Η κεντροαριστερά χρειάζεται, σαφές σχέδιο εξόδου από κρίση

Του Χάρη Τσιόκα 
Με φόντο τις ευρωεκλογές και τα νωπά, πλην όμως επαναλαμβανόμενα τα μηνύματα των δημοσκοπήσεων, φαίνεται να πυκνώνουν «διεργασίες», που αφορούν είτε τους υφιστάμενους πολιτικούς σχηματισμούς της χώρας ,είτε τις δηλώσεις για δημιουργία νέων κινήσεων, τάσεων, ρευμάτων κτλ
Είναι προφανές, ότι ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτικοκοινωνικού και οικονομικού "τμήματος", ερμηνεύει τα δημοσκοπικά ευρήματα και τις κοινωνικές συμπεριφορές, ως διάθεση των πολιτών ώστε στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση, όχι μόνο να κρατηθούν «αποστάσεις από την αυτοδυναμία» των παραδοσιακών κόμματων και από τους εκλογικούς συσχετισμούς που καταγράφηκαν τον Μάιο- Ιούνιο, αλλά και ως κοινωνική αναζήτηση «νέων σχηματισμών»!

Στο χώρο της κεντροαριστεράς, οι εκτιμήσεις αυτές φαίνεται να ενθαρρύνονται(;), και αποκτούν πιο έντονα χαρακτηριστικά αν παρατηρήσει κάνεις τα κόμματα,τις κινήσεις, τα ρεύματα, η, τις δηλώσεις των συντελεστών .

Η είδηση,και το ενδιαφέρον της- κατά τη γνώμη μου- δεν εκδηλώνεται τόσο στις ανακοινώσεις αλλά στην ερμηνεία που προσδίδει η επιλογή τους, δηλαδή η πράξεις τους, για το πολιτικό περιβάλλον και τις εξελίξεις που βλέπουν, η θέλουν να επηρεάσουν!

Γιατί :

--είναι άλλο πράγμα να δημιουργείται ένα «σχήμα-φορέας», που βασίζεται στην ερμηνεία ότι η κοινωνία ζητά από ένα κόμμα μια καλλίτερη η άφθαρτη διαχείριση της ίδιας πολίτικης,

--και είναι άλλο, η επιδίωξη να αφορά ένα εγχείρημα «εκλογικής άθροισης δυνάμεων» ώστε να αποτραπεί μια ευθεία κατάρρευση κάποιας «κομματικής απήχησης» είτε λόγω της πολίτικης διαχείρισης θεμάτων είτε της «χαλαρής ψήφου» που υποκρύπτουν παραδοσιακά οι ευρωεκλογές!

--Τέλος το κίνητρο τέτοιων πρωτοβουλιών, αποκτά διαφορετική διάσταση ,όταν είτε οι «συνεργασίες», είτε «οι νέοι φορείς-σχηματισμοί-κινήσεις» σχετίζονται με τη διεκδίκηση μιας «στροφής»-αλλαγής στην ασκούμενη πολιτική, με άλλες κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες, άλλο σχέδιο!

Οι δηλώσεις Ευρωπαίων  αλλά και ο τρόπος που «παρουσιάζονται» αυτού του είδους οι καταγραφές στην Ελλάδα, δείχνουν ότι ανταγωνίζονται σενάρια και συσχετισμοί κοινωνικών και πολιτικών συμπεριφορών που διεκδικούν διαφορετικά σχεδία εξόδου από την κρίση, με διαφορετικούς αποδεκτές ως προς τις επιπτώσεις!

Έτσι:

- Από τη μια πλευρά είναι ευδιάκριτη πλέον η «αγωνία» για αναζήτηση «ανακυκλώσιμων κυβερνητικών πλειοψηφιών στήριξης» του ατελέσφορου «συντηρητικού συμβιβασμού» ώστε να μη διαταράσσεται το οικονομικό μοντέλο που είναι σε εξέλιξη

-και από την άλλη πλευρά στο χώρο της «σπαρασσόμενης» κεντροαριστεράς γίνεται πλέον « αγχώδης» η προσπάθεια, προκειμένου να «υποκατασταθεί» η ανάγκη πολίτικης και κοινωνικής συμπόρευσης ολόκληρης της κεντροαριστεράς, με βολικά σχήματα επιμέρους εκλογικών αθροίσεων-συνεργασιών, θέματα, που στην πράξη υποκρύπτουν ανταγωνισμούς «κατάληψης ζωτικών χώρων»!

Είναι προφανές ότι τα οικονομικά και κοινωνικά αποτελέσματα αντιμετώπισης της κρίσης δεν υπακούουν στους ιδίους χρονικούς ορίζοντες με την πολιτική εξουσιοδότηση άρα και θητεία. Και στη πολιτική η «συνένωση η συνεργασία κόμματων» για την «ιδία πολιτική» δεν λειτουργεί ως προσθετικό άθροισμα.

Η κοινωνία στις εκλογές, αξιολογεί αυστηρά το αποτέλεσμα των πεπραγμένων και επιλεγεί με προσδοκία, ελπίδα!

Αυτό ακριβώς αποτυπώνουν τόσο τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων όσο και οι κοινωνικές και εκλογικές καταγραφές.

Και η μεν κεντροδεξιά μη έχοντας λόγο να «ανοίξει» θέματα αλλαγών στη νεοφιλελεύθερη επέλαση, δαπανά χρόνο, ενέργειες, εικόνες και συμβολισμούς στο φρεσκάρισμα και τον συντονισμό της κυβέρνησης.

Ενώ το πρόβλημα για την κεντροαριστερά , στον χρόνο μέχρι τις ευρωεκλογές, βρίσκεται στην ταυτότητα,την πολιτική και τις συνεργασίες- συμμαχίες!

Ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι οι πολιτικές «περιχαράκωσης» και «επιλεκτικών συνεργασιών» οδηγούν σε συρρίκνωση!

Η κεντροαριστερά λοιπόν, για να βρει κοινωνικά, πλειοψηφική νομιμοποίηση, χρειάζεται, σαφές σχέδιο εξόδου από κρίση, τρόικα, μνημόνιο, και στρατηγική συνεργασιών ανοιχτών θυρών, σε αντιπαράθεση με την διχαστική νεοφιλελεύθερη επέλαση!