Διευθυντή Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Κιλκίς
Ξημέρωσε και σήμερα! Θα νυχτώσει κι η μέρα θα χαθεί! Τόσο μοιρολατρικά κυλά η ζωή γύρω μας, που, όταν το πνεύμα είναι ανήσυχο, όταν αναγκάζεται να σωπάσει, πλημμυρίζει με τρόμο! Μια γρήγορη περιδιάβαση στην πόλη είναι αρκετή για να διαπιστώσει κανείς πως η φλυαρία προεκλογικά , οι υπερφίαλες υποσχέσεις παραγόντων για πρόοδο και οι υπουργικές αποφάσεις για στήριξη της εκπαιδευτικής διαδικασίας ισοδυναμούν πια με φανφάρες και ανεκπλήρωτες ελπίδες. Επιθυμούμε να αναφερόμαστε σε ένα σύγχρονο, ανοιχτό, δημιουργικό σχολείο . Ελπίζουμε στα νέα προτεινόμενα στοιχεία στην εκπαίδευση που αφορούν στη διαθεματικότητα, στην ερευνητική προσέγγιση των σχολικών δεδομένων, στην ευρεία χρήση εποπτικών μέσων, στα projects, στη διεπιστημονική αναζήτηση.
Αλλά… Πόσο εύκολα διαπιστώνει κανείς με περισσή λύπη ότι η διάθεση μάλλον υπάρχει, αλλά σίγουρα ο στρατηγικός σχεδιασμός που θα αποβλέπει σε ριζικές λύσεις απουσιάζει. Οι λύσεις είναι πρόσκαιρες, φτωχές, χαμηλών προδιαγραφών. Οι κτηριακές εγκαταστάσεις λιγοστές που αναγκάζουν τις υπερκείμενες εκπαιδευτικές αρχές να αποδέχονται πνιγηρά – αναγκαστικά θα έλεγε κανείς- να «στοιβάζονται» μαθητές σε αίθουσες φτιαγμένες πρόχειρα, σε αυλές που δεν επαρκούν για το σύνολο του μαθητικού δυναμικού της σχολικής μονάδας, σε κτήρια βιαστικά ίσως φτιαγμένα, προκειμένου να «κλείσουν» τα στόματα.
Γονείς που διαμαρτύρονται, μαθητές που δυσκολεύονται ν’ αποδώσουν τα μέγιστα, αφού η υλικοτεχνική υποδομή είναι ελλιπής, είναι μια εικόνα ζοφερή που αποτελεί για μας θλιβερή πραγματικότητα.
Μας υποχρεώνετε να σκύβουμε το κεφάλι, να στηρίζουμε με λόγια μόνο έναν προγραμματισμό που βρίσκεται σε ένα απόλυτα θεωρητικό και πειραματικό στάδιο. Γιατί δε μας αφήνετε να υλοποιήσουμε εκπαιδευτικά οράματα; Γιατί μόνο ένα ειδικό σχολείο να αποτελεί την εξαίρεση στον κανόνα; Γιατί να μην μπορούμε να στηρίζουμε την ίδρυση μουσικού, καλλιτεχνικού, πειραματικού σχολείου; Αν δε συνεργαστούμε άμεσα και αποτελεσματικά για την ανέγερση νέων διδακτηρίων, έστω και μέσω ΣΔΙΤ, σύντομα θα οδηγηθούμε στην αναγκαστική λύση της διπλοβάρδιας. Γιατί να αναγκαζόμαστε να απολογηθούμε σε γονείς γεμάτους αγωνία;
Ζητήματα που μας αφορούν όλους, είτε εμπλεκόμαστε άμεσα είτε έμμεσα. Ας μην κωφεύουμε , γιατί σύντομα η διόγκωση των προβλημάτων θα οδηγήσει σε αδιέξοδο.
