Γυναίκες που έχασαν και χάνουν άντρες και παιδιά στον πόλεμο

Της Τάνιας Κιουμουρτζίδου*
8 Μαρτίου σήμερα. Η επίσημη ημέρα που γιορτάζουν όλες οι γυναίκες όλου του κόσμου.
Όλες; Δυστυχώς όχι όλες. Τούτες τις τραγικές στιγμές που βιώνουμε με τον πόλεμο στην Ουκρανία αλλά και κάθε πόλεμο που συνέβη στο παρελθόν, θα ήθελα να αποτίσω ένα ελάχιστο φόρο τιμής σε κάποιες γυναίκες. Είναι οι γυναίκες που έχασαν και χάνουν άντρες και παιδιά στον πόλεμο. Οποιοδήποτε πόλεμο. Δίκαιο (αν υπάρχει) ή άδικο.

Είναι οι γυναίκες που βιώνουν τον αβάσταχτο πόνο να βλέπουν το φέρετρο του στρατιώτη γιου ή συζύγου. Από έναν πόλεμο σικέ, πόλεμο συμφερόντων, πόλεμο ανούσιων ιδεολογιών.

Κείμενο από την έκδοση με τίτλο Voila, Colmar 1957 του Γάλλου δημοσιογράφους τέχνης και εκδότη Ferdinand Florent fels: «Μέσα σ’ αυτούς τους τάφους που τους ονομάζουμε χαρακώματα με τα συστήματα των υπόγειων διαβάσεων και διόδων μας έλειπαν σχεδόν τα πάντα. Έμαθα γρήγορα να κρεμάω το ψωμί μου σ’ ένα σύρμα στη μύτη του ορύγματος για να μην το φτάσουν τα ποντίκια, να κοιμάμαι με βρεγμένες αρβύλες. Να κοιμάμαι τέσσερις ώρες ανάμεσα σε θορύβους, σε φωνές ανθρώπων σε βρωμερές αναθυμιάσεις», θα μπορούσε να είναι ένα γράμμα στρατιώτη προς τη μάνα.

Ας μην ξεχνάμε και τις μνήμες Α’ Παγκοσμίου πολέμου όπου έχουν θρηνήσει πολλές γυναίκες τους άνδρες τους και τα παιδιά τους. Ένα κοιμητήριο που σίγουρα γνωρίζουμε βρίσκεται στην Δοϊράνη.

Είναι οι γυναίκες που πενθούν για τις αναπόφευκτες «παράπλευρες απώλειες» όπως ψυχρά αναφέρουν οι υπεύθυνοι.

Είναι οι γυναίκες που χάνουν λατρεμένα πρόσωπα, που θυσιάστηκαν τόσο άδικα και συνήθως χωρίς κανέναν ουσιαστικό λόγο. Εκτός από τα οφέλη κάποιων άλλων. Ας με συγχωρέσουν όλες οι άλλες γυναίκες. Αλλά αυτές τις γυναίκες είναι στη σκέψη μου αυτές τις ώρες. Ποια λόγια συμπόνοιας άραγε να εκφράσουμε ώστε να απαλύνουμε τον πόνο τους;

*Η Τάνια Κιουμουρτζίδου είναι μέλος του Δ. Σ. Κέντρου Πολιτισμού Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας και Συντονίστρια – Υπεύθυνη Τομέα Πολιτισμού για την Κεντρική Μακεδονία της Ν.Δ.