Tο όνομα του οσίου Γεωργίου του ομολογητού σε νέο κληρικό, πρώτη χειροτονία από το Σεβ. Δράμας κ. Δωρόθεο

†Ο Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος
Στο Μητροπολιτικό Ναό των Εισοδίων της Θεοτόκου Δράμας τελέστηκε η μοναχική Κουρά του Γεωργίου Κουνουπάκη, πτυχιούχου Φιλολογίας (Σχολή Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής του ΑΠΘ) και ήδη φοιτητή στο Τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας και Χριστιανικού Πολιτισμού της Θεολογικής του Α.Π.Θ., με καταγωγή από την Ενορία Αγίου Πέτρου της Μητροπόλεως Γουμενίσσης.

Από ετών, ο νέος κληρικός διετέλεσε αποδέκτης της οργανωμένης ποιμαντικής διακονίας της εκεί Μητροπόλεως, με φροντίδα του τότε Πρωτοσυγκέλλου και διακονούντος περιοδικά σε όλες τις Ενορίες την ιερά Εξομολόγηση και την Ποιμαντική των νέων, νυν Σεβ. Μητροπολίτη Δράμας κ. Δωροθέου.

Εντάχθηκε φιλότιμα και συμμετείχε ως στέλεχος στην ποιμαντική παιδιών και νέων, διετέλεσε εξ αρχής βασικός και σπουδαίος συνεργάτης επί μια δεκαετία στις Κατασκηνωτικές διοργανώσεις και τις καθιερωμένες μετακατασκηνωτικές συναντήσεις. Η πρόθυμη συμμετοχή του και προσφορά υπήρξε σταθερή και διαρκής, ώστε τον κατέστησε αξιέπαινο και προσφιλή στον ευρύ κύκλο των εθελοντών εκκλησιαστικής διακονίας και μαρτυρίας στη Μητρόπολη της γενέτειρας και προελεύσεώς του.

Μετά την εκπλήρωση των στρατιωτικών του υποχρεώσεων, λόγω και της ενεργού παρουσίας του στα κοινωνικά-δημοτικά δρώμενα, υπηρέτησε σε ειδικά εκπαιδευτικά προγράμματα του Δήμου Παιονίας.

Η εκκλησιαστική του ενεργός συνεισφορά, καρπογονία εκκλησιοποίησης και η παράλληλη κοινωνική διαδραστική του παρουσία συνιστούσαν βάσιμες ελπίδες για την επιτυχία της επιλογής του να γίνει κληρικός, είτε στον τόπο καταγωγής είτε στον τόπο της τελικής του κλήσης και εκκλησιαστικής επιστράτευσης.

Στην περίπτωση του Γεωργίου, ορίσθηκε η ρασοευχή να γίνει την Παρασκευή της Τυρινής το εσπέρας, οπότε ξεκινά ο εορτασμός “πάντων των εν ασκήσει διαλαμψάντων Οσίων” και τελείται ο εόρτιος Εσπερινός, στην δε κυριώνυμη ημέρα να τελεσθεί η χειροτονία του σε διάκονο.

Με προτροπή του εξομολόγου και πνευματικού του πατέρα Σεβ. Δράμας κ. Δωροθέου, ο υποψήφιος θεώρησε ελάχιστη εκπλήρωση ευγνωμοσύνης να προσκαλέσει διά ζώσης τον μέχρι προ τινος Επίσκοπό του και Ποιμενάρχη, τον Σεβ. Γουμενίσσης κ. Δημήτριο, για να μετάσχει, να ευλογήσει και να δεηθεί κι εκείνος τόσο στην τέλεση της ρασοευχής, όσο και στη Χειροτονία του σε Διάκονο.

Η ρασοευχή και η ονοματοδοσία

Την ρασοευχή τέλεσε ο Σεβ. Δράμας και του επέδωσε το όνομα του τοπικού οσίου Γεωργίου του νέου Ομολογητή, της Μονής Αναλήψεως Σίψας, που διέσωσε και ευεργέτησε τη Δράμα με τις προσευχές και τα θαύματά του, με την ποιμαντική της εξομολόγησης και καθοδήγηση των προσκυνητών, με τη διορατική του συμπαράσταση σε πολλούς καταφεύγοντες και την ευρεία άσκηση της κρυφής ελεημοσύνης.

