Δημοτική Αρχή: Σύμμαχος ή εχθρός του λαού;

Υπογράφει η Καλλιόπη (Κλαίρη) Τσιγκά
Τελωνειακός
Υπ. Συμβ. Δημ. Κοινότητας Γουμένισσας
Λίγες ημέρες πριν από τις Δημοτικές και Περιφερειακές εκλογές και πολλές οι συζητήσεις γύρω από την επιλογή των «κατάλληλων» κοινοτικών, δημοτικών και περιφερειακών συμβούλων και κατ’ επέκταση και του Δημάρχου και Περιφερειάρχη που θα κληθούν να διοικήσουν και να υλοποιήσουν τις προγραμματικές τους δηλώσεις.

Ποιο όμως πρέπει να είναι το κριτήριο του νέου, του εργαζόμενου, του επαγγελματία, του αγρότη, του ανέργου, του συνταξιούχου για να ψηφίσει τους εκπροσώπους του τόπου του; Εδώ η απάντηση είναι αδιαπραγμάτευτη: Οι ανάγκες, οι ανάγκες οι δικές μας και των παιδιών μας, οι ανάγκες του τόπου μας. Αυτές να μπαίνουν μπροστά ως κριτήριο για την ζωή που μας αξίζει.

Τέτοια παραδείγματα τοπικών διοικήσεων που υπηρέτησαν τον λαό ερχόμενοι σε σύγκρουση με τα συμφέροντα επιχειρηματικών ομίλων, εργολάβων και πολλές φορές με τον ίδιο τον νόμο, όταν αυτός στρεφόταν ενάντια στα εργατικά – λαϊκά δικαιώματα, υπάρχουν και αναφέρω ενδεικτικά τα παρακάτω:

Στον Δήμο της Πάτρας, ο εκλεγμένος με την Λαϊκή Συσπείρωση δήμαρχος Κ. Πελετίδης, προχώρησε στην πρόσληψη σχολικών καθαριστριών με πλήρες ωράριο, με την διαφορά των ποσών της μισθοδοσίας να καλύπτεται από το ήδη υποχρηματοδοτούμενο ταμείο του Δήμου, κόντρα στην κυβέρνηση που έδινε χρηματοδότηση μόνο για 3ωρη και 4ωρη εργασία και, όταν σχεδόν σε όλους τους δήμους πανελλαδικά και εδώ στην Παιονία, οι ευέλικτες μορφές εργασίας με δίμηνα, τρίμηνα, τετράμηνα και ούτω καθεξής είναι η κανονικότητα.

Επίσης, ο τότε εκλεγμένος κομμουνιστής δήμαρχος στην Καισαριανή, Η. Σταμέλος, εξασφάλιζε θέση για όλα τα παιδιά στους παιδικούς σταθμούς, διαμορφώνοντας τον βιοκλιματικό σταθμό του Σκοπευτηρίου σε παιδικό σταθμό, ανοίγοντας καινούργια τμήματα σε ήδη υπάρχοντα παιδικό σταθμό, και επιπλέον προσλαμβάνοντας εκπαιδευτικό και λοιπό βοηθητικό προσωπικό.

Τελευταίο, ενδεικτικό παράδειγμα, είναι αυτό της Λάρισας, που τα καινοτόμα αντιπλημμυρικά έργα του τότε εκλεγμένου κομμουνιστή δημάρχου, Α. Λαμπρούλη γλίτωσαν την πόλη στην τελευταία πλημμύρα, ενώ ο Θεσσαλικός κάμπος έχει υποστεί ανείπωτη καταστροφή, μετράμε απώλειες ανθρώπινων ζωών, καταστροφές σπιτιών και περιουσιών.

Ας δούμε όμως πως εξυπηρετήθηκαν οι ανάγκες του λαού της περιοχής μας τα προηγούμενα χρόνια από τις δημοτικές αρχές του Δήμου Παιονίας.

