Στη χώρα των θαυμάτων

Tου Κώστα Μπούζα
Προχωρημένο καλοκαίρι, μεσημέρι, κι έκαιγαν τα βότσαλα σαν πυρωμένα κάρβουνα. Ο αέρας τρεμόπαιζε κοντά στην αχνιστή άμμο κι η θάλασσα λαμπύριζε τόσο πολύ, λες κι ο ίδιος ο ήλιος είχε βουτήξει γυρεύοντας λίγη απ’ τη δροσιά της. Θέλω να ψαρέψω τον ήλιο, έλεγε και ξανάλεγε η Αλίκη και βουτούσε με πείσμα το κουβαδάκι της στο νερό. Kι ύστερα, απογοητευμένη, έβγαινε στο ακρογιάλι κι άνοιγε τα χέρια της μια αγκαλιά. 

Θέλω ν’ αγκαλιάσω τον άνεμο, γκρίνιαζε. Κι ανοιγόκλεινε τα χέρια της νευριασμένη, γιατί τον ένοιωθε διαρκώς να της ξεφεύγει. Κάθε μέρα το ίδιο. Και κάθε φορά συμβιβαζόταν στο τέλος με την ιδέα, ότι ακόμη κι αν δεν μπορούσε ν’ αγκαλιάσει τον άνεμο, την αγκάλιαζε αυτός. 

Κι αν δεν μπορούσε να ψαρέψει τον ήλιο, βουτούσαν τουλάχιστον μαζί, στην ίδια θάλασσα. Και τότε, ικανοποιημένη πια, καθόταν εκεί στο ακρογιάλι, χτυπώντας βότσαλα το ένα με το άλλο και προσπαθώντας να διακρίνει τους διαφορετικούς ήχους. Παίζω μουσική, έλεγε και ξανάλεγε με τις πέτρες.

Σήμερα η Αλίκη, μεγάλη πια, συνεχίζει να κάνει παρέα με τον ήλιο και να παραβγαίνει με τον άνεμο. Και σ’ όσους επισκέπτονται το νησί της, επαναλαμβάνει πάντοτε τα ίδια λόγια: Μονάχα στην χώρα αυτή μπορείς να ερωτευθείς τη φύση και να μιλήσεις μυστικά μαζί της. Και να σε αλλάξει, αλλάζοντας κι η ίδια για τα δικά σου μάτια. Χώρα γεμάτη θαύματα…