Σαν παλιά ελαιογραφία

Του Κώστα Μπούζα
Ώρες τώρα κάθονταν εκεί, στο τραπεζάκι στο βάθος της μικρής ταβέρνας. Τα καρτούτσα πηγαινοέρχονταν με σταθερό ρυθμό, κι αν πρόσεχες την φλόγα στα μάτια τους και τις ζωηρές τους χειρονομίες, καταλάβαινες ότι η συζήτησή τους παρουσίαζε μεγάλο ενδιαφέρον.

Κι ήταν πράγματι έτσι. Ώρες τώρα μίλαγαν για τα χρόνια που χαν περάσει. Για τα σκασιαρχεία τους. Τις παρέες και τα κορίτσια που ΄χαν βάλει στο μάτι. Τους πρώτους έρωτες. Για τις τρέλες τους. Τα μεθοκόπια, τα ξενύχτια, τα πειράγματα. Για τις νυχτερινές τις συντροφιές με τις κιθάρες και τα μαντολίνα. Για το τραγούδι εκείνο που πρωτοτραγουδούσαν στις γυναίκες τους, σαν είχαν γνωριστεί. Αχ, το τραγούδι εκείνο, που ταξίδευε τη λαχτάρα τους μακριά και την ανέβαζε ίσαμε τ’ άστρα. Το τραγούδι εκείνο, που και λίγο πριν δειλά σιγοψιθύριζαν με χείλη που έτρεμαν, θαρρείς από ντροπή που το ακούμπησαν ή από φόβο γιατί είχε περάσει ο καιρός που ‘χαν δικαίωμα να λαχταρούν.

Όπως τους έβλεπες ήταν σαν να ΄χαν ανοίξει διάπλατα το βιβλίο της ζωής τους και να κοίταζαν ζωντανές φωτογραφίες. Κι ύστερα πάλι, σταμάταγαν, όπως κι όλοι οι άλλοι στην ταβέρνα, σαν έπαιρνε κάποιος από μια παρέα την κιθάρα που ΄ταν κρεμασμένη στον τοίχο, για να τραγουδήσει: τα καημένα τα νιάτα τι γρήγορα που περνούν... Τραγουδούσαν τότε όλοι μαζί, άλλοι δυνατά κι άλλοι χαμηλόφωνα. Tραγουδούσαν κι αυτοί ψιθυριστά με χείλη που έτρεμαν.

Ώρες τώρα κάθονταν σ’ εκείνο εκεί το τραπεζάκι οι δύο γέροντες. Απορημένοι, σαστισμένοι, αντιφατικοί. Με τις νεαρές του τις ψυχές ν’ αγωνιούν μες στα φθαρμένα σώματα. Με τα χλωμά τους πρόσωπα να ‘χουν γίνει ένα με την ώχρα του τοίχου πίσω τους. Σαν μια παλιά ελαιογραφία που αντέχει στο χρόνο που κυλά...