Τιμή και δόξα στον Μεταμορφωσιώτη Σιδηρόπουλο Πέτρο του Γεωργίου, που έδωσε τη ζωή του για τη λευτεριά και τη δημοκρατία

Γράφει ο Πέτρος Λαζ. Σιδηρόπουλος

Διαβάστε σχετικό άρθρο ΕΔΩ

Σιδηρόπουλος Πέτρος του Γεωργίου
Ο Πέτρος γεννήθηκε το 1926, στο χωριό Μεταμόρφωση του νομού Κιλκίς. ΕΠΟΝίτης από μαθητής γυμνασίου ακόμα, αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης και στη συνέχεια, μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας και την επακολουθήσασα δίωξη των αγωνιστών του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, παίρνει ξανά το όπλο μαζί με χιλιάδες αγωνιστές του ΔΣΕ, για την υπεράσπιση της Ανεξαρτησίας, της Δημοκρατίας και της Κοινωνικής Δικαιοσύνης. Αγωνίστηκε ξανά, για μια Πατρίδα, για μια Ελλάδα Λεύτερη πια, χωρίς “Κηδεμόνες” και χωρίς “Προστάτες”.

Ήταν ασυρματιστής. Εντάσσεται στο τμήμα πολιτικών επιτρόπων Κιλκίς, με διοικητή τον συγχωριανό, συμμαθητή και φίλο του, Κοσμά Χριστοφορίδη, που μετά την ήττα του ΔΣΕ, αυτοί παραμένουν στο λημέρι τους, ενεργώντας σαν ομάδες παρενόχλησης στην περιοχή του Τσαλίκ Μαχαλά στα Κρούσσια. Στις 13 Απριλίου 1950 τα χαράματα, μια ομάδα μαχητών 8 άνδρες και 6 γυναίκες, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Πέτρος, κυκλώνεται από Λοκατζήδες και συλλαμβάνονται. Ο διοικητής των Λοκατζήδων ζήτησε από τον Πέτρο να στείλει παραπλανητικό σήμα στην κεντρική διοίκησή τους ορίζοντας ραντεβού. Ο Πέτρος αρνήθηκε να το κάνει και ο διοικητής των λοκατζήδων έβγαλε το περίστροφό του και τον εκτέλεσε, εκεί μπροστά στους συμμαχητές του.

Ο Πέτρος ήτανε το μεγαλύτερο από τα τέσσερα παιδιά του θείου μου του Γιωρίκα (Γεώργιος Σιδηρόπουλος του Πέτρου) αδελφού του πατέρα μου. Ο θείος μου, στέλεχος από τη δεκαετία του 1920 ακόμα, του ΚΚΕ και του ΑΚΕ στη συνέχεια, με πολλά χρόνια φυλακές και εξορίες, μετά την ήττα του ΔΣΕ τον Αύγουστο του 1949, με όλη την οικογένειά του, εκτός βέβαια από τον Πέτρο, βρέθηκαν εκτός συνόρων. Το 1950 ο Πέτρος, ασυρματιστής του αποσπάσματος, μαζί με τον Κοσμά και άλλους μαχητές, βρίσκονταν ακόμα αντάρτες πάνω στα βουνά της Ελλάδας..

Στις 11 Ιανουαρίου 1950, στέλνει γράμμα (φωτοτυπία του οποίου παραθέτω πιο κάτω) προς τον πατέρα του, που ήταν ήδη πολιτικός πρόσφυγας μαζί με την υπόλοιπη οικογένειά του, την γυναίκα του δηλαδή, τη θεία μου τη Μάρθα και τα άλλα τρία παιδιά του, την Αρετή, τη Βαγγελίτσα και τον Τάκη. Σ’ εκείνο το γράμμα του καθρεπτίζεται καθαρά, η ακλόνητη πίστη του, στο δίκαιο του Αγώνα για κοινωνική αλλαγή!!!

