Πλησιάζει η Μεγάλη του Γένους Γιορτή. Η Γιορτή του Έθνους. Η Γιορτή του λαού.
Θα ανοίξουμε με καμάρι τα παράθυρα της καρδιάς μας οι Έλληνες και θα απλώσουμε τα φτερά της μνήμης μας. Θα ψηλαφίσουμε τις ρίζες μας και -όσοι έτοιμοι- θα πάρουμε να μηνύματα των προγόνων.
Θα γιορτάσουμε περήφανοι την επέτειο του Μεγάλου Αγώνα. Θα προσκυνήσουμε τους γενναίους πολεμιστές, θα ασπαστούμε τους ιερούς Νεκρούς, θα δοξάσουμε αυτούς που εκείνο το Μάρτη της Αποκοτιάς κάλπασαν στα πεδία της αδυσώπητης αναμέτρησης και γλίστρησαν στην αιωνιότητα με μια φλόγα στα μάτια κι ένα πύρωμα στην καρδιά. Και θα ανάψουμε οι Έλληνες στους Ήρωες κερί.
Θα κάνουμε βεβαίως -και πάλι- παρελάσεις. Και θα τρέξουν οι Έλληνες να δουν και να καμαρώσουν τα παιδιά τους. Να εκφράσουν τη χαρά τους, την περηφάνια τους, να χειροκροτήσουν, να ζήσουν στιγμές ψυχικής ανάτασης. Θα τρέξουν οι μανάδες και οι πατεράδες, οι παππούδες και οι γιαγιάδες να δουν, να τιμήσουν τους ήρωες, να δώσουν νόημα στη γιορτή, να γιορτάσουν τη μεγαλοσύνη της Φυλής…
Θα τρέξουν, και -πάλι- θα …πέσουν πάνω σε κάγκελα!
Μα, θα πουν -και πάλι-, η 25η Μαρτίου είναι γιορτή του λαού, η παρέλαση είναι έκφραση της Δημοκρατίας… και η Δημοκρατία δεν έχει κάγκελα! Δημοκρατία και κάγκελα δεν πάνε μαζί!
Δε βαριέσαι - θα πουν και πάλι! Χωρίς, βεβαίως, να καλοσκεφτούν ότι αυτοί που ευαγγελίζονται τη Δημοκρατία στα λόγια, την ξεθεμελιώνουν στην πράξη. Χωρίς να σκεφτούν ότι αυτοί που αρέσκονται να υπογραμμίζουν ότι αποτελούν το δημοκρατικό ή συνταγματικό τόξο, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο κύριος φορέας εκφασισμού της ζωής μας. Ότι είναι αυτοί οι ίδιοι που ενώ ορκίστηκαν πίστη στο Σύνταγμα, καθημερινώς το κουρελιάζουν.
Δυστυχώς, θα γιορτάσουμε -και πάλι- την επέτειο τού ηρωικού συνθήματος ‘‘Ελευθερία ή Θάνατος’’ με ηγεσία που δε μπαίνει καν στο δίλημμα: επειδή δεν έχει το τσαγανό να αγωνιστεί για την Ελευθερία επιλέγει αμαχητί το Θάνατο!
Διότι Θάνατος (της χώρας και του λαού) είναι να κυβερνάς καθ΄ υπαγόρευσιν και υπό επιτήρησιν, να απεμπολείς κυριαρχικά δικαιώματα της πατρίδας σου και να συμμορφώνεσαι σε όλες τις εντολές των επικυρίαρχων, χωρίς καν ένα ‘‘όχι’’!