Ο Ποιμενάρχης μας στην ποιμαντική του προσφώνηση προ το νέο μοναχό επισήμανε την απολυτότητα των προϋποθέσεων της θεάρεστης μοναχικής ζωής (ακτημοσύνη, παρθενία και υπακοή). Συμπλήρωσε όμως ότι για ένα τόσο υψηλό στόχο ―και μάλιστα διακονούμενο εγγύτερα στον κόσμο― η θεία Χάρη είναι που ένδυναμώνει και εμπνέει τον κάθε μοναχό, για να παραμένει πιστός στις μοναχικές υποσχέσεις προς τον ίδιο τον πανταχού παρόντα Κύριό μας, ώστε να αθλείται και να ανταπεξέρχεται στον πνευματικό του αγώνα, τιμώντας έτσι και μιάν ολόκληρη χορεία μονασάντων που κατέκτησαν τον αγιασμό.

Στο νέο μοναχό δόθηκε το όνομα του οσίου και θεοφόρου Πατρός μας Γεωργίου του νέου Ομολογητή ( Καρσλίδη), ώστε να ανάγεται προσευχητικά από το Μεγαλομάρτυρα Γεώργιο στον Όσιο Γεώργιο, που και αυτός έφερε το όνομα του κορυφαίου Μεγαλομάρτυρα, τον είχε προστάτη του και δέχθηκε πολλές παρ᾽ αυτού ευεργεσίες.

Με αφορμή αυτό το παράδειγμα ―την αναφορά και την επίκληση των προγενεστέρων Αγίων, που βρίσκουμε στους βίους των Αγίων― ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας προέτρεψε το νέο μοναχό να επικαλείται την προστασία και του αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, του οποίου το όνομα έλαβε στο Μυστήριο της Βαπτίσεώς του, όπως και του Οσίου Γεωργίου, που έλαβε με τη ρασοφορία του.

Η Χειροτονία του νέου μοναχού

Η Χειροτονία του εις Διάκονον τελέσθηκε από τον Σεβ. Μητροπολίτη μας κ. Δωρόθεο, κατά το Αρχιερατικό Συλλείτουργο στην Ιερά Μονή Αναλήψεως του Σωτήρος στη Σίψα, με συμμετοχή κληρικών από Δράμα και Γουμένισσα, με συνευχόμενη και συμμετέχουσα την Γερόντισσα Πορφυρία εν μέσω της Αδελφότητος, καθώς και την Γερόντισσα Αντωνίνη και μοναζουσών από την Εικοσιφοίνισσα και προσκυνητών από Δράμα και Παιονία.

Ο Σεβ. Ποιμενάρχης μας απηύθυνε σύντομο παραινετικό λόγο στον π. Γεώργιο, εις επήκοον και των συνεστώτων και μετεχόντων, αναφερόμενος στην ακεραιότητα του ζήλου, στην ταπείνωση του ήθους, στην καθαρότητα του βίου, στην διαρκή ενάθληση των φιλοχρίστων αρετών, ενώ ευχήθηκε στον χειροτονούμενο να ενθυμείται καθημερινά το δέος και τη χαρά, την ευχαριστία και τη λατρευτική προσκύνηση προς το Θεό αυτής της πρώτης μέρας που ζει το ξεκίνημα της πορείας του στον ιερό Κλήρο.

Παρακληθείς, προσφώνησε τον χειροτονούμενο και ο Σεβ. Γουμενίσσης με μιάν πατρική κατήχηση, την οποία και παραθέτουμε.

Παραίνεση Σεβ. Γουμενίσσης προς το νέο κληρικό π. Γεώργιο

Αγαπητέ μου υποδιάκονε Γεώργιε,

πριν από αρκετά χρόνια έζησες αυτό που όρισε ο Θεός περί σου (όπως και για τον καθένα μας): την έλευσή σου στην ύπαρξη διά της αγάπης των γονέων σου, μια ευλογημένη οικογενειακή ενότητα. Δόξα τω Θεώ, πάντων ένεκεν, διά τους ευλογημένους γονείς σου και δι᾽ εσένα.

