Το πάρκο που απλώς, με πληγώνει...

Της Βούλας Ιωαννίδου

Κατέβηκα στη γειτονιά ν΄αγοράσω τσιγάρα. Πηγαίνοντας προς το περίπτερο, περνώ από ένα πάρκο όπου αρκετές φορές τελευταία , συναντώ άστεγους! Τους ρίχνω γρήγορες και κλεφτές ματιές , αφενός να μην καταλάβουν ότι τους κοιτώ κι αφετέρου να μην "κολλήσω" τον "ιό" τους. Νοιώθω αμήχανα και περίεργα...Μπορεί οι ματιές να είναι γρήγορες και κλεφτές, όμως οι εικόνες στροβιλίζουν συνέχεια στο μυαλό μου, πλάθουν ιστορίες, ερωτηματικά που δεν θέλω ή φοβάμαι ν΄απαντήσω ή δεν αντέχω να τα "θίξω" ....
Ανάμικτα συναισθήματα... μπερδεμένα με ενοχές, με τύψεις ...
Αν σας πω ότι ήθελα να τους πλησιάσω αλλά ντρεπόμουν δεν θα με πιστέψετε...
(αλλού κι αλλού δε ντρέπομαι...εδώ μ΄έπιασαν οι ντροπές :)).
Ντρεπόμουν γιατί ένοιωθα "βολεμένη" στην θαλπωρή του σπιτιού μου και ντρεπόμουν για να μην τους θυμίσω ότι αυτοί είναι σε κοινή θέα, μη τους πληγώσει ακόμη περισσότερο. Επίσης ντρεπόμουν γιατί δεν είχα ούτε την δύναμη ούτε το σθένος ούτε τα κότσια να τους πω, μαζέψτε τα κι ελάτε να κοιμηθείτε σπίτι μου. Αυτή θα ήταν πρόταση, οτιδήποτε άλλο θα ήταν οίκτος και περιφρόνηση, θα ήταν ένδειξη υπεροχής μου απέναντί τους και υποκρισία... Μα που κουράγιο για τέτοιο ξεβόλεμα ...
Μέσα στα πολλά ερωτηματικά που γύριζαν στο μυαλό μου, ήταν και αν ήμουν εγώ στην θέση τους...αλλά...δεν μου άρεσε η ερώτηση και προσπάθησα επίμονα ν΄αλλάξω κατηγορία ερωτήσεων ...
Αληθινά πιστεύω πως είμαι καλός άνθρωπος , όμως η ιστορία αυτή μου απέδειξε ότι είμαι καλή εκ του ασφαλούς. Στην πραγματικότητα είμαι καλή με προϋποθέσεις ...
Μετά θυμήθηκα ότι για όλη αυτήν την κατάσταση φταίνε οι πολιτικοί και οι πολιτικές τους , και ένοιωσα τέτοια ανακούφιση που είχα κάποιους να επιρρίψω τις ευθύνες και που έφυγε από πάνω μου το "κακό", που μ΄έκανε να αισθάνομαι καλύτερα! ΄Οχι πως είχα άδικο, αλλά το θέμα μου δεν ήταν αυτό, αλλά το ότι οι άστεγοι ήταν εκείνη την ώρα μπροστά στα μάτια μου, κι εγώ μπροστά στα δικά τους...'Ημασταν οι "δυό" μας , ενώπιος ενωπίω, και στο πρόβλημα εκείνη την ώρα, δεν χωρούσε τρίτος ...
Μέσα στον κυκλώνα των σκέψεων μου, τους ζήλεψα λιγάκι, για την δύναμή τους. Δεν είναι και λίγο να κοιμάσαι σ΄ένα πάρκο, μ΄ένα μπόγο όλο κι όλο το βιός σου. Μετά το "φιλοσόφησα" και σκέφτηκα πως οι άνθρωποι αυτοί είναι πραγματικά λεύτεροι. Δεν νοιάζονται αν έχουν κλειδώσει τις πόρτες, δεν ξυπνούν απότομα στην ιδέα ότι δεν έβαλαν τον σύρτη μη τυχών και έρθουν " ανεπιθύμητοι επισκέπτες", δεν κατέβαζαν τις τέντες για να μην τους βλέπουν οι κουτσομπόλες της γειτονιάς. Δεν φοβόντουσαν μην τους κλέψουν , μην απειλήσουν τη ζωή τους για ένα 50ευρω. Δεν τους τηλεφωνούσαν για να τους ενοχλήσουν υπενθυμίζοντάς τους ότι έχουν οφειλές σε εκκρεμότητα , δεν φοβόντουσαν να πάνε παραπέρα αφήνοντας τον μπόγο τους αφύλαχτο. Δεν τους ενοχλούσαν τα χιλιάδες μάτια που τους έβλεπαν να κοιμούνται, να χαζεύουν, να σκέπτονται, να συνομιλούν...Δεν αυτοκτονούσαν επειδή έχασαν το σπίτι τους, το βιός τους , ίσως και την αξιοπρέπειά τους παρά ήταν εκεί, κι από κει "φώναζαν" , κάντε ότι θέλετε, εμείς είμαστε αποφασισμένοι να ζήσουμε και θα ζήσουμε κάτω από όποιες συνθήκες, δεν έχουμε να χάσουμε τίποτε άλλο , άρα δεν σας φοβόμαστε, είμαστε λεύτεροι!!!!!!!
Έβλεπαν το χάραμα, έβλεπαν το δείλι, ίσως σχολίαζαν τους περαστικούς για την ματαιότητα του τρεξίματος τους ...
Έπρεπέ κάτι να βρω να τους θαυμάσω, για να καλύψω την δική μου ενοχή και τα φιλεύσπλαχνα αισθήματά μου! Έπρεπε να τους "ανεβάσω" ψηλά για να κρύψω την δική μου ολιγοψυχία...
Έπρεπε να νοιώθω πως κι αυτοί ήταν εντάξει με την "λευτεριά" τους , κι εγώ ήμουν εντάξει με το που σκέφτηκα αυτό, ως ασπίδα προστασίας μου!