Δυστυχώς θα δούμε -και πάλι- τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να παρακολουθεί, συνεπαρμένος από το ύψος του αξιώματός του, ‘‘πριβέ’’ παρέλαση. Μακριά και αποκομμένος από το ‘‘λαό του’’. Θα δούμε -και πάλι- γύρω του κάγκελα, αστυνομικούς και τον κόσμο απόντα. Θα τον δούμε -και πάλι- φοβισμένο μην τυχόν και γίνουν έκτροπα, χωρίς ωστόσο να αναρωτιέται τι άραγε τα προκαλούν. Χωρίς να αναρωτιέται μήπως τα προκαλούν τα σωρηδόν Προεδρικά Διατάγματα και οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, κατά παράβασιν του Συντάγματος. Μήπως η ανοχή στην εξαθλίωση και στο ξεπούλημα της Ελλάδας. Μήπως η ανεκτικότητα στην απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας. Μήπως το ότι άργησε να παραιτηθεί από τις πλούσιες απολαβές του αξιώματός του και το έκανε μόνο ύστερα από τη γενική κατακραυγή. Μήπως το ότι ξέχασε πως υπάρχει και μία πράξη που λέγεται παραίτηση.
Δυστυχώς θα δούμε -και πάλι- τους υπουργούς και τους βουλευτές τού ‘‘ναι σε όλα’’ να παρακολουθούν την παρέλαση ως τιμώμενα πρόσωπα, εξαργυρώνοντας την ψήφο του εξαπατημένου ψηφοφόρου, από την εξέδρα των ‘‘επισήμων’’, προστατευμένοι από κάγκελα και δεκάδες αστυνομικούς, για να κρατούν τον κόσμο, τον ‘‘κόσμο τους’’, μακριά τους. Χωρίς -και πάλι- να καταλαβαίνουν (ή μήπως όχι;) ότι η παρουσία τους αμαυρώνει, παρά τιμά τον εορτασμό. Χωρίς -και πάλι- να ντρέπονται. Χωρίς να ζητούν να απομακρυνθούν τα κάγκελα. Χωρίς να αρνούνται την προστασία, αλλά να την επιζητούν. Λες και έχουν εγκληματήσει και φοβούνται (ή μήπως έχουν;).
Δυστυχώς θα δούμε -και πάλι- ιδιωτικούς φορείς, συλλόγους, συνδέσμους κ.λπ. να λαμβάνουν μέρος σε παρελάσεις, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι υπάρχουν κάγκελα, για να κρατούν το λαό μακριά από τους πολιτικούς. Χωρίς -και πάλι- να δυσανασχετούν οι φορείς αυτοί από την κατάφορη αυτή προσβολή στο πρόσωπο των εορταζόντων Ελλήνων. Χωρίς να τους περνάει από το μυαλό η φράση ‘‘ή βγάζετε τα κάγκελα ή δε συμμετέχουμε’’, αλλά και η φράση ‘‘ή φεύγουν από την εξέδρα οι υποταγμένοι ή δε συμμετέχουμε’’!
Δυστυχώς θα δούμε -και πάλι- τα μέλη αυτών των φορέων που παρελαύνουν να στρέφουν το κεφάλι προς την εξέδρα -όπου βρίσκονται οι δήμιοι της Ελλάδας και των Ελλήνων υπουργοί και βουλευτές-, τιμώντας τους, αντί να τους γυρίζουν την πλάτη. Δυστυχώς δε θα σκεφτούν -και πάλι- ότι θα ήταν προτιμότερο να τιμήσουν για την προσφορά τους στην πατρίδα τους αναπήρους και τους λοιπούς αγωνιστές που κάθονται ακριβώς απέναντι από την εξέδρα, στρέφοντας το κεφάλι προς αυτούς.
Δυστυχώς θα δούμε -και πάλι- εκπροσώπους φορέων, συλλόγων, συνδέσμων κ.λπ., (αλλά και άλλους, που δεν είναι υποχρεωμένοι) ανεβασμένους στην εξέδρα των ‘‘επισήμων’’ να απολαμβάνουν την παρέλαση αφ΄ υψηλού, με το μεγαλείο που τους προσδίδει η θέση αυτή, και να κάθονται δίπλα στους υποταγμένους πολιτικούς, χωρίς να σκεφτούν ότι κανείς δεν είναι τόσο μικρός όσο εκείνος που θέλει να φαίνεται μεγάλος!
Δυστυχώς -και πάλι- θα μεταδίδονται από τα μεγάφωνα, στη διαπασών, χιλιοειπωμένα κλισέ κατά τη διάρκεια της παρέλασης, για να μας θυμίζουν άλλες εποχές!