Έζησες τη συνέχεια της φροντίδας του Θεού και της Εκκλησίας: το άγιο βάπτισμα (την εγχρίστωση), το άγιο χρίσμα (την δωρεά του Αγίου Πνεύματος), την κοινωνική και την εκκλησιαστική πραγματικότητα (μια διανθρώπινη ζωντάνια ζωής γύρω σου). Ζούσες και χαιρόσουν την παρουσία σου μεταξύ των χριστωνύμων, το θείο αυτό άνοιγμα στην αναφορά προς τον Πατέρα ημών τον εν τοις ουρανοίς, χάρη στον Κύριό μας Ιησού Χριστό και χάρη στο Άγιο Πνεύμα.

Δόξα τω Θεώ, για την εκκλησιοποίησή σου και για τόσους συνεργούς, με πρώτον και βασικό τον πνευματικό σου π. Δωρόθεο εδώ, τον Μητροπολίτη της Δράμας.

Σου χάρισε λοιπόν ο Τριαδικός Θεός την απλή φυσικότητα της ύπαρξης και στη συνέχεια σε παρέδωκε στην πνευματική ελευθερία των τέκνων του Θεού. Ελεύθερο από την “αποκλειστικότητα” του θανάτου, που παίρνει τόσες υπο-μορφές (φθοράς, πόνου, αμαρτίας, απόγνωσης, κακίας, αγνωσίας Θεού, απιστίας)…

Μέχρι τώρα ζούσες ως απλός Γεώργιος, μια συγκεκριμένη κοινωνική ατομικότητα και ταυτότητα (σωματοψυχική, διανοητική, συναισθηματική, μορφωτική, αναφορική, κοινωνική… όλα αυτά, που είναι απαραίτητα σε όλους μας)…

Αλλά προχώρησες κάποια στιγμή σε κάτι πιο αποφασιστικό, πιο τέλειο: αποφάσισες να μοιάσεις τον Άγιό σου σε μια τελειότερη σχέση με τον Χριστό… σ᾽ εκείνο που έκανε τον Γεώργιο του 4ου αιώνα, άγιο Γεώργιο αιώνων και αιωνιότητας! Και αυτό δεν ήταν η στρατιωτική αξιοσύνη, η κοσμική αναγνώριση, οι εγκόσμιες επιτυχίες, ούτε κι ο θάνατος σαν επίδειξη ηρωισμού. Ήταν εκείνο το χιλιοειπωμένο “χριστιανός είμαι”, “εμοί το ζην Χριστός”, “ο εμός έρως εσταύρωται”. Μιλούμε για μια ζωή απόλυτης αυτοπαράδοσης στο Χριστό.

Όλοι οι Χριστιανοί καλούμεθα σ᾽ αυτήν τη σχέση.

Άλλοι ανοίγονται σ᾽ αυτήν τη σχέση ξεπερνώντας τον εαυτό τους διά της Εκκλησίας και πραγματώνοντας τον εαυτό τους κοινωνικά, με τον ευλογημένο έγγαμο βίο και το αγαπητικό άνοιγμα στην οικογένεια. Ωσάν τον απόστολο Πέτρο της γενέτειρας Ενορίας σου (που βέβαια προχώρησε πολύ περισσότερο, διά βίου και σταυρώσεως, σ᾽ εκείνο το “ναί, Κύριε, συ οίδας ότι φιλώ σε” και το τήρησε ως Απόστολος).

Και άλλοι ξανοίγονται σ᾽ αυτήν την σχέση, ξεπερνώντας τον εαυτό τους και “ωριμάζοντας” (ευρίσκοντας) τον εαυτό τους θυσιαστικά, με τον ευλογημένο βίο της μοναχικής αφιερώσεως και την αποκλειστική προσήλωση του ανοίγματος κατευθείαν προς τον Χριστό και προς την Εκκλησία. Ωσάν τον απόστολο Παύλο τον άλλο προστάτη της γενέτειρας Ενορίας σου.

Τώρα πλέον, από Γεώργιος (του Μεγαλομάρτυρος) μετονομάσθηκες Γεώργιος (του νέου Ομολογητού), κατά την πρόκριση του μέχρι τούδε πνευματικού σου πατέρα και νυν Μητροπολίτου Δράμας Δωροθέου (όπως κι εκείνον προ χρόνων ικανών από Βασιλείου τον ονόμασα Δωρόθεο και η Εκκλησία τον χάρισε “δώρον Θεού για τη Δράμα”).

