Σαν το νερό

Του Κώστα Μπούζα
Η φιλαργυρία του είναι παροιμιώδης. Δεν δίνει ούτε του αγγέλου του νερό, λένε γι’ αυτόν οι γνωστοί του, χαμογελώντας με νόημα ο ένας στον άλλο. Ο ίδιος βέβαια θεωρεί ότι, απλά, είναι οικονόμος. Έτσι η απάντησή του στα πειράγματά τους είναι πάντοτε η ίδια: Σταλαγματιά, σταλαγματιά γεμίζει η στάμνα η πλατιά. Και συνεχίζει με συμβουλές, σχετικά με το πόσο καταστροφική μπορεί να σταθεί η σπατάλη, για το χρήμα που γλιστρά απ’ τα δάχτυλα σαν το νερό κι άλλα παρόμοια.

Διηγούνται γι’ αυτόν, ότι κάποτε είχε έναν φίλο πολύ στενό. Είχαν γίνει νερό κι αλάτι, που λένε. Κάποτε όμως που ο φίλος του αυτός είχε ανάγκη από λίγα χρήματα για μια δουλειά, το μόνο που του πρόσφερε ήταν ένα σωρό από διδακτικές παροιμίες, όπως, ότι πρέπει να τα παρατήσει γιατί ψαρεύει σε θολά νερά, ή ότι πνίγεται σ’ ένα ποτήρι νερό. Έτσι λοιπόν χάλασε η δουλειά. Κυριολεκτικά, πήγε ως τη βρύση και νερό δεν ήπιε. 

Εκ των υστέρων βέβαια βρέθηκαν πολλοί σωτήρες, αφού όταν αποκαεί το σπίτι όλοι φέρνουνε νερό. Μπήκε το νερό στ’ αυλάκι, σκέφτηκε ο εξηνταβελόνης μόλις ηρέμησαν τα πράγματα. Ε, βέβαια, συμπλήρωσε δικαιωμένος, με κουβαλητό νερό μύλος δεν γυρίζει. Κι επειδή ο ζεματισμένος γάτος φοβάται και το κρύο νερό, απομακρύνθηκε οριστικά απ’ τον φίλο του, από φόβο μη ξανατύχει και κινδυνέψει να ξοδέψει.

Δεν έχει φίλους, μόνο γνωστούς. Και θεωρεί χρέος του να τους συμβουλεύει για τις σπατάλες τους. Δεν απελπίζεται απ’ την αδιαφορία τους και επιμένει, αφού: ήσυχο νερό τρυπάει και το βουνό. Λες κι έκανε σκοπό της ζωής του να τους προειδοποιεί για το χρήμα, που γλιστρά μέσα απ’ τα δάχτυλα σαν το νερό. Δεν αναλογίστηκε ποτέ του ο δύστυχος για τα χρόνια της ζωής, που κυλούν κι αυτά σαν το νερό…