Ναι, αυτά θα δούμε -και πάλι!
Θα τα δούμε και θα τα ανεχθούμε. Χωρίς να υπάρξει κραυγή αγανάκτησης προς την εξέδρα, κραυγή για την εξαθλίωση, το ξεπούλημα της Ελλάδας, κραυγή για τη δυστυχία, την απόγνωση, τη χαμένη αξιοπρέπεια, κραυγή του ενός, των δύο, των τριών, των τεσσάρων, που να γίνει βοή, ακράτητη οργή όλων των παρευρισκομένων, για να πλημμυρίσει το χώρο ο θυμός τους, για να πάρει σαν άνεμος τους υποταγμένους και από την πολυθρόνα του μεγαλείου τους να τους πετάξει πέρα, μακριά, που να μην ξανατολμήσουν να κυκλοφορήσουν στο δρόμο.
Ναι, αυτά θα δούμε -και πάλι!
Θα τα δούμε και θα τα ανεχθούμε. Χωρίς να υπάρξει αντίδραση προς την εξέδρα των γονατισμένων, ώστε να νιώσουν στο αίμα τους τη ‘‘βοή των πλησιαζόντων γεγονότων’’: Ότι σύντομα θα έρθει το τέλος της εγκληματικής πολιτικής τους. Ότι σε λίγο τα μόνα κάγκελα που θα υπάρχουν θα είναι αυτά της δικής τους φυλακής, για επίθεση γενοκτονίας στην ίδια τους τη χώρα, για σφετερισμό της λαϊκής κυριαρχίας, για φρικιαστικά εγκλήματα καταστροφής της κοινωνικής και οικονομικής ραχοκοκαλιάς της πατρίδας μας, για την απαλλοτρίωση της εθνικής μας κυριαρχίας, για την ανυπαρξία κοινωνικού κράτους, για την αυτοκτονία χιλιάδων συμπατριωτών μας (αλήθεια σε ποιά ‘‘εγκληματική οργάνωση’’ πρέπει να χρεώσουμε αυτούς τους θανάτους;), για το ότι άφησαν τη νεολαία μας χωρίς μέλλον, για…, για…, για τόσα ‘‘ων ουκ έστιν αριθμός’’.
Και ύστερα, δυστυχώς -και πάλι- , ο καθείς με την παρέα του θα πάει στην κοντινότερη καφετέρια για να πιεί τον καφέ του ικανοποιημένος με τον εαυτό του, γιατί θα νομίζει ότι παρακολουθώντας την παρέλαση επιτέλεσε το καθήκον του!
Και το βραδάκι θα αράξει -και πάλι- στον καναπέ του για να παρακολουθήσει τα τουρκικά σίριαλ και να περιπλανηθεί στα λιβάδια της τηλεόρασης, που προσφέρει άφθονο κουτόχορτο από τα υπερεκτιμημένα ‘‘τίποτα’’, που διαλαλούν τα συμφέροντα των αφεντικών τους!
Την άλλη μέρα φυσικά -και πάλι- θα προσγειωθεί στην οδυνηρή πραγματικότητα: Στο μαγαζί του που έκλεισε λόγω έλλειψης πελατών, στην ανεργία που δέρνει αλύπητα τα παιδιά του, στην ελλιπή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη της άρρωστης γυναίκας του, στη δόση που δεν έχει να πληρώσει και κινδυνεύει να χάσει το σπίτι του, στο διακανονισμό που πρέπει να κάνει με το ασφαλιστικό του Ταμείο και τη ΔΕΗ, στους φόρους και στα μύρια όσα καθημερινά.
Και θα βρίζει και θα καταριέται -και πάλι- αυτούς που τον οδήγησαν ως εδώ! Κάνοντας με τον τρόπο αυτόν την επανάστασή του!
Από τον καναπέ του σπιτιού του -και πάλι!
ΥΓ.: 1. Μακάρι η πραγματικότητα να με διαψεύσει!