Μέσα στην καρδιά σου μένει η σφραγίδα του Βαπτίσματος και του Χρίσματος με το όνομα του μεγαλομάρτυρος Γεωργίου. Είναι αποτυπωμένοι οι ώριμοι αποφασιστικοί βηματισμοί του παιδός και του αγωνιστή εφήβου και του νεαρού Γεωργίου, του φιλολόγου, του τοπικού δημοτικού στελέχους, του στελέχους των Κατασκηνώσεων, του συμμετόχου σε τόσες εκκλησιαστικές διοργανώσεις.

Από χθες, σύμβολο τελειώσεως στη σχέση σου με το Χριστό, σου αποδόθηκε το όνομα του νεολαμπούς Γεωργίου, του νέου Ομολογητού, ενός μαρτυρικού ιερέως, που έζησε τέλεια στη ζωή του όλους τους “αναβαθμούς” (την άσκηση, την προσευχή, την εκκλησιαστικότητα, την χριστολατρεία, την πνευματικότητα, την θέωση). Καλείσαι να ταυτίσεις το ρόλο σου και την καταξίωσή σου, με ένα νέο πρότυπο σκέψεων, θαυμασμού, προσευχής, αναφοράς, μιμήσεως.

Οι δύο Άγιοι συναντιώνται σε κάποιον πολύ “δικό τους”: στον Χριστό μας.

Με μια βαθειά και τέλεια και ολοκληρωτική λατρεία.

Αν τους “καρδιογραφήσουμε”, εδώ και τώρα, όπως και χθες και αύριο και αιώνια, θα ακούσουμε την καρδιά τους να δονείται θεο-λατρευτικά: «Αγαπήσω σε, Κύριε, η ισχύς μου! Κύριος στερέωμά μου και καταφυγή μου και ρύστης μου»! Η ταυτότητα του δικού τους “εγώ” βρίσκεται στην προσωπική τους λαχτάρα και στην εκκλησιαστική τους σχέση με το Χριστό.

Έζησαν σε μεγάλες αποστάσεις χρόνου, που έμοιαζαν σαν συγκυρίες!

Στον 4ο αιώνα των λυσσαλέων διωγμών ο ένας, ο πρώτος Γεώργιος.

Στον 20ο αιώνα άλλων λυσσαλέων διωγμών ο δεύτερος, ο νεώτερος Γεώργιος.

Το ότι αγίασαν, τι δείχνει;

Ότι είχαν την ψυχική διάθεση και τη ρωμαλέα αποφασιστικότητα με τίποτε να μην χάσουν, αλλά να φθάσουν και να κρατήσουν τον Χριστό. «Διώκετε τον αγιασμόν, ου χωρίς, ουδείς όψεται τον Κύριον»: αυτό φωνάζει κάθε μόριο της ύπαρξης του μεγαλομάρτυρα Γεωργίου και της ύπαρξης του νέου ομολογητή Γεωργίου.

Πρόσεξε, παιδί μου. Δεν αγίασε στιγμιαία ούτε ο πρώτος Γεώργιος ούτε ο νεότερος Γεώργιος. Ξεκίνησαν αθλητές των δυσκολιών του βίου. Έζησαν σαν αθλητές του Χριστού. Και τελείωσαν πρωταθλητές του Χριστού. Μάλλον διαρκώς χαίρονται “την ατέλειωτη τελειότητα” της ασίγαστης λατρείας και κοινωνίας και διαρκούς επιπόθησης του Σωτήρος.

Όπως ο αληθινός Γάμος δεν βρίσκεται στην αρχή, αλλά στη διάρκεια, στη μονιμότητα και στην ωριμότητα της διάρκειας, στην μοιρασμένη πείρα της διαρκούς αγάπης, με δυσκολίες και χαρές. Έτσι και η σχέση με τον Χριστό δεν “τελειώνει” με το βάπτισμα και το μύρωμα. Τελειούται ως διαρκής διαπάλη με κάθε εγωλατρεία, ως διαρκής εκκλησιοποίηση και χριστοφορία.

