Ο Μπαμπάς Μπαμπουίνος λέει για την έξοδο στις αγορές

Για την αντιγραφή ο Βασίλης Βαλκάνος
Επηρεασμένος και εγώ από τα ευχάριστα γεγονότα είπα να αφήσω το δέντρο και να κατέβω λίγο στην πόλη να δω τα δίποδα τι κάνουν και να περάσω και από το γνωστό καφενείο όπου έχω ελευθέρας ως ο ισόβιος αρχηγός της φυλής των τριχωτών.

Μεταξύ μας, αυστηρά μεταξύ μας, έχω και κάτι οικονομίες γιατί πούλησα πολλές καρύδες και μπανάνες τελευταία και είπα να κάνω και εγώ μια προεγγραφή για το Ελληνικό ομόλογο όχι μόνο ως θεσμικός επενδυτής αλλά και ως υποστηρικτής της μεγαλειώδους εξόδου της Ελλάδας στις αγορές. 

Έβαλα λοιπόν τα καλά μου, ντύθηκα ανθρώπινα και νάσου ο μεγαλοπρεπής μπαμπουίνος στην πόλη. Έσφιγγα και στην τσέπη μου τον φάκελο με τα μετρητά. Πήγα σούμπιτο στην τράπεζα κατ αρχήν να δηλώσω το ενδιαφέρον μου. Και μια που πήγα λέω δεν παίρνω και ένα δανειάκι, κάτι ψιλά για να επεκτείνω την μικρή μου επιχείρηση με τα φιστίκια που έχω με τα μπαμπουινάκια πέντε όλα κι όλα . Δεν γίνεται κύριε ήταν η παγερή απάντηση του υπαλλήλου γέννημα θρέμμα του συστήματος πιστού στα ιδεώδη των κολεγίων που ανατράφηκε. 

Τότε ας κάνω την προεγγραφή .Όχι ακόμη κύριε στις 11.00 μου λέει πάλι παγερά ο υπάλληλος με ύφος μεγαλομετόχου. Άρχισα να μετανιώνω για την κάθοδο στην πόλη αλλά το καθήκον ήταν ιερό έπρεπε να λάβω μέρος στην επένδυση κι εγώ ως θεσμικός αρχηγός . Συνεχίζω λοιπόν αδιαφορώντας για τα κεντρικά να περάσει και η ώρα. Περπατώντας βλέπω μια ουρά για συσσίτιο. Αδιάφορο λέω μέσα μου αυτά τελειώνουν τώρα. Με τις αγορές. 

Πιο κάτω είδα να μαζεύουν φάρμακα. Κι αυτά θα εκλείψουν τώρα σκέφτομαι. Γύρω μου μαγαζιά. Πολλά μαγαζιά αλλά κλειστά μαγαζιά. Πω πώ ανάπτυξη λέω! Ο κόσμος πια δεν δουλεύει. Απλά απολαμβάνει. Με κλειστά μαγαζιά. Και έσφιξα πάλι τον φάκελο με τα μετρητά στην τσέπη μου μπαίνοντας για καφέ σε μια γωνία. Μόλις παρήγγειλα το μενού, δηλαδή καφέ τυρόπιτα και νερό 1,5 ευρώ στο σύνολο, να σου μια κυρία γύρω στα εξήντα η οποία με κοίταζε ευθεία στα μάτια. Δε λέω ως μπαμπουίνος τα μάτια μου είναι το κάτι άλλο. Αλλά δεν ήθελε αυτό. Μήπως μπορείτε κύριε μου λέει να μου κεράσετε έναν καφέ;

Φυσικά κυρία μου λέω και την κέρασα. Δεν ήθελε το αντίτιμο σε χρήματα που της πρόσφερα αρχικά, τον καφέ ήθελε. Και τον ήπιαμε μαζί. Γιατί κυρία μου δεν έχετε την δυνατότητα να αγοράσετε έναν καφέ την ρώτησα ομολογουμένως με αυθάδεια. Είμαι άνεργη έξι χρόνια μου λέει. Και καλά δεν έχετε κάρτα ανεργίας; Όχι γιατί ήμουν ελεύθερη επαγγελματίας. Και η οικογένεια; 

Δεν υπάρχει πια .Δυστυχώς χαθήκανε με τα χρόνια . Και το κράτος δεν βοηθάει; Με κοίταξε περίεργα και δεν απάντησε. Ναι αλλά βγαίνουμε στια αγορές της λέω. Ποιες αγορές μου τσαμπουνάς. Πάω μόνο στην λαϊκή αγορά όταν τελειώσει και μαζεύω τα πεταμένα. Τα σκουπίδια. Για να φάω κάτι.

Κατάλαβα λέω και έγνεψα το κεφάλι μου. Εσείς πως από δω μου λέει? Α τίποτα έτσι κατέβηκα για να σας βρω να κεράσω καφέ. Αλήθεια από τον ουρανό κατεβήκατε ? Με ρώτησε όλο λαχτάρα περιμένοντας το θαύμα. Όχι ακριβώς απάντησα με τρεμάμενη φωνή, από το ψηλό το δέντρο. 

Δεν καταλαβαίνω μου λέει τι εννοείτε. Τίποτα λέω αρκεί που κατάλαβα εγώ . Πάρτε και αυτόν τον φάκελο που έχει κάτι ψιλά για να περάσετε γιατί εγώ δεν τα έχω ανάγκη. Θα ξαναγυρίσω στο δέντρο μου . Μα μένετε σε δέντρο τελικά ή στον ουρανό; Στον ουρανό κυρία μου μένω αλλά λέω για το δέντρο για να κρύβομαι . Και τι δουλειά κάνετε; Πουλάω όνειρα και ελπίδα. Αλλά χωρίς να το θέλω. Μεγάλη ιστορία. Ιστορία για πιθήκους. Να κάτι σαν την έξοδο μας στις αγορές.