Μόλις χθες, στην απόδοση της Χριστού Γεννήσεως, η συνοριακή Μητρόπολη Γουμένισσας και συγκεκριμένα στην προς την Θεσσαλονίκη ενορία Αγίου Γεωργίου Καστανά, υποδέχθηκε κάτι από την χαριτωμένη ενθεωμένη σωματικότητα (ι. λείψανα) της οσίας Σοφίας της Κλεισούρας. Ευλογία από την άλλη ακριτική και ιστορική Μητρόπολη Καστορίας, με την αυτοπρόσωπη έλευση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ και τη συνοδεία του. Το άγιο λείψανο της τιμίας χειρός της Οσίας υποδέχθηκε στην είσοδο του χωριού ο Σεβασμιώτατος Γουμενίσσης κ. Δημήτριος με κληρικούς της Μητροπόλεως.
Το κρύο δριμύτατο, θύμιζε κάτι από τις αφόρητα δριμύτερες συνθήκες υπό τις οποίες άθλησε επί 48 χρόνια στην Κλεισούρα η Οσία. Αναδεχόμενη αντί των συναδελφών της και των συνανθρώπων όλων τήναπόλυτη λατρεία της θεοαγαπήσεως, την ασφαλιστικήταπείνωση της χριστομιμησίας, την καθαρτική πνευματικότητα της ολοτελούς εκκλησιαστικότητος.
Μετά την υποδοχή, όλοι συνόδευσαν την οσία Σοφίαδιά του λειψάνου και της εικόνος της στον ενοριακό ναό του Αγίου Γεωργίου (όπως μεθ᾽ όλων νοερώς θα συνόδευε και η Οσία, προλιτανεύουσα της εκκλησιαστικής συνάξεως). Εκεί θα παραμείνει το άγιο λείψανο της τιμίας χειρός για (5) πέντε μέρες, μέχρι το απόγευμα της 4ης Ιανουαρίου. Ο ναός θάπαραμένει ανοικτός ολημερίς από τις 7 π.μ. μέχρι τις 8 μ.μ., με θεία λειτουργία κάθε πρωί και εσπερινό με παράκληση κάθε απόγευμα.
Η (δια των δύο Μητροπολιτών με το κληρικολαϊκό πλήρωμα) εκκλησιαστική μετακομιδή και η υποδοχήτής Οσίας,με την “συμμετοχή” της στις κοινές λειτουργικές και τις ευκτήριες συνάξεις,αναπροβάλλεικαί ως προς αυτό την καθολικότητα της Εκκλησίας μας: ως προς την άμεση λειτουργική προσοικείωση από τους τωρινούς πιστούς των χριστοποιηθέντων προτέρων ανθρώπων, των απανταχού Αγίων, και του ενθεωτικού υποδείγματός τους.
Η ζωή της οσίας Σοφίας ήταν μια αγιασμένη συναθλήτρια του Ποντιακού(και όλου του νεομαρτυρικού Προσφυγικού) Ελληνισμού. Αξίζει να “συμβηματίσουμε” με ευλαβική προσοχή επ᾽ ολίγον μαζί της, για να μην αποκάμνουμε στις αντιξοότητες του ατομικού και του κοινοτικού βίου (διότι στις μέρες μας “ειδοποιούμεθα” από τα ΜΜΕ καθημερινά μόνο για την πραγματικότητα των δεινών και προπαντός των φρικτών, χωρίς να εισαγόμεθα στη λεβέντικη αντιμετώπισή τους δια της αληθινής εκκλησιαστικότητος).
