Πάμε Αμάραντα νομού Κιλκίς

Της Μόνικας Σωτηριάδου 

Αμάραντα: ένα αισιόδοξο όνομα για χωριό που μου δίνει την ευκαιρία να σκεφτώ ότι κάτι ωραίο σίγουρα θα βρω εκεί. Και λέω σίγουρα γιατί όσα χωριά έχω επισκεφθεί μέχρι στιγμής ήτανε και συνεχίζουν να είναι οι ομορφότερες επιλογές μου για να στολίσουν την Κυριακή μου.

Όπως ταξιδεύω για τα αμάραντα κάνω πάλι διάφορες σκέψεις απολαμβάνοντας ήσυχα την διαδρομή και τις ομορφιές του τόπου μας.

Λίγα χιλιόμετρα μετά το χωριό Δροσάτο στρίβω δεξιά του δρόμου και μέσα στην ατμόσφαιρα του φθινοπώρου ένα μαγευτικό τοπίο ανοίγεται μπροστά μου και γίνεται πίνακας ζωγραφικής για όσους επιθυμούν να αναζητήσουν την αξία ενός απογεύματος.

Κάπου σε μια γωνιά του χωριού ένα πολεμικό όχημα του στρατού μοιάζει να πήρε μέρος σε κάτι προστατευτικό για την φύλαξη των συνόρων.

Ένας βοσκός μαζεύει το κοπάδι του και χαιρετά.

Ένας άλλος κύριος εξηγεί πρόθυμα πότε χτίστηκε η μεγάλη καπναποθήκη ερείπιο σήμερα αλλά εντυπωσιακό για την εποχή του σε κάνει να αναρωτιέσαι.

Στον μεγάλο και καθαρό δρόμο του χωριού θα συναντήσεις και θα νιώσεις ότι περπατάς μέσα σε παλιά Ελληνική ταινία.

Θα έλεγα ακόμη ότι είναι ο δρόμος των εκπλήξεων.

Όπως η βόλτα αποκτά μεγάλο ενδιαφέρον χαίρομαι που βλέπω το Δημοτικό σχολείο.

Τον σύλλογο του χωριού.

Το Ηρώον.

Την όμορφη επιβλητική εκκλησία ψηλά του δρόμου.

Κάτι άλλο τραβά την προσοχή μου και κατηφορίζω. Είναι η πρώτη έκπληξη όταν βλέπω ένα πανέμορφο μικρό γεφυράκι και δίπλα ένα θολωτό και μεγαλύτερό ..
Εκεί ανακαλύπτω την μαγεία της φωτογραφίας.

Ακούγεται μια φιλόξενη καλησπέρα από τον κύριο Διαμαντή. Μου εξηγεί με παράπονο για τα πολλά καφενεία και μαγαζιά για τον κόσμο που έφυγε, για τα όμορφα χρόνια τα παλιά.

Όπως συνεχίζω μια άλλη έκπληξη γίνετε αφορμή να νιώσω ότι βρίσκομαι κάπου πολύ μακριά κάπου που οι συνήθειες μας κάνανε να ταξιδεύουμε άλλου ενώ οι ομορφιές είναι δίπλα μας.

Στην πλατεία του χωριού Αμάραντα σίγουρα έχεις ξεχάσει όλα τα προβλήματα και τις απαιτήσεις αυτής της εποχής. Μεγάλο συντριβάνι, καταρράκτης, παγκάκια, μια παλιά βρύση μοιράζει ζωή με το τραγούδι της.

Ανηφορίζω στο αναψυκτήριο χαλαρά μερικοί κάτοικοι απολαμβάνουν το καφέ τους στη θέα της Λίμνης Δοϊράνης.

Μια μεγάλη παρέα από το ΚΑΠΗ που διαθέτει το χωριό χαίρονται την κουβέντα.
Πρόθυμοι όλοι με άνεση και ζεστασιά μοιράζονται μαζί μου με αυθεντικό Ελληνικό τρόπο την φιλοξενία.

Κερνούν καφέ, γλυκό, και χαμόγελα.
Προσέχουν λόγο των καιρών, και σκορπούν μια ξεχωριστή αισιοδοξία που μόνο οι απλοί άνθρωποι του λαού μας ξέρουν.

Η πρόεδρος του συλλόγου μου μιλάει με Αγάπη για το χωριό.
Σε λίγες μέρες θα στολίσουν την όμορφη πλατεία για τις γιορτές.
Θα κάνουν ότι μπορούν για να νιώσουν Χριστούγεννα.
Μου προτείνει να δούμε την αίθουσα του συλλόγου μου θυμίζει καλές εποχές και με την ευχή να συνεχίσουμε.

Όπως η Λίμνη κάνει έντονη την παρουσία της γύρω με το σούρουπο να μαγνητίζει κάθε στιγμή, κάτι πολύ όμορφο συμπληρώνει την μικρή διαδρομή.
Είναι απίστευτο τι μπορεί να κρύβει ένα χωριό που ίσως λίγοι γνωρίζουμε.
Ένα πλούσιο λαογραφικό Μουσείο με αμέτρητα και σπάνια εκθέματα από την ιστορία της περιοχής.

Φωτογραφικό υλικό, βιβλία, ιστορικά ντοκουμέντα της μάχης που έγινε στο χωριό όταν οι Γερμανοί κατακτητές πέρασαν τα σύνορα. Με αποκορύφωμα κάτι σπάνιο για χωριό την έκδοση τοπικής εφημερίδας τα "Νέα των Αμαραντιωτών".

Με δυσκολία συγκέντρωσα τις σκέψεις μου και την Αγάπη μου για να μπορέσω να μεταφέρω αυτά τα λίγα μέσα στα πολλά που πλαισίωσαν το μικρό ταξίδι στο χωριό Αμάραντα.

Επιστρέφω με την ίδια παρότρυνση.
Πρέπει τα παιδιά να μάθουν τον ευλογημένο και ιστορικό τόπο μας.
Πρέπει να ψάξουμε αυτό που αξίζει να βρούμε.
Τα χωριά, τις ρίζες μας την Ιστορία μας.

Ευχαριστώ την Λίτσα Πανοδήμου, πρόεδρο του πολιτιστικού συλλόγου Αμαράντων.

Τον κύριο Δούκα υπεύθυνο του Λαογραφικού Μουσείου.
Και όλους τους κατοίκους που συμμετείχαν στην όμορφη κυριακάτικη διαδρομή μας.

Και φυσικά για άλλη μια φορά την καλή μου φίλη Βασιλική για την βοήθεια στο άρθρο.