Η ΕΛΒΟ να αποτελέσει στρατηγική επιλογή ανασυγκρότησης

[Την Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013 (ώρα 21.15) θα πραγματοποιηθεί η όγδοη φιλοσοφική νυκτηγορία (β΄ περίοδος) με τον Όμηρο Ταχμαζίδη με θέμα: «Σώματα, χώρος και καθημερινότητα» στο καφέ ΓΑΖΙΑ (Καρόλου Ντηλ 22 – Θεσσαλονίκη). Η είσοδος είναι ελεύθερη.]

Κείμενο: Όμηρος Ταχμαζίδης
Η «γκρίνια»: Συνήθως οι Βορειοελλαδίτες παρουσιάζονται από τους τοπικούς βουλευτές ως «γκρινιάρηδες» : είναι και αυτός ένας τρόπος να υποβαθμίζει κανείς τις προσωπικές του ευθύνες για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η ευρύτερη περιοχή της Βόρειας Ελλάδας – έχει ξεπέσει σε μια περιοχή transit για οικονομίες με υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης (Κήποι- Ηγουμενίτσα).

Η επιχείρηση: Η Ελληνική Βιομηχανία Οχημάτων (ΕΛΒΟ) λειτουργεί στην Θεσσαλονίκη τα τελευταία σαράντα χρόνια: σήμερα είναι η μεγαλύτερη παραγωγική βιομηχανία στην Βόρεια Ελλάδα (από την Κέρκυρα έως την Αλεξανδρούπολη δεν υπάρχει κάτι ανάλογο) – και αυτή η μονάδα βρίσκεται στο στόχαστρο της «τρόικα» και της πολιτικής της.

Το ιδίωμα της κυβερνητικής ιδιολέκτου προδιαθέτει για το τι θα επακολουθήσει: εξυγίανση, αναδιάρθρωση, εκκαθάριση εν λειτουργία – και όλα αυτά από πολιτικούς που αγνοούν ποιο είναι το αντικείμενο της επιχείρησης.

Η συγκεκριμένη επιχείρηση – τις εγκαταστάσεις της οποίας είχα στο παρελθόν την τύχη να επισκεφτώ – απασχολούσε 1.200 άτομα, αριθμός που το 2010 μειώθηκε σε 600 άτομα και σήμερα αριθμεί μόλις 360 εργαζόμενους: με μέσο μισθό 900 ευρώ.

Η επιχείρηση εκτελούσε κυρίως συμβάσεις έργου που αφορούσαν ανάγκες των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων και δευτερευόντως από συμβάσεις που αφορούσαν οχήματα του πολιτικού τομέα (λεωφορεία, πυροσβεστικά, ασθενοφόρα).

Η επιχείρηση κινδυνεύει σε μια περίοδο που μπορεί να αποτελέσει στρατηγική επιλογή για την ελληνική οικονομία: αλλά από ό,τι φαίνεται η ελληνική κυβέρνηση με την κάλπικη ρητορεία περί συντεχνιών προσπαθεί να συγκαλύψει την αδράνειά της και την απουσία σχεδιασμού στον κρίσιμο αυτό τομέα της εθνικής οικονομίας και της εθνικής άμυνας.

Τα δεδομένα: Στην Θεσσαλονίκη βρέθηκε το καλοκαίρι επίσημη αντιπροσωπεία του υπουργείου Άμυνας του Ιράκ, η οποία επισκέφθηκε την επιχείρηση και εξέφρασε ενδιαφέρον για διάφορους τύπους οχημάτων – ήδη έχουν γίνει οι πρώτες προτάσεις από την πλευρά της ΕΛΒΟ (η ελληνική επιχείρηση είναι η μοναδική παγκοσμίως που διαθέτει άδεια παραγωγής του οχήματος Hummer της αμερικανικής εταιρίας AM General, ενώ έχει κάνει ανοίγματα για νέες παραγγελίες οχημάτων παραγωγής της προς την Λιβύη, την Σαουδική Αραβία, την Μποτσουάνα).