Η Οσία γεννήθηκε στο χωριό Σαρή-Ποπά της περιοχής Αρδάσης Τριπόλεως της Τραπεζούντς στα 1883. Δεκατεσσάρων χρονών παντρεύτηκε στο Το(γ)ρουλ τον Ιορδάνη Χοτοκουρίδη, με τον οποίο απέκτησαν ένα παιδί, πούτό έχασανμόλις 1,5 έτους με φρικτό τρόπο, τροφήχοίρων! Μετά δύο χρόνια χάνει και τον άντρα της, θύμα της τουρκικής θηριωδίας, στα περιώνυμα τάγματα εργασίας! Αποσύρθηκε στα όρη, ασκούμενη, μια νέα έκδοση της Αποκαλυπτικής υπομονής όλων των Αγίων.
Με την ανταλλαγή, έρχεται νεότατη και πολυβασανισμένη στην Ελλάδα, στα 1927.Στο ταξίδι τους παραμόνευεο Άδης, απειλώντας με σίγουρο καταποντισμό το καράβι με τόσον πονεμένο κόσμο. Κι όμως! Ηαθλήτριά μαςβλέποντας ολοζώντανη την Παναγία με Αγγέλους, παρακαλούσε την Υπέρμαχο αντί για το υπόλοιπο πλήρωμα “να χάσει εκείνην” (να χαθεί η ίδια)! Και γλίτωσαν από τον καταποντισμό μέσα στη θηριώδη Μαύρη Θάλασσα, τόσο, που ο καπετάνιοςρωτώντας αναζητούσε κάποιον άγιονάνθρωπο ανάμεσα στον πολύν κόσμο!(το σπουδαιότερο έλλειμμα της σημερινής πανανθρωπότητος, αν θεολογήσουμε περί της προσευχής όπως οι Γέροντες Σιλουανός, Πορφύριος, Παΐσιος και Σωφρόνιος).
Από τα 1927 κατέφυγε στην Ι.Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου Κλεισούρας Καστοριάς, γιατί αυτό της είχε υποδείξει η Παναγία μας. Καθοδηγούμενη από τον Αγιορείτη γέροντα Γρηγόριο, άρχισε μιαν πιο επίμονη κι επίπονη ζωή. Ντυμένη στα μαύρα, κοιμώμενη κατά κανόνα σ᾽ ένα τζάκι (όπου και προσευχόταν) η σε άχυρα πάνω σε πέτρες, λερώνοντας το πανέμορφο πρόσωπό της με ασβόλη (στάχτη), για να μην την βλέπουν όμορφη οι άλλοι.Χώρια που ο χειμώνας εκεί κατέβαζε τη θερμοκρασία στους -15ο, μαζί με την πολλήν υγρασία.
Και όμως, ζούσε για τον Χριστό και την Παναγία μας, για τον Θεό και την Εκκλησία Του και όλην την άλογη κτίση. Καθοδηγώντας όσους κατέφευγαν, για να θεοδρομήσουν. Χαρούμενη για την κοινωνία των άνω και την σωτηρία των κάτω. «Αυτοί ήρθαν μαύροι και φεύγουν άσπροι!»μονολογούσε από τα αγιασμένα σωθικά της, στη θέα των μετανοιωμένων(το ήθος της εκκλησιαστικότητος στο ασκητικό του μεγαλείο)! Τάϊζε με τα χέρια της καθημερινά μιαν αρκούδα, φρόντιζε με ψιχουλάκια ψωμιού στα περβάζια της Μονής για τα πουλάκια(αυθόρμητο υπόδειγμα της πραγματικής οικολογίας)! Κι ας νήστευε η ίδια δια βίου με αφάνταστη αυταπάρνηση, έχοντας για τροφή της τη Χάρη του Θεού, την προστασία της Παναγίας της Κλεισουριώτισσας, την “προσγείωση” των θείων ευλογιών σε όσους την πλησίαζαν, για να τους χειραγωγεί στην εσχατολογία τήςσωτηρίας μέσα από τα απλά και καθημερινά. Οι ελεημοσύνες της πάμπολλες, και με τις συμβουλές και με τις καλοσύνες, ένας ορατός (μα “κεκρυμμένος”) Παράδεισος.