2. Το παρόν κείμενο είναι δίδυμο με το ‘‘Λυπάμαι και ντρέπομαι’’ (δημοσιεύθηκε μετά την 28η Οκτωβρίου).
kartswnhs@gmail.com
Θα ανοίξουμε με καμάρι τα παράθυρα της καρδιάς μας οι Έλληνες και θα απλώσουμε τα φτερά της μνήμης μας. Θα ψηλαφίσουμε τις ρίζες μας και -όσοι έτοιμοι- θα πάρουμε να μηνύματα των προγόνων.
Θα γιορτάσουμε περήφανοι την επέτειο του Μεγάλου Αγώνα. Θα προσκυνήσουμε τους γενναίους πολεμιστές, θα ασπαστούμε τους ιερούς Νεκρούς, θα δοξάσουμε αυτούς που εκείνο το Μάρτη της Αποκοτιάς κάλπασαν στα πεδία της αδυσώπητης αναμέτρησης και γλίστρησαν στην αιωνιότητα με μια φλόγα στα μάτια κι ένα πύρωμα στην καρδιά. Και θα ανάψουμε οι Έλληνες στους Ήρωες κερί.
Θα κάνουμε βεβαίως -και πάλι- παρελάσεις. Και θα τρέξουν οι Έλληνες να δουν και να καμαρώσουν τα παιδιά τους. Να εκφράσουν τη χαρά τους, την περηφάνια τους, να χειροκροτήσουν, να ζήσουν στιγμές ψυχικής ανάτασης. Θα τρέξουν οι μανάδες και οι πατεράδες, οι παππούδες και οι γιαγιάδες να δουν, να τιμήσουν τους ήρωες, να δώσουν νόημα στη γιορτή, να γιορτάσουν τη μεγαλοσύνη της Φυλής…
Θα τρέξουν, και -πάλι- θα …πέσουν πάνω σε κάγκελα!
Μα, θα πουν -και πάλι-, η 25η Μαρτίου είναι γιορτή του λαού, η παρέλαση είναι έκφραση της Δημοκρατίας… και η Δημοκρατία δεν έχει κάγκελα! Δημοκρατία και κάγκελα δεν πάνε μαζί!
Δε βαριέσαι - θα πουν και πάλι! Χωρίς, βεβαίως, να καλοσκεφτούν ότι αυτοί που ευαγγελίζονται τη Δημοκρατία στα λόγια, την ξεθεμελιώνουν στην πράξη. Χωρίς να σκεφτούν ότι αυτοί που αρέσκονται να υπογραμμίζουν ότι αποτελούν το δημοκρατικό ή συνταγματικό τόξο, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο κύριος φορέας εκφασισμού της ζωής μας. Ότι είναι αυτοί οι ίδιοι που ενώ ορκίστηκαν πίστη στο Σύνταγμα, καθημερινώς το κουρελιάζουν.
Δυστυχώς, θα γιορτάσουμε -και πάλι- την επέτειο τού ηρωικού συνθήματος ‘‘Ελευθερία ή Θάνατος’’ με ηγεσία που δε μπαίνει καν στο δίλημμα: επειδή δεν έχει το τσαγανό να αγωνιστεί για την Ελευθερία επιλέγει αμαχητί το Θάνατο!
Διότι Θάνατος (της χώρας και του λαού) είναι να κυβερνάς καθ΄ υπαγόρευσιν και υπό επιτήρησιν, να απεμπολείς κυριαρχικά δικαιώματα της πατρίδας σου και να συμμορφώνεσαι σε όλες τις εντολές των επικυρίαρχων, χωρίς καν ένα ‘‘όχι’’!
Δυστυχώς θα δούμε -και πάλι- τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να παρακολουθεί, συνεπαρμένος από το ύψος του αξιώματός του, ‘‘πριβέ’’ παρέλαση. Μακριά και αποκομμένος από το ‘‘λαό του’’. Θα δούμε -και πάλι- γύρω του κάγκελα, αστυνομικούς και τον κόσμο απόντα. Θα τον δούμε -και πάλι- φοβισμένο μην τυχόν και γίνουν έκτροπα, χωρίς ωστόσο να αναρωτιέται τι άραγε τα προκαλούν. Χωρίς να αναρωτιέται μήπως τα προκαλούν τα σωρηδόν Προεδρικά Διατάγματα και οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, κατά παράβασιν του Συντάγματος. Μήπως η ανοχή στην εξαθλίωση και στο ξεπούλημα της Ελλάδας. Μήπως η ανεκτικότητα στην απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας. Μήπως το ότι άργησε να παραιτηθεί από τις πλούσιες απολαβές του αξιώματός του και το έκανε μόνο ύστερα από τη γενική κατακραυγή. Μήπως το ότι ξέχασε πως υπάρχει και μία πράξη που λέγεται παραίτηση.
