Κιλτίδης: Αυτή η ιδιόμορφη περίπτωση!

Γράφει ο Γιάννης Καραγιαννίδης

Ο Κ. Κιλτίδης είναι η πλέον ιδιόμορφη περίπτωση στα πολιτικά πράγματα του νομού, όσον αφορά βέβαια την  πολιτική εκπροσώπησή του στο Κοινοβούλιο. Αν ανατρέξουμε ιστορικά στις πολιτικές διαδρομές των κατά καιρούς βουλευτών μας, είναι βέβαια ότι δεν πρόκειται να συναντήσουμε παρόμοια πορεία με την δική του.

Για να ξεκινήσουμε αντίστροφα, ας μείνουμε στις μέρες μας. Πρωτ’ απ’ όλα να σημειώσουμε το γεγονός ότι πρόκειται για βουλευτή που εκλέχτηκε με τη Ν.Δ., στη συνέχεια έγινε ανεξάρτητος και τώρα δηλώνει ότι θα εκπροσωπεί στη Βουλή τις θέσεις του κόμματος της Ντόρας. Κι όλα αυτά σε διάστημα ενός περίπου έτους. Ταυτόχρονα, στις επόμενες εκλογές δεν θα ‘ναι πλέον υποψήφιος με τη Ν.Δ. αλλά με τη Δημ. Συμμαχία.

Βέβαια, αυτά δεν είναι πρωτοφανέρωτα στο νομό μας. Στο παρελθόν υπήρξαν κι άλλοι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποί του, που κατέβηκαν σ’ εκλογές με δυο διαφορετικά κόμματα (Ν. Αυγερινίδης και Θ. Πασσαλίδης). Εξ άλλου, υπήρξε κι η περίπτωση του Γ. Συμπιλίδη. Που όχι μόνο μεταπήδησε απ’ τη Ν.Δ. στην τότε ΠΟΛΑΝ, αλλά αυτό το άλμα είχε συνοδευτεί με την κορυφαία πολιτική κίνηση που έκανε ποτέ βουλευτής του νομού, να ρίξει δηλαδή ολόκληρη κυβέρνηση και μάλιστα του δικού του ως τότε κόμματος.

Στην περίπτωση του Κ. Κιλτίδη, όμως, η μετάπτωση έχει τα δικά της, εξαιρετικά αξιοπρόσεκτα, χαρακτηριστικά. Κυριότερο των οποίων είναι, όχι το γεγονός ότι επιλέγει ν’ αφήσει ένα μεγάλο κόμμα εξουσίας προς χάριν ενός μικρότερου μ’ αβέβαιο μέλλον. Αυτό το’ χε κάνει κι ο Γ. Συμπιλίδης. Το σημαντικό είναι ότι ο κ. Κιλτίδης επιλέγει να το κάνει στην περίοδο της απόλυτης παντοδυναμίας του, που απολάμβανε στα πλαίσια της Ν.Δ. Ήταν πρώτος σε αριθμό ψήφων – και μάλιστα την τελευταία φορά, και με διαφορά- ενώ είχε προλάβει και να δρέψει τις δάφνες της συμμετοχής του σε κυβερνητικό σχήμα.

Προχωρώντας αντίστροφα στο χρόνο, θα συναντήσουμε έναν Κιλτίδη που αποφασίζει ν’ αφήσει πίσω το ακραιφνώς ακροδεξιό παρελθόν του και να ενταχθεί στη Ν.Δ. επί Μιλτ. Έβερτ, ο οποίος τότε αντιπροσώπευε το εκσυγχρονιστικό πρόσωπο του κόμματος, αν και τον «βάρυνε» το «εκοφίτικο» παρελθόν του.

Πολλοί, πίστευαν τότε ότι ο συνδικαλιστής που αποφάσισε να γίνει πολιτικός, έχει ελάχιστα κοινά ιδεολογικο-πολιτικά σημεία μ’ ένα κόμμα που πάσχιζε να βρει το αντίδοτο στον κυρίαρχο σημιτικό εκσυγχρονισμό του ΠΑΣΟΚ. Κι όμως, ο Κ. Κιλτίδης, κατάφερε ν’ αναδειχθεί μέσα σ’ ένα τέτοιο πολιτικό περιβάλλον. Δηλώνοντας, μάλιστα, σε κάθε ευκαιρία ότι δεν αποποιείται των ιδεολογικών καταβολών του, ούτε «αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας» το πολιτικό παρελθόν του.

Κι όχι μόνο αυτό. Καταφέρνει να επιβιώσει πολιτικά και με τη Ν.Δ. του κεντρογενούς και «με απεριόριστη εκτίμηση στο έργο του Μαρξ», Κ. Καραμανλή!

Στη δε συνέχεια να φτάσει στη κορύφωση της έως τώρα καριέρας του, με την υφυπουργοποίησή του.

Ας καταλήξουμε όμως, συνεχίζοντας αυτήν την αντίστροφή πορεία, στις πολιτικές ρίζες του Κ. Κιλτίδη, τις οποίες δεν έσπασε ποτέ, όπως κι ο ίδιος παραδέχεται. Δεν υπήρξε, δηλαδή, ποτέ ριζοσπάστης του…εαυτού του. Την όποια ριζοσπαστικότητά του την εξαντλούσε πάντα στα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα. Και όντως, εκεί έχει να επιδείξει αρκετή απ’ αυτήν, στην πορεία του.

Οι πολιτικές – ιδεολογικές ρίζες του, λοιπόν, είναι στην μεταπολιτευτική «4η Αυγούστου», μια οργάνωση στην οποία όποιος νέος – σαν τον Κ. Κιλτίδη, τότε – συμμετείχε, ήταν δακτυλοδεικτούμενος κι ενίοτε ….διωκόμενος από άλλους νέους, μετ’ αγρίων διαθέσεων!

Να, λοιπόν, γιατί ο Κ. Κιλτίδης μπορεί να χαρακτηριστεί ως η πλέον ιδιόμορφη περίπτωση στο πολιτικό προσωπικό που κατά καιρούς αναδείχθηκε σ’ αυτόν τον τόπο. Επειδή, απλούστατα, απ’ την….πλευρική (του πατρός, βεβαίως – βεβαίως) 4η Αυγούστου βρέθηκε στη θέση του συντονιστή προγραμματικών θέσεων ενός «ευρωπαϊκού δημοκρατικού κόμματος του αστικού χώρου», χωρίς ν’ αναθεωρηθεί ούτε μια απ’ τις βασικές ιδεολογικές θέσεις του! Υιοθέτησε από νωρίς το σωκρατικό «γίνε αυτό που είσαι» και έκτοτε δεν λέει ν’ αποχωριστεί τον εαυτό του…