Πέρασε πολλά αθλουμένη, που τα γνωρίζει ο καρδιογνώστης και παντογνώστης Κύριός μας και η Παντοβλεπούσα Κηδεμών της η Παναγία μας.Μέχρι και επικίνδυνη ως επιθανάτια ταλαιπωρία αρρώστιας, που σάπισε και δυσωδίαζε, ώσπου στο “Αμήν” της γενναίας υπομονής της η Παναγία μας με τον Αρχάγγελο Γαβριήλ και τον Άη-Γιώργη την “εγχείρισαν” και την διέσωσαν στα 1967. Είδε πολλά “στραβά”, μα για τίποτε δεν στάθηκε κατακρίνουσα ούτε από καρδίας ούτε από καρδίας ούτε από στόματος (και το δίδασκε ως ήθος θεομιμησίας σε όσους χρειαζόταν).
Έζησε επί γης ως την 6η Μαΐου 1974, ανήμερα της μνήμης του πολυάθλου Ιώβ, η πολύαθλοςδούλη και θυγάτηρ του σωτήρος ημών Θεού κλήθηκε για να “συμπληρώσει” απ᾽ ουρανού το “πλήρωμα του Χριστού”, χάριν όλων ημών.
Η πρώτη ανακομιδή του αγιασμένου λειψάνου της έγινε στις 7.7.1981, και η δεύτερη στις 27.5.1998 από τον Σεβασμιώατο Καστορίας κ. Σεραφείμ. Το 2011 το Οικουμενικό Πατριαρχείο ανήγγειλε την επίσημη αγιοκατάταξή της, ενώ την 1η Ιουλίου του 2011 ο ίδιος ο Πατριάρχης μας κ.κ. Βαρθολομαίος παρέστη στις εορτές της αγιοκατατάξεώς της στήνΚλεισούρα/Καστοριά.
Η συνανθρωπότητα θλίβεται και καταθλίβεται ολοένα με τις τραγωδίες όπου γης, με παμποίκιλα προσχήματα. Κι εμείς εδώ στην Ελλάδα με στενεμένο τον ορίζοντα των επιγείων ελπίδων δεν παύουμε να αποζούμε το δράμα των θλιβομένων και των απεγνωσμένων, με πρόσφατη την αφόρητη συνωδύνη της Αδριατικής θάλασσας.
Προσευχόμενοι λειτουργικά με όλη την Εκκλησία και συνασκούμενοι στις έμπονες δεήσεις.
Συναθλούμενοι στο άθλημα της εν Χριστώ αγάπης και της Χριστού αγαπήσεως.
Ένας από τους οσιωμένους προφήτες της εποχής μας, ο μακαριστός γέρων Παΐσιος, αυτό ακριβώς το προφητικό (τ.ε. ενθεωμένο) μήνυμα πάσχιζε λόγω και έργω να μεταγγίσει, μετάγγιση της αληθινής οδού της ζωής, του Χριστού μας: «Κύριε Ιησού Χριστέ, μνήσθητιόλωντώνεθνών, να τάέχειςστήναγκαλιά σου, να τάσκεπάζειςμέ την αγίαΣουΣκέπη, να τάφυλάγειςαπό κάθεκακό και από τόνπόλεμο. Και την αγαπημένημαςΕλλάδαμέρακαίνύκτανάτήνέχειςστήν αγκαλιά σου, νάτήνσκεπάζειςμέ την αγίαΣουΣκέπη, νάτήνφυλάγειςαπό κάθεκακό καίαπό τόνπόλεμο… Μνήσθητι, Κύριε, των ταλαιπωρημένων εγκαταλελειμμένων, αδικημένων, δοκιμασμένων οικογενειών και δώσε πλούσια τάελέη σου σ᾽ αυτές…» (από υποδείξεις του μακαριστού Γέροντος σε γυναικείο Μοναστήρι, τα τελευταία έτη της οσιακής ζωής του· εκ του βιβλίου «Ο Θεός είναι μαζί μας· εμείς είμαστε μαζί Του;» των εκδόσεων Ορθόδοξος Κυψέλη).Μικροί και μεγάλοι, ολημερίς, μπορούμε να αναλογιζόμαστε τις παγκόσμιες και τις εντόπιες τραγωδίες των συνανθρώπων μας και να πονούμε γι᾽ αυτούς πρώτα με τέτοιες σύντομες δεήσεις. Η δέηση δεν είναι και πολύ μακριά από το δέον (το αναγκαίο και το αρμόζον), το δέος (το φόβο). Φοβούμεθα για την εκτροπή της συνανθρωπότητος σε αδιέξοδα. Χρειαζόμεθα δύναμη ουσιαστικής αντιστάσεως. Παρακαλούμε και για τα δύο, με χίλιες δυό αφορμές τους ανθρώπους ολόγυρά μας και τους πιο απόμακρους, που διακινδυνεύεται η ζωή τους και η ύπαρξή τους.