Και να τι λέει σε κάποια σημεία του γράμματός του ο Πέτρος :

…..εγώ και ο Κοσμάς είμαστε πότε μαζί και πότε χώρια, μέχρι τώρα περάσαμε όπως ξέρεις και από τα προηγούμενα γράμματα καλά…….ο σημερινός μας πόλεμος είναι τέτοιας μορφής, που θα περάσουμε πιο δύσκολες μέρες. Χάρις όμως στις τολμηρές και μελετημένες ενέργειες του Κοσμά δεν περάσαμε έξω από τις 3-4 μέρες (που μείνανε χωρίς τρόφιμα όπως αναφέρει σε άλλο σημείο), καμιά άλλη δυσκολία. Αν και ο στρατός από τις 12-12-1949 ενεργεί ταχτικά στο χώρο μας, ακόμα και αυτή τη στιγμή τον έχουμε σε μικρή απόσταση, όλες του οι ενέργειες χάρις στην τόλμη και τέχνη του Κοσμά ανατράπηκαν…….θα περάσουμε δυσκολίες, τις δυσκολίες τις έχουμε πάντα προ οφθαλμών…….ούτε έχουμε τέτοια συμφωνία με τον αγώνα να μην περνάμε δυσκολίες, ίσα-ίσα κάνουμε πόλεμο και μάλιστα ανώμαλο σήμερα και τα παίρνουμε όλα υπ’ όψιν. Αυτό είναι τιμή για μας, το ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο και ύστερα από το σταμάτημα των κυρίως δυνάμεων του ΔΣΕ. Έτυχε σε μας αυτή η τιμή, να κρατάμε ψηλά τη σημαία του ΔΣΕ και γι’ αυτό είμαστε περήφανοι ………..

Εγώ τον ξάδερφό μου τον Πέτρο, τον συνονόματό μου ( έχομε το όνομα του Παππού μας, τον οποίο βέβαια δεν γνωρίσαμε, ούτε εγώ ούτε και ο ξάδερφός μου, γιατί πέθανε όπως και η γιαγιά μας η Σοφία, μαζί με χιλιάδες ξεριζωμένους το 1920 στη διάρκεια εκείνου του τραγικού οδοιπορικού), τον γνώρισα μόνο από φωτογραφίες, από γράμματα και από αφηγήσεις.

Κρίνω λοιπόν σκόπιμο να παραθέσω μερικά σύντομα βιογραφικά του στοιχεία, γραμμένα από τον Αριστείδη Ιωαννίδη, έναν συμμετέχοντα σε κείνους τους αγώνες του Ελληνικού λαού, φίλο και συναγωνιστή του πατέρα του Πέτρου, του θείου μου του Γιωρίκα.

Ο Αριστείδης λοιπόν, για τον Πέτρο Γεωργίου Σιδηρόπουλο, αναφέρει :

Ήταν απ’ τα παιδιά που γαλουχήθηκαν σε επαναστατικό περιβάλλον…..στο χωριό Μεταμόρφωση Κιλκίς. Εκεί θα βρεις την πλειοψηφία των αγροτών από το 1925 να παλεύουν για τα δικαιώματά τους. Πολλές οικογένειες, μισόν αιώνα τώρα, βαδίζουν το δρόμο της τιμής, το δρόμο του ανυποχώρητου αγώνα.

Μέσα σε μια τέτοια οικογένεια μεγάλωσε ο Πέτρος.

Τεσσάρων χρονών ήταν, όταν χωροφύλακες κύκλωσαν το χωριό, παραβίασαν το οικογενειακό άσυλο, εισόρμησαν σπίτι και πιάσανε τον πατέρα του, για να τον κλείσουν φυλακή για πολλά χρόνια. Τότε δεν καταλάβαινε τι γινόντανε γύρο του. Γνώρισε τον πατέρα του μαθητής στις μικρές τάξεις του δημοτικού όταν γύρισε, μα πριν ακόμα εξοικειωθεί μαζί του, τον ξανάπιασαν, για να τον στείλουν τώρα εξορία στην Ακροναυπλία. Το παιδικό του αίσθημα τραυματίσθηκε και άρχισε να εχθρεύεται την άρχουσα τάξη.

Ήρθε η κατοχή, η πείνα, η ταπείνωση του εθνικού αισθήματος απ’ τους καταχτητές. Οι φυλακισμένοι αγωνιστές παραδόθηκαν στους Γερμανούς……….

Ο Πέτρος φουντώνει το μίσος του ενάντια στους κατακτητές και τους υποτακτικούς τους. Οργανώνεται από τους πρώτους στις νεολαιίστικες οργανώσεις και σε συνέχεια συνδέεται με τα αντάρτικα τμήματα ( όντας μαθητής του γυμνασίου ακόμα ) και κατατάσσεται στον Ε. Λ. Α. Σ. μαζί με άλλα παιδιά του χωριού του.

