Ο ονειροπόλος

Του Κώστα Μπούζα
Την πρώτη φορά που τον συνάντησα αγνάντευε το τρικυμισμένο πέλαγος, καθισμένος σ’ ένα βράχο. Καθώς πλησίασα μου μίλησε, σαν να ‘μουνα παλιός γνωστός:

Έχεις ποτέ προσέξει τα κύματα; Υψώνονται σαν θεότητες, που τότε μόνο και για μια στιγμή συνείδηση αποκτούν της δύναμής τους. Άλλοτε γκρίζα, άλλοτε πρασινωπά, μα πάντα απειλητικά. Σίγουρα κάτι νοιώθεις τη στιγμή που με μανία συναντιούνται εδώ στους βράχους, για να τους σκάψουν ακόμα πιο βαθειά. Όταν αργότερα θα διπλωθούν νωχελικά αποχωρώντας, προσπάθησε να δεις στο αντιφέγγισμα του ήλιου κάποιες μικρές σταγόνες, που ξέμειναν στου βράχου τις αιχμές. Εγώ αυτές λατρεύω..

Μια άλλη φορά τον βρήκα να ρεμβάζει, κοιτάζοντας τον ξάστερο ουρανό. Με ρώτησε τότε αν έχουν δώσει όνομα σ’ όλα τ’ άστρα, γιατί ήθελε να χαρίσει ένα όνομα κι αυτός. Χωρίς να περιμένει απάντηση, συνέχισε μ’ ένα ποίημα:

Θα ‘θελα να ‘χα ένα αστέρι μέσα στα πολλά. Δεν ζήτησα το πιο λαμπρό, γιατί τ’ αστέρι το λαμπρό τα μάτια μη τυχόν φοβάμαι μου πληγώσει. Αρκεί να φέγγει όσο εγώ μπορώ να δω. Ας είναι απ’ τα πιο μικρά, φτάνει να ‘ναι δικό μου. Ούτε το θέλησα να είναι στην κορφή του ουρανού. Γιατί τ’ αστέρι το ψηλό θέλει δρόμο πολύ για να το φτάσεις, κι άμα τ’ αγγίξεις, χέρια να έχεις πρέπει δυνατά να το κρατήσεις. Ας είναι εκεί στο βάθος, ν’ αχνοφέγγει δίπλα στο βουνό, στο όριο του ορίζοντα, φτάνει να ‘ναι δικό μου…

Προχθές, ακόμα, αξημέρωτα, καθόταν στο μπαλκόνι του. Περίμενε, μου είπε, την ανατολή του ήλιου. Ο ονειροπόλος…