Δεν θα χάσουμε την υγεία μας!

Γράφει 

ο Γιάννης Καραγιαννίδης

Οι συνενώσεις των δήμων μέσω «Καλλικράτη» είναι πια γεγονός εδώ και μήνες, οι συγχωνεύσεις σχολείων εξαγγέλθηκαν ήδη από το Υπουργείο Παιδείας, πάμε τώρα στα….νοσοκομεία: Μέχρι το τέλος του τρέχοντος μήνα αναμένεται απ’ το Υπουργείο Υγείας να εκδοθεί το πρόγραμμα του δικού του «Καλλικράτη» ή «Ιπποκράτη» ή «Γαληνού» ή «Παπανικολάου» ή όπως αλλιώς θέλει να ονομάσει αυτό το «πρόζεκτ» συγκρότησης του «νέου υγειονομικού χάρτη της χώρας».

Στη συνέχεια το σχέδιο του υπουργείου θα δοθεί στη «δημόσια διαβούλευση» για να τοποθετηθούν επ’ αυτού άπαντες οι ενδιαφερόμενοι, έως ότου – μετά από ένα τρίμηνο, πιθανότατα – διαπιστώσουν στη κυβέρνηση ότι το πρόγραμμα τους ήταν άψογο και γι’ αυτό εξ’ ολοκλήρου εφαρμόσιμο ως έχει.

Εδώ ήρθαμε, πάμε να φύγουμε. Διότι, το έργο το ‘χουμε ξαναδεί στο σινέ «Καλλικράτης», με την Αυτοδιοίκηση. Κι επειδή το ‘δαμε πρόσφατα το θυμόμαστε ακόμα καλά. Η «δημόσια διαβούλευση» κατέληξε με ελάχιστες εξαιρέσεις στις προειλημμένες αποφάσεις, τις οποίες είχε πάρει το Υπουργείο Εσωτερικών μέσω της….ιδιωτικής του διαβούλευσης με πρόσωπα και παράγοντες, και κυρίως με γνώμονα το οικονομικό κέρδος που θα προκύψει.

Κάπως έτσι, λοιπόν, θα εξελιχθούν και τώρα τα πράγματα. Αν το υπουργείο αποφασίσει αρχικά ότι τα δυο νοσοκομεία μας θα πρέπει να συγχωνευτούν, να γίνουν κέντρα υγείας, ή να κλείσουν, το ίδιο θ’ αποφασίσει στο τέλος και μετά την ολοκλήρωση της δημόσιας διαβούλευσης. Εκτός κι αν επιλέξει την στρατηγική «δηλώνω στην αρχή ότι σας παίρνω δέκα, στη συνέχεια σας αφήνω τα πέντε κι είστε κι ευχαριστημένοι»! Γιατί, περί του «παίρνω – αφήνω», στην ουσία θα πρόκειται….

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, ερχόμαστε τώρα εμείς ως νομός κι αναρωτιόμαστε αν πριν μιλήσει το υπουργείο, θα πρέπει να καταθέσουμε την δική μας πρόταση για τον υγειονομικό μας χάρτη, έτσι ώστε να προλάβουμε τα τετελεσμένα. Καλός ο προβληματισμός αλλά έχει δυο…μικρά προβληματάκια.

Πρώτον, δεν προκάνουμε μέχρι τις 31 Μαρτίου, δηλαδή σε 10 μέρες. Και δεύτερον, δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα κοινή θέση.

Κι αυτό το τελευταίο το διαπιστώσαμε σ’ όλες τις ως τώρα δημόσιες τοποθετήσεις, μέσω δηλώσεων, συνεντεύξεων, απόψεων σε συσκέψεις κ.λ.π. Κι αυτό το θέμα είναι ιδιαιτέρως κρίσιμο. Γιατί, αν θέλουμε μετά τις ανακοινώσεις του υπουργείου να διεκδικήσουμε κάτι, θα πρέπει να το κάνουμε από κοινού κι όχι αποσπασματικά τραβώντας ο καθένας το δικό του δρόμο.

Πως, όμως, μπορεί να προκύψει μια κοινή θέση, όταν διαφαίνονται να κυριαρχούν δυο αντικρουόμενες τάσεις; Της συγχώνευσης των δύο νοσοκομείων μας απ’ τη μια και της αυτόνομης πορείας τους, απ’ την άλλη;

Κι εδώ είναι που πρέπει ν’ αποφύγουμε να πατήσουμε την πεπονόφλουδα. Και ιδού, ο απλούστατος τρόπος που μπορούμε να το κάνουμε: να θέσουμε υπεράνω όλων το ζήτημα της καλύτερης παροχής υγειονομικής περίθαλψης στους Κιλκισιώτες! Κι όχι την εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπιμοτήτων, προσωπικών μικροσυμφερόντων, τοπικιστικών αντιλήψεων κλπ. Ο Γ. Φλωρίδης είχε πει κάποτε ότι το σύστημα υγείας στον τόπο μας φτιάχτηκε με γνώμονα την εξυπηρέτηση των λειτουργιών της κι όχι των πολιτών. Εξ’ αιτίας της προσδοκίας πολιτικού – κομματικού οφέλους, θα προσθέταμε εμείς. Καιρός είναι, λοιπόν, να δούμε τα πράγματα απ’ τη σκοπιά των πολιτών αυτής της χώρας. Αν μια πρόταση, ανεξαρτήτως προέλευσης, μας πείσει ότι με την υιοθέτησή της θα ‘χουμε καλύτερο επίπεδο υγείας για όλους, τότε θα πρέπει να την υιοθετήσουμε. Ακόμα κι αν προέρχεται απ’ το υπουργείο.

Ξέρουμε, όμως, ότι απ’ την κοινή λογική και την εμπειρία μέχρι την επιστημονική παραδοχή, όλα συγκλίνουν στο εξής αδιαμφισβήτητο: Την ποιότητα εξυπηρετεί καλύτερα η ποσότητα. Περισσότεροι γιατροί, φάρμακα, κλίνες, εργαστήρια κ.λ.π., σημαίνουν καλύτερη υγεία. Το επίπεδο ανάπτυξης μιας χώρας δεν μετράται μονάχα απ’ τους αριθμούς των οικονομικών μεγεθών αλλά κι από το πόσοι κάτοικοι αντιστοιχούν ανά γιατρό, νοσοκομείο, σχολείο κλπ

Να, γιατί η «κόκκινη γραμμή» μας θα πρέπει να ‘ναι τα ως τώρα «κεκτημένα» μας: Τα δυο νοσοκομεία μας, τα δυο κέντρα υγείας, τα περιφερειακά μας ιατρεία.

Πάνω απ’ αυτό το «όριο» μπορούμε να συζητήσουμε οτιδήποτε. Την κοινή τους διοίκηση, τον συντονισμό, την αλληλοεξυπηρέτηση, τα πάντα που μπορούν να συμβάλουν στη βελτίωση της υγείας. Κάτω απ’ αυτό, ουδέν. Σε μια τέτοια περίπτωση, ας πάρουν την ευθύνη μόνοι τους. Εμάς, πάντως, δεν θα μας βάλουν να φαγωθούμε μεταξύ μας και να χάσουμε την υγεία μας!