Οι άνθρωποι του Θεού είναι άνθρωποι της εμπόνου προσευχής, πάνω στη σχοινοβασία της πανανθρώπινης απελπισίας και της εκποιήσεως της ανθρωπιάς όπου γης.
Τέτοιος άνθρωποςήταν η οσία Σοφία της Κλεισούρας.Άγνωστη για την παγκόσμια και την ενδοελλαδική δημοσιότητα. Αφανής ακόμη και για την εκκλησιαστική μας δημοσιότητα!
Δοξολογούμε τον Κύριο και Θεό μας Ιησού Χριστό, που μας την χάρισε μετά των Οσίων μεσίτρια ικετεύουσα. Υμνολογούμε την Παναγία μας την Κλεισουριώτισσα γι᾽ αυτό τόαμάραντο λουλούδι του παραδείσου Της. Κι ευχαριστούμε τον άγιο Καστορίας για την μετακομιδή αυτής της ευλογίας, τούτες τις σημαδιακές ημέρες, στη συνοριακή γραμμή και συνάμα παραδίπλα στην συμπρωτεύουσα.
Ολοκάρδιες οι δεήσεις μας για τον συνελληνισμό, στη χώρα μας και όπου γης.
Ολόψυχες οι ευχές μας για όλον τον κόσμο, να βρει επιτέλους το νόημα της ύπαρξής του στο Δημιουργό-Δοτήρα και Λυτρωτή-Σωτήρα μας.
Το κρύο δριμύτατο, θύμιζε κάτι από τις αφόρητα δριμύτερες συνθήκες υπό τις οποίες άθλησε επί 48 χρόνια στην Κλεισούρα η Οσία. Αναδεχόμενη αντί των συναδελφών της και των συνανθρώπων όλων τήναπόλυτη λατρεία της θεοαγαπήσεως, την ασφαλιστικήταπείνωση της χριστομιμησίας, την καθαρτική πνευματικότητα της ολοτελούς εκκλησιαστικότητος.
Μετά την υποδοχή, όλοι συνόδευσαν την οσία Σοφίαδιά του λειψάνου και της εικόνος της στον ενοριακό ναό του Αγίου Γεωργίου (όπως μεθ᾽ όλων νοερώς θα συνόδευε και η Οσία, προλιτανεύουσα της εκκλησιαστικής συνάξεως). Εκεί θα παραμείνει το άγιο λείψανο της τιμίας χειρός για (5) πέντε μέρες, μέχρι το απόγευμα της 4ης Ιανουαρίου. Ο ναός θάπαραμένει ανοικτός ολημερίς από τις 7 π.μ. μέχρι τις 8 μ.μ., με θεία λειτουργία κάθε πρωί και εσπερινό με παράκληση κάθε απόγευμα.