Συνεπώς, αξία δεν έχει μόνο το πρώτο-πρώτο ξεκίνημα, αλλά και η διάρκεια και το τέλος της πορείας. «Τα πάντα και εν πάσι Χριστός», που θα έλεγε ο απόστολος Παύλος.

Όχι να πηγαίνουμε περίπου προς τα εκεί, “στα τυφλά”.

Αλλά να χαιρόμαστε και να ομολογούμε το “σήμερον γεννάται…” και το “σήμερον κρεμάται…” και το “ανέστη Χριστός και ζωή πολιτεύεται”… όλην αυτήν την σωτηριώδη πραγματικότητα της θείας Οικονομίας, στο εδώ και τώρα της ζωής μας.

Χωρίς μεγαλοστομίες. Και χωρίς “μεσοβέζικες κινήσεις”.

Να κρατιόμαστε από την Χριστολογία και την Χριστοφορία.

Όλος ο κόσμος βάζει στόχους και υποδύεται ρόλους και έχει αξιακά πλαίσια και διαμορφώνεται με τις εξελίξεις.

Κι εμείς, δεν θα τολμήσουμε να γίνουμε αυτό που ήδη γίναμε με το Βάπτισμα; “Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθημεν, Χριστόν ενεδύθημεν”!

Αυτό διάλεξες και αυτό σου δόθηκε κι εσένα, αγαπητέ Γεώργιε, σαν μόνιμη επιδότηση Χάριτος, με το μυστήριο της Μοναχικής Κουράς και το μυστήριο της Χειροτονίας, εφόδια λατρείας και αφοσιώσεως και αφομοιώσεως προς τον Σωτήρα.

Και μάλιστα, όλοι οι εκκλησιαστικοί πρέπει να έχουμε στο νού μας, την ενότητα του εκκλησιαστικού σώματος, όχι ατομισμούς εν σώματι, διότι τότε επιχειρούμε να βρούμε έναν ρόλο αυτοεξύψωσης και αυτοπραγμάτωσης με το να “ακρωτηριάζουμε το σώμα”.

Όμως, το σώμα της Εκκλησίας δεν χάνεται, εμείς χανόμαστε και όσους παρασύρουμε.

Προσοχή, παιδί μου.

Συνήθως ψάχνουμε την ταυτότητά μας σαν κληρικοί, με το να “δια-μορφώνουμε” τους άλλους.

Όμως, εμείς είμαστε που δια-μορφωνόμεθα, “μορφωνόμεθα” διά-βίου και αποκτούμε “μορφή”διά-των άλλων. Δεν είμεθα ευεργέτες της Εκκλησίας του Χριστού, αλλά η Εκκλησία μας ευεργετεί, μας ενσωματώνει στο Χριστό “διά Πνεύματος Αγίου του δοθέντος ημίν”.

Κι εδώ είναι το κριτήριο ποιότητος: να γίνουμε εν Πνεύματι όπως ο Χριστός δι᾽ ημάς, να βαδίσουμε διά πάντων των μεθηλικιώσεων του Χριστού, εκείνο που παρακαλεί η Εκκλησία «εν εμοί μόρφωσον τας μορφάς της σης εικόνος».

Ο Κύριος είναι η φυσική θεική εικόνα του Πατρός. Και έγινε άνθρωπος δι᾽ ημάς, για να μας υποδυθεί σε όλα τα ανθρώπινα “χωρίς αμαρτίας”. (Θα το ειπώ απλά), ενανθρώπησε, για να γίνει “η διαδρομή της ζωής μας”, για να μας πιάσει από το χέρι και να μας περάσει από τις δωρεές και τις διαδρομές του δικού Του βίου, της άκρας ταπείνωσης, της κένωσης, της τέλειας υπακοής, της προσευχής, της νηστείας, της εγκράτειας, της ευσπλαχνίας, της τελειότητας, της μεταμορφώσεως, της σταυρώσεως, της αναστάσεως, της αναλήψεως. Όλα για μας. Κι εμείς τον Χριστόν να λατρεύουμε και τον Χριστόν να επιποθούμε.

Όχι με “φαντασιακές” ταυτίσεις.

Αλλά διά μέσου της απλής, καθημερινής, εκκλησιαστικής ζωής και εκκλησιαστικής διακονίας.