Ο Πέτρος αντάρτης πια στα βουνά, νιώθει μεγάλος, αναπτύσσει πρωτοβουλίες, ικανότητες, παλληκαριά και αυτοθυσία. Γίνεται παράδειγμα πειθαρχίας. Εκπληρώνει με προθυμία, αλλά και επιτυχία κάθε αποστολή που του ανατίθεται.

Το 1943 στο βουνό Βέρμιο, ο Πέτρος ανταμώνει τον πατέρα του, που μαζί με άλλους εξόριστους και φυλακισμένους κομμουνιστές, δραπετεύουν απ’ το νησί της Κέρκυρας (από το Λαζαρέτο) και εντάσσονται στο Απελευθερωτικό κίνημα του λαού μας. Περήφανος ο Πέτρος μπροστά στον πατέρα του γιατί ακολουθεί τον ίδιο δρόμο. Χαρούμενος ο Γιώργης Σιδηρόπουλος που αντικρίζει το γιό του αντάρτη, αλλά και γιατί δέχεται από πολλές μεριές συγχαρητήρια, μα ιδιαίτερα από το διοικητή των τμημάτων του Βερμίου σ . Φλώρο <<Ο γιός σου Γιώργη είναι ένα απ’ τα καλλίτερα παλληκάρια του τμήματός μας>> του είπε και του έσφιξε το χέρι.

Η συνάντηση του Πέτρου με τον πατέρα του δεν κράτησε πολύ. Χώρισαν. Ο καθένας όπου τον έταξε ο αγώνας. Και ξανάσμιξαν στη Θεσσαλονίκη μετά την απελευθέρωση μετά την παράδοση των όπλων το Φλεβάρη του 1945.

Στη Θεσσαλονίκη δουλεύει σαν σύνδεσμος στην Περιφερειακή επιτροπή Υπαίθρου του ΚΚΕ. Τα πράγματα όμως από μέρα σε μάρα δυσκόλευαν.

Άρχισαν οι συλλήψεις, οι ξυλοδαρμοί, οι εκτελέσεις και οι δολοφονίες των αγωνιστών, από τους συνεργάτες των καταχτητών. Άρχισαν τα Στρατοδικεία, οι δίκες, οι καταδίκες και οι εκτελέσεις των αγωνιστών της αντίστασης.

Ο Πέτρος ξαναβγαίνει στο βουνό. Εκπαιδεύεται ασυρματιστής και ζητά να υπηρετήσει στην περιοχή του. Προστίθεται στη δύναμη των Πολιτικών Επιτρόπων Κιλκίς. Διοικητής του τμήματος είναι το άφθαστο παλικάρι, ο αγωνιστής Κοσμάς Χριστοφορίδης, φίλος, συνομήλικος και συμμαθητής του Πέτρου απ’ τα παιδικά του χρόνια (κατάγονταν από το ίδιο χωριό Μεταμόρφωση ν. Κιλκίς). Όλοι οι αντάρτες τον λατρεύουν, (τον Κοσμά),τον σέβονται κι’ ας είναι στην ίδια μ’ αυτούς ηλικία. Αυτό συντελεί στο να εκτελείται ασυζητητί κάθε του εντολή. Το τμήμα των Πολιτικών Επιτρόπων Κιλκίς, παρουσιάζει τολμηρά κατορθώματα. Ο Πέτρος γίνεται ο άμεσος συνεργάτης του. Με το προσωπικό του παράδειγμα, με την αυτοθυσία και τόλμη του, αγαπιέται απ’ όλους. Με τη μεγάλη του αγάπη για κάθε αντάρτη, με το καλαμπούρι και την ευδιαθεσία που τον διέκρινε και στις δυσκολότερες στιγμές, εμψύχωνε τους συντρόφους του.