Η (δια των δύο Μητροπολιτών με το κληρικολαϊκό πλήρωμα) εκκλησιαστική μετακομιδή και η υποδοχήτής Οσίας,με την “συμμετοχή” της στις κοινές λειτουργικές και τις ευκτήριες συνάξεις,αναπροβάλλεικαί ως προς αυτό την καθολικότητα της Εκκλησίας μας: ως προς την άμεση λειτουργική προσοικείωση από τους τωρινούς πιστούς των χριστοποιηθέντων προτέρων ανθρώπων, των απανταχού Αγίων, και του ενθεωτικού υποδείγματός τους.
Η ζωή της οσίας Σοφίας ήταν μια αγιασμένη συναθλήτρια του Ποντιακού(και όλου του νεομαρτυρικού Προσφυγικού) Ελληνισμού. Αξίζει να “συμβηματίσουμε” με ευλαβική προσοχή επ᾽ ολίγον μαζί της, για να μην αποκάμνουμε στις αντιξοότητες του ατομικού και του κοινοτικού βίου (διότι στις μέρες μας “ειδοποιούμεθα” από τα ΜΜΕ καθημερινά μόνο για την πραγματικότητα των δεινών και προπαντός των φρικτών, χωρίς να εισαγόμεθα στη λεβέντικη αντιμετώπισή τους δια της αληθινής εκκλησιαστικότητος).
Η Οσία γεννήθηκε στο χωριό Σαρή-Ποπά της περιοχής Αρδάσης Τριπόλεως της Τραπεζούντς στα 1883. Δεκατεσσάρων χρονών παντρεύτηκε στο Το(γ)ρουλ τον Ιορδάνη Χοτοκουρίδη, με τον οποίο απέκτησαν ένα παιδί, πούτό έχασανμόλις 1,5 έτους με φρικτό τρόπο, τροφήχοίρων! Μετά δύο χρόνια χάνει και τον άντρα της, θύμα της τουρκικής θηριωδίας, στα περιώνυμα τάγματα εργασίας! Αποσύρθηκε στα όρη, ασκούμενη, μια νέα έκδοση της Αποκαλυπτικής υπομονής όλων των Αγίων.
Με την ανταλλαγή, έρχεται νεότατη και πολυβασανισμένη στην Ελλάδα, στα 1927.Στο ταξίδι τους παραμόνευεο Άδης, απειλώντας με σίγουρο καταποντισμό το καράβι με τόσον πονεμένο κόσμο. Κι όμως! Ηαθλήτριά μαςβλέποντας ολοζώντανη την Παναγία με Αγγέλους, παρακαλούσε την Υπέρμαχο αντί για το υπόλοιπο πλήρωμα “να χάσει εκείνην” (να χαθεί η ίδια)! Και γλίτωσαν από τον καταποντισμό μέσα στη θηριώδη Μαύρη Θάλασσα, τόσο, που ο καπετάνιοςρωτώντας αναζητούσε κάποιον άγιονάνθρωπο ανάμεσα στον πολύν κόσμο!(το σπουδαιότερο έλλειμμα της σημερινής πανανθρωπότητος, αν θεολογήσουμε περί της προσευχής όπως οι Γέροντες Σιλουανός, Πορφύριος, Παΐσιος και Σωφρόνιος).
Από τα 1927 κατέφυγε στην Ι.Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου Κλεισούρας Καστοριάς, γιατί αυτό της είχε υποδείξει η Παναγία μας. Καθοδηγούμενη από τον Αγιορείτη γέροντα Γρηγόριο, άρχισε μιαν πιο επίμονη κι επίπονη ζωή. Ντυμένη στα μαύρα, κοιμώμενη κατά κανόνα σ᾽ ένα τζάκι (όπου και προσευχόταν) η σε άχυρα πάνω σε πέτρες, λερώνοντας το πανέμορφο πρόσωπό της με ασβόλη (στάχτη), για να μην την βλέπουν όμορφη οι άλλοι.Χώρια που ο χειμώνας εκεί κατέβαζε τη θερμοκρασία στους -15ο, μαζί με την πολλήν υγρασία.