Παράδειγμα και σημείο αναφοράς αποτελεί το Νοσοκομείο της Γουμένισσας. Τόσα χρόνια, ενώ κυβερνήσεις και διοικήσεις διαβεβαιώνουν διαρκώς το λαό της περιοχής ότι τα προβλήματα αντιμετωπίζονται, αυτά οξύνονται διαρκώς, με την αντιπολίτευση να τους καταλογίζει ανικανότητα και ανευθυνότητα. Οι κυβερνήσεις αλλάζουν, τα προβλήματα παραμένουν και οι τοπικές διοικήσεις παρακολουθούν παθητικά.

Όλοι μαζί κρύβουν το έγκλημα που έχει συντελεστεί στην υγεία και υπηρετείται ευλαβικά από όλες τις κυβερνήσεις: η υγεία έχει γίνει εμπόρευμα. Όλοι μαζί κρύβουν ότι η υποβάθμιση του δημοσίου χαρακτήρα της υγείας αποτελεί προϋπόθεση για να κερδοφορούν οι επιχειρηματικοί όμιλοι της υγείας, οι φαρμακοβιομήχανοι, οι τράπεζες, και όσοι έχουν βάλει στο μάτι την υγεία. Τελικά, με τις ευλογίες κράτους και κυβερνήσεων, όλοι κερδοφορούν εις βάρος του λαού και της ανάγκης του για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Κάποια στιγμή ο λαός αποφασίζει να αντιδράσει οργανωμένα και να μπει μπροστά για να διεκδικήσει αυτό που του αξίζει, όπως έγινε και εδώ στη Γουμένισσα. Και τι έκαναν τότε οι διοικούντες; Καπέλωσαν τους αγώνες του λαού, όπως έγινε κατά την περίοδο της πανδημίας, μπήκαν μπροστά για τα μάτια του κόσμου και προχώρησαν στην σύσταση μίας επιτροπής αγώνα, η οποία όχι μόνο δεν παρήγαγε κανένα έργο, αλλά εκτόνωσε τη λαϊκή δυσαρέσκεια καλλιεργώντας τον εφησυχασμό ότι τα προβλήματα του νοσοκομείου αντιμετωπίστηκαν.

Διόλου τυχαία βέβαια όλοι μαζί απέκλεισαν από αυτήν την επιτροπή τον δημοτικό σύμβουλο της Λαϊκής Συσπείρωσης, Τάσο Βασιλακάκη, ενώ ως κόμμα είχε συμβάλει καθοριστικά στην ανάδειξη του προβλήματος. Μια ακόμη ευκαιρία να οξυνθεί η αντιπαράθεση με την κυβέρνηση, τα κόμματα του κεφαλαίου και το κράτος που υπηρετεί τις ανάγκες τους, χάθηκε.

Αντίστοιχη στάση επέδειξαν στο κλείσιμο των ΕΛΤΑ Γουμένισσας. Η θλίψη των αρμοδίων περιορίστηκε σε ανακοινώσεις και επιστολές και τελικά το αποδέχτηκαν ουσιαστικά αδιαμαρτύρητα. Από ποιους όμως θα περιμέναμε να βγουν μπροστά και να αντισταθούν; Η δημοτική αρχή, στηρίζει και προωθεί την στρατηγική της ΕΕ και των κυβερνήσεων για την περαιτέρω «απελευθέρωση της αγοράς», δηλαδή την παράδοση και των ΕΛΤΑ σε επιχειρηματικούς ομίλους, με επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων και χαμένους, για άλλη μια φορά, τους εργαζόμενους και κατοίκους της περιοχής, μέσα από τη διαδικασία αυτή.