Δυστυχώς θα δούμε -και πάλι- τους υπουργούς και τους βουλευτές τού ‘‘ναι σε όλα’’ να παρακολουθούν την παρέλαση ως τιμώμενα πρόσωπα, εξαργυρώνοντας την ψήφο του εξαπατημένου ψηφοφόρου, από την εξέδρα των ‘‘επισήμων’’, προστατευμένοι από κάγκελα και δεκάδες αστυνομικούς, για να κρατούν τον κόσμο, τον ‘‘κόσμο τους’’, μακριά τους. Χωρίς -και πάλι- να καταλαβαίνουν (ή μήπως όχι;) ότι η παρουσία τους αμαυρώνει, παρά τιμά τον εορτασμό. Χωρίς -και πάλι- να ντρέπονται. Χωρίς να ζητούν να απομακρυνθούν τα κάγκελα. Χωρίς να αρνούνται την προστασία, αλλά να την επιζητούν. Λες και έχουν εγκληματήσει και φοβούνται (ή μήπως έχουν;).
Δυστυχώς θα δούμε -και πάλι- ιδιωτικούς φορείς, συλλόγους, συνδέσμους κ.λπ. να λαμβάνουν μέρος σε παρελάσεις, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι υπάρχουν κάγκελα, για να κρατούν το λαό μακριά από τους πολιτικούς. Χωρίς -και πάλι- να δυσανασχετούν οι φορείς αυτοί από την κατάφορη αυτή προσβολή στο πρόσωπο των εορταζόντων Ελλήνων. Χωρίς να τους περνάει από το μυαλό η φράση ‘‘ή βγάζετε τα κάγκελα ή δε συμμετέχουμε’’, αλλά και η φράση ‘‘ή φεύγουν από την εξέδρα οι υποταγμένοι ή δε συμμετέχουμε’’!
Δυστυχώς θα δούμε -και πάλι- τα μέλη αυτών των φορέων που παρελαύνουν να στρέφουν το κεφάλι προς την εξέδρα -όπου βρίσκονται οι δήμιοι της Ελλάδας και των Ελλήνων υπουργοί και βουλευτές-, τιμώντας τους, αντί να τους γυρίζουν την πλάτη. Δυστυχώς δε θα σκεφτούν -και πάλι- ότι θα ήταν προτιμότερο να τιμήσουν για την προσφορά τους στην πατρίδα τους αναπήρους και τους λοιπούς αγωνιστές που κάθονται ακριβώς απέναντι από την εξέδρα, στρέφοντας το κεφάλι προς αυτούς.
Δυστυχώς θα δούμε -και πάλι- εκπροσώπους φορέων, συλλόγων, συνδέσμων κ.λπ., (αλλά και άλλους, που δεν είναι υποχρεωμένοι) ανεβασμένους στην εξέδρα των ‘‘επισήμων’’ να απολαμβάνουν την παρέλαση αφ΄ υψηλού, με το μεγαλείο που τους προσδίδει η θέση αυτή, και να κάθονται δίπλα στους υποταγμένους πολιτικούς, χωρίς να σκεφτούν ότι κανείς δεν είναι τόσο μικρός όσο εκείνος που θέλει να φαίνεται μεγάλος!
Δυστυχώς -και πάλι- θα μεταδίδονται από τα μεγάφωνα, στη διαπασών, χιλιοειπωμένα κλισέ κατά τη διάρκεια της παρέλασης, για να μας θυμίζουν άλλες εποχές!
Ναι, αυτά θα δούμε -και πάλι!