Το τμήμα των Πολιτικών Επιτρόπων Κιλκίς, εξακολουθεί να παραμένει στη Κρούσια και μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ από το Βίτσι – Γράμμο. Γίνεται το φόβητρο της περιοχής για τους Μπουραντάδες. Αυτό όμως δεν μπορεί να συνεχίσει για πολύ. Ο εχθρός, παρά τις ζημιές που παθαίνει στην αρχή, συγκεντρώνει πολλές δυνάμεις σε αυτό το χώρο και γίνεται καθημερινό, μόνιμο, το κυνηγητό και οι επιχειρήσεις με τους λίγους αντάρτες. Η τροφοδοσία και οι κινήσεις τους γίνονται πολύ δύσκολες. Ο εχθρός είναι παντού. Σε κάθε διάβαση ενέδρα, σε κάθε ύψωμα στρατός. Τα συνεχή κυνηγητά, η πείνα, η κούραση, είχαν σαν αποτέλεσμα να αρχίσουν δείγματα λιποταξίας. Όποιος αντάρτης έπεφτε στα χέρια του εχθρού, βασανίζονταν απάνθρωπα, για να καταδώσει στέκια και επαφές, που είχαν με τα χωριά. Μα περισσότερο απ’ όλα, ήθελαν να πιάσουν τη διοίκηση των αντάρτικων τμημάτων που δρούσαν στο χώρο της Κεντρικής Μακεδονίας, το Βασίλη Ζάχο (Σαλαμπριά) όπως και τον ήρωα Κοσμά Χριστοφορίδη, Διοικητή Πολιτικών Επιτρόπων Κιλκίς. Και τέτοια ευκαιρία τους δόθηκε, με την προδοσία ενός αντάρτη που έπεσε στα χέρια τους. Στις 13 Απρίλη 1950 λοκατζήδες κύκλωσαν τις τοποθεσίες Καλάθια-Κάρβουνα της Κρούσιας στις 4 η ώρα το πρωί, αιφνιδίασαν και πιάσανε 14 αντάρτες, 6 κορίτσια και 8 άνδρες. Ανάμεσα στους συλληφθέντες αντάρτες, βρέθηκε και ο Πέτρος, τραυματισμένος, με τον ασύρματο και τον βοηθό του τον Θεόδωρο. Οι Μπουραντάδες μετά απ’ αυτή τη μεγάλη τους επιτυχία, υπολόγισαν πως τέλειωσε πια με τους αντάρτες. Σύντομα θα’ χουν στο χέρι και τους Διοικητές τους. Έστρωσαν ένα πονηρό σχέδιο και πρότειναν στον Πέτρο να το εκτελέσει. Έγραψαν τηλεγράφημα στον σ . Ζάχο εκ μέρος του, που ανέφερνε τις ζημιές και τις δυσκολίες που συναντούσαν και προσδιόριζαν ραντεβού μαζί του. Πρότειναν στον Πέτρο να το μεταδώσει και θα του χάριζαν τη ζωή. Ο Πέτρος όμως προτίμησε το θάνατο παρά την προδοσία. Αρνήθηκε να μεταδώσει το τηλεγράφημα – παγίδα, που θα βοηθούσε τον εχθρό να πιάσει τους συντρόφους του για να γλιτώσει τη ζωή του. <<Τέτοια ζωή δε με χρειάζεται>> απάντησε στους αξιωματικούς που του κάνανε την πρόταση.

Αυτή η παλικαρίσια στάση του, εξαγρίωσε ακόμα περισσότερο τον επί κεφαλής αξιωματικό των μπουραντάδων, έβγαλε το περίστροφο και μπροστά στα μάτια των αιχμαλώτων ανταρτών τον εκτέλεσε, χωρίς καν να σεβαστεί τα νωπά του τραύματα.

Έτσι στις του 14 Απρίλη το 1950 έπαυσε να χτυπά η φλογερή καρδιά του αξέχαστου παλικαριού, του αείμνηστου Πέτρου Γιώργη Σιδηρόπουλου.

Η μορφή και το ανώτατο αγωνιστικό ήθος του Πέτρου θα παραμείνει ζωντανό στις καρδιές και στη μνήμη μας, στις καρδιές και στη μνήμη όσων τον γνώρισαν.

Ο αγώνας και η παλικαριά του, ας γίνει παράδειγμα για μίμηση.

Τον Πέτρο όσοι τον γνώρισαν θα τον θυμούνται πάντα, γιατί ήταν εξαιρετικά ευχάριστος άνθρωπος με περίσσια καλοσύνη και πολύ χιούμορ. Εμείς, οι συγγενείς και οι φίλοι του, όσο ζούμε θα τον μνημονεύουμε πάντα και θα τον τιμούμε για τους αγώνες του, για την απελευθέρωση της Πατρίδας και στη συνέχεια για Κοινωνική Δικαιοσύνη και Σοσιαλισμό.

Θεσσαλονίκη
Απρίλιος 2024

Παραθέτω φωτοτυπία του γράμματός του