικό αγώνα, τους απελευθερωτικούς πολέμους 1912-13, τους αγώνες στην Βόρεια Ήπειρο και την εκστρατεία στην Μικρά Ασία.
Έτσι όταν ο κυπριακός λαός είδε και αποείδε ότι στην απαίτησή του για ικανοποίηση του δίκαιου αιτήματός του, συνάντησε την βάναυση άρνηση του Άγγλου δυνάστη, ακολούθησε αναγκαστικά το γνώριμο μονοπάτι της φυλής μας. Τον δρόμο του αγώνα και της θυσίας.
Ο κυπριακός λαός ξεσηκώθηκε τον Απρίλιο του 1955, μετά από μακρά και επίμονη ψυχική προετοιμασία. Το εθνικό και θρησκευτικό πάθος καλλιεργήθηκε συστηματικά, παρά τα καταπιεστικά μέτρα του δυνάστη, από την εκκλησία, το σχολείο και την οικογένεια.
Ο μικρός λαός της Κύπρου ήρθε αντιμέτωπος με 40.000 στρατιώτες εξοπλισμένους με σύγχρονο στρατιωτικό υλικό, με μεθοδευμένη προπαγάνδα του πολέμου, με την μαεστρία της αγγλικής διπλωματίας, με εκπαιδευμένα σκυλιά που έψαχναν τον επικηρυγμένο αρχηγό της ΕΟΚΑ, στρατηγό Γρίβα και άλλους συμπολεμιστές του, βασανίσθηκε, εγκλείστηκε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, εξορίστηκε σε μακρινές και άγνωστες μέχρι τότε περιοχές, εκτελέστηκε «εν ψυχρώ» γιατί διαδήλωνε και οδηγήθηκε στην αγχόνη με συνοπτικές διαδικασίες, ακόμη και ανήλικα παιδιά (Ευαγόρας Παλληκαρίδης). Δεν λύγισε όμως κανένας. Οι μελλοθάνατοι στις φυλακές στάθηκαν ευθυτενείς και ψύχραιμοι στο ικρίωμα ψάλλοντας θρησκευτικά άσματα και τον Ύμνο στην Ελευθερία.
Απαγχονισμένους στην φυλακή και εκτελεσμένους στο πεδίο της μάχης και πυρπολημένους στα κρησφύγετα, οι πολιτισμένοι έγγλεζοι δεν τους παρέδιδαν στους οικείους τους για να τους ενταφιάσουν και να τους αποδώσουν τις τιμές που άξιζαν. Μέσα στο χώρο της φυλακής περιέφραξαν μερικά τετραγωνικά μέτρα και τους έθαβαν χωρίς να επιτρέπουν τελετές και την παρουσία των δικών τους ανθρώπων. Γεγονός πρωτοφανές στα παγκόσμια χρονικά να φοβούνται οι κατακτητές τους ήρωές μας, έστω και νεκρούς. Τα φυλακισμένα μνήματα είναι προσκυνητάρι παλικαριάς για την Κύπρο και για όλο το Έθνος.
Αντικειμενικός σκοπός του αγώνα υπήρξε η εθνική αποκατάσταση και η ενσωμάτωση της Κύπρου στον εθνικό κορμό. Γι’ αυτό τον σκοπό εξάλλου ξεκίνησε ο αγώνας και θυσιάστηκε η ηρωική γενιά του ’55.
Αντί για τούτο, με τις συνθήκες Ζυρίχης – Λονδίνου το 1959 δόθηκε στην Κύπρο μία «κολοβή ανεξαρτησία», την οποία επέβαλαν σκοπιμότητες και συμφέροντα της εποχής.
Τελικά στις 16 Αυγούστου 1960, αφού προηγήθηκε η επιστροφή του εξόριστου αρχιεπισκόπου Μακαρίου, η αμνήστευση του αρχηγού της ΕΟΚΑ στρατηγού Γεώργιου Γρίβα – Διγενή, των αγωνιστών του απελευθερωτικού αγώνα, την διεξαγωγή εκλογών για ανάδειξη του πρώτου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας με νικητή τον Μακάριο τον Γ’, ανακηρύχθηκε η ανεξαρτησία της Κύπρου επίσημα και αναχώρησε ο Άγγλος κυβερνήτης από το νησί.
Λανθασμένοι χειρισμοί, η υποχωρητικότητα της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στην προκλητική συμπεριφορά των Τούρκων με την ανοχή των Άγγλων, οδήγησαν στην εισβολή του Αττίλα και την κατοχή του 40% του κυπριακού εδάφους από τις 20 Ιουλίου 1974 μέχρι σήμερα.
Με τις υπογραφείσες συμφωνίες- συνθήκες οι Άγγλοι παραμένουν στο νησί μέχρι σήμερα, διατηρώντας δύο βάσεις που θεωρούνται αγγλικό έδαφος και διαδραματίζουν κεντρικό λόγο στην προσπάθεια επίλυσης του κυπριακού ζητήματος.
Σήμερα διάφοροι «καλοθελητές» καλούν τον κυπριακό λαό να εκποιήσει σε τιμή ευκαιρίας την πατρίδα του και να αποδεχθεί διάφορα σχέδια «τύπου Ανάν».
Όλοι οι Έλληνες θα ήταν σωστό να βάλλουμε την πατρίδα πάνω απ’ όλα και να αφήσουμε στο περιθώριο τα πάθη μας.
Όλοι οι Έλληνες σήμερα πρέπει να θυμόμαστε, να τιμούμε και να υποκλινόμαστε με δέος μπροστά στους ανδρειωμένους της λευτεριάς.
Ας τους υποσχεθούμε ότι θα γίνουμε «πολλώ κάρρονες τούτων»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.