‘Στήνεται σκηνικό αποκαθήλωσης μεγάλων κοινωνικών και πολιτικών αλλαγών’

Του Χάρη Τσιόκα
Ο όρος «κεντροαριστερά» αυτή τη περίοδο που ορίζονται τα περιεχόμενα του νέου (;) μνημονίου, φαίνεται πως αποκτά διαστάσεις μιας «γενικευμένης» χρήσης. Κάτι σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ… Στελέχη, πολιτικά ρεύματα και σχηματισμοί κάνουν χρήση του όρου, προκειμένου να αυτοπροσδιορίσουν το στίγμα τους στην κλίμακα αριστερά – δεξιά!
Κοινός τόπος η σωτηρία της χώρας και ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός. Όχημα η φιλοευρωπαϊκή συμμαχία! Θυμίζω ότι πρόκειται για θέματα που στις εκλογικές αναμετρήσεις αποτέλεσαν τα διακυβεύματα. Κρίθηκαν από την πλειοψηφία καταφατικά. Οι συσχετισμοί έδειξαν διεξόδους «σωτηρίας» με ευρωπαϊκό προσανατολισμό και συμμαχίες.

Όμως η «κεντροαριστερά» ως πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό στίγμα, ως σχέδιο εξόδου δεν είναι ένας γενικευμένος και θόλος πολιτικός αυτοπροσδιορισμός. Στο μείζον θέμα που είναι η σωτηρία της χώρας με ευρωπαϊκό προσανατολισμό, η «κεντροαριστερά» προσθέτει και το «με ποιους, με ποιο περιεχόμενο και σχέδιο»! Δηλαδή ποιος συσχετισμός κοινωνικών και παραγωγικών δυνάμεων έχει λόγους να διαμορφώσει, διαπραγματευτεί και να υπηρετήσει με δικαιοσύνη το σχέδιο εξόδου και τη νέα συμφωνία (μνημόνιο;).

Προφανώς τα περιεχόμενα ενός σχεδίου και οι επιδιώξεις της κεντροαριστεράς διαφέρουν από την κεντροδεξιά σχεδόν σε όλους τους τομείς:

· Το πολιτικό σύστημα, οι θεσμοί αντιπροσώπευσης και οι οροί πρόσβασης των κοινωνικών ομάδων σε αυτό

· Τα περιεχόμενα της ανάπτυξης σε αντίθεση με την παρασιτική οικονομία! Η σχέση της παραγωγικής οικονομίας με τον δανεισμό και την τραπεζική λειτουργία…

· Το κράτος, η εξυγίανση, η διαφάνεια, η πρόσβαση στις υπηρεσίες και ο ρόλος τους σε αντίθεση με την εκποίηση του.

· Τα δημόσια αγαθά της υγείας, της παιδείας, της ασφάλισης σε σχέση με την εμπορευματοποίηση τους.

· Η δημοσιονομική εξυγίανση σε αντιπαράθεση με την χρήση της για ανακατανομή μεριδίων αγοράς υπέρ λίγων…

· Ο επιμερισμός των επιπτώσεων και των ευκαιριών που δημιουργεί η κρίση, στις κοινωνικές ομάδες.

· Το κοινωνικό κράτος και η «ιδιωτικοποίηση» της πρόσβασης σε αυτό κτλ

Είναι ενδεικτικά θέματα προσδιορισμού των περιεχομένων μιας αντίθεσης που πολιτικά υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει ανάμεσα στην Κεντροαριστερά και την Κεντροδεξιά. Με αυτόν τον πήχη κρίνονται τα κόμματα για το «τι είναι» σήμερα.

Ιστορικά οι δυο αυτοί πόλοι πάντα επιχειρούσαν την διασύνδεση τους με τις δυνάμεις που εκφράζουν. Στην αξιοποίηση των μέσων που υπερέχουν. Όποιοι πολιτικοί σχηματισμοί έχαναν το πλεονέκτημα της διασύνδεσης εξελισσόντουσαν σε θνησιγενή πολιτικά σχήματα. Όπως άλλωστε έγινε με την Ένωση Κέντρου, το ΚΟΔΗΣΟ ή αντίστοιχα με το ΚΕΠ, την ΔΗΑΝΑ κτλ.

Οι πολιτικές διεργασίες δεν «ανέχονται» τα κενά. Η αντίθεση κεντροδεξιάς – κεντροαριστεράς είναι το οξυγόνο, γιατί μέσα από την αντιπαράθεση τους γεννιέται η κατεύθυνση της εξέλιξης της κοινωνίας και της οικονομίας.

Η επίκληση λοιπόν της «κεντροαριστεράς», από πρόσωπα ή πολιτικά ρεύματα στο πλαίσιο μιας συμμαχικής κυβέρνησης αποκτά περιεχόμενο μόνο όταν γίνεται εμφανές με πιο μπλοκ οικονομικοκοινωνικών δυνάμεων διεκδικούν να υπάρξει η έξοδος από την κρίση.

Το ζητούμενο παραμένει: Να διαμορφωθεί ένα πλειοψηφικό μπλοκ κεντροαριστερής κατεύθυνσης που θα στηρίξει ένα σχέδιο εξόδου από την κρίση όχι μόνο με ευρωπαϊκό προσανατολισμό αλλά και τομές υπέρ της παραγωγικής βάσης, με δικαιοσύνη και αλληλεγγύη
Για την κεντροαριστερά το κύριο κομματικό και πολιτικό μέτωπο αντιπαράθεσης είναι ο παρασιτισμός και οι δυνάμεις που τον εκφράζουν. Θυμίζω ότι ο Α Παπανδρέου σε καμία φάση της πολίτικης του διαδρομής δεν «θόλωσε» ότι η κύρια αντιπαράθεση είναι με την κεντροδεξιά.και όταν ακόμα χρειαζόταν η «ενδογενής αντιπαράθεση» στον χώρο της κεντροαριστεράς, αυτή γινόταν για θέματα, χωρίς να ακυρώνεται η επιδίωξη στην κοινού του μετώπου συμπόρευσης. Αυτό γίνεται επίκαιρο, τώρα που οι πολίτες δείχνουν συμμαχικές κυβερνήσεις με «ταυτότητα» επιδιώξεων.Με απλά λόγια: Για την κεντροαριστερά δεν υπάρχει διμέτωπος αλλά μονομέτωπος αγώνας!