Η μοναξιά των χιλιομέτρων

Του Κώστα Μπούζα
Για τη συζήτηση που ακολούθησε, ήταν ο ταξιτζής που έκανε την αρχή, σχεδόν με την αρχή της κούρσας. Η φωνή του έβγαινε βαθιά και κουρασμένη. Ο ρυθμός αργός, τα λόγια μετρημένα. Ξέρεις τι είναι αυτό που σε βασανίζει περισσότερο απ’ όλα εδώ μέσα, μου πέταξε σαν να συνεχίζαμε οι δυο μας μια συζήτηση που είχαμε αρχίσει ώρα πριν. Χωρίς να περιμένει απάντηση συνέχισε: η μοναξιά. 

Όχι, μη σε ξεγελούν αυτές οι ολιγόλεπτες κουβέντες με τους πελάτες. Κινούνται στην επιφάνεια. Μόλις τελειώσουν, αφήνουν ένα κενό. Ένα κενό που άθελά σου γεμίζεις με σκέψεις πάνω στα τελευταία λόγια που ανταλλάξατε. Κι επειδή εδώ μέσα τίποτε δεν σου ανήκει, ούτε καν οι αναμνήσεις σου, δεν αργεί ο επόμενος πελάτης. Άλλος κόσμος. Άλλο θέμα συζήτησης. Εσύ, ο ίδιος. Ίδιο και το κενό με το τέλος της κούρσας. 

Κι ύστερα είναι κάτι δρομολόγια χωρίς επιβάτη, όπως στην επιστροφή από μια μεγάλη κούρσα σ’ άλλη πόλη για παράδειγμα. Εκεί βρίσκει χρόνο κι η δική σου ψυχή να ζωντανέψει, να ορθώσει ανάστημα, να σου ζητήσει τον λόγο, να απαιτήσει. Ανοίγεις τότε το ραδιόφωνο και τραγουδάς δυνατά. Σαν να ξορκίζεις έτσι τη μοναξιά των χιλιομέτρων…

Καθώς μιλούσε τον παρατηρούσα. Το πρόσωπό του, σκαμμένο απ’ τα χρόνια. Το κορμί του, κυρτωμένο πάνω στο τιμόνι. Δεν ήθελα να τον διακόψω, γιατί φαινόταν να ‘χε ανάγκη αυτό το ξέσπασμα. Παρ’ όλα αυτά τόλμησα μια ερώτηση: Ποιο προσδοκάς να ‘ναι το τέλος σ’ όλα αυτά; Η απάντηση του με ξάφνιασε: Δεν προσδοκώ για τέλος. Κοίτα, ο δρόμος πάντα θα απλώνεται μπροστά. Και μετά από μια μικρή παύση, συμπλήρωσε: Όλα είναι δρόμος….