Αφού πεθάναμε, με τι μας φοβερίζουν;

Γράφει η Μέμα Τεμεκενίδου

Η κρατική και τηλεοπτική τρομοκρατία, καλά κρατεί κι ο κόσμος δείχνει πως του αρέσει.  Καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από κανάλια κι εφημερίδες, με τις απειλές τις χρεωκοπίας, της πείνας, της έλλειψης φαρμάκων, τροφίμων, καυσίμων, αγαθών κλπ. Και το χάφτουμε, δήθεν και δικαιολογούμε τον εαυτό μας που ψηφίσαμε αυτούς τους πανίβλακες που μας έφτασαν στον πάτο και τώρα τρίβουν τη μούρη μας στο βούρκο.
Σαν να μην τα ζούμε όλα αυτά που φοβόμαστε. Οι συντάξεις έχουν εξαϋλωθεί, οι μισθοί γίνανε επιδόματα, φάρμακα δεν μπορούμε να πληρώσουμε για ν' αγοράσουμε, οπότε και να υπάρχουν … δε μας αφορά, ο υποσιτισμός είναι καθημερινότητα για χιλιάδες οικογένειες, το αμάξι παρκαρισμένο μόνιμα πια, για πρόνοια του κράτους, ούτε λόγος, το πετρέλαιο δεν πρόκειται να μπει φέτος (και όχι μόνο) στα ντεπόζιτα για να λειτουργήσει το καλοριφέρ…... για βοήθεια απ τη συντεταγμένη πολιτεία (ωραία έκφραση, έτσι;) ας μην ελπίζουμε, από την πρόνοια κάτι; Πρόνοια φυσικά υπάρχει!! Αλίμονο!

Πρόνοια είναι οι γέροι της Ελλάδας, γονείς και παππούδες και δευτερευόντως οι λοιποί συγγενείς , που έχουν κάνει το απόρριμμα του εντέρου τους παξιμάδι για να βολεύουν με την σύνταξή τους, παιδιά κι εγγόνια! Και έτσι εξηγείται γιατί η τελευταία λυσσασμένη επίθεση των Εθνοσωτήρων μας, έχει ευθύ στόχο τις συντάξεις. Όχι δεν είναι η όποια εξοικονόμηση χρημάτων πιστεύουμε.

Είναι που οι εταίροι μας στην γερασμένη Ευρώπη, υπολόγισαν ότι χρειάζονται, έναν ορισμένο αριθμό δουλοπάροικων για να τους υπηρετήσει και να πληρώνει τις δικές τους συντάξεις κι ο αριθμός αυτός, ακόμη δεν τους βγήκε! Ρώτησαν λοιπόν οι εταίροι, τις ντόπιες εταίρες τους, γιατί συμβαίνει αυτό και δεν μετακομίσαμε ακόμη εις την αλλοδαπή οι μισοί Έλληνες και μάθανε πως μας κρατάνε οι συνταξιούχοι κι οι εργαζόμενοι (ακόμη) άνθρωποι μας. Εξαϋλώνοντας λοιπόν μισθούς και συντάξεις, πετυχαίνουν δυο στόχους. Πρώτον πεθαίνουν τους ηλικιωμένους και ξεμπερδεύει η πατρίδα μαζί τους (συντάξεις, περίθαλψη, φροντίδα στο σπίτι) και δεύτερο, χωρίς τη σύνταξη τους, πως θα επιβιώσουν οι νέοι; Θα πάρουν θέλουν δε θέλουν το δρόμο της ξενιτιάς. Να σου λοιπόν και τα εργατικά χέρια που χρειάζονται! Σατανικό; Όχι ! πραγματικό!

Δεν το πιστεύετε; Για σκεφτείτε, ποιο πραγματικά είναι το όφελος του κράτους από τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις; Ανύπαρκτο. Μειώνοντας τα, πέφτει η κατανάλωση αγαθών, άρα και η απόδοση ΦΠΑ, εισπράττονται λιγότεροι φόροι λόγω πεσμένου τζίρου, κλείνουν μαγαζιά και αυξάνεται η ανεργία, ο ευάλωτος άνεργος θα πάει να δουλέψει χωρίς ένσημο, τα ταμεία θα βαρέσουν κανόνι, όσα τέλος πάντων δεν το κάνανε ακόμη, ο  κακοαμειβόμενος θα προτιμήσει να αγοράσει οτιδήποτε με μια μικρή έκπτωση αντί απόδειξης, θα αφήσει την κληρονομιά του με διαθήκη και όχι με γονική παροχή που θα έδινε φρέσκο χρήμα στα ταμεία, θα καλλιεργήσει την τροφή του και δεν θα την αγοράσει (αν δεν μας το απαγορεύσουν κι αυτό δια νόμου) κτλ, κτλ. Έσοδα μια φορά …. δε φαίνονται στον ορίζοντα!

Πιστεύει κάποιος, έστω και μαθητής του δημοτικού, ότι μπορεί ποτέ να ορθοποδήσουμε μ αυτή την πρακτική; Τότε γιατί το κάνουν; Για την Ελλάδα μια φορά, δεν το κάνουν! Φυσικά δεν αμφισβητώ τα λεγόμενα των εθνοσωτήρων μας, ότι όταν η ανεργία κατεβεί κάτω από το 10%, θα πάρουμε ξανά αύξηση, εργαζόμενοι και συνταξιούχοι.

Το είπα μάλιστα στη 83χρονη μάνα μου και πολύ το χάρηκε. Θα ξαναδεί αύξηση της σύνταξης της σε 15 χρόνια! Κι απ την Κάλλη δε θα γλυτώσει η Κυβέρνηση, Εδώ θα είναι και θα την πάρει την αύξηση, δεν τη φοβάμαι, για τους υπόλοιπους ανησυχώ. Αυτό το 1,5 εκατ. άνεργοι τι σκ@τά θα τρώει για να επιβιώσει μέχρι το 2025 που θα βρούνε κάποιοι απ αυτούς δουλειά; Εαυτούς και αλλήλους φοβάμαι!

Κι αν δεν ψηφιστούν τα μέτρα; Τι θα κάνουμε τότε; Θα πεινάσουμε, γιατί όπως είπε και ο δισέγγονος της Πηνελόπης Δέλτα, τα χρήματα μας τελειώνουνε. Αυτά που τελειώνανε το 2010, το 2011, το Μάρτη, τον Ιούνη, τον Αύγουστο, στα μέσα του Οκτώβρη……. Αλλά αν θυμάμαι καλά, από πουθενά δεν προκύπτει ότι στην Ελλάδα θα δούμε το χρώμα του χρήματος τους. Αρά; Πεθάναμε και δεν το ξέρουμε; Κι αφού πεθάναμε, με τι μας φοβερίζουν;