Και όμως, ζούσε για τον Χριστό και την Παναγία μας, για τον Θεό και την Εκκλησία Του και όλην την άλογη κτίση. Καθοδηγώντας όσους κατέφευγαν, για να θεοδρομήσουν. Χαρούμενη για την κοινωνία των άνω και την σωτηρία των κάτω. «Αυτοί ήρθαν μαύροι και φεύγουν άσπροι!»μονολογούσε από τα αγιασμένα σωθικά της, στη θέα των μετανοιωμένων(το ήθος της εκκλησιαστικότητος στο ασκητικό του μεγαλείο)! Τάϊζε με τα χέρια της καθημερινά μιαν αρκούδα, φρόντιζε με ψιχουλάκια ψωμιού στα περβάζια της Μονής για τα πουλάκια(αυθόρμητο υπόδειγμα της πραγματικής οικολογίας)! Κι ας νήστευε η ίδια δια βίου με αφάνταστη αυταπάρνηση, έχοντας για τροφή της τη Χάρη του Θεού, την προστασία της Παναγίας της Κλεισουριώτισσας, την “προσγείωση” των θείων ευλογιών σε όσους την πλησίαζαν, για να τους χειραγωγεί στην εσχατολογία τήςσωτηρίας μέσα από τα απλά και καθημερινά. Οι ελεημοσύνες της πάμπολλες, και με τις συμβουλές και με τις καλοσύνες, ένας ορατός (μα “κεκρυμμένος”) Παράδεισος.
Πέρασε πολλά αθλουμένη, που τα γνωρίζει ο καρδιογνώστης και παντογνώστης Κύριός μας και η Παντοβλεπούσα Κηδεμών της η Παναγία μας.Μέχρι και επικίνδυνη ως επιθανάτια ταλαιπωρία αρρώστιας, που σάπισε και δυσωδίαζε, ώσπου στο “Αμήν” της γενναίας υπομονής της η Παναγία μας με τον Αρχάγγελο Γαβριήλ και τον Άη-Γιώργη την “εγχείρισαν” και την διέσωσαν στα 1967. Είδε πολλά “στραβά”, μα για τίποτε δεν στάθηκε κατακρίνουσα ούτε από καρδίας ούτε από καρδίας ούτε από στόματος (και το δίδασκε ως ήθος θεομιμησίας σε όσους χρειαζόταν).
Έζησε επί γης ως την 6η Μαΐου 1974, ανήμερα της μνήμης του πολυάθλου Ιώβ, η πολύαθλοςδούλη και θυγάτηρ του σωτήρος ημών Θεού κλήθηκε για να “συμπληρώσει” απ᾽ ουρανού το “πλήρωμα του Χριστού”, χάριν όλων ημών.
Η πρώτη ανακομιδή του αγιασμένου λειψάνου της έγινε στις 7.7.1981, και η δεύτερη στις 27.5.1998 από τον Σεβασμιώατο Καστορίας κ. Σεραφείμ. Το 2011 το Οικουμενικό Πατριαρχείο ανήγγειλε την επίσημη αγιοκατάταξή της, ενώ την 1η Ιουλίου του 2011 ο ίδιος ο Πατριάρχης μας κ.κ. Βαρθολομαίος παρέστη στις εορτές της αγιοκατατάξεώς της στήνΚλεισούρα/Καστοριά.
Η συνανθρωπότητα θλίβεται και καταθλίβεται ολοένα με τις τραγωδίες όπου γης, με παμποίκιλα προσχήματα. Κι εμείς εδώ στην Ελλάδα με στενεμένο τον ορίζοντα των επιγείων ελπίδων δεν παύουμε να αποζούμε το δράμα των θλιβομένων και των απεγνωσμένων, με πρόσφατη την αφόρητη συνωδύνη της Αδριατικής θάλασσας.
Προσευχόμενοι λειτουργικά με όλη την Εκκλησία και συνασκούμενοι στις έμπονες δεήσεις.