Οι αναφορές προέρχονται από ανακοίνωση του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, όπου διαβάζουμε και το εξής: «Σημειώνουμε τη σημαντική μείωση των λειτουργικών εξόδων της εταιρίας, από 32,7 εκατομμύρια ευρώ της χρήσης 2009, σε 19,2 εκατομμύρια για το 2012, με πρόβλεψη 16,5 εκατομμύρια ευρώ για το 2013 και κάτω των 15 εκατομμυρίων για το 2014. Και όλα αυτά την ώρα που ο ιδιώτης επενδυτής κ. Μυτιληναίος, εγκατέλειψε την επιχείρηση μετά από 10 χρόνια διαχείρισης αφήνοντας πίσω του συντρίμμια».

Το μέλλον: Η κυβέρνηση, όπως γενικώς στα περισσότερα κομβικά ζητήματα για το μέλλον της χώρας, δεν έχει σχέδιο: η παθητική της στάση απέναντι στις υποδείξεις-εντολές της «τρόικα» δημιουργούν και στην υπόθεση της ΕΛΒΟ ανασφάλεια και αβεβαιότητα στους εργαζόμενους, αλλά και στην όποια διεύθυνση της επιχείρησης – είναι τραγικό το υπουργείο Εθνικής Άμυνας να χρωστάει ακόμη οκτώ εκατομμύρια στην επιχείρηση, τη στιγμή που χρειάζονται επειγόντως κεφάλαια για να συνεχίσει τις εργασίες της (οι εκπρόσωποι του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης προτείνουν και αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου).

Οι λεπτομέρειες για την εξυγίανση και τη συνέχιση της λειτουργίας της επιχείρησης σε νέες βάσεις προαπαιτούν την πολιτική θέληση για κάτι τέτοιο: αλλά από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου απουσιάζει κάθε ουσιαστικός προβληματισμός για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας στο πλαίσιο ενός μεγάλου μετασχηματισμού της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας και το ρόλο των πολεμικών βιομηχανιών σε αυτόν – η συνέχιση της λειτουργίας της ΕΛΒΟ δεν είναι απλός «μονόδρομος», όπως θέλει το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, αλλά αποτελεί επιλογή στρατηγικής σημασίας για τον βορειοελλαδικό χώρο και την τύχη του. 

Η τύχη αυτού του χώρου, στη συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία, συμπίπτει με την τύχη της χώρας (πρόκειται, σε αναλογία προς τις δυνατότητές της, για την πιο παραμελημένη περιοχή της Ελλάδας, μαζί με την περιοχή του αρχιπελάγους) – εδώ οφείλει να συμπέσει ο οικονομικός προγραμματισμός με τον «αμυντικό» και διεθνοπολιτικό ρεαλισμό. 

Σημείωση: Καλώς την και ας άργησε (!): η Coca Cola υποτίμησε το Διαδίκτυο και τα Κοινωνικά Μέσα (social media) και τώρα προσπαθεί να αποφύγει ακόμη χειρότερες εξελίξεις από τα διαρκή πλήγματα που προκάλεσε η επικοινωνιακή πρακτική των απεργών του εργοστασίου της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι συνειδητά ή ασυνείδητα «γράφουν ιστορία»: κατόρθωσαν να μετατρέψουν έναν απεργιακό αγώνα σε επικοινωνιακή σύγκρουση στον κυβερνοχώρο – αντίθετα τα στελέχη της πολυεθνικής απαντούν με διαρκείς μηνύσεις που δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα. 

Αύριο το πρωί στα δικαστήρια της Θεσσαλονίκης εκδικάζεται μια ακόμη προσφυγή της πολυεθνικής εταιρίας εναντίον των απεργών: το περιεχόμενό της προδίδει πολλά για την αποτελεσματικότητα του επικοινωνιακού ανταρτοπολέμου που επέλεξαν οι απεργοί – στο κείμενο της Διαδικασίας Εργατικών Διαφορών μπορεί κανείς να αναγνώσει τον πανικό της πολυεθνικής από τα επικοινωνιακά πλήγματα των απεργών: επί του θέματος θα επανέλθουμε εντός των ημερών – προς το παρόν αρκούμαστε στο γεγονός ότι η Coca Cola έβγαλε αγγελία με την οποία ζητάει άτομα με γνώσεις… γύρω από τα social media. Οι απεργοί του εργοστασίου της Θεσσαλονίκης φροντίζουν με τον αγώνα τους και για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας!