Το βιβλίο της ζωής

Του Κώστα Μπούζα
Χρόνια ολόκληρα αφουγκραζόταν τα καλέσματα τα μυστικά, τα εσωτερικά, μα και αυτά που ολόγυρα υπάρχουν. Γιατί χρόνια περιπλανήθηκε στο περιβόλι με τις ανθρώπινες ψυχές. Και μάζεψε, σαν ώριμους καρπούς απ’ τα κλαδιά, τα αναφιλητά τους και τα απίθωσε στο έργο του. Έργο ζωής. Δικής του και των άλλων.

Στο βιβλίο της ζωής, αυτό το όνομα στο δημιούργημά του είχε δώσει απ’ την πρώτη στιγμή, βρήκε στέγη ο Ινδός εργάτης, που μια νύχτα σ’ ένα ταβερνάκι της παλιάς πόλης, εκεί στο τραπεζάκι κάτω από την κληματαριά, για πόσα δεν του ‘χε μιλήσει. Για την απόλυτη φτώχεια του λαού στην μακρινή του χώρα. Για το εμπόριο ανθρώπινων οργάνων. Την παιδική πορνεία. Τον εθελούσιο ακρωτηριασμό μελών με σκοπό την επαιτεία. Κι όπως τα ‘λεγε αυτά, βολεύοντας με κόπο στην ψάθινη καρέκλα το τσακισμένο του κορμί, βούρκωναν τα μάτια του και όλο και κάποιο δάκρυ ανυπόταχτο κύλαγε στα ηλιοκαμένα μάγουλά του.

Στις σελίδες του βρήκαν φιλοξενία και πολλοί άλλοι. Και ο άνεργος που στριμωχνόταν κάθε πρωί έξω από το πολυκατάστημα για αριθμό προτεραιότητας. Για δίωρη απασχόληση σαν θα έφταναν τα φορτηγά για ξεφόρτωμα, άγνωστο ποια ώρα της ημέρας. Και ο φτωχός ρακοσυλλέκτης, που με εργαλείο το ραβδί του με γάντζο στην μια άκρη κι ένα μικρό ξεχαρβαλωμένο καρότσι, περιδιάβαινε τους δρόμους της πόλης. Χειμώνα, καλοκαίρι. Με καύσωνα και με βροχή, με χιόνι και μ’ αγιάζι. Κι ο άρρωστος, που, διπλωμένος απ’ τον πόνο, περίμενε στην ουρά του ΙΚΑ απ’ τις έξι το πρωί, για να δει τον γιατρό τρεις ή και περισσότερες ώρες αργότερα. Όλοι τους τόσο κοντά μας κι όμως τόσο μακριά...

Το ένοιωθε από κάποια στιγμή κι ύστερα, πως είχε να κάνει με μια Λερναία Ύδρα. Όσο προχωρούσε, ολοένα μεγάλωνε το πλήθος των κραυγών μα και η ένταση. Μήπως πάλι όμως, αναρωτιόταν, ήταν έτσι από πάντα. Μήπως αυτό που ‘χε αλλάξει, που άλλαζε καθημερινά, ήταν τα δικά του αυτιά και μάτια της ψυχής. Ύστερα, πάλι, όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα να δει τα πράγματα πιο βαθιά και να θέσει σε μικροσκοπική εξέταση το σύστημα αξιών του. 

Στην εποχή που η επαιτεία γίνεται επάγγελμα, η σκληροκαρδία βαφτίζεται αξιοπρέπεια. Στην εποχή των μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών, το πέταγμα ανθρώπων στον δρόμο, χωρίς δουλειά, βαφτίζεται επιχειρηματική τακτική με σκοπό την βιωσιμότητά της επιχείρησης. Στην εποχή των πλαστών προτύπων, ο αδιάφορος για τους συνανθρώπους του βαφτίζεται πολυάσχολος και ο αγνός ιδεολόγος ή ο οραματιστής, ανεδαφικοί και αιθεροβάμονες.

Σταμάτησε το γράψιμο σαν ένοιωσε πως βάρυνε αφόρητα η ψυχή του. Έτσι το βιβλίο της ζωής παρέμεινε ημιτελές. Δεν στεναχωρήθηκε όμως ποτέ γι’ αυτό, αφού βαθιά μέσα του πάντα αμφέβαλε για το αν θα μπορούσε να υπάρξει κάποτε ένα τέλος.

Επί πλέον, δεν ήξερε καν αν αυτό το τέλος του ανήκε...