Πως κατάντησε έτσι η ζωή μας!!! Ούτε στο περίπτερο της γειτονιάς μας δεν μπορούμε να πάμε, χωρίς να "τυραννάμε" το μυαλό μας. Διασχίζεις εκατό μέτρα και συνειδητοποιείς πως νιώθεις τόση κούραση ψυχική, που νομίζεις ότι έτρεξες τον Μαραθώνιο. Συνειδητοποιείς πόσο λίγος είσαι μπροστά σ΄όλα αυτά που κοκορευόσουν πριν πέντε λεπτά. Συνειδητοποιείς πως η θεωρία από την πράξη απέχουν παρασάγγας και πως θέλει μαγκιά να λέγεσαι άνθρωπος. Η έννοια της λέξης ΄Ανθρωπος τελικά, είναι τίτλος τιμής.
Αυτό το πάρκο μέχρι πριν λίγες μέρες ήταν αποκλειστικά για τα παιδιά (έχει παιδική χαρά) , για τα σκυλάκια να κάνουν πιπί τους και για να ξαποσταίνουν οι νοικοκυρές το Σάββατο που χουμε λαϊκή από το βάρος της σακούλας. Πως άλλαξε έτσι η χρήση του...
Να σας πω την αλήθεια, πιο πολύ σκέφτηκα να κόψω το τσιγάρο (επομένως και τα σούρτα φέρτα στο περίπτερο) , παρά ν΄αντιμετωπίσω το "πάρκο" και την "ανθρωπιά" μου...
΄Ηξερα τι έπρεπε να κάνω, μα δεν το έκανα, όπως ήξερα να βρω και μια καλή δικαιολογία για να μην το κάνω , κι αυτό το έκανα με μεγάλη επιτυχία.
΄Αλλωστε έπρεπε να πάω στο σπίτι, να συνεχίσω ένα κείμενο που είχα ξεκινήσει να γράφω (πριν μου τελειώσουν τα τσιγάρα ) για την αλληλεγγύη των ανθρώπων στις δύσκολες τούτες μέρες ...

Υ.Γ. ΄Ισως πρέπει να πάω να ξομολογηθώ να φύγει από πάνω μου το κρίμα, ώστε να΄χει 'αίσιο" τέλος αυτή η "ιστορία" ...