Προχωράμε, τέλος, στον Παιδικό Σταθμό της Γουμένισσας, εκεί που διαχρονικά κυβερνήσεις και τοπικές διοικήσεις, σε αγαστή συνεργασία με τις πρώτες, υλοποιούν πολιτικές που βάζουν τις ανάγκες των μικρών παιδιών στο ζύγι κόστους – οφέλους, και δέχονται παιδιά σε ευαίσθητη ηλικία να φοιτούν σε σχολείο που δεν πληροί τα στοιχειώδη. Πέρα από τον πολλές φορές προκλητικό και προσβλητικό εμπαιγμό των γονέων, η διοίκηση απαντά μοιρολατρικά πως «δεν μπορεί να γίνει τίποτα, υπάρχει νόμος». Νόμος που τον ψηφίζουν οι κυβερνήσεις και τα αστικά κόμματα που οι ίδιοι στηρίζουν. Φαύλος κύκλος υποκρισίας. Αν ήθελαν, θα διεκδικούσαν. Αλλά πότε το έκαναν; Δεν θέλουν και αυτό είναι πολιτική επιλογή, ακριβώς επειδή είναι δεκανίκι του συστήματος.

Κόντρα στη λογική των κρατικών και κυβερνητικών ημίμετρων που προωθούντσι από τον Πρόεδρο του ΝΠΔΔ, τον Δήμαρχο, τον βουλευτή και κάθε τρίτο, κόντρα στην μοιρολατρική αποδοχή της κατάστασης που θέλουν να επιβάλλουν, έρχεται ο αγώνας των γονέων που με μαζικότητα και μαχητικότητα διεκδικούν αξιοπρεπείς συνθήκες φοίτησης για τα παιδιά τους.

Άνθρωποι με διαφορετική αφετηρία και τρόπο σκέψης, που ενδεχομένως λίγους μήνες νωρίτερα να μην είχαν κανένα κοινό σημείο αναφοράς, ενώθηκαν συντονισμένα με συγκεκριμένες θέσεις, διεκδικήσεις και αιτήματα απέναντι στην δημοτική αρχή, ακριβώς επειδή κατάλαβαν ότι καμία εμπιστοσύνη δεν μπορούν να έχουν σε αυτήν, καθώς έχει συμβάλλει στην όξυνση του προβλήματος αυτού ως συνεχιστής της εκάστοτε κυβερνητικής πολιτικής.

Τον δίκαιο αυτό αγώνα πρέπει να αγκαλιάσει ολόκληρη η τοπική κοινωνία και να αποτελέσει παρακαταθήκη για μελλοντικές διεκδικήσεις. Αυτός ο αγώνας επιβεβαιώνει για ακόμη μία φορά πως τελικά μόνο ο λαός σώζει τον λαό, στο δρόμο της ανατροπής αυτής πολιτικής. Σε αυτό τον αγώνα καλούν διαρκώς οι άνθρωποι που συμμετέχουν στα ψηφοδέλτια της Λαϊκής Συσπείρωσης, γνωστοί στην κοινωνία μας για την συνεισφορά τους στους αγώνες και τις διεκδικήσεις σε χώρους δουλειάς, σε γειτονιές και σχολεία.

Η Λαϊκή Συσπείρωση απευθύνει πλατύ κάλεσμα αγώνα, συμπόρευσης και κοινής πάλης σε κάθε λαϊκό άνθρωπο που προβληματίζεται και καταλαβαίνει πως και στον Δήμο μας κάτι πρέπει να αλλάξει.

Γιατί η δημοτική αρχή σήμερα πρέπει να είναι σύμμαχος του λαού και όχι εχθρός του.

Γιατί η Λαϊκή Συσπείρωση θα είναι εγγυημένα η μαχητική αντιπολίτευση που έχει ανάγκη ο λαός της Παιονίας απέναντι στην περιφέρεια, στην κυβέρνηση και το Κράτος.

Πιο πολλοί εκλεγμένοι κομμουνιστές και αγωνιστές με τη Λαϊκή Συσπείρωση, σε Δήμους και Περιφέρειες, σημαίνει πιο δυνατός ο λαός!