Το 2023 και οι αλήθειες του...

Της Παναγίτσας Μιχαήλου

Το '23 ήταν η χρονιά που περιέγραψε γλαφυρά ο Εντουάρντο Γκαλεάνο, ως «Ένας Κόσμος Ανάποδα».
Η κοινωνική απομόνωση που, χρόνια τώρα, δουλευόταν ψιλό γαζί μέσα από τα «κοινωνικά» μέσα δικτύωσης, βούτηξε τα παιδιά απ’ τις αλάνες και τα καθήλωσε σ’ ένα «παιχνίδι», δίχως πόδια, δίχως φωνή και δίχως σπρωξίματα. Σε ένα άφωνο και άχρωμο παιχνίδι, όπου τα δάχτυλα παίζουν σε πλήκτρα που δεν παράγουν μουσική.

Βούτηξε τους έφηβους από την έξαρση και την γλυκιά αμηχανία της άγουρης νιότης τους και τους στέγνωσε πρόωρα, από την υπεπροσπάθεια να κατασκευάσουν έναν εικονικό εαυτό που να ταιριάζει πλήρως στα πρότυπα της εισαγόμενης εμπορευματοποιημένης μπούρδας που θέλει το σώμα τέλειο και το περιεχόμενο κούφιο.

Βούτηξε και τους ενήλικες από τη συντροφιά, την παρέα, το ερωτικό παιχνίδι, τη συλλογική αντίσταση και τους κρέμασε στα μανταλάκια μιας προκάτ «κοινωνικής» αποδοχής και της προκαταβολικά ηττημένης «επανάστασης» του πληκτρολόγιου.
Μέσα σ’ αυτή τη χρονιά φάνηκε πόσο αυτή η κοινωνική αποξένωση ολοκληρώθηκε με τα πρωτόκολλα μιας καλοδουλεμένης πανδημίας, που ανακήρυξε τον αδρά πληρωμένο επιστημονισμό σε θρησκεία.

Μια θρησκεία, μέσα στην οποία ευδοκίμησαν οι προφήτες του τίποτα, εκταμιεύτηκαν μεγάλα «τάματα», σαρώθηκε η δημόσια υγεία και ξεχείλισε η κοινωνική καταστολή.

Η ουρά των Βαλκανίων, η χώρα του «live your myth” καθιερωθηκε πλεον ως μια κραγμένη μπανανία, όπου «οι έσχατοι έσονται πρώτοι» στις κάλπες, στους τεμενάδες, στην αρπαχτή, στη φάμπρικα αρχηγίσκων διαλογής και στη στήριξη γενοκτονικών πολέμων.

Ταϊσαμε τον Μινώταυρο στα Τέμπη, στη Δαδιά, στη Θεσσαλία, μα ο Αιγέας, όχι μόνο δεν αυτοκτόνησε, επανεγκρίθηκε μετά πολλών επαίνων, για να ξεπουλήσει το ομώνυμο πέλαγος.

Και αφού διαπομπευτήκαμε αρκούντως, με μουσκεμένα γκαρσόνια που βγάζουν μπουρμπουλήθρες, ήρθε και η ώρα της «επενδυτικής βαθμίδας», με διπλασιασμένο το δημόσιο χρέος και 700.000 κατοικίες στο σφυρί των funds.

Τόσα θαύματα μαζέμενα, ούτε στην Ιεριχώ ούτε στην Κανά.

Οι made in USA πόλεμοι έβαψαν τη χρονιά ξανά στο χρώμα του αίματος.

Ο λαός της Ουκρανίας συνεχίζει να ματώνει, συρμένος από έναν αχυράνθρωπο, και τα ναζιστικά του τάγματα, όπως ορίζει το manual της CIA.

Οι Αρμένιοι του Ναγκόρνο Καραμπάχ έκλεισαν τα σπίτια τους και άφησαν τα κλειδιά στην πόρτα, ξέροντας πως θα είναι για πάντα πρόσφυγες.

Ο λαός της Παλαιστίνης ζει την κορύφωση της 75χρονης Νάκμπα, σε ζωντανή μετάδοση για να μάθουν όλοι οι λαοί, πως το «διεθνές δίκαιο» είναι ένα κουρέλι, οι «ανθρωπιστικές αξίες» και ο «δυτικός πολιτισμός» δυο τραγελαφικά ανέκδοτα και ό τι κινείται και αντιστεκεται, πρέπει να συντρίβεται.

Ένας χρόνος ανάποδα, ένας κόσμος ανάποδα.

Ο νέος χρόνος κι ο παλιός κόσμος θα έρθουν στα ίσια τους, μόνο αν η ευχή γίνει πράξη.

Γιατί όσα λαμπιόνια κι αν ανάψεις το σκοτάδι των φετινών γιορτών είναι βαθύ και αδιαπέραστο.

Όσο κι αν προσποιηθεις κατά συνθήκη κέφι η Γάζα θα προβάλει παντού!
Αυτή η κουκίδα της γης που το στίγμα της το ξέρει πλέον όλη η ανθρωπότητα, είναι η Λυδία λίθος που πάνω της τριφτηκε όλος ο Δυτικός πολιτισμός και αποδεικτηκε τενεκές ξεγάνωτος.

Γιατί όσοι ακόμα διαθέτουν ελάχιστη κοινή λογική, ξέρουν πως αν αυτή η κουκίδα της γης γίνει νεκροταφείο και ερείπιο, ακολουθεί μετά και όλος ο υπόλοιπος κόσμος.

Για όσους ξέρουν ότι η Γάζα δεν πρέπει να μείνει χαινουσα πληγή γιατί θα κακοφορμησει ο κόσμος ας γίνει η αφύπνιση επαγρύπνηση.

Για να μη χαθεί ένας λαός που εκπροσωπεί την μάχιμη αξιοπρέπεια και την ελπίδα κάτω από τις πιο απελπιστικές συνθήκες.

Κατά τα άλλα. Ποια Καλή χρονιά;

Καλή Λευτεριά στην Παλαιστίνη και στους ανθρώπους που δεν συμβιβάζονται με τη φρίκη.