Μέσα από τον εκκλησιαστικό δρόμο να συμπορευόμεθα με τον Χριστό, να προσδεχόμεθα τον Χριστό “συμπορευόμενο” όπως ο Λουκάς και ο Κλεόπας, όπως ο μεγαλομάρτυς Γεώργιος και ο νέος ομολογητής Γεώργιος. Ζούσαν για το Χριστό διά της Εκκλησίας. Ζούσαν με το Χριστό της Εκκλησίας. Και Αυτόν φανέρωναν στη μορφή τους και στα έργα τους, στα κρύφια της καρδίας και στα φανερά της ζωής, «τα πάντα και εν πάσι Χριστός». Όδευαν «διά πασών των εντολών» και αρτιώθηκαν.

Όχι σε κάποια αποσπάσματα του βίου, αλλά όλος ο βίος, η διαβίωση, η βίωση, η εμβίωση και η μεταβίωση είχαν αυτήν την τελειότητα ποιότητος, που την επιδοτούσε η Χάρις του μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.

Τους διάλεξε, γιατί ήθελαν κι αυτοί να Τον διαλέξουν. Τους χαρίτωσε, γιατί ήθελαν να είναι ολότελα δικοί Του. Τους αγίασε, γιατί προτιμούσαν τη δική Του κοινωνία και εκκλησιαστική σχέση, μέσα από τις απλές καθημερινές λεπτομέρειες, στις οποίες αποτυπώνεται και διατυπώνεται το ατομικό και κοινωνικό και θρησκευτικό “εγώ” εκκλησιαστικά.

Αυτό σου ευχόμεθα, παιδί μου Γεώργιε, μαζί με τον Ποιμενάρχη σου και Πνευματικό σου τον π. Δωρόθεο, κι εγώ. Σου το ευχόμεθα όλοι εδώ (με την εκκλησιογενή αγάπη που έχει όλο το σώμα της Εκκλησίας προς κάθε μέλος).

«Καλήν μετάνοια και καλήν ψυχή». Πάντα άξιος. Να ζήσεις.

Όλη σου η ζωή να γίνεται “πορεία προς το (αιώνιο) Πάσχα”. Να σε κερδίζει συνεχώς ο Χριστός μας, κι εσύ να Τον κερδίζεις διαρκώς.

Συγχαρητήρια στο Μητροπολίτη μας

Στο τέλος αυτής της “κατηχητικής” προσφώνησης, ο Σεβ. Γουμενίσσης απευθυνόμενος στον Άγιο Δράμας του εξέφρασε τα συγχαρητήρια και τις ευχές του.

«Θερμά συγχαρητήρια για την επιλογή σου και εύχομαι και προσεύχομαι ο Αρχηγός και Τελειωτής της πίστεώς μας πάντοτε να σε φωτίζει στις επιλογές σου ώστε να αναδεικνύεις υποψηφίους με επίγνωση της αποστολής τους, με αγιοπατερική κατάρτιση και καθαρότητα βίου. Η πρώτη σου χειροτονία να είναι η απαρχή πολλών άλλων που παρομοίως να εμφορούνται υπό εκκλησιαστικού φρονήματος και ανιδιοτελούς αγάπης προς τον Χριστό πρωτίστως και κατ᾽ επέκταση στα μέλη της Εκκλησίας Του και όχι μόνον. 

Όσον αφορά τους κληρικούς σου, για να ευθυπορούν να τους εμπεδόσεις διά του παραδείγματός σου και της διδαχής σου την αναγκαιότητα της αναζωπύρωσης του χαρίσματος της ιερωσύνης διά της κατ᾽ ιδίαν προσευχής, της μελέτης και των καλών έργων και να μην λησμονούν ποτέ ότι στο πρόσωπο του κάθε εμπερίστατου αντικατοπτρίζεται ο ίδιος ο Κύριος. Να ζήτε έτη πολλά προς δόξαν του Χριστού και της Εκκλησίας. Πάντα άξιος άγιε Δράμας!»

Μετά το πέρας της θείας Λειτουργίας ακολούθησε δεξίωση στο Αρχονταρίκι της Ιεράς Μονής και γεύμα στην αίθουσα εκδηλώσεων της Ενορίας Αγίου Νικολάου Δράμας.