Θα τα δούμε και θα τα ανεχθούμε. Χωρίς να υπάρξει κραυγή αγανάκτησης προς την εξέδρα, κραυγή για την εξαθλίωση, το ξεπούλημα της Ελλάδας, κραυγή για τη δυστυχία, την απόγνωση, τη χαμένη αξιοπρέπεια, κραυγή του ενός, των δύο, των τριών, των τεσσάρων, που να γίνει βοή, ακράτητη οργή όλων των παρευρισκομένων, για να πλημμυρίσει το χώρο ο θυμός τους, για να πάρει σαν άνεμος τους υποταγμένους και από την πολυθρόνα του μεγαλείου τους να τους πετάξει πέρα, μακριά, που να μην ξανατολμήσουν να κυκλοφορήσουν στο δρόμο.
Ναι, αυτά θα δούμε -και πάλι!
Θα τα δούμε και θα τα ανεχθούμε. Χωρίς να υπάρξει αντίδραση προς την εξέδρα των γονατισμένων, ώστε να νιώσουν στο αίμα τους τη ‘‘βοή των πλησιαζόντων γεγονότων’’: Ότι σύντομα θα έρθει το τέλος της εγκληματικής πολιτικής τους. Ότι σε λίγο τα μόνα κάγκελα που θα υπάρχουν θα είναι αυτά της δικής τους φυλακής, για επίθεση γενοκτονίας στην ίδια τους τη χώρα, για σφετερισμό της λαϊκής κυριαρχίας, για φρικιαστικά εγκλήματα καταστροφής της κοινωνικής και οικονομικής ραχοκοκαλιάς της πατρίδας μας, για την απαλλοτρίωση της εθνικής μας κυριαρχίας, για την ανυπαρξία κοινωνικού κράτους, για την αυτοκτονία χιλιάδων συμπατριωτών μας (αλήθεια σε ποιά ‘‘εγκληματική οργάνωση’’ πρέπει να χρεώσουμε αυτούς τους θανάτους;), για το ότι άφησαν τη νεολαία μας χωρίς μέλλον, για…, για…, για τόσα ‘‘ων ουκ έστιν αριθμός’’.
Και ύστερα, δυστυχώς -και πάλι- , ο καθείς με την παρέα του θα πάει στην κοντινότερη καφετέρια για να πιεί τον καφέ του ικανοποιημένος με τον εαυτό του, γιατί θα νομίζει ότι παρακολουθώντας την παρέλαση επιτέλεσε το καθήκον του!
Και το βραδάκι θα αράξει -και πάλι- στον καναπέ του για να παρακολουθήσει τα τουρκικά σίριαλ και να περιπλανηθεί στα λιβάδια της τηλεόρασης, που προσφέρει άφθονο κουτόχορτο από τα υπερεκτιμημένα ‘‘τίποτα’’, που διαλαλούν τα συμφέροντα των αφεντικών τους!
Την άλλη μέρα φυσικά -και πάλι- θα προσγειωθεί στην οδυνηρή πραγματικότητα: Στο μαγαζί του που έκλεισε λόγω έλλειψης πελατών, στην ανεργία που δέρνει αλύπητα τα παιδιά του, στην ελλιπή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη της άρρωστης γυναίκας του, στη δόση που δεν έχει να πληρώσει και κινδυνεύει να χάσει το σπίτι του, στο διακανονισμό που πρέπει να κάνει με το ασφαλιστικό του Ταμείο και τη ΔΕΗ, στους φόρους και στα μύρια όσα καθημερινά.
Και θα βρίζει και θα καταριέται -και πάλι- αυτούς που τον οδήγησαν ως εδώ! Κάνοντας με τον τρόπο αυτόν την επανάστασή του!
Από τον καναπέ του σπιτιού του -και πάλι!
ΥΓ.: 1. Μακάρι η πραγματικότητα να με διαψεύσει!
2. Το παρόν κείμενο είναι δίδυμο με το ‘‘Λυπάμαι και ντρέπομαι’’ (δημοσιεύθηκε μετά την 28η Οκτωβρίου).
kartswnhs@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.