Απέρριτα αλλά τόσο εκκωφαντικά ηχούν τα λόγια του Μ. Κατσαρού:
«… όταν ακούω να μιλούν για την ελευθερία,
για νόμους ευαγγέλια, για μια ζωή με πάλη,
όταν ακούω πάλι να μιλούν,
εγώ πάντα σωπαίνω.
Μα κάποτε που θα στερέψουν οι άσημες φλυαρίες και όλοι τους θα προσμένουνε σίγουρα τη φωνή θ’ ανοίξω το στόμα μου.»
Αλλά… Πόσο εύκολα διαπιστώνει κανείς με περισσή λύπη ότι η διάθεση μάλλον υπάρχει, αλλά σίγουρα ο στρατηγικός σχεδιασμός που θα αποβλέπει σε ριζικές λύσεις απουσιάζει. Οι λύσεις είναι πρόσκαιρες, φτωχές, χαμηλών προδιαγραφών. Οι κτηριακές εγκαταστάσεις λιγοστές που αναγκάζουν τις υπερκείμενες εκπαιδευτικές αρχές να αποδέχονται πνιγηρά – αναγκαστικά θα έλεγε κανείς- να «στοιβάζονται» μαθητές σε αίθουσες φτιαγμένες πρόχειρα, σε αυλές που δεν επαρκούν για το σύνολο του μαθητικού δυναμικού της σχολικής μονάδας, σε κτήρια βιαστικά ίσως φτιαγμένα, προκειμένου να «κλείσουν» τα στόματα.
Γονείς που διαμαρτύρονται, μαθητές που δυσκολεύονται ν’ αποδώσουν τα μέγιστα, αφού η υλικοτεχνική υποδομή είναι ελλιπής, είναι μια εικόνα ζοφερή που αποτελεί για μας θλιβερή πραγματικότητα.
Μας υποχρεώνετε να σκύβουμε το κεφάλι, να στηρίζουμε με λόγια μόνο έναν προγραμματισμό που βρίσκεται σε ένα απόλυτα θεωρητικό και πειραματικό στάδιο. Γιατί δε μας αφήνετε να υλοποιήσουμε εκπαιδευτικά οράματα; Γιατί μόνο ένα ειδικό σχολείο να αποτελεί την εξαίρεση στον κανόνα; Γιατί να μην μπορούμε να στηρίζουμε την ίδρυση μουσικού, καλλιτεχνικού, πειραματικού σχολείου; Αν δε συνεργαστούμε άμεσα και αποτελεσματικά για την ανέγερση νέων διδακτηρίων, έστω και μέσω ΣΔΙΤ, σύντομα θα οδηγηθούμε στην αναγκαστική λύση της διπλοβάρδιας. Γιατί να αναγκαζόμαστε να απολογηθούμε σε γονείς γεμάτους αγωνία;
Ζητήματα που μας αφορούν όλους, είτε εμπλεκόμαστε άμεσα είτε έμμεσα. Ας μην κωφεύουμε , γιατί σύντομα η διόγκωση των προβλημάτων θα οδηγήσει σε αδιέξοδο.
Απέρριτα αλλά τόσο εκκωφαντικά ηχούν τα λόγια του Μ. Κατσαρού:
«… όταν ακούω να μιλούν για την ελευθερία,
για νόμους ευαγγέλια, για μια ζωή με πάλη,
όταν ακούω πάλι να μιλούν,
εγώ πάντα σωπαίνω.
Μα κάποτε που θα στερέψουν οι άσημες φλυαρίες και όλοι τους θα προσμένουνε σίγουρα τη φωνή θ’ ανοίξω το στόμα μου.»
Πρόσφατα στο ΜΑΧΗΤΗ Κιλκίς αναρτήθηκε άρθρο με συγκεκριμένες προτάσεις χρήσης οικοπέδων και/ή κτιρίων που γειτνιάζουν με τα Γυμνάσιά μας για κάλυψη των αναγκών σε σχολικά κτίρια. Χωρίς να είμαστε ειδικοί παρακαλούμε να εξεταστούν οι προτάσεις τους.
ΑπάντησηΔιαγραφή