Συναθλούμενοι στο άθλημα της εν Χριστώ αγάπης και της Χριστού αγαπήσεως.
Ένας από τους οσιωμένους προφήτες της εποχής μας, ο μακαριστός γέρων Παΐσιος, αυτό ακριβώς το προφητικό (τ.ε. ενθεωμένο) μήνυμα πάσχιζε λόγω και έργω να μεταγγίσει, μετάγγιση της αληθινής οδού της ζωής, του Χριστού μας: «Κύριε Ιησού Χριστέ, μνήσθητιόλωντώνεθνών, να τάέχειςστήναγκαλιά σου, να τάσκεπάζειςμέ την αγίαΣουΣκέπη, να τάφυλάγειςαπό κάθεκακό και από τόνπόλεμο. Και την αγαπημένημαςΕλλάδαμέρακαίνύκτανάτήνέχειςστήν αγκαλιά σου, νάτήνσκεπάζειςμέ την αγίαΣουΣκέπη, νάτήνφυλάγειςαπό κάθεκακό καίαπό τόνπόλεμο… Μνήσθητι, Κύριε, των ταλαιπωρημένων εγκαταλελειμμένων, αδικημένων, δοκιμασμένων οικογενειών και δώσε πλούσια τάελέη σου σ᾽ αυτές…» (από υποδείξεις του μακαριστού Γέροντος σε γυναικείο Μοναστήρι, τα τελευταία έτη της οσιακής ζωής του· εκ του βιβλίου «Ο Θεός είναι μαζί μας· εμείς είμαστε μαζί Του;» των εκδόσεων Ορθόδοξος Κυψέλη).Μικροί και μεγάλοι, ολημερίς, μπορούμε να αναλογιζόμαστε τις παγκόσμιες και τις εντόπιες τραγωδίες των συνανθρώπων μας και να πονούμε γι᾽ αυτούς πρώτα με τέτοιες σύντομες δεήσεις. Η δέηση δεν είναι και πολύ μακριά από το δέον (το αναγκαίο και το αρμόζον), το δέος (το φόβο). Φοβούμεθα για την εκτροπή της συνανθρωπότητος σε αδιέξοδα. Χρειαζόμεθα δύναμη ουσιαστικής αντιστάσεως. Παρακαλούμε και για τα δύο, με χίλιες δυό αφορμές τους ανθρώπους ολόγυρά μας και τους πιο απόμακρους, που διακινδυνεύεται η ζωή τους και η ύπαρξή τους.
Οι άνθρωποι του Θεού είναι άνθρωποι της εμπόνου προσευχής, πάνω στη σχοινοβασία της πανανθρώπινης απελπισίας και της εκποιήσεως της ανθρωπιάς όπου γης.
Τέτοιος άνθρωποςήταν η οσία Σοφία της Κλεισούρας.Άγνωστη για την παγκόσμια και την ενδοελλαδική δημοσιότητα. Αφανής ακόμη και για την εκκλησιαστική μας δημοσιότητα!
Δοξολογούμε τον Κύριο και Θεό μας Ιησού Χριστό, που μας την χάρισε μετά των Οσίων μεσίτρια ικετεύουσα. Υμνολογούμε την Παναγία μας την Κλεισουριώτισσα γι᾽ αυτό τόαμάραντο λουλούδι του παραδείσου Της. Κι ευχαριστούμε τον άγιο Καστορίας για την μετακομιδή αυτής της ευλογίας, τούτες τις σημαδιακές ημέρες, στη συνοριακή γραμμή και συνάμα παραδίπλα στην συμπρωτεύουσα.
Ολοκάρδιες οι δεήσεις μας για τον συνελληνισμό, στη χώρα μας και όπου γης.
Ολόψυχες οι ευχές μας για όλον τον κόσμο, να βρει επιτέλους το νόημα της ύπαρξής του στο Δημιουργό-Δοτήρα και Λυτρωτή-Σωτήρα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.