Μια παράξενη συνάντηση

Του Κώστα Μπούζα
Τον τελευταίο καιρό τον απασχολούσε η έννοια του πλησίον. Η σημασία της αδελφοσύνης και της κοινής μοίρας των ανθρώπων. Το απόγευμα εκείνο τον βρήκε εκεί κάτω στο ακρογιάλι, να βηματίζει αργά ανάμεσα στις αναποδογυρισμένες βάρκες. Αφηρημένος καθώς ήταν, σχεδόν έπεσε πάνω σ’ εκείνο το παιδί, που καθισμένο δίπλα στην ακροθαλασσιά, έπαιζε πετώντας βότσαλα στο νερό, το ένα μετά το άλλο.

Τον κοίταξε χαμογελώντας και του μίλησε με λόγια που ποτέ δεν θα περίμενε ν’ ακούσει από ένα παιδί: Οι ζωές των ανθρώπων είναι σαν τα βότσαλα. Το καθένα ακουμπά σε άλλα. Πολλά απλά τ’ αγγίζει. Μερικά τα μισοσκεπάζει κι άλλα τα καλύπτει τελείως και στηρίζεται πάνω τους. Κοίταξέ τα καλά. Χιλιάδες τα σχήματα, τα μεγέθη, τα χρώματα. Άπλωσε όμως τώρα το βλέμμα σου μακριά. 

Θα τα δεις όλα μαζί να αγκαλιάζονται σφιχτά και να σχηματίζουν μια εικόνα, την ακρογιαλιά. Το ίδιο συμβαίνει και με τις ιστορίες των ανθρώπων. Μερικές φορές συναντιούνται στις γωνίες κι άλλες πάλι, καλύπτει τελείως η μια την άλλη. Καμιά όμως δεν είναι απομονωμένη και ανεξάρτητη. Κι όλες μαζί φτιάχνουν μια μεγάλη ιστορία, το σχέδιο του Θεού…

Γύρισε έκπληκτος προς τη μεριά του παιδιού, αυτό όμως δεν ήταν πια εκεί. Δεν κατάλαβε καν πότε είχε φύγει. Είχαν απομείνει μόνο τα βότσαλα να κάνουν παρέα με τον φλοίσβο, που συνέχιζε να τραγουδά ασταμάτητα…